Τι σημαίνουν γνωστές φράσεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά;

[AVATARGR-1]

Συνεχίζω το θέμα...

Πώς βγήκε η φράση «η καρδιά σου είναι πέτρα»

Για ανθρώπους εξαιρετικά σκληρούς, δίχως συναισθήματα, λέμε πως η καρδιά
τους είναι από πέτρα.

Αν και η παρομοίωση μεταξύ της ζωντανής καρδιάς με ένα σκληρό και κρύο
αντικείμενο όπως η πέτρα, είναι προφανής, αξίζει να σημειωθεί ότι την
πρωτοβρίσκουμε στον Όμηρο.

Πριν να πεθάνει ο Έκτορας, λέει στον Αχιλλέα....
Η καρδιά σου είναι από πέτρα.
Να θυμάσαι, λοιπόν, πως εξαιτίας μου οι θεοί θα είναι οργισμένοι εναντίον σου,
την ημέρα που ο Πάρις και ο Απόλλων, παρ’ όλη τη γενναιότητά σου, θα σε
σκοτώσουν δίπλα στις Σκαιές Πύλες.

Πώς βγήκε η φράση «πήρε το κρίμα στο λαιμό του»

Η γνωστή φράση «πήρε το κρίμα στο λαιμό του» λέγεται όταν κάποιος
αναλαμβάνει την ευθύνη για μια πράξη που ουδέποτε διέπραξε.

Σύμφωνα με τον Τάκη Νατσούλη, η φράση προέρχεται από τη βυζαντινή εποχή
όποτε κι όταν κάποιος πλούσιος καταδικαζόταν να μείνει στη φυλακή, είχε
δικαίωμα να βάλει κάποιον άλλο στη θέση του, τον οποίο, βέβαια πλήρωνε
πλουσιοπάροχα.

Το δικαίωμα αυτό το είχαν μόνο όσοι καταδικάζονταν λιγότερο από ένα χρόνο.
Οι άνθρωποι αυτοί, που δέχονταν να μπουν στη φυλακή, ονομάζονταν
«κριματάρηδες», επειδή έπαιρναν τα αμαρτήματα των άλλων πάνω τους.

Από τότε έμεινε και η φράση «το κρίμα στο λαιμό του».

Πηγή:https://www.newsbeast.gr/greece/arth...a-sto-lemo-tou

Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου..

Αυτή τη φράση χρησιμοποιείται συχνά όταν κάποιος θέλει να δηλώσει ότι κάτι
είναι ενοχλητικό και επαναλαμβάνεται. Σύμφωνα με την παράδοση, η
παροιμιώδης αυτή φράση αναφέρεται στον Κρητικό, Παντελή Αστραπογιαννάκη.

Μετά την κατάληψη του νησιού από τους Ενετούς το 1205, ο Αστραπογιαννάκης
και μερικοί συμπατριώτες του κατέφυγαν στα βουνά.
Κατέβαιναν μόνο τις νύχτες για να επιτεθούν στους κατακτητές.
Παρόλο που γνώριζε ότι δεν είχε τη δύναμη να διώξει τους Ενετούς από το
νησί, συνήθιζε να δίνει κουράγιο στους Κρητικούς.
Τους έλεγε πως σύντομα θα κατάφερνε να απελευθερώσει τον τόπο τους.

Όμως, ο καιρός περνούσε και η κατάσταση στην Κρήτη δεν βελτιωνόταν.
Οι Κρητικοί είχαν αρχίσει να απελπίζονται.
Ο Αστραπογιαννάκης δεν απογοητεύτηκε ούτε στιγμή.
Συνέχισε να υπόσχεται ότι σύντομα θα έρθει η απελευθέρωση.
Ωστόσο, οι συμπατριώτες του είχαν πάψει να τον πιστεύουν και όταν τον
άκουγαν να το λέει, απαντούσαν «Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου».

Η Ενετοκρατία στην Κρήτη διήρκεσε από το 1205 έως το 1669, όταν η Κρήτη
πέρασε στην κυριότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μετά τον Μεγάλο Κρητικό Πόλεμο.
Μέχρι τότε η Κρήτη ήταν αποικία της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας
και ονομαζόταν το «Βασίλειο της Κρήτης».
Eπί Ενετοκρατίας η Κρήτη χωρίστηκε σε τέσσερα διαμερίσματα, του Χάνδακα,
του Ρεθύμνου, των Χανιών και της Σητείας.

