Το forum του μεταφυσικού  

Επιστροφή   Το forum του μεταφυσικού > Η πόλη της FantasyGate > Τμήμα Πολυσυγγραφίας

Κλειστό Θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #21  
Παλιά 15-03-06, 17:37
Το avatar του χρήστη Μιχάλης
Μιχάλης Ο χρήστης Μιχάλης δεν είναι συνδεδεμένος
Banned
 
Εγγραφή: 22-06-2004
Περιοχή: Αργολίδα
Μηνύματα: 1.893
Προεπιλογή

Ο καιρός περνούσε, όμως και ήδη δύο γέροντες είχαν πεθάνει χωρίς οι Θεοί να έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Ο άγνωστος τους δικαιολογούνταν λέγοντας πως ένας Θεός εμφανίζεται όποτε εκείνος θέλει και όχι κάτω από την πίεση των ανθρώπων.
Ένα βράδυ, μάζεψε όλους τους κατοίκους, λέγοντας πως ο Θεός θα έστελνε ένα σημάδι της παρουσίας του. Έτσι, περίμεναν για ώρες μέσα στη νύχτα, κρατώντας αναμμένους δαυλούς στα χέρια τους, ώσπου ακούστηκε ένας ήχος από κάπου ψηλά. Σήκωσαν τα μάτια τους προς τον ουρανό και είδαν ένα φλογισμένο αντικείμενο να πέφτει με έναν εκκωφαντικό θόρυβο σε ένα τμήμα της βορινής οροσειράς, σκίζοντας το βουνό και βάζοντας φωτιά στους γύρω θάμνους.
Ο άγνωστος, φανερά ικανοποιημένος, ξεκίνησε με το πλήθος πίσω του να τον ακολουθεί και όταν έφτασαν στα ριζά των βουνών, ανάμεσα στις φωτιές που είχαν ανάψει, έπιασε με τα χέρια του και σήκωσε ψηλά μια πέτρα που αν και ήταν φλογισμένη, δεν έμοιαζε να τον καίει καθόλου. Με βροντερή φωνή απάγγειλε σε μια άγνωστη γλώσσα κάτι που έμοιαζε με ύμνο και θριαμβευτικά τους είπε ότι ο Θεός είχε κάνει την εμφάνισή του και τις επόμενες ημέρες θα μοίραζε τα δώρα του απλόχερα σε όλους όσους αποφάσιζαν να τον λατρέψουν.
Οι κάτοικοι εντυπωσιάστηκαν, τόσο για την κόκκινη πέτρα που είχε πέσει από τα βάθη του ουρανού, όσο και για την οροσειρά που, από την πρόσκρουση του μετεωρίτη είχε αποκτήσει μια περίεργη διαμόρφωση, σαν τρεις θρόνους στη σειρά, που ο μεσαίος ήταν και ο μεγαλύτερος. Ο άγνωστος τους είπε πως εκείνος ήταν ο θρόνος του ύψιστου Θεού. Όταν τον ρώτησαν ποιό ήταν το όνομα εκείνου του Θεού και που αυτός κατοικούσε, ο άγνωστος τους απάντησε:
"Κεμ Άναχ είναι το όνομά του, όπως μπορεί να αποδοθεί στην ανθρώπινη γλώσσα και κατοικεί μακριά από αυτό τον κόσμο, που είναι μικρός για να τον χωρέσει. Όμως σαν εσάς υπάρχουν πολλοί άλλοι που τον προσκυνούν και παίρνουν τα δώρα που δίνει. Αύριο θα απαντήσετε ποιά επιθυμία σας θέλετε να σας δοθεί απλόχερα. Απόψε ο Θεός θα μιλήσει στον καθένα από εσάς ξεχωριστά και τα όνειρά σας δεν θα είναι ποτέ τα ίδια..."
  #22  
Παλιά 16-03-06, 10:22
Το avatar του χρήστη Μιχάλης
Μιχάλης Ο χρήστης Μιχάλης δεν είναι συνδεδεμένος
Banned
 
