Το forum του μεταφυσικού  

Επιστροφή   Το forum του μεταφυσικού > Η πόλη της FantasyGate > Τμήμα Πολυσυγγραφίας

Κλειστό Θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #21  
Παλιά 10-09-06, 11:25
Το avatar του χρήστη Μιχάλης
Μιχάλης Ο χρήστης Μιχάλης δεν είναι συνδεδεμένος
Banned
 
Εγγραφή: 22-06-2004
Περιοχή: Αργολίδα
Μηνύματα: 1.893
Προεπιλογή

Επιθεώρησε αρκετές ώρες τους υπόλοιπους χώρους με την κλασική, βαριά διακόσμησή τους και στο δωμάτιό του, που είχε τις διαστάσεις ολόκληρου του διαμερίσματός του στην Πάτρα, στάθηκε μπροστά σε ένα πορτρέτο του, που είχε ζητήσει να του ζωγραφίσουν σε φυσικό μέγεθος. Κοίταξε την εικόνα του για λίγο. Με βλέμμα αυστηρό, σοβαρό και ψυχρό είχε ποζάρει στο ζωγράφο, ντυμένος με ένα μανδύα, σαν βασιλιάς του παλιού καιρού. Στο ένα του χέρι, το αριστερό, κρατούσε ένα μαύρο βιβλίο με ένα κόκκινο σύμβολο χαραγμένο επάνω του και στο δεξί κρατούσε μια ζυγαριά, που πάνω της ήταν τυλιγμένο ένα φίδι. Έσπρωξε ελαφρά τη ζυγαριά προς τα μέσα, ένας ανεπαίσθητος ήχος ακούστηκε και ολόκληρη η τοιχογραφία μετακινήθηκε προς τα μέσα, αποκαλύπτοντας ένα ασανσέρ. Μπήκε μέσα και κατέβηκε έναν όροφο. Ένα τεράστιο εργαστήριο, γεμάτο μηχανήματα, υπολογιστές και δοκιμαστικούς σωλήνες διαφόρων μεγεθών, κρυβόταν λίγα μέτρα κάτω από το έδαφος, ο τόπος όπου ο νεαρός καθηγητής πραγματοποιούσε τα ανόσια πειράματά του μακριά από τα περίεργα μάτια στο πανεπιστήμιο.

Μέσα εκεί, υπήρχαν μεγάλα δωμάτια, όπου βρίσκονταν φυλακισμένα πολλά ζώα, σε ξεχωριστά κλουβιά, ενώ στους πλέον ασφαλείς χώρους, ανήμποροι να σταθούν στα πόδια τους, έμεναν ξαπλωμένοι στο πάτωμα, αδύναμοι και ταλαιπωρημένοι άνθρωποι όλων των φυλών. Τα πειράματά του είχαν δείξει πως οι πλέον ανθεκτικοί ήταν οι άνθρωποι της μαύρης φυλής και οι περισσότερο δεκτικοί στη «θεραπεία» ήταν οι καυκάσιοι, αλλά προς το παρόν δεν είχε καταφέρει να δώσει κάποια εξήγηση για αυτό το φαινόμενο. Υπέθετε πως αυτό συνέβαινε εξαιτίας των γενετικών τους διαφορών, χωρίς όμως να μπορέσει να το αποδώσει σε κάποιο πιο συγκεκριμένο παράγοντα. Δεν τον πείραζε και πάρα πολύ, όμως, γιατί οι εργοδότες του ήταν ικανοποιημένοι και συνεχώς του ζητούσαν όλο και μεγαλύτερες ποσότητες από τη φόρμουλα που είχε ανακαλύψει χάρη στο αίμα που του είχε στείλει ο άγνωστος από την Αργολίδα.