Από το βιβλίο της Αλεξίας Κιορτσίδου
«Γιατί το λέμε έτσι; Η προέλευση παροιμιακών εκφράσεων στον καθημερινό μας λόγο»

Πηγή:https://www.mixanitouxronou.gr/pos-v...ia-stin-kriti/

«ο Άγιος περιμένει έως και 40 χρόνια το τάμα του»

Η φράση ο Άγιος περιμένει έως και 40 χρόνια το τάμα του, προκύπτει σίγουρα
μέσα από την παράδοσή μας, και βεβαίως τα κίνητρα είναι καθόλα ευλαβικά.

Ένα απλό παράδειγμα, φερμένο από μια άλλη εποχή θα δικαιολογούσε σίγουρα
πιο εύκολα στο νού μας αυτή την «αναμονή» που επιδεικνύει ο Άγιος.

Αν, λοιπόν, το 1870, κάποιος έκανε τάμα να πάει να προσκυνήσει στη χάρη
ενός Αγίου, σε πολύ μακρινό προσκύνημα, ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο,
τόσο οικονομικά όσο πρακτικά, να το εκπληρώσει.
Οπότε, για να υπάρχει άφθονος χρόνος για τη δυνατότητα εκπλήρωσης ενός
τέτοιου τάματος και για να μην απελπίζεται ο κόσμος, που στην ανάγκη του
απάνω έταζε δύσκολα πράγματα, υπήρξε αυτή η προφορική ανθρώπινη
παράδοση, η οποία φυσικά δεν έβλαπτε πουθενά.

Βέβαια, η προφορική αυτή παράδοση με το πέρας των χρόνων επεκτάθηκε και
παρέμεινε έτσι και για απλά τάματα.

Για να μη χάνει, ωστόσο, ένα τάμα το ουσιαστικό του νόημα, οφείλουμε να
έχουμε κατά νου ότι όταν προσφέρουμε υλικά, τα προσφέρουμε έχοντας
καθαρή καρδιά και πνευματικότητα. Όταν προσφέρουμε «κόπο», τον
προσφέρουμε με επίγνωση της αμαρτωλότητας μας.

Σε καθε περίπτωση η προσφορά γίνεται με πνεύμα ταπείνωσης, ευχαριστίας και
ευγνωμοσύνης προς τον Θεό και για τα καλά και για τα «ανάποδα».

Ο Άγιος «δεν παρεξηγεί», ούτε «θυμώνει».
Αλλά, περιμένει και μεσιτεύει για μας σε κάθε περίπτωση.
Έτσι μια ωραία ερμμηνεία των 40 χρόνων, μπορεί να είναι αυτή:
Ότι ο Άγιος, στον οποίο τάξαμε κάτι, περιμένει μέχρι και σαράντα χρόνια,
δηλαδή μια ζωή ουσιαστικά, την επιστροφή μας και την μετάνοια μας, περιμένει
την ουσιαστική μας προσπάθεια και αγωνιστική μας διάθεση, να πολεμήσουμε
πάθη, αδυναμίες, να ενισχυθούμε στην πίστη μας, αναγνωρίζοντας πρωτίστως
ότι τα πάντα, γίνονται,
«Χάριτι και φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού
Χριστού ω η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων».

Πηγή:https://olympia.gr/2018/12/14/γιατί-...-έως-και-40-χ/

Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.


Πώς βγήκε η λέξη «κοκορέτσι»
Η ετυμολογική προέλευση του εδέσματος

Ως γνωστόν, τα κομμάτια από εντόσθια τυλιγμένα με έντερα, ονομάζονται κοκορέτσι.
Η λέξη «κοκορέτσι» προέρχεται από το ρωμανικό «αδράχτι», που λέγεται «κουκουρέτσου».

Το «κουκουρέτσου» το παρέλαβαν οι Σλάβοι και το μετέτρεψαν σε
«κουκουρούζα» και που έτσι ονόμαζαν το αραποσίτι (τη ρόκα, το καλαμπόκι),
όπως αναφέρει ο Τάκης Νατσούλης.

Έτσι, ο οβελίας, πάνω στον οποίο είναι περασμένα τα κομμάτια από εντόσθια
τυλιγμένα με έντερα, πήρε το όνομα «κοκορέτσι» και κατόπιν προέκυψε και το
σημερινό, γνωστό σε όλους, έδεσμα..

Πώς βγήκε η φράση «ανάστα ο Κύριος»
Πώς έφτασε να συνδεθεί η ανάσταση του Ιησού με το θόρυβο και τη φασαρία

Τη φράση «ανάστα ο Κύριος» τη χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να πούμε πως
γίνεται μεγάλος θόρυβος και φασαρία.
Στην πρώτη Ανάσταση, στη λειτουργία του Μεγάλου Σαββάτου, λέει ο παπάς:
«Ανάστα ο Θεός κρίνων την γην», προαναγγέλλοντας την Ανάσταση.