Εγγραφή: 22-06-2004
Περιοχή: Αργολίδα
Μηνύματα: 1.893
Προεπιλογή

Έτσι, με την προτροπή του Αγνώστου γύρισαν όλοι στα σπίτια τους εκστασιασμένοι αλλά κανείς δεν κοιμήθηκε. Απότομα ο καιρός χάλασε, αστραπές και βροντές τράνταζαν το χωριό και οι κάτοικοι έπεσαν σε μια κατάσταση που δεν ήταν ακριβώς ύπνος αλλά ούτε και αγρύπνια. Ίσως έκσταση να το λέγατε εσείς οι μορφωμένοι, στη δική σας γλώσσα. Πάντως, όλοι δέχτηκαν την ίδια επίσκεψη, μια φωνή που ένιωσαν βαθιά μέσα στην ψυχή τους να τους απευθύνει ένα ερώτημα σοβαρό και κρίσιμο.
Την επόμενη ημέρα ξύπνησαν και είχαν όλοι τους από ένα κόκκινο σημάδι, σε διαφορετικά σημεία στο κορμί τους, άλλος στο λαιμό, άλλος στο μέτωπο, στο θώρακα...
Και ο Άγνωστος τους μάζεψε όλους μπροστά στη σπηλιά και τους μίλησε.
"Χθες βράδυ, ο Βασιλιάς Κεμ Άναχ έστειλε έναν πιστό του δούλο στο χωριό σας. Έκανε αισθητή την παρουσία του μέσα από τις βροντές και τις αστραπές που μαστίγωσαν τα μέρη σας. Αυτός ο δούλος ήταν κάποτε άνθρωπος, όπως εσείς και τώρα έχει δύναμη που ούτε καν έχετε φανταστεί.
Σας έφερε το μήνυμα πως, αν θέλετε, μπορείτε να γίνετε σαν κι εκείνον και ακόμα μεγαλύτεροι και όλα σας τα όνειρα θα γίνουν πραγματικότητα αν, με ελεύθερη βούληση δεχτείτε να λάβετε μέσα σας την Απόγνωση που εκπορεύεται από το μεγαλειώδες πρόσωπο του Κεμ Άναχ, του Κυρίου μας. Οι Κηλίδες που φέρετε πάνω σας είναι το σημάδι πως όλοι σας αποδεχτήκατε το Κάλεσμα και τώρα, με τον καιρό και ανάλογα με το πόσο θερμοί είστε στην πίστη σας, θα αποκτήσετε δυνάμεις και ικανότητες πολύ παραπάνω από τους ανθρώπους. Γιατί τώρα πια εσείς δεν είστε ακριβώς άνθρωποι αλλά κάτι τελειότερο" είπε και κράτησε ψηλά τον κόκκινο λίθο που είχε πέσει από τον Ουρανό.
" Κεμ Άναχ, Κεμ Ίνγκο σλίβονεχ, άφες μεν χάνουκιμ" ούρλιαξε με μια απαίσια φωνή και ο λαός προσκύνησε το λίθο.
" Αυτό εδώ το μέρος έχει τώρα πια την ευλογία του Κεμ Άναχ, που ο θρόνος του στέκει στην οροσειρά, ψηλότερος από το θρόνο του πατέρα του, του Γκεντν Γκαλέι δεξιά και της μητέρας του της Καρανάθ αριστερά" είπε δείχνοντας το σχηματισμό στα βορινά βουνά. " Και αυτός εδώ ο λίθος, που είναι ένα κομμάτι από το μακρινό του τόπο, θα στέκει για πάντα μέσα σε αυτήν εδώ τη σπηλιά και θα τρέφεται από εσάς, δίνοντάς σας την αθανασία που χτες βράδι του ζητήσατε" είπε και μπήκε μέσα στη σπηλιά περπατώντας τελετουργικά με το πλήθος να αλαλάζει ακολουθώντας τον."

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Μιχάλης : 16-03-06 στις 10:55
  #23  
Παλιά 16-03-06, 11:42
Το avatar του χρήστη Μιχάλης
Μιχάλης Ο χρήστης Μιχάλης δεν είναι συνδεδεμένος
Banned
 
Εγγραφή: 22-06-2004
Περιοχή: Αργολίδα
Μηνύματα: 1.893
Προεπιλογή

Η κοπέλα σταμάτησε για λίγο να μιλάει και μελαγχολική κοίταζε έξω από το παράθυρο, χαμένη σε σκέψεις που μονάχα εκείνη ήξερε. Όσα είχα ήδη ακούσει μου φαίνονταν εξωφρενικά, για να διαλέξω την πιό κόσμια έκφραση που μου έρχεται στο μυαλό. Δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω πως ενώ υποτίθεται πως οι κάτοικοι του χωριού ήταν αναλφάβητοι, η Μαρία μιλούσε με τρόπο που έδειχνε να είναι μορφωμένη και ιδιαίτερα έξυπνη μάλιστα. Και αυτό μου το επιβεβαίωσε λίγα λεπτά αργότερα, όταν έσπασε τη σιωπή της.
" Ξέρω καλά πως, ενώ δεν σου έχω πει παρά μόνο λίγα πράγματα, τίποτα από αυτά δεν πιστεύεις. Τα αποδίδεις σε δεισιδαιμονίες, σε αμάθεια και σε χίλια δυο άλλα πράγματα. Αποκλείεις από το μυαλό σου την πιθανότητα όλα αυτά που λέω να είναι απολύτως αληθινά. Δεν σε κατηγορώ. Κι εγώ στη θέση σου θα σκεφτόμουν με τον ίδιο τρόπο, όπως εξάλλου και ο προκάτοχός σου, μέχρι που έμαθε την αλήθεια απότομα και αυτό του κόστισε την ψυχική του ισορροπία. Έτσι, να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό που μαθαίνεις ένα μέρος της ιστορίας από εμένα, με αργά βήματα, που σου δίνουν την ευκαιρία να χωνέψεις τις πληροφορίες."
Σηκώθηκα από τη θέση μου και την πλησίασα αργά. "Μαρία, και να ήθελα να σου κρύψω την αλήθεια, δεν θα μπορούσα. Ναι, δεν σε πιστεύω, αλλά δεν πιστεύω και ότι λες ψέμματα. Το βλέπω το θέμα από την ψυχολογική του πλευρά και το κατανοώ. Πιστεύω πως χρειάζεσαι κάποια βοήθεια. Θα μιλήσω στον Πρόεδρο, αν θέλεις" της είπα με συμπάθεια κι εκείνη γέλασε πικρά.
" θα μιλήσεις στο μοναδικό άτομο που δεν θα έπρεπε", είπε απογοητευμένη. "ϊσως όμως να έχεις την ευκαιρία να αλλάξεις γνώμη. Το Σάββατο είναι μια πολύ σημαντική γιορτή για αυτούς, στην οποία θα πάρεις μέρος, μόνο στο πρώτο της μέρος όμως. Ίσως τότε σου δοθεί η ευκαιρία να με πιστέψεις, για αυτό και θα περιμένω. Μια συμβουλή, μόνο. Μην πιείς από το κρασί που θα σου δώσουν, όσο κι αν επιμείνουν..."
  #24  
Παλιά 17-03-06, 10:57
Το avatar του χρήστη Μιχάλης
Μιχάλης Ο χρήστης Μιχάλης δεν είναι συνδεδεμένος
Banned
 
