Το forum του μεταφυσικού  

Επιστροφή   Το forum του μεταφυσικού > Συζητήσεις > Ψυχικά Φαινόμενα – Μεταφυσική –Αποκρυφισμός

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #41  
Παλιά 13-05-19, 17:20
Το avatar του χρήστη AVATARGR-1
AVATARGR-1 Ο χρήστης AVATARGR-1 δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 31-12-2013
Περιοχή: ΑΘΗΝΑ
Μηνύματα: 2.132
Προεπιλογή

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Συνεχίζω το θέμα...

Φαντάσματα, βρικόλακες, λυκάνθρωποι, δαίμονες, μάγοι και κάθε είδους
τέρατα κοσμούν τους αρχαίους ελληνικούς μύθους.
Τα παραπάνω όντα είναι τώρα συνδεδεμένα κυρίως με την παράδοση της
κεντρικής και της ανατολικής Ευρώπης, ωστόσο υπάρχουν αρκετές αναφορές
τους και στην αρχαία ελληνική γραμματεία.
Ας θυμηθούμε π.χ. τις ψυχές στον Άδη, που για να μιλήσουν στον Οδυσσέα
έπρεπε να πιουν αίμα από τα ζώα που είχε σφάξει ο Οδυσσέας γι’ αυτόν τον
λόγο. Κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτό που έπρεπε να κάνει ο κόμης Δράκουλας
των Καρπαθίων, προκειμένου να αναζωογονηθεί.
Εξάλλου η λέξη «νοσφεράτου» που αποδίδεται στον βρικόλακα, δεν είναι παρά
παραφθορά της ελληνικής λέξης «νοσοφόρος», δηλαδή αυτός που με το
δάγκωμά του μεταδίδει στα θύματά του το μικρόβιό του.


Ο μύθος των βρικολάκων χάνεται στα βάθη των χρόνων, εκεί όπου η ιστορική
πραγματικότητα συσκοτίζεται από θρύλους και δοξασίες.
Είναι πάντως σίγουρο ότι στους λαούς όλου του κόσμου και σε όλες τις
εποχές, παρατηρούμε έναν παράξενο φόβο για τους νεκρούς προγόνους, τον
φόβο ότι αυτοί μπορούσαν να βλάψουν τους ζωντανούς.
Οι αρχαίοι Έλληνες σε πολλές περιπτώσεις έδεναν τα σώματα των νεκρών
πολεμιστών και λύγιζαν τις αιχμές των όπλων τους υπό τον φόβο μιας πιθανής νεκρανάστασης.
Ο Μεσαίωνας υπήρξε η «χρυσή εποχή» των βρικολάκων, κυρίως λόγω της
εμφάνισης αιμοσταγών φεουδαρχών όπως ο Βλάντ Τσέπες, ο γνωστός «Δράκουλας».

Στην εξάπλωση του πανάρχαιου αυτού μύθου φαίνεται πως συμμετείχε, έστω
ακούσια, η χριστιανική θρησκεία.
Μέχρι το Σχίσμα του 1054 η Εκκλησία δεν είχε καταλήξει σε μια συγκεκριμένη στάση για το ζήτημα αυτό.
Τελικά και τα δύο δόγματα υποστήριξαν ότι ο βρικόλακας αποτελεί όργανο του
Σατανά και μπορεί να καταπολεμηθεί με τα σύμβολα της Πίστης, τον Αγιασμό,
το Αντίδωρο και τον Εσταυρωμένο.
Με αυτό τον τρόπο όμως, η Εκκλησία παραδεχόταν την ύπαρξη βρικολάκων
και αντί να εκριζώσει αυτή την ειδωλολατρική δεισιδαιμονία, τη διέσπειρε σε
ολόκληρη την Ευρώπη.
Εκατοντάδες κληρικοί αναπαρήγαγαν τον μύθο με μελέτες και συγγράμματα
για την καταπολέμηση των βρικολάκων προκαλώντας μαζική υστερία, κυρίως
κατά το διάστημα 1600-1800, με μαζικές εκταφές, πυρπολήσεις και «παλουκώματα» πτωμάτων....

Μοιραία ο πανάρχαιος μύθος του βρικόλακα αναζωπυρώθηκε και στην Ελλάδα,
κυρίως στα νησιά του Αιγαίου που γνώρισαν τη φραγκική κυριαρχία.
Ένα πραγματικό κυνηγητό των σατανικών αυτών πλασμάτων άρχισε τότε στα
ελληνικά νησιά, ιδιαίτερα στη Σαντορίνη, όπου η θειούχος σύσταση του
εδάφους καθυστερούσε ή και απέτρεπε την αποσύνθεση των νεκρών.
Τα νεκροταφεία ανασκάπτονταν στην κυριολεξία, οι καρδιές των δύστυχων
νεκρών αφαιρούνταν και βράζονταν σε ξίδι, ενώ τα λείψανα καίγονταν και οι
στάχτες πετάγονταν στη θάλασσα....

Υπάρχουν και φαντάσματα-Βρυκόλακες.....

Υπάρχει μια πολλή πλούσια παράδοση για τα φαντάσματα-Βρυκόλακες σε όλο τον κόσμο.
Αυτή η παράδοση δεν αφορά τους ανθρώπους με Βαμπιρισμό, αλλά ένα άλλο
είδος Βαμπίρ που δημιουργείται μετά τον φυσικό θάνατο του σώματος.
Οι παραδόσεις βρίθουν και οι θρύλοι είναι πάμπολλοι για το πώς και το γιατί
γίνονται Βρυκόλακες μερικοί άνθρωποι μετά τον θάνατό τους.
Παραπέμπω τον αναγνώστη στο βιβλίο «Βρυκόλακες» (εκδόσεις Αρχέτυπο) για
μια εξαιρετικά ενημερωμένη συλλογή από τέτοιες παραδόσεις και γενικά μια
άριστη πραγματεία με θέμα τους Βρυκόλακες.

Παραθέτω μερικά μικρά αποσπάσματα από το βιβλίο:
<<… Είναι τόσες πολλές οι ελληνικές παραδόσεις και οι δοξασίες για το ποιοι
άνθρωποι βρυκολακιάζουν όταν πεθάνουν, που αν ισχύουν όλες τους, τότε
κανείς δεν είναι «υπεράνω υποψίας» στα νησιά του Αιγαίου.
Στην Μυτιλήνη πιστεύουν ότι βρυκολακιάζουν όσοι έχουν κάνει μεγάλα
εγκλήματα, αλλά και όσοι χτυπούν τους γονείς τους, οι τοκογλύφοι, οι
μεθύστακες, αυτοί που αυτοκτονούν, όσοι έχουν αλλάξει την πίστη τους και
όσοι δεν πηγαίνουν ποτέ στην εκκλησία.
Στην Άνδρο, βρυκόλακες γίνονται εκείνοι που όταν πέθαιναν κάποιος τους
βλαστήμησε ή τους καταράστηκε… […] Οι αδικοσκοτωμένοι, οι ταλαιπωρημένοι,
οι μαγεμένοι από κακές μάγισσες, αυτοί που αργούν να ξεψυχήσουν, όσοι δεν
πρόλαβαν να εκπληρώσουν μια ιερή υπόσχεση που έδωσαν, αυτοί που για
κάποιο λόγο μένουν άταφοι, τα αβάφτιστα μωρά που πέθαναν πριν προλάβουν
να τα βαφτίσουν, κι αυτοί που πεθαίνουν μόνοι τους την νύχτα με πανσέληνο,
όλοι αυτοί βρυκολακιάζουν σύμφωνα με τις δοξασίες πολλών νησιών του Αιγαίου. […]
Αλλά βρυκολακιάζουν και όσοι έχουν την ατυχία να περάσει μια γάτα από πάνω
τους μόλις ξεψυχήσουν, γι’ αυτό και οι άνθρωποι φυλούν πολύ καλά το
δωμάτιο του νεκρού μέχρι να τον πάρουν για την ταφή του…>>
(«Βρυκόλακες», εκδόσεις Αρχέτυπο, σελ. 206)

<<… Οι Βρυκόλακες […] βγαίνουν από τους τάφους τους κάθε νύχτα,
συνήθως τα μεσάνυχτα, προτιμούν όμως τις νύχτες χωρίς φεγγάρι για να
μπορούν να γίνονται ένα με το σκοτάδι και να αρπάζουν τα θύματά τους.
Βγαίνουν κάθε νύχτα, αλλά στην Σαντορίνη δεν βγαίνουν ποτέ το Σάββατο,
στην Πρέβεζα δεν βγαίνουν ποτέ την Κυριακή, στην Τήνο δεν βγαίνουν ποτέ
την Παρασκευή […] στην Σέριφο φοβούνται να βγουν από τα μνήματά τους
μόνο την Τρίτη (εκτός αν πέφτει Τρίτη και 13, οπότε έχουν γλέντι), στην
Κάλυμνο προτιμούν να βγαίνουν τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες γιατί τους
αρέσει ο παγωμένος βοριάς που φυσά, καβαλούν πάνω του και ταξιδεύουν από
σκεπή σε σκεπή…>>
(«Βρυκόλακες», εκδόσεις Αρχέτυπο, σελ. 205)