Τότε, αρχίζουν να χτυπούν οι καμπάνες και να προσέρχονται οι πιστοί με όλο
το θόρυβο που κάνουν την ώρα που μαζεύονται.
Από την παράδοση αυτή, προέκυψε και η φράση «ανάστα ο Κύριος».

Πώς βγήκε η φράση «στάχτη και μπούλμπερη»
Πώς η έκφραση καταστροφής συνδέεται με τα όπλα

Όταν λέμε ότι κάτι έγινε «στάχτη και μπούλμπερη», εννοούμε πως καταστράφηκε ολοσχερώς.
Η έκφραση προέρχεται από τα παλιού τύπου όπλα, τα οποία ήταν
εμπροσθογεμή, δηλαδή τα γέμιζαν από εμπρός, χρησιμοποιώντας μια γέμιση
μπαρουτιού με διάφορα άλλα εκρηκτικά.

Το μπαρούτι, όπως ήταν τριμμένο σκόνη, το έλεγαν και πούλβερη
(λέξη μεσαιωνική, Λατινικά pulvis-eris σημαίνει σκόνη).

Έτσι έχουμε τη φράση «να γίνει στάχτη και μπούλμπερη ή πούλβερη».

Πηγή...https://www.newsbeast.gr/greece/arth...i-ke-boulmperi

Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Πώς προέκυψε η φράση «Σιγά τον πολυέλαιο».....

Η φράση «σιγά τον πολυέλαιο» έχει τις ρίζες της στην εκκλησιαστική παράδοση.
Σε πολλά μοναστήρια και εκκλησίες της πατρίδας μας, ακόμη και σήμερα είναι
χαρακτηριστική η συνήθεια, στις μεγάλες γιορτές και συγκεκριμένα κατά τη
δοξολογία, αφού ανάψει ο καντηλανάφτης τους πολυελαίους, να τους κινεί,
χρησιμοποιώντας ένα μακρύ κοντάρι, τον ένα από την Ανατολή στη Δύση και
τον άλλο από Βορρά προς Νότο, έτσι ώστε να σχηματίζεται το σημείο του Σταυρού.
Με αυτόν τον τρόπο παρουσιάζεται με περισσότερη λαμπρότητα ο διάκοσμος της εκκλησίας.

Αν, όμως, η κίνηση δεν ήταν ομαλή και ήταν βιαστική και με δύναμη
κινδύνευαν να σβήσουν τα φώτα, τότε του έλεγαν:
«Σιγά τον πολυέλαιο, να μη σβήσουν τα φώτα».

Κατ’ άλλους, η λέξη πολυέλαιος γράφεται με έψιλον και όχι με άλφα γιώτα,
γιατί τον πολυέλαιο τον ανάβουν στην εκκλησία, όταν ψάλλεται ο ψαλμός του
Δαυίδ, ο γνωστός ως «πολυέλεος », που τα εδάφια του έχουν σαν επωδό το
«ότι είς τον αιώνα, το έλεος αυτού».

Υπάρχει, βέβαια, και μία ακόμη εκδοχή, περισσότερο κοσμική, η οποία έχει την βάση της στα χρόνια του Όθωνα.
Ο Βαυαρός βασιλιάς, μαζί με τη βασίλισσα οργάνωναν συχνά γιορτές.

Η πιο διαλεχτή κοινωνία εκείνον τον καιρό ήταν, βέβαια, οι επιζώντες και οι
απόγονοι των αγωνιστών του ’21, μαζί με τους ξένους αυλικούς, που ήρθαν
στην Ελλάδα, συνοδεύοντας τον Όθωνα.
Το κέφι, έφθανε πολύ γρήγορα στο κατακόρυφο με τους ελληνικούς χορούς,
που με ζήλο προσπαθούσαν να μάθουν και οι ξένοι.
Οι γερολεβέντες παλιοί πολεμιστές, στον ενθουσιασμό τους, τραβούσαν κι
άδειαζαν προς το ταβάνι τα κουμπούρια τους.
Κι ακόμα σε καμιά «γυροβολιά», όταν το απαιτούσε η φιγούρα του χορού,
έβγαζαν και το τσαρούχι, εκσφενδονίζοντας το προς τα πάνω.
Αλλά τις αίθουσες των Ανακτόρων τις φώτιζαν κρυστάλλινοι πολυέλαιοι και κηροστάτες.

Στο κρίσιμο, λοιπόν, αυτό σημείο, ακουγόταν ψιθυριστά και με τη συνοδεία
ενός ευγενικού χαμόγελου, φιλική «παραίνεση» κάποιου γνωστού των
Ανακτόρων προς τον ενθουσιώδη χορευτή: «Σιγά τον πολυέλαιον».

Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Πώς προέκυψε η φράση: «Μη μου άπτου»

Σήμερα η φράση «Μη μου άπτου» χρησιμοποιείται για ανθρώπους πολύ
ευαίσθητους σωματικά ή και ψυχικά και συνήθως για άτομα που προσβάλλονται ή
παρεξηγούνται εύκολα.
Πρόκειται, όμως, για μία χριστιανική φράση που ακούστηκε από τα χείλη του
Κυρίου προς τη Μαρία Μαγδαληνή, όταν πλησίασε να τον αγγίξει μετά την Ανάστασή Του.

Γράφει ο ιερός Χρυσόστομος: «Το γυναικείο φύλο διακρίνεται κατά κάποιον
τρόπο για την λεπτότητα των αισθημάτων του και έχει μεγαλύτερη τάση προς
οίκτο. Αυτό το λέγω, για να μην απορήσεις, γιατί τέλος πάντων, η Μαρία
θρηνούσε πικρά στον τάφο, ενώ ο Πέτρος δεν έκανε κάτι παρόμοιο…
Οι μαθητές, λοιπόν, έφυγαν για να επιστρέψουν στα Ιεροσόλυμα, ενώ εκείνη
στάθηκε κοντά στον τάφο.
Ήταν μεγάλη παρηγοριά να βλέπει το μνήμα.

Να, την κοιτάζεις, που σκύβει και θέλει να δη τον τόπο όπου βρισκόταν το
σώμα, προκειμένου να παρηγορηθεί;
Γι’ αυτό και έλαβε μεγάλο μισθό, γι’ αυτήν την μεγάλη φροντίδα της.

Γιατί εκείνο που δεν είδαν οι Μαθητές, το είδε πρώτη η γυναίκα.
Είδε δηλ. δύο Αγγέλους, να κάθονται ο ένας προς το μέρος των ποδιών και ο
άλ*λος προς το μέρος της κεφαλής, με λευκή ενδυμασία και το πρόσωπο
γεμάτο από πολλή φαιδρότητα και χαρά».
Από την εμφάνιση των δύο Αγγέλων η Μαρία μένει έκπληκτη, θαμπωμένη από το …παράδοξο θέα*μα.
«Γυναίκα, γιατί κλαις; Ποιον ζητείς;»
Την ρω*τούν.
Και αυτά τα είπαν, κατά κάποιον τρόπον σαν να την επέπλητταν:
-Γιατί κλαις, αφού τόσα είδες;
Ακόμη φοβείσαι και δεν μπορείς να εννοήσης τίποτε υψηλότερο;
Ακόμη αμφιβάλλεις και διστάζεις;
Ποιον ζητείς;
Εκείνον που ηγέρθη;
Που αναστήθηκε;
Βλέπεις Αγγέλους να κάθονται μέσα στον τάφο και εσύ ακόμη πιστεύεις, ότι εσύλησαν το Σώμα;
Ποιος μπορεί να κλέψη Βασιλέα που φρουρείται από αγγελική φρουρά;
Και εκείνη λέγει: «Πήραν τον Κύριό μου από το μνημείο, και δεν γνωρίζω πού
τον έβαλαν» (Ιω. κ’, 13).
Αυτό που είπε προηγουμένως στους Αποστόλους, αυτό λέγει και στους Αγγέλους.
«Αλλ’ ω της καλής καρτερίας! Ω της επαινετής πολυπραγμοσύνης!
Ου παρείδεν αυτήν ο ποθούμενος.
Ουκ αφήκε τη απιστία βυθίζεται ο ζητούμενος.
Αλλά τον ζέοντα πόθον ιδών, αυτομάτως εφιστάται»
(Θεοφ. Κεραμέως Ομιλία ΛΕ’, εις το όγδοον εωθινόν).
Τότε, στράφηκε πίσω η Μαρία και βλέπει τον Ιη*σού!
Πώς εστράφη ξαφνικά προς τα πίσω, ενώ μιλούσε με τους Αγγέλους;
Από την όψη και το βλέμμα των Αγγέλων, από την έκπληξή τους και την
στάση τους, μόλις αντίκρυσαν τον Κύριο.
Γυρίζει και αυτή προς τα πίσω και βλέπει τον Ιησού.
Και εκείνος την ρωτάει: «Γύναι, τί κλαίεις; Τίνα ζητείς;» (Ιω. κ’, 15).
Δεν Τον αναγνωρίζει ακόμη.
Τα μάτια της «εκρατούντο του μη επιγνώναι αυτόν» (Βλ. Λουκ. κδ’, 16), όπως
έγινε με τους δύο Μαθητές που βάδιζαν προς την Εμμαούς.
Ίσως δεν Τον αναγνώρισε αμέσως, επειδή τα μάτια της θάμπωσαν από το πολύ
κλάμα και δεν έβλεπε καθαρά.
Ίσως ακόμη δεν είχε φέξει καλά η μέρα.
Ίσως, διότι έτσι ο ίδιος ο Ιησούς οικονόμησε, εμφανιζόμενος με την πιο ταπεινή
και κοινή ενδυμασία, ώστε να τον νομίση για κηπουρό.
Και του λέγει: «Κύριε, εάν εσύ τον πήρες στα χέρια σου, πες μου που τον έχεις
τοποθετήσει, κι εγώ θα τον πάρω από εκεί».
Ω της γυναικείας αγάπης! «Ω της ευνοίας και φιλοστοργίας της γυναικός!»
(Ιωάννης Χρυσόστομος).
Και η απάντηση; Το άκουσμα του ονόματός της από το γλυκύ στόμα του
Κυρίου: «Μαρία!». Στρέφεται, λέγει, αυτή τότε και συγκλονισμένη από το
άκου*σμα, αυθόρμητα απαντά:
«Ραββουνί» δηλ. Διδάσκαλε. Ο Θεός Λόγος, που γνωρίζει και βλέπει τους
διαλογισμούς και τις καρδιές των ανθρώπων, δεν την αφήνει να βασανίζεται άλλο.
Φώτισε τον νου της, φώτισε τους οφθαλμούς της να δη και να κατανόηση ποιος είναι αληθινά αυτός που της μιλά.
Σπεύδει τότε να αγκαλιάση και να ασπαστή τα πόδια του Κυρίου.
Αλλά Αυτός την αποτρέπει και της λέγει:
«Μη μου άπτου. ούπω γαρ αναβέβηκα προς τον Πατέρα μου·» (Ιω. κ’, 17).
«πορεύου δε προς τους αδελφούς μου και είπε αυτοίς·
αναβαίνω προς τον πατέρα μου και πατέρα υμών, και Θεόν μου και Θεόν υμών» (Ίω 20,17).