Εγγραφή: 22-06-2004
Περιοχή: Αργολίδα
Μηνύματα: 1.893
Προεπιλογή

Συμπάθησα πολύ τη Μαρία αλλά τη λυπήθηκα ακόμα περισσότερο. Ζει σε συνθήκες πλήρους απομόνωσης, έχει γίνει μητέρα σε ιδαίτερα μικρή ηλικία και σύντομα θα γίνει και γιαγιά. Αυτά τα δύο είναι αρκετά για να καταστρέψουν την ψυχολογία οποιουδήποτε ατόμου και είμαι σίγουρος πως υπάρχουν πολλοί άλλοι ψυχικά ασθενείς στο χωριό αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτούς. Δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις και ο Πρόεδρος ποτέ δεν θα επιτρέψει τη μεταφορά τους σε ειδικά κέντρα στην πόλη. Επομένως βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Δεν θα μπορέσω να εξασκήσω τα ιατρικά μου καθήκοντα εδώ πάνω και έχω αρχίσει να σκέφτομαι πως ίσως έκανα λάθος στην επιλογή του τόπου που θα έκανα το αγροτικό μου. Τώρα πια είναι αργά όμως και δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
Βέβαια, όση ώρα μου μιλούσε η Μαρία, σκέφτηκα πως ίσως θα μπορούσα να κάνω μια εργασία για τις ψυχιατρικές παθήσεις, παρουσιάζοντας την περίπτωσή της αλλά ακόμα και αυτή η εργασία δεν θα είναι ολοκληρωμένη αφού δεν μπορώ να της χορηγήσω θεραπεία και να αναλύσω τα αποτελέσματα που αυτή θα είχε.
Έχω αρχίσει ξανά να νιώθω μοναξιά και ανημπόρια, μου φαίνεται βαρύς και εχθρικός ακόμα και ο αέρας που αναπνέω...
Πριν λίγο ο Πρόεδρος μου χτύπησε την πόρτα και όταν μου άνοιξε ήταν η πρώτη φορά που τον είδα να μην είναι ψυχρός και ανέκφραστος αλλά έδειχνε ξεκάθαρα μια ικανοποίηση, για λόγους που δεν γνωρίζω. Τον ενημέρωσα για την εξέταση της μικρής εγκύου, μου έκανε πολλές ερωτήσεις σε αρκετά εγκάρδιο κλίμα (φαντάσου πως έκανε και χιούμορ!) και με κάλεσε στη γιορτή που θα έκαναν το Σάββατο το βράδυ. Είπε πως θα ήταν μια καλή ευκαιρία να γνωρίσω όλους τους κατοίκους, τα έθιμά τους και να ακούσω παραδοσιακά τραγούδια του τόπου τους ενώ σημείωσε πως θα άνοιγαν προς τιμήν μου το καλύτερό τους κρασί...
Βγαίνοντας από το δωμάτιο μου είπε πως ταχυδρόμησε το γράμμα μου αλλά μου είχε μια μικρή έκπληξη. Πέταξε ένα φάκελο στο γραφείο μου, λέγοντας πως η μητέρα μου με είχε προλάβει και μου είχε στείλει πρώτη εκείνη ένα γράμμα. Μου ευχήθηκε καλή ανάγνωση και έκλεισε την πόρτα πίσω του.
  #25  
Παλιά 17-03-06, 12:46
Το avatar του χρήστη Antonia
Antonia Ο χρήστης Antonia δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 17-09-2004
Μηνύματα: 928
Προεπιλογή

Αγαπητό μου παιδί,

Ελπίζω αυτό το γράμμα μου να σε βρίσκει υγιή και ακέραιο σωματικά και πνευματικά. Δε θέλω να χρονοτριβώ και να σου κρύψω τίποτα, εξάλλου από μικρό σε είχα κοντά μου και πάντα φρόντιζα να είμαι ειλικρινής απέναντί σου, γι’ αυτό θα σου μιλήσω ανοιχτά. Θέλω να σου εκφράσω την ανησυχία μου για το μέρος όπου βρίσκεσαι και το περιβάλλον στο οποίο εργάζεσαι.