<<… Για την μορφή και την εμφάνιση του Βρυκόλακα, όλοι οι νησιώτες
διαφωνούν και οι πεποιθήσεις ποικίλουν από νησί σε νησί.
Στην Σκόπελο δεν έχουν καθόλου σάρκες αλλά είναι σκελετοί που περπατούν
και στην Αλόννησο έχουν σάρκες μαύρες και γυαλιστερές, που λάμπουν στο σκοτάδι.
Στο Πήλιο είναι λαμπεροί, και στα Άγραφα είναι αόρατοι εκτός από τις νύχτες με φεγγάρι.
Στη Σαμοθράκη πιστεύουν ότι το σώμα τους είναι από φωτιά, αλλά μπορεί να
είναι και σκιές ή να είναι τελείως αόρατοι.
Στις Σπέτσες, στην Ύδρα και στα Κύθηρα, είναι κακόσχημοι καμπούρηδες με
κατάμαυρα χέρια και μεγάλα νύχια.
Στην Τήνο έχουν τη μορφή του νεκρού, αλλά με μακριά γένια, μακριά μαλλιά
και μακριά γαμψά νύχια.
Στην Χίο είναι λευκοντυμένοι -με τα σάβανά τους- αλλά έχουν και ένα
αρχηγό, που είναι τριπλάσιος σε μέγεθος και κατάμαυρος κι ολόγυρά του χοροπηδούν οι άλλοι.
Στη Λέσβο έχουν πρόσωπο κατακκόκινο και πολύ άγριο, κι έχουν δόντια σαν
του σκύλου ή σαν της γάτας.
Πολλές φορές περπατούν με τα τέσσερα και ουρλιάζουν σαν λύκοι…>>
(«Βρυκόλακες», εκδόσεις Αρχέτυπο, σελ. 206-207)

Οι θρύλοι επίσης λένε ότι επιτίθονται μόνο στους συγγενείς τους και κατά
προτίμηση στους άμεσους απογόνους τους (παιδιά και εγγόνια).
Το πιο πιθανό όμως για το πώς βρυκολακιάζουν οι νεκροί, είναι ότι το σώμα
του νεκρού καταλαμβάνεται από Δαίμονα αμέσως μετά την «αποχώρηση» της ψυχής του.
Δεν πρόκειται δηλαδή για αυτόν καθ’ αυτόν τον νεκρό, αλλά για Δαίμονα-μυζητήρα.
Ο μόνος τρόπος για να απελευθερωθεί το σώμα από τον Δαίμονα και να πάψει
να περιφέρεται στον δικό μας κόσμο τρομοκρατώντας και φονεύοντας τους
ζωντανούς, είναι να καεί το σώμα του νεκρού, να εξορκιστεί ο Δαίμονας, και
να καθαγιαστεί ο τάφος.
Και πάλι, οι μύθοι περί παλουκιών, αποκεφαλισμών, σκόρδων κλπ, δεν είναι
τίποτε άλλο παρά… μύθοι!


ΠΗΓΈΣ
http://thesecretrealtruth.blogspot.c...-post_547.html
http://www.mixanitouxronou.gr/vrikol...demonika-onta/
https://theancientwebgreece.wordpres...3%CE%B5%CE%B9/

Συνεχίζεται...

Ευχαριστώ.
__________________
ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ....
Το αληθινό νόημα της φώτισης είναι να κοιτάς όλη τη σκοτεινιά με φωτεινά μάτια [Καζαντζάκης Νίκος]
Απάντηση με παράθεση
  #42  
Παλιά 21-06-19, 21:04
Το avatar του χρήστη AVATARGR-1
AVATARGR-1 Ο χρήστης AVATARGR-1 δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 31-12-2013
Περιοχή: ΑΘΗΝΑ
Μηνύματα: 2.132
Προεπιλογή Ο βρικόλακας των Παξών

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Συνεχίζω το θέμα....

Ο βρικόλακας των Παξών

Στις 5 του μηνός διερχόμενος ο διευθυντής της Παξινής εφημερίδας «Παξοί»
κ. Χαρ. Μιτσιάλης γεννημένος στο χωριό Μποϊκάτικα Γαίου, φιλοξενήθηκε από
τον κ. Ιωάννη Σ. Μπογδάνου του οποίου η σύζυγος του Μαρία δέχθηκε να του
δείξει το απέναντι από το σπίτι τους ερειπωμένο οίκημα του θρυλικού
βρικόλακα των Παξών Γεωργάκη της Αντονέλλας.


Επιπλέον του έδειξε και τρία μεγάλα πλατυκέφαλα καρφιά τα οποία πήρε κάτω
από το κατώφλι της πόρτας του σπιτιού.
Αυτά είναι τα καρφιά τα οποία σύμφωνα με την παράδοση κάποιος Σκλαβούνος,
υπάλληλος της Ενετικής Κυβέρνησης, κάρφωσε τον βρικόλακα στο επάνω μέρος της πόρτας.

Με την ευκαιρία αυτή οι «Παξοί» δημοσίευσαν την ιστορία του Γιωργάκη της
Αντονέλλας η οποία έχει ως εξής :
Το έτος 1603 ήρθε στους Παξούς ένας Βενετσιάνος τροβαδούρος και πήγε
στην τότε πρωτεύουσα, το σημερινό χωριουδάκι Κουκούλια.
Εκεί έμεινε στο σπίτι του Καπετάν Δουφλή ο οποίος τον περιποιήθηκε τόσο
πολύ ώστε ο Βενετσιάνος ενέργησε στην κυβέρνησή του να του παραχωρηθεί
το μισό από τις εισπράξεις του τελωνείου και των άλλων δημόσιων εσόδων.

Κατά το Ενετικό σύστημα της εποχής εκείνης, τέτοιοι ενοικιαστές είχαν
δικτατορικά δικαιώματα.
Όταν έπιαναν κάποιο λαθρέμπορο είχαν πάνω του δικαίωμα ζωής και θανάτου.
Λεγόταν τότε λοιπόν ότι ένας από τους απογόνους του Δουφλή, συνεχίζοντας
το έργο των πατέρων του της ενοικίασης δηλαδή των δημοσίων εσόδων,
έπιασε μια μέρα ένα καΐκι με λαθρεμπόριο.

Πλοίαρχός του ήταν ένα από ομορφότερα παλικάρια του νησιού, ο Μπόικος.
Ο σκληρός απόγονος του Δουφλή δεν δίστασε καθόλου.
Διέταξε και του κόψανε για τιμωρία και τα δύο χέρια.
Σε λίγη ώρα από τους φρικτούς πόνους και την αιμορραγία το παλικάρι ξεψύχησε.

Ο γιος του Μπόικου λεγότανε Γιωργάκης και ήταν μόλις δέκα χρονών όταν
ορφάνεψε με τον τρόπο που διηγηθήκαμε.
Η μητέρα του Αντονέλλα, η χήρα του Μπόικου, νέα ακόμα και πολύ όμορφη,
αγάπησε τρελά έναν ναυτικό και του παραδόθηκε λίγο καιρό μετά τον τραγικό θάνατο του άντρα της.

Ο ναυτικός αυτός όμως ενώ είχε υποσχεθεί να την παντρευτεί, διαρκώς
ανέβαλλε το γάμο βρίσκοντας εμπόδιο την ύπαρξη του παιδιού που
κληρονομούσε την πατρική του περιουσία.
Τέλος της δήλωσε καθαρά πως δεν θα την πάρει αν δεν του δώσει προίκα όλα
τα κτήματα που άφησε ο Μπόικος.

Από την μέρα εκείνη η Αντονέλλα έβαλε σκοπό να εξαφανίσει το παιδί της.

Δεν υπήρξε βάσανο, στέρηση, κακομεταχείριση που να μην έκανε του Γιωργάκη.
Η σκληρή μητέρα θα μπορούσε βέβαια να το σκοτώσει μια και καλή, φαίνεται
όμως πως οι συγγενείς του άντρα της την είχαν καταστήσει υπεύθυνη για τον θάνατό του.
Όλα όμως τα μαρτύρια και τα βάσανα που του έκανε η μάνα του απεναντίας τον δυνάμωναν.


Ο καιρός περνούσε και η Αντονέλλα που φημιζόταν άλλοτε για την καλλονή
της, έβλεπε τα νιάτα της να μαραίνονται και τον εραστή της να μην θέλει τον γάμο.
Και τότε αποφάσισε να πνίξει με τα ίδια της τα χέρια τον γιο της.

Αλλά ο Γιωργάκης δεν ήταν πια μικρός.
Είχε πατήσει τα δεκαπέντε.
Και είχε κληρονομήσει τη δυνατή κράση του πατέρα του, θέληση και ατσαλένια μπράτσα.