Στάσου μακριά. Μη με εγγίζεις. Επειδή ήτο ακόμη η Μαρία ατελής κατά το
φρόνημα, και Τον αναζητούσε στον Τάφο ως άνθρωπο, θέλει να ανυψώση το
φρόνημά της, ώστε να μην τον νομίζη πλέον άνθρωπο, αλλά και Θεό.
«Μη με πλησίασης, μη με αγγίξης».
Δεν φέρω πλέον το ίδιο φθαρτό σώ*μα, την σάρκα της παχύτητος και της φθοράς.
Το Σώμα αυτό δεν μπορείτε να το πλησιάσετε και να το αγγίξετε.
«Επειδή η διάνοιά σου δεν ήγγισε το ύψος του σχετικά μ’ εμέ μυστηρίου, ότι
ενώ είμαι Θεός, τώρα βλέπομαι σε σώμα, και μάλιστα θεοειδές, γι’ αυτό μη μ’ εγγίζεις».

Και ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης γράφει σχετικώς: «Ας μη ζητήσουμε ανάμεσα
στους νεκρούς αυτόν που ζη. Ο Κύριος απωθεί όποιον τον ζητεί μ’ αυτόν τον
τρόπον, λέγοντάς του «μη μου άπτου». Όταν ανεβώ στον Πατέρα μου τότε θα
σου επιτρέπεται να με αγγίζης. Θέλει να πη μην αποτυπώσης στην πίστη σου
την σωματική και δουλική μορφή μου, αλλά να λατρεύης αυτόν που βρίσκεται
στην δόξα του Πατέρα και υπάρχει με την μορφή του Θεού και που είναι Λόγος του Θεού».

«Το Μη μου άπτου μπορεί να σημαίνει και την νοητή προσέγγιση και επαφή.
Διότι (η Μαρία) ήθελε να ερευνήσει πώς οικονομήθηκε το Μυστήριο της Αναστάσεως.
Την απομακρύνει και την αποθαρρύνει από τέτοιου είδους ερωτήσεις και είναι
σαν να της λέγει, μην ερευνάς και θέλεις να εξετάσεις αυτά που είναι πάνω
από τις δυνάμεις σου και τα μέτρα σου.
Για τί ακόμη δεν μπορείς να ανεβείς και να φθάσεις σε τέτοιου είδους μυσταγωγία.
Επειδή «Δεν ανέβηκα ακόμη προς τον Πατέρα μου», ώστε κι εσάς να σας ελκύσω
και να σας ανεβάσω στην υψηλότερη θεωρία και γνώση που θα γίνει με την
κάθοδο σ’ εσάς του Αγίου Πνεύματος».

πηγή: ιερά μονή Παντοκράτορος
dogma

Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

«Κάνει την πάπια», μια έκφραση που βρίσκεται στο καθημερινό λεξιλόγιο.