Εδώ και έξι βράδια έχω χάσει τον ύπνο μου, αφού ταλαιπωρούμαι συνεχώς από τρομακτικούς εφιάλτες, που κάνουν τις νύχτες μου δύσκολες. Ο πατέρας σου κοιμάται βαθιά και δεν έχει καταλάβει κάτι. Η αλήθεια είναι πως κι εγώ δε θέλω να μοιραστώ μαζί του τις ανησυχίες μου. Ήδη έχει περάσει πολλά με την καρδιά του και όπως τον συμβούλεψες κι εσύ λίγο πριν μας αποχωριστείς, δεν πρέπει να στεναχωριέται. Βέβαια, είναι φανερά πιο υποτονικός και εσωστρεφής λόγο της απουσίας σου, αφού ανέκαθεν ήσουν το αγαπημένο του παιδί, αλλά αυτό το έχεις καταλάβει τώρα πια, έτσι δεν είναι;

Τα όνειρά μου, λοιπόν καλέ μου, έχουν μονίμως το ίδιο περιεχόμενο και όσο και να θέλω να τ’ αποφύγω είναι αδύνατο! Ξέρω πως δεν πιστεύεις σε αυτά όπως εγώ, που πάντα τα θεωρούσα προφητικά, αλλά πρέπει να στα πω. Σε βλέπω συνέχεια καθισμένο σε ένα γραφείο να γράφεις σε κάποιο ημερολόγιο και ξαφνικά οι τοίχοι βάθονται μαύροι, όλα σκοτεινιάζουν γύρω σου, το αναμμένο κερί που σου φώτιζε για να βλέπεις σβήνει κι εσύ λιποθυμάς. Τρέχω κοντά σου να σε βοηθήσω στο σκοτάδι και ξαφνικά, λίγο πριν σε φτάσω, υποχωρεί το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια μου και βρίσκομαι σε μια μεγάλη αχανή αίθουσα, που θυμίζει σπηλιά να ψάχνω να σε βρω στα ερείπια. Λίγο φως έρχεται από μια μικρή τρύπα στα υγρά ανάγλυφα τειχώματα, που με περιβάλουν και καθώς πλησιάζω, σε βλέπω μέσα απ’ αυτή να είσαι χαμένος.
__________________
Εις το επανιδείν...
  #26  
Παλιά 17-03-06, 12:47
Το avatar του χρήστη Antonia
Antonia Ο χρήστης Antonia δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 17-09-2004
Μηνύματα: 928
Προεπιλογή

Στριφογυρίζεις και ουρλιάζεις με όλη σου τη δύναμη λέξεις και φράσεις που δεν μπορώ να κατανοήσω. Λίγο πριν σωριαστείς στο πάτωμα, χιλιάδες μικρά καρφιά αρχίζουν να σε χτυπούν και εσύ μορφάζεις απ’ τον πόνο, καθώς αυτά προσκολούνται πάνω στο γυμνό σου κορμί. Είσαι περικυκλωμένος από δεκάδες πτώματα και γίνεσαι ένα με αυτά και εγώ χτυπώ τα χέρια μου με μανία μέχρι να γκρεμιστεί αυτός ο καταραμένος τοίχος που μας χωρίζει! Δεν ξέρω πως, αλλά νιώθω κάθε φορά που το βλέπω τον ίδιο πόνο στους καρπούς μου και σπαράζει η καρδιά μου, που σε βλέπω να τυρανιέσαι και δεν μπορώ να κάνω κάτι! Ξυπνάω καταϊδρωμένη και παγωμένη. Ταχυπαλμίες και δυσκολία στην αναπνοή μου με εξαντλούν και παρά το φόβο ότι το όνειρο θα συνεχιστεί, ξαπλώνω και πάλι. Σύντομα αποκοιμιέμαι και πάλι και βρίσκομαι ανάμεσα στα δύσοσμα νεκρά σώματα ανδρών και γυναικών, που όμως ακόμα δεν έχουν αρχίσει να αποσυντίθονται. Ψάχνω να σε βρω ανάμεσά τους και παρατηρώ ότι όλοι έχουν τα ίδια σημάδια. Μεγάλες και μικρές κόκκινες κηλίδες στο σώμα, κυρίως πίσω από το λαιμό, στον αυχένα. Και αυτό δε θα ήταν τόσο τραγικό, αν δεν έβλεπα τα πρόσωπά τους, που σα να χαμογελούν διακριτικά και μοχθηρά. Λες και κάποιος τους έκανε τη χάρη να τους σκοτώσει κι αυτοί μες στο θάνατο βρήκαν την ευτυχία. Αυτή η τρομακτική εικόνα με κυκλώνει. Φοβάμαι και σε φωνάζω, ελπίζοντας να μου απαντήσεις ώστε να σε εντοπίσω πιο γρήγορα... Δυστυχώς, ποτέ δεν καταφέρνω να σε βρω. Κι αυτό με κάνει να τρέμω...