Η μητέρα του τον είχε καταδικάσει να κοιμάται στο αχούρι μαζί με τα γουρούνια.
Μια χειμωνιάτικη νύχτα λοιπόν ακούει ελαφρό θόρυβο.
Κατάλαβε ότι κάποιος μπήκε αλλά δεν σάλεψε.
Ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι νιώθει δύο χέρια να ζητούν ψαχουλευτά το λαιμό του.
Πετάγεται πάνω, αρπάζει ένα ξύλο και χτυπά τη μάνα του στο κεφάλι.
Ο Γιωργάκης άνοιξε τη πόρτα και χάθηκε στο σκοτάδι, κατέβηκε στο λιμάνι του
Γαίου και κρύφτηκε στο αμπάρι ενός εκεί αραγμένου καραβιού που την άλλη
μέρα έφευγε για Αυλώνα.
Αν και μπορούσε να δικαιολογήσει πολύ καλά την πράξη του, κατάλαβε ότι το
να σηκώσει χέρι στη μάνα του θεωρούνταν στο νησί κακούργημα που δεν θα
του το συγχωρούσε κανείς.


Συνεχίζεται το θέμα...

Ευχαριστώ.
__________________
ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ....
Το αληθινό νόημα της φώτισης είναι να κοιτάς όλη τη σκοτεινιά με φωτεινά μάτια [Καζαντζάκης Νίκος]
Απάντηση με παράθεση
  #43  
Παλιά 24-06-19, 19:41
Το avatar του χρήστη AVATARGR-1
AVATARGR-1 Ο χρήστης AVATARGR-1 δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 31-12-2013
Περιοχή: ΑΘΗΝΑ
Μηνύματα: 2.132
Προεπιλογή

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Συνεχιζω το θεμα.....

Μόλις έφτασε στην Ήπειρο έγινε υπηρέτης σ’ ένα κτηματία πλούσιο αλλά φιλάργυρο.
Τα βάσανα του Γιωργάκη συνεχίστηκαν εδώ.
Όλη τη μέρα δούλευε στα χωράφια του αφεντικού του και δεν είχε για τροφή
παρά κριθαρένιο ψωμί και λίγες ελιές.
Το βράδυ κοιμόταν σ’ ένα αχυρώνα και το πρωί πάλι στη δουλειά.
Πέντε χρόνια βάσταξε η σκληρή αυτή ζωή και μια μέρα ο Γιωργάκης αρρώστησε με πυρετό.
Γρήγορα φάνηκαν σπυριά στο κορμί του.

Γιατρός δεν υπήρχε στο χωριό εκείνο αλλά το αφεντικό του κατάλαβε αμέσως
ότι η αρρώστια του υπηρέτη του ήταν αραποβλογιά και τρόμαξε.
Το χωριό αναστατώθηκε και τον ανάγκασαν να φύγει από το χωριό, τον
έδιωξαν σαν τον σκύλο.
Ο δύστυχος Γιωργάκης κυνηγημένος, πεινασμένος και αξιολύπητος κατέφυγε
σε μια μικρή σπηλιά καταρώμενος τα πάντα και εκεί με φοβερά βάσανα
στερήσεις και πόνους πέθανε.


Το φάντασμά του τότε έγινε τύραννος και βασανιστής της μάνας του.
Όπου πήγαινε η Αντονέλλα έβλεπε μπροστά της το φάντασμα να την κοιτάζει
απειλητικά και εξαγριωμένα.
Την νύχτα το άκουγε να γυρίζει γύρω από το σπίτι της, να μουγκρίζει, να της
χτυπά την πόρτα, να τρέχει στα κεραμίδια, να της μετράει τα βάσανα που
τράβηξε εξαιτίας της και να την καταριέται.
Μέρες και νύχτες περνούσαν χωρίς η σκληρή μάνα να μπορέσει να κοιμηθεί.
Οι πιο στενοί της συγγενείς θέλησαν να την πάρουν στο σπίτι τους, αλλά την
άλλη μέρα αναγκάστηκαν να την διώξουν γιατί όλη νύχτα το σπίτι τους
κουνιότανε σαν από σεισμό και έξω ο βρικόλακας μούγκριζε λες και σηκώθηκε
κάποιος σίφουνας.


Με τον καιρό ο βρικόλακας άπλωσε τα κατορθώματά του σε όλο το νησί.
Τρομαγμένοι οι Παξινοί άκουγαν μουγκρίσματα, κατάρες, χτυπήματα στις
πόρτες τους, τρεχάματα στις στέγες τους, ξεριζώματα δέντρων.
Η κατάσταση αυτή έκανε άνω κάτω όλο το νησί.
Δεν μπορούσαν να ησυχάσουν οι άνθρωποι.
Αποφάσισαν να επικαλεστούν τη βοήθεια του Θεού.
Μαζεύτηκαν όλοι οι παπάδες του χωριού και αφού πρωτύτερα διετάχθη γενική
νηστεία τριών ημερών, τέλεσαν τη θεία λειτουργία και έπειτα μεγάλο αγιασμό.

Στη συνέχεια όλοι οι κάτοικοι, με τους παπάδες, τα εξαπτέρυγα, και τις ιερές
εικόνες, διέτρεξαν όλο το νησί ραντίζοντας και στήνοντας στα σταυροδρόμια
πέτρινους σταυρούς μερικοί από τους οποίους σώζονται ακόμη.


Συγχρόνως κάποιος Σκλαβούνος υπάλληλος της Ενετικής κυβέρνησης στους
Παξούς κάρφωσε στο πάνω μέρος του σπιτιού του βρικόλακα τρία
πλατυκέφαλα καρφιά και διαβεβαίωσε τους κατοίκους ότι μόνο ύστερα από
εκατό χρόνια θα μπορούσε ο βρικόλακας να ξαναφανεί στο νησί.

Έτσι έπαψε το κακό γιατί από εκείνη τη μέρα ο πολυβασανισμένος Γιωργάκης
δεν έδωσε σημείο παρουσίας.

Τα καρφιά που καρφώθηκαν στη πόρτα σώζονταν στη πόρτα του σπιτιού μέχρι
τα 1805 και πολλοί περίμεναν με αγωνία ότι με το πέσιμό τους θα ξαναγύριζε ο βρικόλακας στο νησί.

Τα καρφιά έπεσαν αλλά ο βρικόλακας δεν φάνηκε πουθενά.
Για την Αντονέλλα, την σκληρή αυτή μητέρα, η παράδοση λέει ότι
εγκαταλείφτηκε οριστικά από τον εραστή της και κυνηγημένη νύχτα και μέρα
από το φάντασμα του παιδιού της στο τέλος τρελάθηκε.
Και τρελή με σχισμένα ρούχα έτρεχε στα βουνά και στα περιγιάλια των Παξών
σε ελεεινή και τρισάθλια κατάσταση ώσπου μια μέρα έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε.


Πηγές: Ψυχικαί έρευναι, Έτος 9ο, Τεύχος 10ο, Τόμος 9ος,
Οκτώβριος 1933 σελ. 151-154

https://taxidistoanexigito.blogspot....g-post_29.html

Ευχαριστώ.
__________________
ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ....
Το αληθινό νόημα της φώτισης είναι να κοιτάς όλη τη σκοτεινιά με φωτεινά μάτια [Καζαντζάκης Νίκος]
Απάντηση με παράθεση
  #44  
Παλιά 10-07-19, 20:21
Το avatar του χρήστη AVATARGR-1
AVATARGR-1 Ο χρήστης AVATARGR-1 δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 31-12-2013
Περιοχή: ΑΘΗΝΑ
Μηνύματα: 2.132
Προεπιλογή

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Ο στρατιωτικός Άρνολντ Πάολε που έγινε βρικόλακας μετά από επίθεση βαμπίρ στην Ελλάδα

H απίθανη πραγματικά ιστορία του Σέρβου βρικόλακα παραμένει μια από τις
ελάχιστες που έχουν καταγραφεί διεξοδικά και αυτή έχει μάλιστα και την
επίρρωση της επιστήμης στις πλάτες της!

Η επανεξέταση της υπόθεσης στους αιώνες που ακολούθησαν όχι μόνο δεν
κατέρριψε τον θρύλο του βρικόλακα, αλλά τον ενίσχυσε κιόλας με έξτρα
αξιοπιστία και ακόμα περισσότερο επιστημονικό κύρος.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Στις αρχές του 18ου αιώνα μια νέα επιδημία χτύπησε τη Νοτιοανατολική Ευρώπη:
η μάστιγα των βρικολάκων!
Παρά το αβίαστο χαμόγελο που προκαλεί σε μας σήμερα μια τέτοια είδηση,
στην εποχή της ήταν πραγματικότατη και αποτελούσε ένα από τα οξύτερα
κοινωνικά προβλήματα, ιδιαίτερα σε περιοχές όπως η Τρανσυλβανία.

Οι πολίτες άρχισαν να ξεθάβουν μαζικά σορούς συγχωριανών τους και να τις
παλουκώνουν για να απαλλαγούν από τη μάστιγα των βρικολάκων.

Νεκροζώντανα πλάσματα αναφέρονταν συνεχώς να οργώνουν τους δρόμους
και να επιτίθενται σε ανθρώπους και ο πανικός κατέκλυσε τελικά όλη την
Ευρώπη, με τις μπροσούρες της εποχής να γενικεύουν τον τρόμο στα πέρατα
της Γηραιάς Ηπείρου.

Η ιστορία του Άρνολντ Πάολε, που έγινε γνωστός μετά τον θάνατό του, ήταν
η πλέον τρομακτική κι αυτή που μπήκε τελικά στο μικροσκόπιο της επιστήμης,
με κωμικοτραγικές συνέπειες για τον Ορθό Λόγο και την επιστημοσύνη του καιρού.