Τί σχέση έχει με τη βυζαντινή εποχή και πώς έφθασε μέχρι τις μέρες μας;

«Κανει την πάπια», μια έκφραση που «ταξίδεψε» από το Βυζάντιο μέχρι τις ημέρες μας;
Πώς και γιατί;
Ποιό το νόημά της τότε;

Στη βυζαντινή εποχή, αυτός που κρατούσε τα κλειδιά του παλατιού -ο
κλειδοκράτορας δηλαδή- ονομάζονταν Παπίας.
«Ο Παπίας με τα του Εταιριάρχου αυτοπροσώπως ήνοιγον και έκλειον απάσας τάς εις το παλάτιον εισόδους».
Τώρα για ποιο λόγο τον έλεγαν έτσι, παραμένει άγνωστο.
Ωστόσο με τον καιρό, το όνομα αυτό έγινε τιμητικός τίτλος, που δινόταν σε
διάφορους έμπιστους αυλικούς.
Ο Πάπιας είχε το δικαίωμα να παρακάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον
αυτοκράτορα, να κουβεντιάζει μαζί του και να διασκεδάζει στα συμπόσια του.
Ο τιμητικός τίτλος του «Μέγα Παπία» δημιουργήθηκε κατά την περίοδο των
Παλαιολόγων και δινόταν σε ανώτερους αριστοκράτες….

Κάποτε -όταν αυτοκράτορας ήταν ο Βασίλειος Β’- Παπίας του παλατιού έγινε ο
Ιωάννης Χανδρινός, άνθρωπος με σκληρά αισθήματα, ύπουλος και ψεύτης.

Από τη στιγμή που ανέλαβε καθήκοντα κλειδοκράτορα, άρχισε να διαβάλλει
τους πάντες -ακόμη και τον αδελφό του Συμεώνα- στον αυτοκράτορα.
Έτσι, κατάντησε να γίνει το φόβητρο όλων.
Όταν κανείς του παραπονιόταν πως τον αδίκησε, ο Χανδρινός προσποιούνταν
τον έκπληκτο και τα μάτια του …βούρκωναν υποκριτικά.
«Είσαι ο καλύτερος μου φίλος, του έλεγε.
Πώς μπορούσα να πω εναντίον σου στον αυτοκράτορα;».
Η διπροσωπία του αυτή έμεινε κλασική στο Βυζάντιο.
Γι’ αυτό, από τότε, όταν κανείς πιανόταν να λέει κανένα ψέμα στη συντροφιά
του ή να προσποιείται τον ανήξερο, οι φίλοι του του έλεγαν ειρωνικά:
«Ποιείς τον Παπίαν»…
Φράση που έμεινε ως τα χρόνια μας με μια μικρή παραλλαγή.

Παπίας:
Ο όρος ετυμολογικά συνδέεται με τις λέξεις «πάππος» ή «παπᾶς» (ο πατέρας, ιερέας).
Το αξίωμα πρώτη φορά εμφανίζεται σε μια σφραγίδα που χρονολογείται γύρω
στο 550-650, και καταγράφεται επίσης στο χρονικό του Θεοφάνη του Ομολογητή το έτος 780.
Υπήρχαν τριών ειδών Παπίες στο Βυζάντιο, όλοι ευνούχοι: ένας για το ίδιο το
Μέγα Παλάτιον (Παπίας τοῦ μεγάλου παλατίου) και δύο άλλοι για τα παλάτια
της Μαγναύρας και το παλάτι της Δάφνης (Παπίας τῆς Μαγναῦρας και Παπίας τῆς Δάφνης).
Είναι πιθανό ότι αρχικά οι άλλοι δύο Παπίες ήταν υποτελείς στους Παπίες του Μεγάλου Παλατιού.…

ΠΗΓΉ..https://olympia.gr/2018/12/27/πώς-πρ...νει-την-πάπια/

Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Πώς βγήκε η φράση «θα τον κάνω εικόνισμα»...
Προέρχεται από την εποχή της Εικονομαχίας......

Για να δείξουμε το θαυμασμό και την αφοσίωση μας σε ένα πρόσωπο, συνήθως
κάποιον που μας ευεργέτησε, λέμε πως «θα τον κάνουμε εικόνισμα».

Η φράση προέρχεται από την εποχή της Εικονομαχίας στο Βυζάντιο, υποστηρίζει
ο Τάκης Νατσούλης.

Ο κόσμος είχε χωριστεί σε εικονολάτρες και εικονομάχους, επίθετο που τα
μετέπειτα χρόνια έφτασε να φανερώνει τον ασεβή και θεομπαίχτη.
Και πώς αλλιώς θα τους θεωρούσαν τους εικονομάχους οι ευσεβείς εικονολάτρες;
Γι’ αυτό, για να τιμήσουν τα εικονίσματα, έδωσαν τις φράσεις:
«θα τον κάνω εικόνα ή κόνισμα», «σ’ έχω σαν εικόνα», «μα τ’ άγια κονίσματα».