Ξέρεις πώς είναι να ανησυχεί μια μάνα. Νομίζω με καταλαβαίνεις, παρότι δεν έχεις ακόμα δική σου οικογένοια. Είσαι μορφωμένο παιδί, καλλιεργημένο, και συνετό. Θα με συγχωρέσεις που σε «φορτώνω» με τα δικά μου, δεν μπορώ όμως να κλείσω τα μάτια μου σ’ αυτά που βλέπω σαν ξαπλώνω να ξεκουραστώ... Και το χειρότερο είναι πως τα νιώθω κιόλας σαν να τα ζω πραγματικά! Ποτέ ξανά δεν αισθάνθηκα τόσο ζωντανό ένα όνειρο. Κι αν βγαίνουν αληθινά τόσα που έχω δει στο παρελθόν, ακόμα κι αν εσύ δε θες να το παραδεχτείς, θέλω τούτη τη φορά να με ακούσεις. Θέλω να φύγεις από αυτό το χωριό! Κάτι δε μου αρέσει καθόλου εκεί. Είναι ξεκάθαρο και στα όνειρά μου... Τουλάχιστον έλα κοντά μου για μερικές μέρες. Θέλω να τα συζητήσουμε από κοντά. Ξέρω πως σαν επιστήμων και ορθολογιστής δύσκολα θα με ακολουθήσεις σ’ αυτό τον παράλογο δρόμο των προφητικών ονείρων που από μικρή είχα. Όμως αυτή τη φορά δεν πρέπει να με αγνοήσεις...

Σε εκληπαρώ να έρθεις στο σπίτι μας ξανά το συντομότερο δυνατό! Κάτι κακό θα συμβεί αν μείνεις εκεί. Είμαι σίγουρη! Σε περιμένω...

Μέχρι τότε, να προσέχεις καλέ μου.

Η μητέρα σου.
__________________
Εις το επανιδείν...
  #27  
Παλιά 17-03-06, 17:37
Το avatar του χρήστη Μιχάλης
Μιχάλης Ο χρήστης Μιχάλης δεν είναι συνδεδεμένος
Banned
 
Εγγραφή: 22-06-2004
Περιοχή: Αργολίδα
Μηνύματα: 1.893
Προεπιλογή

Το γράμμα της μητέρας μου κατάφερε να με κάνει να αισθανθώ ακόμα πιο άσχημα από όσο ήδη ήμουν. Ποτέ δεν έχω δώσει σημασία στα όνειρά της, γιατί πιστεύω πως προέρχονται από την αγωνία που έχει ως μάνα για το παιδί της. Δεν μπορώ να μην παρατηρήσω, όμως, πως το όνειρό της είχε μέσα στοιχεία από όσα μου διηγήθηκε σήμερα η Μαρία. Και αυτό είναι που με έχει βυθίσει σε μεγάλες σκέψεις, απασχολώντας με από τον ύπνο μου.
Ο Πρόεδρος κάτω ακούγεται να μουρμουρίζει με κάποιους χωριανούς που ζήτησε να τον δουν αλλά δεν μπορώ να ακούσω καθαρά το περιεχόμενο της συζήτησής τους. Πολύ πιθανό να οργανώνουν τη γιορτή του Σαββάτου, για την οποία προς το παρόν δεν έχω καμία όρεξη και δεν νομίζω και να αποκτήσω. Στο μυαλό μου στριφογυρίζουν τρία ονόματα. Κεμ Άναχ, Γκεντν Γκαλέι, Καρανάθ... ασυνείδητα προσπαθώ να δώσω μορφή σε αυτούς τους τρεις "Θεούς" - φόβους της Μαρίας. Σκέφτομαι τις κηλίδες που αναφέρει. Πιθανώς να είναι η εκδήλωση κάποιας ασθένειας που έπληξε το χωριό σε περασμένα χρόνια, σκόρπισε το θάνατο κι εκείνοι έπλασαν με το μυαλό τους ιστορίες για Θεούς και μετεωρίτες. Έτσι, μπόρεσαν να εξηγήσουν και την περίεργη διαμόρφωση της οροσειράς και είναι ικανοποιημένοι, όπως είμαι τώρα κι εγώ που βρήκα τη λογική εξήγηση. Κι έτσι, πέφτω ήσυχος για ύπνο...
  #28  
Παλιά 18-03-06, 10:37
Το avatar του χρήστη Μιχάλης
Μιχάλης Ο χρήστης Μιχάλης δεν είναι συνδεδεμένος
Banned
 