Ο Σέρβος στρατιωτικός πέθανε το 1725 σε χωριουδάκι πάνω στις όχθες του ποταμού Μοράβα.
Με το που πέθανε, όλοι στο χωριό τον έβλεπαν συνεχώς μπροστά τους και
σύντομα αναφέρθηκαν και οι πρώτοι θάνατοι που συνδέονταν με την υπερφυσική ύπαρξή του.

Η περίσταση προκάλεσε τέτοια λαϊκή αναταραχή που οι τοπικές Αρχές κάλεσαν
δυο αυστριακούς στρατιωτικούς γιατρούς για να διαλευκάνουν το μυστήριο.
Και τότε έγινε το αδιανόητο: η ιατροδικαστική εξέταση και η τελική έκθεση
των δύο γιατρών επιβεβαίωσαν την ύπαρξη των βαμπίρ!


Ούτε λίγο ούτε πολύ, η επιστημονική ετυμηγορία ισχυριζόταν ότι το νεκρό
σώμα του Πάολε ήταν υπεύθυνο για τον θάνατο τουλάχιστον τεσσάρων ανθρώπων.
Η νεκροψία έδειξε εξάλλου ότι το σώμα του «ήταν άθικτο και χωρίς σημάδια
αποσύνθεσης, με φρέσκο αίμα στα μάτια του, τη μύτη, το στόμα και τα αυτιά».


Με βάση αυτά, η υπόθεση κατέληξε ότι ο Πάολε ήταν βρικόλακας.
Η καρδιά του παλουκώθηκε και η σορός του παραδόθηκε στην πυρά, αν και η
ιστορία του δεν τελειώνει εδώ, μιας και πέντε χρόνια αργότερα άλλοι 17
θάνατοι θα αποδίδονταν στον βαμπιρισμό του Σέρβου!

Όλη η Ευρώπη πίστεψε την ιστορία, ακόμα και το μορφωμένο κοινό, αν και
σήμερα τη θεωρούμε ένα από τα σπαρταριστά -αν και μακάβρια- περιστατικά
των πρώιμων γνώσεων της ανθρωπότητας για τις συνθήκες αποσύνθεσης των πτωμάτων.

Η ιστορία του δημοσιεύτηκε σε επιστημονικές επιθεωρήσεις της Ευρώπης και
ήταν η πρώτη επιβεβαιωμένη περίπτωση αιμοδιψούς βρικόλακα που τρεφόταν
με το αίμα των ζωντανών.
Ακόμα πιο περίεργο είναι το γεγονός ότι ο ίδιος είχε ισχυριστεί, πολύ πριν γίνει
βρικόλακας μεταθανάτια, ότι κατά τη διάρκεια στρατιωτικής αποστολής με τον
στρατό της Αυστροουγγαρίας στην Ελλάδα την άνοιξη του 1724 είχε δεχτεί επίθεση βρικόλακα!


Συνεχίζεται το θέμα....

Ευχαριστώ.
__________________
ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ....
Το αληθινό νόημα της φώτισης είναι να κοιτάς όλη τη σκοτεινιά με φωτεινά μάτια [Καζαντζάκης Νίκος]
Απάντηση με παράθεση
  #45  
Παλιά 09-10-19, 18:39
Το avatar του χρήστη AVATARGR-1
AVATARGR-1 Ο χρήστης AVATARGR-1 δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 31-12-2013
Περιοχή: ΑΘΗΝΑ
Μηνύματα: 2.132
Προεπιλογή

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Συνεχίζω το θέμα.....

Βαμπιρισμός στους αιώνες
Η έλξη του αίματος (ετοιμολογία και ιστορική αναφορά)


Κατ' αρχάς, θα ήθελα να αναφέρω την διαφορά ανάμεσα στις λέξεις "βρυκόλακας" και "βαμπίρ".

Σύμφωνα με την ελληνική φολκλορική παράδοση, βρυκόλακας είναι αυτός ο
οποίος επιστρέφει από τον κόσμο των νεκρών, με κακόβουλες συνήθως προθέσεις.
Η λέξη βρυκόλακας, προέρχεται από τις λέξεις "βούρκος" και "λάκος", όπου
υποδηλώνει την σήψη του σώματος.
Δηλαδή, ο "βρυκόλακας" έχει πιο πολλή σχέση με το γνωστό ζόμπι, παρά με το βαμπίρ.
Σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, ονομάζεται και βουρκόλακας. Το βαμπίρ,
προέρχεται από τη Ρώσικη λέξη "vampir",όπου "ir" είναι ρήμα και σημαίνει πίνω.

Στις αρχές του 11ου αιώνα έχουμε την πρώτη γραπτή αναφορά στη λέξη, μια
πρώιμη λέξη του vampir, για ένα Ρώσο πρίγκιπα. Upir Lichy: κακό βαμπίρ.
Αλλά ο βαμπιρισμός εμφανίστηκε από πολύ παλιότερα.

Στην αρχαία Ρώμη, πίστευαν ότι μπορούσαν να θεραπεύσουν την επιληψία με
το να δώσουν στον ασθενή να πιει το αίμα ενός σκοτωμένου μονομάχου.

Ο Πλίνιος στο έργο του, Φυσική Ιστορία, έγραψε ότι μερικοί επιληπτικοί
πίστευαν ότι θα είχε καλύτερα αποτελέσματα αν πήγα fbcιναν και έπιναν το
αίμα του μονομάχου τη στιγμή που πέθαινε.
Επίσης υπήρχε η πεποίθηση ότι το αίμα ενός εγκληματία παρέχει προστασία από
ασθένειες και κακοτυχίες.
Το "μυθικό" βαμπίρ : περιγραφή σύμφωνα με τις φολκλορικές παραδόσεις Το
μυθικό βαμπίρ είναι σύμφωνα με τις φολκλορικές παραδόσεις ένα ον, ορατό ή
αόρατο, που προέρχεται από μετενσάρκωση, αφθαρσία ή νεκρανάσταση ενός ανθρώπου.
Το ον αυτό κατέχει μαγικές δυνάμεις, έχει την ικανότητα της μεταμόρφωσης
και επιπλέον κατέχει τεράστια μυϊκή δύναμη.
Μεταμορφωμένο, παρουσιάζεται με τη μορφή λύκου, πιθήκου, ή ακόμα και με
τη μορφή ενός τεράστιου φρικιαστικού ανθρώπου.
Μπορεί να πετάει, και γίνεται ορατό και αόρατο κατά βούληση.
Κατοικεί σε σπηλιές, παλιά σπίτια, παλιά φρέατα κτλ., και λέγεται ότι απομυζεί
το αίμα κάθε ζωντανού όντος, καθώς και τα υγρά των πτωμάτων.
Όποιος έρθει σε επαφή με βαμπίρ, νοσεί από άγνωστη νόσο και πεθαίνει, ενώ
τα πτώματα που χρησιμοποιούνται για τροφή από αυτό, μένουν άφθαρτα.
Σε μερικές περιπτώσεις, τα θύματα των βαμπίρ δεν πεθαίνουν, αλλά γίνονται
βαμπίρ και τα ίδια, διαιωνίζοντας το είδος.
Φυσικά το μυθικό βαμπίρ, υπάρχει μόνο στη σφαίρα της λαϊκής δεισιδαιμονίας.

Το "αληθινό" βαμπίρ : μια συνοπτική επιστημονική εξήγηση Βαμπιρισμός είναι
μια ψυχολογική ασθένεια, κατά την οποία, ο ασθενής πιστεύει ότι με το να
πίνει το αίμα των άλλων, μπορεί να του κλέψει τις δυνάμεις και τις γνώσεις του.
Γραπτή αναφορά γι' αυτήν την ασθένεια υπάρχει πρώτη φορά από αρχαίους Ρωμαίους γιατρούς.
Ο βαμπιρισμός είναι πολύ διαδεδομένος στη λατρεία του σατανισμού.
Πρόσφατο παράδειγμα, η δίκη των δύο νεαρών σατανιστών στη Γερμανία,
όπου παραδέχθηκαν ότι σκότωναν ανθρώπους και τους έπιναν το αίμα.

Το θέμα όμως είναι ένα: δεν τίθεται θέμα υπερφυσικού όντος βαμπίρ, παρά
μόνο του παράφρων βαμπίρ.
Dracula και Elizabeth Barthorv: Δεσμοί αίματος

α) Κόμης Dracula

Αλήθεια, και ποιος δεν ξέρει σήμερα τον Κόμη Dracula, το θρυλικότερο βαμπίρ
όλων των εποχών, που έδρασε το μεσαίωνα στην περιοχή της Τρανσυλβανίας
τρομοκρατώντας τον κόσμο της εποχής ακόμα και με το άκουσμα του ονόματός του;
Ακόμα και σήμερα, πολλοί άνθρωποι αισθάνονται δέος και τρόμο στο άκουσμα
του ονόματος του Κόμη Dracula.