Άφησε πίσω του το εργαστήριο και, κατεβαίνοντας άλλο ένα επίπεδο, στο διπλάσιο και παραπάνω βάθος από το προηγούμενο, βγήκε σε ένα δωμάτιο σκοτεινό απόλυτα και άγνωστων διαστάσεων. Μύριζε υγρασία και μούχλα εκεί κάτω, ενώ που και που ακουγόταν ο ήχος από κάποια σταγόνα νερού που έσταζε. Προχώρησε με μικρά διστακτικά βήματα, ενώ τα σκυλιά μαζεύτηκαν πίσω του, γρυλίζοντας φοβισμένα και δεν ξεμάκραιναν από κοντά του, γιατί ένας βόμβος, όπως αυτός που προκαλείται από ένα μεγάλο σμάρι εντόμων, ακουγόταν όλο και πιο καθαρά με κάθε τους βήμα. Και ήταν ένας ήχος, όπως ο επιθανάτιος ρόγχος που θα ήταν ικανός να σαλέψει τα λογικά του ανθρώπου, που ανακατευόταν με εκείνο το βόμβο, που έβγαινε από το μέσο – υποθετικά - εκείνης της αίθουσας, από ένα σκοτεινό όγκο που αχνοφαινόταν να στέκεται δεμένος σε ένα μεγάλο πάσαλο στο έδαφος.

Ο Αχιλλέας στάθηκε μπροστά σε εκείνη τη μάζα, μέσα στο διαπεραστικό πλέον ήχο χιλιάδων, ίσως εκατομμυρίων εντόμων, σε απόσταση αναπνοής από εκείνο τον αλλόκοτο αλλά αόρατο λόγω της έλλειψης φωτός σωρό και υποκλίθηκε βαθιά, ενώ τα σκυλιά πίσω του έκλαιγαν. Ο σωρός άφησε μερικά βογγητά που πάγωναν το αίμα και δυο μικρά κόκκινα σαν το αίμα σημάδια φάνηκαν στο πάνω μέρος του, που έδιναν την εντύπωση οφθαλμών σε ένα απροσδιόριστο σώμα που φαινόταν διαρκώς στο σκοτάδι να αλλάζει σχήμα.

« Ο Κύριος είναι ευχαριστημένος μαζί σου» ακούστηκε μια παιδική φωνή να μιλά και πίσω από τον πάσαλο βγήκε το μικρό κορίτσι. « Έφτιαξες ένα σπίτι που μεν δεν είναι αντάξιο του μεγαλείου του, αλλά είναι αρκετό για να στεγάσει ένα μέρος τουλάχιστον της δύναμής του. Έφτιαξες ένα φιλόξενο χώρο, γεμάτο από τα σύμβολα που απολαμβάνει και, όταν όλα θα έχουν προετοιμαστεί όπως πρέπει, η δύναμή του θα κατέβει εδώ κάτω και από αυτό εδώ το ορμητήριο θα απλωθεί στον κόσμο, γιατί έτσι πρέπει να γίνει και τίποτα, καμία δύναμη ανθρώπων δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό» είπε το κορίτσι και χάιδεψε τον αλλόκοτο εκείνο όγκο.

«Κάνω ότι υποσχέθηκα σε αντάλλαγμα των δώρων που μου δόθηκαν και όμως, Καρανάθ, παρά τη δύναμη που τώρα πια έχω, δεν έχω κατορθώσει να αλλάξω αυτή την αίσθηση ερημιάς που έχω μέσα μου, αυτή τη μοναξιά που με πνίγει και μου στερεί κάθε όρεξη για το παραμικρό. Πάντοτε ήθελα να έχω δύναμη, όμως τώρα που την έχω καταλαβαίνω πως μάλλον δεν ήταν αυτό που ήθελα περισσότερο. Αλλά δεν ξέρω και τι είναι αυτό που θα με έκανε να νιώθω τη μεγαλύτερη ικανοποίηση και παραπαίω σε συμπεριφορές που δεν ξέρω καν αν μου ταιριάζουν» απάντησε ο Αχιλλέας με θλίψη.
  #22  
Παλιά 10-09-06, 11:26
Το avatar του χρήστη Μιχάλης
Μιχάλης Ο χρήστης Μιχάλης δεν είναι συνδεδεμένος
Banned
 