Εγγραφή: 22-06-2004
Περιοχή: Αργολίδα
Μηνύματα: 1.893
Προεπιλογή

Ο Πρόεδρος μου ζήτησε σήμερα λεπτομερή ενημέρωση για την πορεία της εγκυμοσύνης του κοριτσιού και του περιέγραψα αναλυτικά τους κινδύνους και τις πιθανές επιπλοκές που μπορεί να παρουσιαστούν. Θα έλεγα πως του μίλησα με απόλυτη ειλικρίνεια, αν και σε μερικά σημεία φρόντισα να υπερβάλω λίγο, ώστε να μου επιτρέψει να επισκέπτομαι καθημερινά τη Μαρία, για την οποία δεν του ανέφερα τίποτα, τελικά.
" Κάνε ότι νομίζεις καλύτερο για αυτό το κορίτσι" μου είπε και θα έπαιρνα όρκο πως είχε ένα πολύ γλυκό ύφος όταν μιλούσε για αυτό, που με έκανε να αναρωτιέμαι πόσο διαδεδομένη πρέπει να ήταν η αιμομιξία σε αυτό το πρωτόγονο χωριό.
"Λοιπόν, τι σου έγραφε η μητέρα σου?" με ρώτησε τακτοποιώντας μερικά χαρτιά στο γραφείο του.
" Ότι ανησυχεί για μένα" του απάντησα ξερά κι εκείνος κούνησε το κεφάλι του με κατανόηση.
" Οι μητέρες πάντα ανησυχούν όταν τα παιδιά τους φεύγουν από την προστασία τους" είπε και ήταν η σειρά μου να κουνήσω το κεφάλι συμφωνώντας.
" Το Σάββατο έχουμε μια μικρή γιορτή, όπως σου έχω ήδη πει και θα ήθελα να πάρεις μέρος."
" Τι ακριβώς γιορτάζετε" τον ρώτησα με περισσότερο ενδιαφέρον από όσο φανέρωνε το ύφος μου.
" Όπως σου έχω αναφέρει, εμείς εδώ δεν πιστεύουμε σε κάποιον Θεό, οπότε και οι γιορτές μας δεν έχουν κάποιο θρησκευτικό χαρακτήρα. Οι κάτοικοι, ωστόσο, δέχονται τις δυνάμεις της φύσης ως θεότητες, τρόπον τινά και προσπαθούν να εξευμενίσουν τα στοιχεία της φύσης για να έχουν καλή σοδειά. Για αυτό, ανάβουμε μια μεγάλη φωτιά, τρώμε, πίνουμε κρασί και μετά πηγαίνουν στη φύση για να δώσουν τις προσφορές τους. Σε αυτή τη διαδικασία δεν θα πάρεις μέρος, ωστόσο μπορείς να έρθεις να φάμε και να πιούμε γύρω από τη φωτιά".
" Ναι, θα έρθω" απάντησα και ταυτόχρονα θυμήθηκα τη Μαρία να με συμβουλεύει να μην πιώ από το κρασί. Αύριο, φαντάζομαι, θα καταλάβω το γιατί...
  #29  
Παλιά 19-03-06, 11:15
Το avatar του χρήστη Μιχάλης
Μιχάλης Ο χρήστης Μιχάλης δεν είναι συνδεδεμένος
Banned
 
Εγγραφή: 22-06-2004
Περιοχή: Αργολίδα
Μηνύματα: 1.893
Προεπιλογή

Έχω τρομοκρατηθεί...ποτέ δεν πίστευα ότι οι φόβοι που κρύβει κάθε άνθρωπος βαθιά μέσα στο ασυνείδητό του μπορούν να βγουν στην επιφάνεια όχι ως σκιές στην ευτυχία του αλλά ως υπαρκτές, τρομακτικές και αποτρόπαιες οντότητες. Δεν μπορώ να εφαρμόσω καμία άμυνα για να προστατέψω τον ψυχισμό μου, δεν μπορώ να επιστρατέψω καμία λογική για να θεωρήσω αυταπάτες αυτά που είδα και έζησα απόψε. Το μεγαλειώδη τρόμο, τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ψυχής...
Ποτέ πια δεν θα είμαι ο ίδιος άνθρωπος , δεν ξέρω καν αν θέλω να λέγομαι άνθρωπος, εάν μέσα μας κρύβουμε τόσο μισητές πλευρές και τόση απόλυτη κακία. Δεν θέλω πια να λέγομαι άνθρωπος... Όμως, πρέπει να βρω το κουράγιο και να τα γράψω όλα εδώ, γιατί πρέπει να υπάρχει μαρτυρία για αυτά που γίνονται στο καταραμένο αυτό χωριό που, κρυμμένο πίσω από την ασφάλεια των απάτητων βουνών, για πολλά χρόνια επωάζει τον όλεθρο που θέλει να εξαπολύσει πάνω στην ανθρωπότητα. Τόσα χρόνια σιωπηλά προετοιμάζεται, εξετάζει και μελετάει τα σχέδιά του με υπομονή, ώστε όταν έρθει η ώρα, να επιτρέψει στο κακό να σαρώσει τον κόσμο μας...
Βρες την αυτοκυριαρχία σου ξανά...προσπάθησε να μη χάσεις τον εαυτό σου, τουλάχιστον μέχρι να αποτυπώσεις στο χαρτί όλα αυτά που είδες το βράδυ του καταραμένου Σαββάτου, που από εδώ και πέρα, αν ζήσεις, θα θεωρείς ως την πιο μισητή ημέρα της εβδομάδας...