Ποιός ήταν όμως ο πραγματικός Κόμης Dracula;

Για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους, το βαμπίρ Dracula με τις
υπερφυσικές δυνάμεις και τους μακριούς και μυτερούς κυνόδοντες, που είχε
απομυζήσει το αίμα πολλών ανθρώπων, δεν υπήρξε ποτέ.
Ήταν το δημιούργημα της φαντασίας του συγγραφέα BramStoker, που έγραψε
το ομώνυμο βιβλίο.

Ο Vlad Tepes Dracula, όπως ήταν το πραγματικό όνομά του, γεννήθηκε
τον Νοέμβριο του 1431 στο φρούριο του Sighisoara στη Ρουμανία.
Τον καιρό εκείνο, ο πατέρας του, Vlad Dracul, ήταν στρατιωτικός διοικητής της
Τρανσυλβανίας, και ένα χρόνο πιο πριν, είχε εισαχθεί στο Τάγμα του Δράκου, κάτι παρόμοιο με το Τάγμα των Τευτόνων Ιπποτών.

Η είσοδος αυτή στο τάγμα έδωσε και το όνομα Dracula:
Οι μπογιάροι της Ρουμανίας που ήξεραν τον Vladκαι την είσοδό του στο Τάγμα,
τον έλεγαν με το όνομα Draculπου στα ρουμανικά σημαίνει δράκος.
Dracula στα ρουμάνικα σημαίνει "Ο ιός του Dracul" (το "a" δηλώνει κτητική).

To1442, o Dracula και ο αδερφός του Radu έπεσαν θύματα απαγωγής και
κρατήθηκαν στην Τουρκία από τον σουλτάνο Murad τον 2ο.
Ο Dracula κρατήθηκε στην Τουρκία μέχρι το 1448, ενώ ο αδερφός του έμεινα εκεί μέχρι το 1467.
Οι Τούρκοι ελευθέρωσαν τον Dracula το 1447, ενημερώνοντάς τον για τη
δολοφονία του πατέρα του από τον Vladislavτον 2ο.
Ο Dracula ανέλαβε το θρόνο της Wallachia το 1456, και κυβέρνησε για 6
χρόνια, κατά τα οποία λέγεται ότι διέπραξε πολλές αγριότητες.

Το Πάσχα του 1456 συνέλαβε τις οικογένειες των μπογιάρων που είχαν
παρευρεθεί στο πριγκιπικό δείπνο, παλούκωσε τους γηραιότερους, και τους
υπόλοιπους τους έβαλε να παρελάσουν από την πρωτεύουσα ως την πόλη του Poenari.
Εκεί όσους επέζησαν, τους έβαλε να του χτίσουν ένα φρούριο στα ερείπια ενός
παλιότερου προμαχώνα, που κοιτούσε στον ποταμό Arges.
Το φρούριο αυτό είναι σε ερείπια σήμερα, και είναι γνωστό ως το Κάστρο
Dracula (άσχετα αν το Κάστρο Branείναι πιο πολυδιαφημισμένο ως το Κάστρο
Dracula, κάτι το οποίο είναι λάθος).
Σύμφωνα με συγγράμματα εποχής, παλούκωνε τους εχθρούς του και τους
εγκληματίες και μάζευε το αίμα τους σε βαζάκια, ενώ έτρωγε άνετος μπροστά
στα πτώματά τους.
Λέγεται ότι χρησιμοποιούσε το αίμα τους για να ξεδιψάσει από το φαγητό.
Επίσης λέγεται ότι έπαιρνε τα μωρά των ειδωλολατρισσών, τα έψηνε και μετά
τα έδινε στις μανάδες τους να τα φάνε!!

Οι Ρουμάνοι βέβαια δεν τα παραδέχονται όλα αυτά, διότι γι' αυτούς ο Dracula
είναι ότι είναι ότι ο Κολοκοτρώνης για εμάς: ένας υπέρμαχος της πατρίδας και
της θρησκείας κατά των Τούρκων.

β) Elizabeth Bathory

Και περνάμε στο όνομα του πραγματικού τρόμου στην μεσαιωνική Ευρώπη.

Το όνομα το οποίο κατάφερε να επισκιάσει ακόμα και τον μέγα Κόμη Dracula
με τις σατανικές πράξεις του.
Το όνομα που αναβίωσε στις καρδιές των ανθρώπων τον τρόμο του βαμπίρ όσο κανένα άλλο, ElizabethBarthory!


Τα εγκλήματα της Ουγγαρέζας κόμισσας Elizabeth Barthory ήταν σατανικά
πέρα από κάθε ανθρώπινη φαντασία.

Όταν ο BramS toker έκανε έρευνες για το βιβλίο του, έπεσε στα χέρια του ένα
βιβλίο, το "Το Βιβλίο Των Λυκανθρώπων" του SabineBaring-Gouldστο οποίο
αναφερόταν τα εγκλήματα της «Ματωμένης Πριγκίπισσας», όπως την
αποκαλούσαν στην Ευρώπη.
Η Barthory έμαθε το πώς να βασανίζει, από τον άντρα της, στρατιωτικό,
(που βασάνιζε Τούρκους αιχμαλώτους).
Μετά από το θάνατο του συζύγου της, φοβούμενη για το δικό της θάνατο,
έγινε σαδίστρια απέναντι στους υπηρέτες της, και προσπάθησε να διατηρήσει
την ομορφιά της με το να κάνει μπάνιο σε αίμα(πιθανώς να προέβαινε στην
πράξη αυτή γιατί πίστευε ότι θα της έφερνε αθανασία ή μακροζωία,).
Έχει αναφερθεί ότι πάγωνε τα πτώματα στα χιόνια, κοντά στο σπίτι της, το
Κάστρο Csejthe, ρίχνοντάς τους κρύο νερό, ενώ ο καιρός ήταν παγωμένος.

Πιστεύεται ότι κάποτε δάγκωνε μπουκιές από το σώμα μιας ζωντανής
υπηρέτριας και ότι ήπιε το αίμα 650 παρθένων κοριτσιών.

Οι υπηρέτες της τα έβγαζαν έξω από το κάστρο τα "αφαιμαγμένα" πτώματα,
δίνοντας τροφή στην φαντασία των χωρικούς, ο οποίοι πίστευαν ότι αυτό είναι
έργο κάποιου βαμπίρ Μερικοί άνθρωποι ισχυρίζονται ότι έχουν δει ακόμα και
σήμερα την Bathoryνα πλανιέται στην πατρίδα της, στα Καρπάθια τα βράδια,
αναζητώντας αίμα!

Επίσης, κάποιοι συγγραφείς πιστεύουν ότι η Ματωμένη Κόμισσα ήταν συγγενής
με τον Dracula από την Ουγγαρέζικη πλευρά της οικογένειάς του.


Βιβλιογραφία:
Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Αθήνα, 1953 On-line
μυστικιστική εγκυκλοπαίδεια MYstica,www.themYstica.com
Βιογραφία Dracula και Bartholy,
www.draculascastle.com
Βρυκόλακες, ΕκδόσειςΑρχέτυπο, Αθήνα, 2001
The vampire book, Sabine Baring-Gould, επανάκδοση από την Mithic Press

Worldwide
apo BelmontV


www.metafysiko.gr
https://thesecretrealtruth.blogspot.com/2011/11/blog-post_123.html

Συνεχίζεται το θέμα..

Ευχαριστώ.
__________________
ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ....
Το αληθινό νόημα της φώτισης είναι να κοιτάς όλη τη σκοτεινιά με φωτεινά μάτια [Καζαντζάκης Νίκος]
Απάντηση με παράθεση
  #46  
Παλιά 23-10-19, 17:10
heretic Ο χρήστης heretic δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 09-08-2013
Μηνύματα: 1.495
Προεπιλογή

Παράθεση:
Το "αληθινό" βαμπίρ : μια συνοπτική επιστημονική εξήγηση Βαμπιρισμός είναι μια ψυχολογική ασθένεια, κατά την οποία, ο ασθενής πιστεύει ότι με το να πίνει το αίμα των άλλων, μπορεί να του κλέψει τις δυνάμεις και τις γνώσεις του.

Δεν υπάρχει καμία σύντομη επιστημονική εξήγηση για ανοησίες και δεισιδαιμονίες. Προσπάθησε να καταλάβεις ότι άλλο τα επιστημονικά βιβλία και συγγράμματα και άλλο οι σαβουροσελίδες που κάθεσαι και σαπίζεις.
__________________
Abyssus Abyssum Invocat
Απάντηση με παράθεση
  #47  
Παλιά 29-11-19, 15:49
Το avatar του χρήστη AVATARGR-1
AVATARGR-1 Ο χρήστης AVATARGR-1 δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 31-12-2013
Περιοχή: ΑΘΗΝΑ
Μηνύματα: 2.132
Προεπιλογή

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Οι πραγματικές ασθένειες που συνέβαλαν στην εξάπλωση του μύθου για τους βρυκόλακες..

Οι ασθένειες προκαλούσαν φόβο πριν την εμφάνιση της ιατρικής επιστήμης.
Η πανούκλα που είχε πάρει μορφή επιδημίας εμφανίζονταν χωρίς καμία
προειδοποίηση και οδηγούσαν στον θάνατο και στη δυστυχία.