Εγγραφή: 22-06-2004
Περιοχή: Αργολίδα
Μηνύματα: 1.893
Προεπιλογή

« Δεν έχεις χρησιμοποιήσει τη δύναμή σου παρά ελάχιστα. Δεν την έχεις απολαύσει στο να κάνει αλήθεια τα όνειρά σου, για αυτό νιώθεις έτσι. Ξέρεις, Αχιλλέα, δεν είσαι ο μόνος πάνω σε αυτό τον πλανήτη που έχει έρθει σε επαφή μαζί μας. Υπάρχουν πολλοί άλλοι σαν κι εσένα που με το δικό τους τρόπο προσπαθούν να βρουν θέση στο μεγαλειώδες σχέδιό μας. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις τις δυνάμεις σου για να έρθεις σε επαφή μαζί τους, αλλά δεν θα στο συνιστούσα. Γιατί ο καθένας σας κάνει ότι μπορεί για να είναι ανώτερος από τους άλλους, για αυτό και είστε απομονωμένοι, μην τυχόν και αφανιστεί ο ένας από το χέρι του άλλου, για να κατακτήσει την ανωτερότητα. Αυτό εμείς δεν το αποθαρρύνουμε, απλά εσείς το αποφεύγετε. Κάθε φορά που θα κάνεις κάτι σε Δόξα του Κυρίου, θα ανεβαίνεις όλο και πιο ψηλά, πολύ περισσότερο αν καταφέρεις να εξοντώσεις τους αντιπάλους σου. Κάθε κακή σου πράξη καταγράφεται από εκείνους ψηλά και σου αποδίδονται τα αντίστοιχα, όσο πιο πολύ πόνο σκορπίσεις, τόσο πιο μεγάλη δύναμη θα λάβεις».

« Είναι, άραγε, σωστό να δώσω πόνο για να πάρω δύναμη;» αναρωτήθηκε ο Αχιλλέας και το μικρό παιδί γέλασε δυνατά.

« Πρέπει να σου θυμίσω πόσες φορές πλήρωσαν εσένα με πόνο; Γιατί να μην τους αξίζει το ίδιο νόμισμα; Δεν υπάρχει μεγαλύτερη διαστρέβλωση της συμπαντικής αλήθειας από εκείνο το απαίσιο αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν. Το σύμπαν διψάει για επιβίωση και δύναμη και αυτό είτε θα το δεχτείς και θα περάσεις στα πεδία που βρίσκονται μετά το θάνατο, στα πεδία της Δύναμης, είτε θα αφανιστείς μαζί με κάθε άλλο αδύναμο ον που χάθηκε από τη δήθεν φιλοσοφία της αγάπης, προσδοκώντας μια αιώνια ζωή μετά το θάνατο, που ποτέ δεν βρήκε.»

Τα σκέφτηκε πολύ τα λόγια της στο μικρό του διαμέρισμα στο κέντρο της Πάτρας, το οποίο ποτέ δεν εγκατέλειψε, παρά την πολυτελέστατη έπαυλη που είχε κτίσει. Στο νου του ήρθαν αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας, στο χωριό. Εκεί που ο πατέρας του δούλευε από το πρωί ως το βράδυ στα χωράφια άλλων για να ζήσει την οικογένειά του. Θυμόταν ακόμα την υπεροψία στα πρόσωπα των εργοδοτών του πατέρα του, που κοιτούσαν τον ίδιο και την οικογένειά του απαξιωτικά. Θυμήθηκε τους συμμαθητές του στο σχολείο που τον απέφευγαν επειδή ήταν τόσο πολύ καλός μαθητής και ποτέ δεν τον άφηναν να παίζει μαζί τους. «Καζαμία» τον φώναζαν ειρωνικά επειδή είχε τόσες πολλές γνώσεις και «καλομαθημένο» επειδή ο πατέρας του δεν τον έπαιρνε μαζί στη δουλειά όπως εκείνους, αφού διαπιστώνοντας την κλίση του στη μόρφωση, τον άφηνε με τις ώρες να διαβάζει. Θυμήθηκε το πόσες φορές ο πατέρας του αδυνατούσε να τον στείλει σε όλο και περισσότερες ξένες γλώσσες αλλά πάνω από όλα θυμόταν με θλίψη το ότι, λόγω της έλλειψης χρημάτων, δεν είχε καταφέρει να μάθει πιάνο, που αγαπούσε τόσο πολύ. Ήταν τότε που αποφάσισε πως θα έκανε οτιδήποτε θεμιτό ή αθέμιτο ώστε να έχει χρήματα και δύναμη για να μπορεί να ασχολείται με οτιδήποτε τον ευχαριστούσε. Ήταν την ίδια περίοδο, όμως, που πήρε απόφαση πως ποτέ του δεν θα έκανε παιδιά, γιατί πίστεψε πως τα παιδιά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά σκοτούρες στο μυαλό των γονιών τους, αφού ένιωθε πως αν ποτέ του δεν είχε γεννηθεί, ο πατέρας του θα ήταν σε θέση να τα φέρνει ευκολότερα βόλτα, χωρίς να αναγκάζεται να δουλεύει σχεδόν ολόκληρη την ημέρα.