Οι κάτοικοι από το πρωί ήταν σε αναβρασμό. Χωρίστηκαν σε ομάδες εργασίας και κάθε μία ανέλαβε το δικό της μέρος από τις προετοιμασίες της γιορτής. Κάποιοι μάζεψαν ξύλα σε ένα μεγάλο σωρό, ορισμένοι άλλοι έφεραν τραπέζια και μεγάλους πάγκους, άλλοι καθάρισαν το χώρο. Ο Πρόεδρος στεκόταν ανάμεσά τους και έδινε οδηγίες ή καλύτερα εντολές θα έπρεπε να τις πω και όλοι τον υπάκουαν χωρίς να φέρνουν αντιρρήσεις. Ήταν τόσο καλά οργανωμένοι και τόσο εργατικοί, που δούλευαν χωρίς να ακούγεται η παραμικρή φασαρία, ενώ ούτε οι ίδιοι αντάλλασαν κουβέντες μεταξύ τους.
Όταν έφτασε το βράδυ, ολόκληρο το χωριό μαζεύτηκε και κάθισε γύρω από τη μεγάλη φωτιά που είχαν ανάψει. Εγώ, είχα τοποθετηθεί δίπλα ακριβώς από τον πρόεδρο, στο ατομικό του τραπέζι και παρατηρούσα για πρώτη φορά όλο το χωριό μαζεμένο. Πρόσωπα ανέκφραστα και κουρασμένα που οι κινήσεις τους ήταν σχεδόν μηχανικές. Δεν μπορούσες να προσδιορίσεις τις ηλικίες τους, αφού ακόμα και τα αρκετά μικρά παιδιά ήταν λες και τους έλειπε ενέργεια και περπατούσαν σαν να έπασχαν από αρθρίτιδα. Δεν υπήρχαν τα παιδικά τους γέλια και οι αταξίες και το παιχνίδι που χαρακτηρίζει την ηλικία τους, σαν κουρασμένα στρατιωτάκια που κάποιοςτα είχε παρατάξει και δεν τους περνούσε καν από το μυαλό να αντιταθούν σε αυτό...
Σε έναν πολύ μεγάλο πάγκο, ακριβώς απέναντι από το δικό μου, τοποθέτησαν μερικούς συγχωριανούς τους, που διέφεραν πολύ από αυτούς. Ήταν περισσότερο "ζωντανοί" αν και εξαιρετικά θλιμμένοι, χωρίς να έχουν διάθεση ούτε να φάνε αλλά ούτε και να πιούν, ώσπου τους πλησίασαν μερικοί από τους άλλους και μιλώντας τους σιγά στο αυτί, τους έπεισαν να αρχίσουν να τρωγοπίνουν διστακτικά και απρόθυμα. Ανέμασά τους καθόταν και η Μαρία με τη μικρή της κόρη δίπλα της. Παρατήρησα πως οι γυναίκες που είχαν επιφορτιστεί με το σερβίρισμα, περιποιούνταν ιδιαίτερα το μικρό κορίτσι, ενώ μία από αυτές καθόταν συνεχώς όρθια δίπλα του, έτοιμη να το εξυπηρετήσει σε ότι χρειαζόταν, με τις αργές και μηχανικές της κινήσεις πάντα.
Το φαγητό που μας σέρβιραν ήταν πλούσιο σε ποσότητα αλλά λιτό σε ποικιλία, περιλαμβάνοντας ψητό κρέας, σχετικά νόστιμο, άγευστο μαύρο ψωμί και πολύ άφθονο κόκκινο κρασί. Η Μαρία, κοιτάζοντάς με επίμονα, μου θύμισε πως δεν έπρεπε να πιω καθόλου κρασί, αναγκάστηκα όμως από τον Πρόεδρο να πιώ τουλάχιστον μισό ποτήρι και αμέσως κατάλαβα πόσο δυνατό ήταν, γιατί ένιωσα αργά αργά να ζαλίζομαι. Τότε, μια χορωδία από κουρασμένους άντρες και κακομοιριασμένες γυναίκες σηκώθηκε όρθια, σχημάτισε ένα κύκλο γύρω από τη φωτιά και με τις αδύναμες φωνές τους άρχισαν να τραγουδούν ένα δημοτικό τραγούδι.
  #30  
Παλιά 19-03-06, 12:42
Το avatar του χρήστη tsilof
tsilof Ο χρήστης tsilof δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 23-09-2005
Περιοχή: Κάτω από το βουνό των Θεών
Μηνύματα: 730
Προεπιλογή