Για χρόνια, οι κάτοικοι της Σμύρνης λέγαν:
«μη με κονομαχείς», αντί να πουν «μη με πιέζεις, μη με στενοχωρείς».


Πώς βγήκε η φράση «μου ‘ρθε το μπουγιουρντί»
Τι σήμαινε αρχικά η λέξη που προξενεί τη δυσαρέσκεια..

Η λαϊκή και μάλλον ειρωνική έκφραση, «μου ‘ρθε το μπουγιουρντί»,
χρησιμοποιείται στις περιπτώσεις που λαμβάνουμε ένα έγγραφο, γράμμα ή
διαταγή με επιτιμητικό ή οικονομικά επιζήμιο περιεχόμενο.

Έχει την έννοια του γρήγορου ή του απροσδόκητου.

Η λέξη «μπουγιουρντί» παράγεται από την τούρκικη λέξη «Μπουγιουρουλντίν»
που σημαίνει διάταγμα του Μεγάλου Βεζίρη που έχει τη μεγάλη σφραγίδα.

Το θέμα συνεχίζεται...

Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Πώς βγήκε η φράση «του τα έβγαλε στη φόρα»
Πώς η έκφραση συνδέεται με τη λατινική λέξη «φόρουμ»

Συνώνυμη της αποκάλυψης μυστικών και άρα της προδοσίας είναι η φράση
«του τα έβγαλε στη φόρα».

Στη Βυζαντινή εποχή, λέει ο Τάκης Νατσούλης, υπήρχε ένα είδος κηρύκων,
που έκαναν μια πολύ περίεργη δουλειά.
Όταν κατηγορούσαν κάποιον για κλοπή, για λεηλασία ή και για φόνο ακόμα,
χωρίς όμως αυτός που τον κατηγορούσε να έχει χειροπιαστά στοιχεία, ο
κήρυκας αναλάμβανε να τον κατηγορήσει δημόσια, παίρνοντας πάνω του όλη την ευθύνη.

Έβγαινε, λοιπόν σε μια κεντρική πλατεία, ανέβαινε σε ένα πεζούλι κι όταν το
πλήθος συγκεντρωνόταν, για να ακούσει, άρχιζε με δυνατή φωνή το κατηγορητήριο:

«Αδελφοί του Χριστού», έλεγε, «ο τάδε έκανε αυτήν την κακή πράξη και
πρέπει να τιμωρηθεί από το Θεό και τους νόμους.
Επειδή όμως δεν υπάρχουν στοιχεία ικανά εναντίον του, για να τον
παραδώσουμε στο δικαστήριο, γι’ αυτό, όσοι γνωρίζουν κάτι σχετικό με την
υπόθεση, να ‘ρθουν να μας το πουν.
Αυτοί που δεν τολμούν να παρουσιαστούν μπροστά μας, να τον καταγγείλουν,
θα είναι καταραμένοι στη ζωή και στο θάνατο.
Το κορμί τους να βγάλει τις πληγές του Φαραώ και τα παιδιά τους, όπως και
τα παιδιά των παιδιών τους, θα διψούν και δε θα βρίσκουν νερό κλπ.».

Οι κήρυκες αυτοί είχαν καταντήσει ο φόβος και ο τρόμος του λαού.
Όπως, όμως ήταν επόμενο, ύστερα από τις φοβερές αυτές κατάρες, εκείνος
που ήξερε κάτι για τον ένοχο, έτρεχε να τον καταγγείλει στην αγορά (φόρουμ στα Λατινικά),
για να γίνει ήσυχη η συνείδηση του.
Δηλαδή, «του τα έβγαλε στο φόρουμ, δηλαδή στη φόρα», όπως κατάντησε να λέγεται τότε.


Πώς βγήκε η φράση «του ήρθε ο ουρανός σφοντύλι»

Όταν κάποιος ζαλίζεται από κάποιο απότομο χτύπημα ή ότι ταράχτηκε πολύ από
κάποιο απρόοπτο και δυσάρεστο γεγονός, λέμε ότι «του ήρθε ο ουρανός σφοντύλι».


Τι είναι όμως το σφοντύλι;

Πρόκειται για ένα μικρό στρογγυλό όργανο με τρύπα στη μέση, όπου
στερεώνεται και περιστρέφεται το αδράχτι της ρόκας για το ξάσιμο των μαλλιών ή του βαμβακιού.