Αλλά δεν ήταν μόνο η πανούκλα.
Και άλλες ασθένειες που μεταδίδονταν από τα ζώα ή μέσω γονιδίων κυρίευαν
τα σώματα των ανθρώπων προκαλώντας διάφορες παθήσεις για τις οποίες δεν
υπήρχε κάποια εξήγηση.

Γι' αυτό και οι άνθρωποι στρέφονταν πάντα στο μεταφυσικό.
Κάποιες από αυτές τις ασθένειες συνέβαλαν στη διάδοση του πιο διαχρονικού
και γνωστού μύθου σε όλους τους πολιτισμούς - αυτόν του βρυκόλακα.

Ο βρυκόλακας, μια φιγούρα ζωντανού-νεκρού, που κάθε βράδυ βγαίνει από
τον τάφο του για να ρουφήξει το αίμα των ζωντανών, εμφανίστηκε από την
εποχή των Αρχαίων Ελλήνων.

Παρά το γεγονός ότι μερικοί από τους πιο παλιούς φιλόσοφους που
θαυμάζουμε μέχρι σήμερα έζησαν μέχρι τα 70 τους, οι αρχαίοι Έλληνες
πίστευαν ότι το προσδόκιμο ζωής ήταν περίπου τα 28χρόνια και αυτό γιατί πριν
τη δημιουργία του αποχετευτικού συστήματος, την κατασκευή του συστήματος
ψύξης, την ανακάλυψη των αντιβιοτικών οι ασθένειες ήταν πιο εύκολο να
μεταδοθούν και οδηγούσαν τους ανθρώπους σε πρόωρο θάνατο.

Αλλά χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα για μια εκτενή μελέτη επί του
φαινομένου, η κοινωνία αιτιολόγησε πολλές ασθένειες κάνοντας στροφή στο μεταφυσικό.

Πάρτε για παράδειγμα τη πορφυρία που προκαλείται από τη συσσώρευση
πορφυρινών μέσα στο σώμα σε ασυνήθιστα υψηλά επίπεδα.
Όσοι νοσούν από αυτή την ασθένεια υποφέρουν από φαγούρα, εξανθήματα και
φουσκάλες κάθε φορά που το δέρμα τους εκτίθεται στο φως του ήλιου.
Σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις τα ούλα υποχωρούν από τα δόντια, τα σωματικά
απόβλητα παίρνουν μοβ χρώμα, όπως και το αίμα.
Οι επιπτώσεις του φωτός σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να είναι τόσο σοβαρές
ώστε οι πάσχοντες να χάσουν τελικά τα αυτιά και τη μύτη τους, απηχώντας σε
μία πολύ γνωστή φυσιογνωμία από τον χώρο των βαμπίρ, όπως ο Νοσφεράτου.


Οι περισσότεροι από τους πάσχοντες ωστόσο θα εμφανίσουν λιγότερο σοβαρά συμπτώματα από τα προαναφερθέντα.
Το Αμερικανικό Ίδρυμα Πορφυρίας «Desiree Lyon Howe» υποστηρίζει ότι
σήμερα πρέπει να υπάρχουν λιγότερα από 100 τέτοιου είδους περιστατικά σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η συχνότητα τέτοιων σοβαρών περιστατικών στο μεσαίωνα ωστόσο πρέπει να
ήταν μεγαλύτερη σε απομακρυσμένες κοινότητες, που είχαν λιγότερο συχνή
επαφή με τον έξω κόσμο και ως εκ τούτου λιγότερη ποικιλία γονιδίων.
Τα αγροτικά χωριουδάκια και οι αγροικίες στην Τρανσυλβανία, που σήμερα
αποτελεί μέρος της Ρουμανίας συμπεριλαμβάνονται σε αυτές τις απομακρυσμένες κοινότητες.
Και είναι από εκείνο το μέρος της ανατολικής Ευρώπης, όπως η Τρανσυλβανία,
από όπου και άρχισε να διαδίδεται ο μύθος του βρικόλακα και στη συνέχεια εξαπλώθηκε προς τα δυτικά.


Συνεχίζεται...

Ευχαριστώ.
__________________
ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ....
Το αληθινό νόημα της φώτισης είναι να κοιτάς όλη τη σκοτεινιά με φωτεινά μάτια [Καζαντζάκης Νίκος]
Απάντηση με παράθεση
  #48  
Παλιά 29-11-19, 15:59
Το avatar του χρήστη AVATARGR-1
AVATARGR-1 Ο χρήστης AVATARGR-1 δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 31-12-2013
Περιοχή: ΑΘΗΝΑ
Μηνύματα: 2.132
Προεπιλογή

Συνέχεια του θέματος.

Ο συγγραφέας Ρότζερ Λουκχαρστ, που επιμελήθηκε την επανέκδοση του βιβλίου
του Δράκουλα, του Μπαμ Στόκερ, από τις Oxford World’s Classic’s εξέτασε τις
συνθήκες κάτω από τις οποίες ο μύθος απέκτησε φήμη στις αρχές του 18ου αιώνα.

Η πρώτη αναφορά της λέξης βαμπίρ στα αγγλικά έγινε το 1730, στις
εφημερίδες που ανέφεραν πληροφορίες για σώματα που έβγαιναν από τον
τάφο και είχαν φρέσκο αίμα γύρω από το στόμα τους.

Στα ρεπορτάζ τους επισήμαιναν ότι οι συγκεκριμένες πληροφορίες
μεταφέρθηκαν σε αυτούς από αγρότες, αλλά τόνιζαν ωστόσο ότι τους ακούγονταν αληθινές.

Όταν διάφορες ασθενείς έπληξαν αυτές τις αγροτικές περιοχές, όπως η
πανούκλα, τα βοοειδή ζώα πέθαιναν και τότε όλοι θεωρούσαν ότι τα ζόμπι
καιροφυλακτούν για τους ζωντανούς.

Συχνά το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να ψάχνουν τον τάφο του
τελευταίου ατόμου που είχε πεθάνει στο χωριό.
Και αυτή είναι ακόμη μία απόδειξη που φανερώνει το πόσο πρώιμη ήταν η
ιατρική επιστήμη εκείνα τα χρόνια, αφού οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να
αποδείξουν 100% με επιχειρήματα ότι ένα άτομο έχει πεθάνει.
Ασθένειες, όπως η καταληψία, που υποβάλλει τους ανθρώπους σε μία
κατατονική κατάσταση τόσο βαθιά που ο παλμός τους είναι δύσκολο να γίνει
αντιληπτός, αποδεικνύουν ότι εκείνη την εποχή κάποιοι άνθρωποι θάφτηκαν ζωντανοί.

Όταν ξυπνούσαν μερικοί συμπεριφέρονταν σαν τρελοί από τον φόβο τους και
την πείνα που ένιωθαν και αυτό αποτελεί μια εξήγηση για το λόγο που
ενδεχομένως μερικοί από αυτούς εμφανίζονταν με φρέσκο αίμα γύρω από το στόμα τους.

Οι περισσότεροι από τους χωρικούς κρατούσαν τα ζώα τα οποία δεν ήταν εμβολιασμένα.
Και ήταν εκείνη επίσης την περίοδο που εμφανίστηκε η λύσσα.
Μια νόσος που χαρακτηρίζεται από την αποστροφή για το φως και το νερό,
την επιθετικότητα, το δάγκωμα και το παραλήρημα.
«Η λύσσα σχετίστηκε με τον μύθο του λυκανθρώπου», λέει ο Λουκχαρστ.
«Υπήρχε ένας μύθος που προειδοποιούσε τους ανθρώπους έτσι ώστε να μην
έρχονται σε επαφή με τα ζώα και να στρέφονται περισσότερο προς την ανθρωπότητα», συνεχίζει.
Η απομόνωση αυτών των κοινοτήτων από πολιτισμένες πόλεις όπως το Παρίσι
και το Λονδίνο είχε άλλες επιπτώσεις.
«Οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν διατροφική ποικιλία και ειδικά όσοι ζούσαν στα βουνά υπέφεραν συχνά από βρογχοκήλη.
Η έλλειψη θρεπτικών συστατικών, όχι μόνο έκανε τους ανθρώπους πιο
επιρρεπείς σε διάφορες ασθένειες αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις επιδείνωσε
τους ήδη υπάρχοντες κρυμμένους κινδύνους που υπήρχαν στα γονίδιά τους»
προσθέτει ο συγγραφέας.

«Η λειτουργία λοιπόν που επιτέλεσαν οι ιστορίες για βαμπίρ στους ανθρώπους
του 18ου αιώνα που ζούσαν στο Λονδίνο και στο Παρίσι ήταν να τους
υπενθυμίζουν πόσο πολιτισμένοι και προχωρημένοι είναι σε σχέση με τους
δεισιδαίμονες καθολικούς αγρότες που ζούσαν στα σύνορα της Ευρώπης».

«Είναι ενδιαφέρον ωστόσο ότι πολλοί πολιτισμοί σε όλον τον κόσμο, με
διαφορετικό κάθε φορά τρόπο και περιεχόμενο μοιράστηκαν τον μύθο των ζωντανών νεκρών.