Έφυγε νωρίς από το χωριό, με τον όρκο πως ποτέ δεν θα γύριζε πίσω και μόλις διευκολύνθηκε, αγόρασε ένα πιάνο, κι ας μην ήξερε να παίζει. Απέκτησε τα χρήματα που θα του επέτρεπαν να κάνει μαθήματα, αλλά ποτέ δεν τα έκανε. Και τώρα, στάθηκε μπροστά στο πιάνο, άγγιξε τα πλήκτρα του και, νιώθοντας τη Δύναμη σαν κεραυνό να πέφτει από τον ουρανό, άρχισε με αυτοπεποίθηση να παίζει την καντέντσα από το τρίτο κονσέρτο για πιάνο και ορχήστρα του Μπετόβεν, σαν να ήταν βιρτουόζος του οργάνου. Άγρια χαρά γεννήθηκε μέσα του και χτυπούσε τα πλήκτρα με μανία και οργή. Συνέχισε με πολλά άλλα έργα. Διονυσιακή διάθεση κατέκλυσε τα κύτταρα του σώματός του και η κηλίδα στο στήθος του κοκκίνησε θριαμβευτικά.

Τότε, ένα μικρό αεράκι σηκώθηκε στο κλειστό από παντού διαμέρισμα, ένα αεράκι που έγινε ολοένα και πιο δυνατό, παρασύροντας τα σωματίδια της σκόνης και δημιουργώντας ένα μικρό κυκλώνα που ορθώθηκε ψηλός ως την οροφή. Δυο κόκκινα μάτια άναψαν μέσα του και ο Αχιλλέας μπροστά του, παντοδύναμος του είπε:

«Πήγαινε»…

Την επόμενη ημέρα, η μητέρα του του άφησε το παρακάτω μήνυμα στον τηλεφωνητή.

« Αγόρι μου, συμφορά χτύπησε το χωριό μας χτες το βράδυ. Ένας διαβολικός αέρας σηκώθηκε και πέρασε μέσα από το χωριό μας, ξεριζώνοντας με μανία όλα τα δέντρα και τα σπαρτά στα χωράφια που δουλεύει ο πατέρας σου. Ευτυχώς δεν πείραξε το σπίτι μας και τον κήπο μου, όμως έκανε μεγάλες ζημιές στα υπόλοιπα σπίτια. Θα πεινάσει το χωριό μας φέτος…»
  #23  
Παλιά 12-09-06, 22:46
Το avatar του χρήστη Μιχάλης
Μιχάλης Ο χρήστης Μιχάλης δεν είναι συνδεδεμένος
Banned
 
Εγγραφή: 22-06-2004
Περιοχή: Αργολίδα
Μηνύματα: 1.893
Προεπιλογή

Έτσι ο Αχιλλέας, παρασυρμένος από τη μέθη της δύναμης που τον κατέκλυζε, άρχισε να τη χρησιμοποιεί μέχρι του σημείου κατάχρησης, σαν μικρό παιδί. Δεν ήταν μόνο για το σκοπό του κακού που υπηρετούσε αλλά με κάθε αφορμή και σε κάθε περίσταση.

Και ήρθε καιρός που, εντελώς ξαφνικά και αναίτια, χάθηκε από την Πάτρα το μεγαλύτερο μέρος των ιερόδουλων που δούλευαν στους τοπικούς οίκους ανοχής ή πουλούσαν τον εαυτό τους στις λεωφόρους. Μαζί τους, όμως, χάθηκε και σχεδόν κάθε μικροαπατεώνας που τις νύχτες περιπλανιόταν στην πόλη, κάθε άστεγος ξένος και κάθε απελπισμένος νεαρός ομοφυλόφιλος που ψωνιζόταν στα κακόφημα μέρη, κάθε μικροέμπορος ναρκωτικών και κάθε περιθωριακό στοιχείο. Η αστυνομία το παρατήρησε αλλά δεν είχε καμία εξήγηση, μιας και της φαινόταν αδύνατο όλοι εκείνοι να συνετίστηκαν έτσι ξαφνικά.