"Eίναι της μοίρας άξιο πως ήθελε να πράξει
αυτή η ανείπωτη χροιά, ψυχή που εκκαλείται
τον άνθρωπο πως άδικα στα άκρα του τον φτάνει
αφού δε ξέρει πια κανείς ,αυτή πως εξηγείται…"

"Μια πέτρα κατακόκκινη τον "έψαχνε" μια νύχτα
στο δρόμο του εμφανίστηκε ,εξ ουρανού κατήλθε
αυτός την περιμάζεψε ,δε ξέρει ποιος ο λόγος,
μα έμελε η κόκκινη ν’ αλλάξει τη ζωή του..."

"Είχε φωνή είχε λαλιά, μ' αυτόν συνομιλούσε
κι ήταν να πράξει, πρόθυμος, όσα επιθυμούσε
πλούτο χαρά και ομορφιά απλόχερα του δίνει
μα σαν αντάλλαγμα ζητά ,υπηρέτης του να γίνει..."

"Μ' αυτόν ποσώς δεν τον νοιαζε να γίνει υπηρέτης
αφού ξανά δεν ένιωσε πως είναι να σαι Αφέντης’
και ο καιρός επέρναγε σα να ταν παραμύθι
Οι σκέψεις με τις πράξεις του μονάχα ήταν σ’ εκείνη»

«Μα όμως ήρθε κι η στιγμή που η κόκκινη προστάζει
Και τα καλά που του δωσε, με μιας του τα αρπάζει»

«Είσαι δικός μου τώρα πια, και κάνε κάτι ακόμα..
Είναι να βγεις διαταγή, απ’ το φθαρτό το σώμα»

«Και κείνος αποκρίθηκε: γιατί θες να πεθάνω;
Πλέον που είμαι Κύριος και άρχοντας δω πάνω;
Εσέ τυφλά υπηρετώ, παραμελώ τα πάντα,
Εσύ γονιός και ταίρι μου, εσύ και ο κόσμος όλος»

«Κι η πέτρα η κατακόκκινη, άσπρισε μονομιάς,
Το χρώμα της το έχασε και λέει οργισμένα»
Άντρα μωρέ και άθλιε, δε βλέπεις το καλό σου;
Θάνατος ,ναι, στο σώμα σου, μα Αθανασία ψυχής;»

«Τα πάντα εγώ σου πρόσφερα, μα πρέπει και να δώσεις
Και αυτό εγώ που σου ζητώ, οφείλεις να το πράξεις
Μη σε τρομάζει ο θάνατος, μαζί μου δε πεθαίνεις
Νεκρός ως τώρα ήσουνα κι ας μη καταλαβαίνεις»

«Το σώμα σου για με ειν’ άχρηστο
και τη ψυχή σου θέλω
μον’ ετσι Κύριος θα γενείς
γι’ αυτό και επιμένω»

«Τι ειν’ αυτό που προτιμάς; Αφέντης εδώ πάνω,
Ή Άρχοντας και Κύριος, εσύ, στους Δύο κόσμους;»
Το πώς θα γίνει η Ένωση ,μονάχα εσύ το ξέρεις,
Εμένα κράτα με γερά, στη σκέψη σου αφήσου»

«Ο δόλιος εσάστισε, και κάτι θε να πει
Ιδρώτας κρύος τον έλουσε, του κόπηκε η λαλιά
Ήτανε πλέον έτοιμος να πάει προς τον Χάρο
Λυπότανε και έκλαιγε, τα δόντια του χτυπούσε»

Μα πλέον δε φοβότανε, απλά μόνο λυπόταν
Που θ’ άφηνε την πέτρα του, που χε αγαπήσει τόσο.


Κι η μαύρη η ψυχή κρατιότανε απ’ το φθαρτό το σώμα
Ξαφνου σ’ αυτήν εισχώρησε, με μιας γινήκαν Ένα»


«Αλί σ’ αυτόν που θα τη βρεί, χωρίς αυτό να θέλει
Τι Κόκκινος θα είναι πια, και Κόκκινους θα θέλει…»
__________________
Quid tibi opus est, ut sis bonus? Velle!


blog:
mantri


blog:
adioristos


radio station
dRadio


Τα καλύτερα έρχονται ! ! !
Κλειστό Θέμα

Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
Δεν μπορείτε να προσθέσετε νέα threads
Δε μπορείτε να απαντήσετε
Δεν μπορείτε να προσθέσετε συνημμένα
Δεν μπορείτε
BB code είναι σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι εκτός λειτουργίας



Όλες οι ώρες είναι GMT +2. Η ώρα τώρα είναι 22:36.


Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.4
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.