Από το manananggal στις Φιλιππίνες και το peuchen της Χιλής, το Baobhan
Sith της Σκωτίας και το Yara-ma-yha-who των ιθαγενών της Αυστραλίας ο
μύθος του βρικόλακα επικρατούσε παντού.

Ουσιαστικά ο μύθος του βαμπίρ δεν προήλθε μόνο από τις πραγματικές
ασθένειες, αλλά και από την ανάγκη να εξηγήσουν οι άνθρωποι κάτι που ήταν
εκτός των σπιτιών τους.
Ακόμη και στη Νότια Αμερική, οι Ίνκας πίστευαν ότι τα βαμπίρ προέρχονταν από τις ερημιές.
Τα βαμπίρ φαίνονται ότι αποτέλεσαν το κατάλληλο «όχημα» όχι μόνο για να
εξηγήσουν κάποιες ασθένεια αλλά και καθετί περίεργο που συνέβαινε εκείνα τα χρόνια.



Πηγές: https://www.huffingtonpost.gr/entry/...es_gr_12727802
BBC

Ευχαριστώ.
__________________
ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ....
Το αληθινό νόημα της φώτισης είναι να κοιτάς όλη τη σκοτεινιά με φωτεινά μάτια [Καζαντζάκης Νίκος]
Απάντηση με παράθεση
  #49  
Παλιά 03-12-19, 14:34
Το avatar του χρήστη AVATARGR-1
AVATARGR-1 Ο χρήστης AVATARGR-1 δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 31-12-2013
Περιοχή: ΑΘΗΝΑ
Μηνύματα: 2.132
Προεπιλογή

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Μία μαρτυρία για την ύπαρξη βρυκολάκων υπάρχει στο έργο του Φιλόστρατου
που αναφέρεται στη ζωή του Απολλώνιου Τυανέα....

(Τα ες τον Τυανέα Απολλώνιον, βιβλίον 4, παράγραφος 25).

Στο έργο του αυτό ο Φιλόστρατος κάνει λόγο για μία λάμια, ή μορμολυκία
όπως αλλιώς λέγεται, έναν θηλυκό βρυκόλακα με ερπετοειδή χαρακτηριστικά:
«Έτυχε εκείνο τον καιρό στην Κόρινθο να ασχολείται με τη φιλοσοφία ο
Δημήτριος, ένας άνδρας που είχε συμπεριλάβει στη φιλοσοφία του όλη τη
δύναμη των Κυνικών.
Σ’ αυτόν αργότερα αναφέρθηκε ο Φαβωρίνος σε πολλά έργα με πολύ καλά λόγια.

Όταν συνάντησε τον Απολλώνιο, έπαθε αυτό που είχε πάθει ο Αντισθένης όταν
γνώρισε τη σοφία του Σωκράτη.
Έτσι τον ακολούθησε και έγινε μαθητής του και υποστηρικτής των λόγων του.
Τους πιο σημαντικούς από τους μαθητές του τους έκανε οπαδούς του Απολλώνιου.
Μεταξύ αυτών ήταν και ο Μένιππος ο Λύκιος, άνδρας είκοσι πέντε ετών, με
ορθή κρίση και ωραίο σώμα, με εμφάνιση αθλητή όμορφου και ευγενούς.

Οι περισσότεροι πίστευαν ότι τον Μένιππο τον είχε ερωτευτεί μία ξένη γυναίκα,
γυναίκα όμορφη, κατά τα φαινόμενα, και αρκετά κομψή, λεγόταν μάλιστα πως ήταν και πλούσια.

Ωστόσο τίποτα από αυτά δεν ήταν αλήθεια, παρά μόνο έτσι φαίνονταν.
Διότι μία μέρα, καθώς προχωρούσε ο Μένιππος στον δρόμο προς τις Κεγχριές,
συνάντησε ένα φάσμα που έγινε γυναίκα και τον έπιασε λέγοντάς του ότι τον αγαπάει από παλιά.

Του είπε ακόμα ότι είναι Φοίνισσα και κατοικεί στο τάδε προάστιο της Κορίνθου.
«Αν έρθεις εκεί», του είπε, «το βράδι, θα σου τραγουδήσω, θα σου δώσω
κρασί που όμοιό του δεν έχεις πιεί, κανένας αντεραστής δεν θα σε ενοχλήσει
και θα ζήσουμε μαζί, όμορφος εσύ μ’ εμένα την όμορφη».

Ο νέος, που ήταν σθεναρός φιλόσοφος αλλά είχε μικρά όρια αντίστασης στον
έρωτα, παρασύρθηκε από αυτά, πήγε εκείνο το βράδυ και συνέχισε να
πηγαίνει, ως εραστής της, χωρίς να έχει αντιληφθεί ότι πρόκειται για φάσμα.

Ο Απολλώνιος κοίταξε τον νέο προσεκτικά σαν γλύπτης, τον παρατηρούσε και
τον σκιαγραφούσε και, όταν κατανόησε τον χαρακτήρα του, του είπε,
«Εσύ ο καλός, που σε λαχταρούν καλές γυναίκες, ζεσταίνεις φίδι και φίδι ζεσταίνει εσένα».
Ο Μένιππος φάνηκε να απορεί και ο Απολλώνιος του εξήγησε....
«Αυτή τη γυναίκα δεν μπορείς να την παντρευτείς.
Τί; Νομίζεις πως είναι ερωτευμένη μαζί σου;»

«Ναι, μα τον Δία», απάντησε, «τουλάχιστον έτσι μου φέρεται».

«Και θα την παντρευόσουνα;» Ρώτησε.

«Θα ήταν ωραίο να παντρευτώ κάποια που με αγαπάει».

«Πότε θα γίνουν οι γάμοι;» Ρώτησε.

«Σύντομα, μπορεί και αύριο», απάντησε.

Ο Απολλώνιος περίμενε ως την ώρα του γαμήλιου δείπνου και τότε στάθηκε
μπροστά από τους καλεσμένους, που μόλις είχαν φτάσει, και είπε,
«Πού είναι αυτή η χαριτωμένη, που για χάρη της ήρθατε;»

«Εδώ’», είπε ο Μένιππος και την ίδια στιγμή σηκώθηκε κατακόκκινος.
Ο Απολλώνιος ρώτησε,.....
«Τίνος από σας είναι ο χρυσός και το ασήμι και όλα τα υπόλοιπα με τα οποία στολίστηκε ο ανδρώνας;»

«Της γυναίκας», είπε ο Μένιππος, «τα δικά μου υπάρχοντα είναι μόνο αυτά».
Λέγοντας αυτά, έδειξε το ευτελές πανωφόρι του.
Ο Απολλώνιος είπε,
«Γνωρίζετε για τους κήπους του Ταντάλου ότι, ενώ υπάρχουν, δεν υπάρχουν;»

«Από τον `Ομηρο», είπαν, «γιατί βέβαια δεν κατεβήκαμε στον `Αδη».

«Αυτή την άποψη», είπε ο Απολλώνιος....
πρέπει να έχετε και για τούτον εδώ τον στολισμό, γιατί δεν είναι ύλη αλλά ιδέα της ύλης.

Για να καταλάβετε τί λέω, αυτή η ενάρετη νύφη είναι μία από αυτά τα στοιχειά
που οι περισσότεροι τα θεωρούν λάμιες και μορμολυκίες.
Ερωτεύονται ανθρώπους και αφιερώνονται στις ερωτικές απολαύσεις, αλλά πιο
πολύ αγαπούν την ανθρώπινη σάρκα και με τις ηδονές καταβάλλουν αυτούς
που θέλουν να φάνε.

Τότε η νύφη είπε.....
«Σταμάτα τις άσχημες κουβέντες σου και φύγε», και φαινόταν αηδιασμένη με αυτά που άκουγε.
Παράλληλα ήταν έτοιμη να κοροϊδέψει τους φιλόσοφους γιατί τάχα λένε πάντα ανοησίες.
‘Οταν όμως τα χρυσά ποτήρια και τα ψεύτικα ασήμια αποδείχτηκαν άνεμος και
πέταξαν όλα από τα μάτια τους, εξαφανίστηκαν και οι οινοχόοι και οι μάγειροι
κι όλοι γενικά οι δούλοι με τις κατηγορίες του Απολλώνιου, το φάσμα
φαινόταν δακρυσμένο και τον παρακαλούσε να μην το βασανίσει ούτε να το
αναγκάσει να ομολογήσει τί πραγματικά ήταν.

Κάτω όμως από την επιμονή του Απολλώνιου ομολόγησε ότι είναι στοιχειό και
χορταίνει τον Μένιππο με ηδονές για να του φάει το σώμα.
Θεωρούσε ωφέλιμο να τρέφεται με νέα και γερά κορμιά, επειδή το αίμα τους είναι άβλαβο και καθαρό.


Με όλα αυτά δείχνει πως (κάποιοι Βρικόλακες/Βαμπίρ ή οτιδήποτε άλλο ) που τρέφεται
με αίμα και έχει την δυνατότητα να προκαλεί και παραισθήσεις ώστε να παρασύρει τα θύματά τους...
Επίσης βλέπουμε για μια άλλη φορά την προτίμηση σε νεα άτομα υγιεί και νέα
που το αίμα είναι άβλαβο και υγιές....