Έτσι, όταν κάποιος ζαλίζεται από το χτύπημα, πιθανότατα για μια στιγμή θα του
φάνηκε πως ο ουρανός περιστρεφόταν πάνω από το κεφάλι του, όπως το σφοντύλι του αδραχτιού.

Συνεχιζεται.....

Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλημέρα σας.

Γιατί λέμε είναι… Σαββατογεννημένος

Τη φράση «είναι Σαββατογεννημένος» τη χρησιμοποιούμε πολύ συχνά,
προκειμένου να εξηγήσουμε ότι είναι τυχερός για τον ίδιο ή επειδή οι ευχές
του πιάνουν, όπως συνηθίζουμε να λέμε.

Γιατί όμως επιλέγουμε να λέμε είναι… Σαββατογεννημένος και δε
χρησιμοποιούμε οποιαδήποτε άλλη ημέρα της εβδομάδας;

Σύμφωνα με παραδόσεις, θρύλους και συγγραφείς, η φράση
Σαββατογεννημένος προήλθε ύστερα από την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453.
Η ιστορικές πηγές μας πληροφορούν ότι η άλωση της Κωνσταντινούπολης έγινε ημέρα Τρίτη.
Την περίοδο εκείνη, αυτοκράτορας του Βυζαντίου ήταν ο Κωνσταντίνος
Παλαιολόγος, ο οποίος ήταν παντρεμένος και είχε ήδη τρία αγοράκια.

Κατά την ημέρα της άλωσης, η γυναίκα του έφερε στον κόσμο και το τέταρτο
παιδί τους, ένα κοριτσάκι, το οποίο ωστόσο πέθανε αμέσως.
Ο θάνατός της θεωρήθηκε κακός οιωνός και από τότε βγήκε η γνωστή
παροιμία «Σάββατο γιο μη χαίρεσαι και Τρίτη θυγατέρα».

Τρίτη, επίσης, ήταν η ημέρα που αλώθηκε η Κωνσταντινούπολη και το Σάββατο
είναι η ημέρα που γιορτάζουν οι διώκτες του Χριστού.

Από τα δυο αυτά κυρίως γεγονότα, αφού συνδυάστηκαν, προέκυψε μια νέα
δεισιδαιμονία που ονομάστηκε «Σαββατογεννημένος/η».

Ο λαός πιστεύει πως όσοι γεννιούνται πλέον την ημέρα αυτή, είναι
αλαφροΐσκιωτοι, βλέπουν δηλαδή φαντάσματα και στοιχειά, τα οποία όμως ποτέ δεν τους πειράζουν.

Συνεχίζεται το θέμα...

Πηγή:https://olympia.gr/2019/01/12/γιατί-...ατογεννημένος/

Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Από πού βγήκε η φράση «τον κόλλησε στον τοίχο»

Συνήθως όταν «στριμώχνουμε» κάποιον με τα επιχειρήματά μας σε μια
συζήτηση και δεν μπορεί να απαντήσει, λέμε ότι «τον κολλήσαμε στον τοίχο».

Η συγκεκριμένη φράση επέζησε εδώ και εκατοντάδες χρόνια, καθώς έχει ρίζες
στη βυζαντινή περίοδο.

Στα χρόνια του αυτοκράτορα Ρωμανού Διογένη, ο οποίος έμεινε στον θρόνο
από το 1068 ως το 1071, λέγεται πως ένας από τους στρατηγούς του, ο
Ιωάννης Δημαράς, βγήκε μια νύχτα βόλτα στους δρόμου του Βυζαντίου μαζί με την παρέα του.
Όσους διαβάτες έβλεπε μπροστά του, τους κολλούσε στον τοίχο με ένα είδος
ρετσινιού και πίσσας που υπήρχαν σε κάθε γωνία για να φωτίζονται οι δρόμοι,
επειδή ήθελε να διασκεδάσει.

Ήταν ένα κακόγουστο και σκληρό αστείο που όμως ο Δημαράς απολάμβανε.
Και δεν ήταν ο μόνος.

Το αστείο του άρεσε τόσο πολύ στους άρχοντες της Πόλης που αποφάσισαν να το κάνουν και εκείνοι.
Έβγαιναν σχεδόν κάθε βράδυ στους δρόμους για να βρουν κάποιον
αργοπορημένο και να τον κολλήσουν στον τοίχο για να γελάσουν εις βάρος του.

Αλίμονο στους περαστικούς.

Πληροφορίες αντλήθηκαν από το βιβλίο της Αλεξία Κιουρτσίδου
Γιατί το λέμε έτσι.
Η προέλευση παροιμιακών εκφράσεων στον καθημερινό μας λόγο.

Πηγή...https://olympia.gr/2019/01/13/από-πο...-κόλλησε-στον/

Συνεχίζεται....

Ευχαριστώ.