Το απόσπασμα από τον Φιλόστρατου που αναφέρεται στη ζωή του
Απολλώνιου Τυανέα
το βρήκα από έργο Μυθολογίες και οι Θρησκείες του Μιχάλη Μπατή....

Ευχαριστώ.
__________________
ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ....
Το αληθινό νόημα της φώτισης είναι να κοιτάς όλη τη σκοτεινιά με φωτεινά μάτια [Καζαντζάκης Νίκος]
Απάντηση με παράθεση
  #50  
Παλιά 09-12-19, 14:01
Το avatar του χρήστη AVATARGR-1
AVATARGR-1 Ο χρήστης AVATARGR-1 δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 31-12-2013
Περιοχή: ΑΘΗΝΑ
Μηνύματα: 2.132
Προεπιλογή

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Οι Βρυκόλακες στα χρόνια του Βυζαντίου…

Αθανάσιος Παπαδόπουλος – Κεραμεύς υπήρξε ένας από τους κορυφαίους
Έλληνες λόγιους των τελών του 19ου αιώνα.
Ήταν εξέχων Βυζαντινολόγος και Πανεπιστημιακός, υφηγητής της Μεσαιωνικής
και Νεοελληνικής Γλώσσας και Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης.


Το πόνημα που ακολουθεί, φέρει την υπογραφή του.

Η δεισιδαιμονική πεποίθηση για την ύπαρξη των Βρυκολάκων ανάγεται σε χρόνους αρχαιότατους.
Ο Αδαμάντιος Κοραής, σε διάφορες γραμματειακές του πραγματείες, απέδειξε
ότι η λέξη “Βορβόλακας” παράγεται από τη “Μορμολύκη”, κατά μετάπτωση και
των δυο “μ” σε “β”, όπως συνέβη, άλλωστε, και σε πολλές άλλες λέξεις της
ελληνικής γλώσσας.

Η “Μορμολύκη”, η λύκαινα Μορμώ, ήταν κι αυτή ένα φόβητρο για τα παιδιά
των αρχαίων, όπως και η Λάμια.
Θεωρούνταν τροφός του Αχέροντα, του θεού ποταμού του Κάτω Κόσμου.
Επομένως, η Μορμολύκη σχετιζόταν με τον κόσμο των νεκρών και των φαντασμάτων.

Επίσης, μορμολύκειον ονομαζόταν και το τρομακτικό προσωπείο, που
έφτιαχναν οι πρόγονοί μας, με σκοπό να φοβίζουν τα άτακτα παιδιά.
Κατά συνέπεια, μορμολύκεια αποκλήθηκαν γενικά τα προσωπεία των τραγωδών.

Πολλοί νεότεροι μυθογράφοι, αγνοώντας την πλουσιότατη ιστορία των
αρχαίων ελληνικών δεισιδαιμονιών, θεώρησαν ότι ο Βρυκόλακας ήταν ένα πολύ κατοπινό δημιούργημα.

Ο έγκριτος μυθογράφος Alfred Maury, διατρανώνοντας αυτήν την άστοχη
άποψη, προσπάθησε να αποδείξει ότι η παράδοση περί βρυκολάκων επικράτησε
στην Ευρώπη από τον 17ο αιώνα και μετά και ότι όφειλε την καταγωγή της
στους Σλάβους, από τους οποίους διαδόθηκε εν συνεχεία και στους υπόλοιπους λαούς.
Φρονούσε ότι η λέξη “βουρκόλακας” (βούρκος και λάκκος) παραγόταν από τη
σλαβική “vukorlak”, από παραφθορά της λέξης “oupire”, που σήμαινε “βδέλλα”.

Αλλά, ο ελλόγιμος καθηγητής Αντώνιος Καραγιάννης, ο οποίος συνέταξε
αξιολογότατο επιστημονικό έργο περί των ελληνικών δεισιδαιμονιών, κατέδειξε
το σαθρό υπόβαθρο του σκεπτικού του Alfred Maury και απέδειξε ότι η
δεισιδαιμονία αυτή είναι αρχαιότατη και ελληνικότατη.

Αυτή ακριβώς η πρόληψη των αρχαίων Ελλήνων παρέμεινε αναλλοίωτη και στα Βυζαντινά Χρόνια.
Μάλιστα, οι Βυζαντινοί αποκαλούσαν τους Βρυκόλακες “καταχθόνιους”, όπως
αναγράφονταν σε πληθώρα ανέκδοτων χειρόγραφων νομοκανόνων.

Οι νομοκανόνες αυτοί, των οποίων σχεδόν όλες οι αξιόλογες βιβλιοθήκες του
κόσμου περιέχουν αντίτυπα, διασώθηκαν από τους ακατάβλητους Βυζαντινούς
συγγραφείς, εκκλησιαστικών και νομικών έργων.

Το επόμενο εδάφιο ανήκει στο υπ’ αριθμό Β-25 χειρόγραφο της Βιβλιοθήκης
της Ευαγγελικής Σχολής, στη Σμύρνη, με τίτλο “Περί των καιόντων τους Βουρκολάκους”,
στο οποίο περιληπτικά αναφέρονταν τα εξής:

Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης

Εκείνοι που έκαιγαν τους Βρυκόλακες και εμποτίζονταν από την καπνιά τους,
δε θα έπρεπε να κοινωνήσουν για τουλάχιστον έξι χρόνια.
Oι Βρυκόλακες ήταν τα πειθήνια όργανα του Διαβόλου, που εμφανίζονταν τις
νύχτες να περιφέρονται εδώ κι εκεί, βλάπτοντας, καταστρέφοντας και
προφητεύοντας συχνά τα μελλούμενα.
Έτσι, ο πολυήμερος, αλλά και ο πολυχρόνιος νεκρός επανερχόταν πίσω στους
ζωντανούς, ωσάν νεαρός με σάρκα και οστά.

Όταν, λοιπόν, οι άνθρωποι έσπευδαν να κάψουν έναν απέθαντο, αφού
προηγουμένως είχαν σκάψει το μνήμα του κι είχαν δει τον Βρυκόλακα γεμάτο
αίμα, με μακριά μαλλιά και νύχια, έπρεπε να γνωρίζουν ότι το καταραμένο
λείψανό του θα αναστηθεί κι αυτό την Ημέρα της Κρίσεως.

Κι αφού βρεθεί ενώπιον του φοβερού κι αδέκαστου Κριτή, τότε πλέον θα
σταλεί στο αιώνιο πυρ το εξώτερο, αθάνατα κολαζόμενος, εκτός αν μετανοήσει
γνησίως για τα ανοσιουργήματά του.

Όταν εντοπιζόταν ένα τέτοιο σατανικό δαιμόνιο, θα έπρεπε να κληθούν οι
ιερείς, για να πραγματοποιήσουν παράκληση στη Θεοτόκο και αγιασμό.

Έπειτα, να λειτουργήσουν και να ζητήσουν τη βοήθεια της Παναγίας για όλους
τους, αλλά και να τελέσουν μνημόσυνο με κόλλυβα, να ψάλλουν τους
αφορκισμούς της Βάπτισης και τους αφορκισμούς του Μεγάλου Βασιλείου και
κατόπιν, να ράνουν το συγκεντρωμένο πλήθος με τον αγιασμό και με το
περίσσευμά του να ραντίσουν τον Βρυκόλακα και με τη χάρη του Θεού, να
φυγαδευτεί το ακάθαρτο δαιμόνιο…”

Ο Ιωάννης ο Νηστευτής έλεγε:
(Πατριάρχης Ιωάννης Δ΄ Νηστευτής (άγνωστη ημερομηνία γέννησης, πέθανε το 595 μ.Χ.)


“Άκουσα σε πολλές χώρες και πόλεις, εξαιτίας της αγνωσίας και της αμάθειας,
να γίνεται λόγος για τους Βρυκόλακες από μερικούς ανθρώπους.
Οι άποιοι ανόητοι ισχυρίζονται ότι πολλά σώματα ανθρώπων, μετά την ταφή
τους, δε λιώνουν, όπως είναι φυσικό, αλλά παραμένουν ακέραια, γεμάτα αίμα.
Τούτο είναι μόνο φαντασία σατανική, για να κολάζει τους ευσεβείς και να δοκιμάζει την πίστη τους…”

Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΟΜΗΡΟΣ”, στο τεύχος Δεκεμβρίου 1877…

Πηγή:https://strangepress.gr/2018/10/14/o...tou-byzantiou/

Ευχαριστώ.
ΥΓ. Κάποια στοιχεία τα έχω αναφέρει και σε παλιότερη αναρτησή μου στο παρόν
θέμα τα οποία τα βρήκα χωρίς να αναφέρουν την πηγή τους.
__________________
ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ....
Το αληθινό νόημα της φώτισης είναι να κοιτάς όλη τη σκοτεινιά με φωτεινά μάτια [Καζαντζάκης Νίκος]
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα

Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
Δεν μπορείτε να προσθέσετε νέα threads
Δε μπορείτε να απαντήσετε
Δεν μπορείτε να προσθέσετε συνημμένα
Δεν μπορείτε
BB code είναι σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι εκτός λειτουργίας



Όλες οι ώρες είναι GMT +2. Η ώρα τώρα είναι 22:49.


Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.4
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.