Ένας νέος δανδής, όμως, έκανε επίσης την εμφάνισή του στη νυχτερινή ζωή της πόλης, Ένας νεαρός, γύρω στα τριάντα, εμφανιζόταν σε διάφορα κέντρα διασκέδασης, με ένα μαύρο υπερπολυτελές αυτοκίνητο που οδηγούσε ένας μαύρος οδηγός και συνοδευόταν πάντα από μεγάλη παρέα αντρών και γυναικών. Ο άγνωστος νεαρός ήταν πάντα ντυμένος μοντέρνα και εκκεντρικά, όπως και η παρέα του και ξόδευε υπέρογκα ποσά κάθε βράδυ. Είχε μια παράξενη απήχηση στους θαμώνες, μιας και όποτε εμφανιζόταν χόρευε με τρόπο που να γίνεται αντιληπτός από όλους και τους μετέδιδε μια ενέργεια που τους έκανε όλους να θέλουν να χορεύουν μέχρι τελικής πτώσεως. Πολλοί από αυτούς αργότερα περιέγραψαν πως ένιωθαν σαν να ήταν κάτω από την επήρεια ναρκωτικών, αφού μέσα στο διονυσιασμό τους έβλεπαν τον άγνωστο να βγάζει έναν κόκκινο φωσφορισμό από το στήθος και τα δάκτυλά του, ενώ κάποιοι άλλοι αναγνώριζαν στην παρέα του, τις πόρνες ή τα αγόρια που είχαν περάσει κάποιες στιγμές στο παρελθόν. Τον ίδιο, όμως, δεν τον αναγνώρισε κανείς ποτέ. Γιατί πλέον ο Αχιλλέας είχε τη δύναμη να αλλάζει τη μορφή του και να κυκλοφορεί ακόμα και αόρατος όταν το ήθελε.

Και στην έπαυλή του είχε μαζέψει όλους εκείνους που εξαφανίστηκαν από την πόλη μετά από δική του πρόσκληση και τα όργια και οι κάθε είδους εκτροπές που γίνονταν σε εκείνο το σπίτι δεν είναι δυνατό να περιγραφούν. Ανόσιες τελετές σεξουαλικής μαγείας και ανίερα ερωτικά συμπλέγματα τελούνταν σε καθημερινή βάση, ενώ κάθε Σάββατο βράδυ, όλοι μαζί, ντυμένοι με πορφυρούς μανδύες, κατέβαιναν στο σκοτεινό υπόγειο και μόλις γύριζαν πίσω είχαν ζωγραφισμένη την εικόνα του τρόμου στα πρόσωπά τους. Όλοι, εκτός από τον Αχιλλέα.
  #24  
Παλιά 14-09-06, 21:58
Το avatar του χρήστη Μιχάλης
Μιχάλης Ο χρήστης Μιχάλης δεν είναι συνδεδεμένος
Banned
 
Εγγραφή: 22-06-2004
Περιοχή: Αργολίδα
Μηνύματα: 1.893
Προεπιλογή

Βαθιά μέσα στη νύχτα, μια πομπή αυτοκινήτων χωρίς διακριτικά κινήθηκε στους δρόμους της πόλης, πέρασε τη μεγάλη λεωφόρο στο νότιό της τμήμα και κατευθύνθηκε προς την έπαυλη του Αχιλλέα, όπου οι πιστοί του ακόλουθοι περιποιήθηκαν τους επισκέπτες και, μόλις είχαν σερβίρει τα εδέσματα και τα ποτά, αθόρυβα απομακρύνθηκαν και τους άφησαν μόνους.

Την παράξενη συντροφιά αποτελούσαν μερικοί ιερωμένοι από διάφορα δόγματα, ένας ή δύο στρατιωτικοί, που τους καταλάβαινες από τον τρόπο που συμπεριφέρονταν, μιας και φορούσαν πολιτικά και αρκετοί άλλοι, ντυμένοι με κοστούμια. Φαίνονταν να είναι από διαφορετικές φυλές και συνεννοούνταν μεταξύ τους στα αγγλικά, με προφορά χαρακτηριστική. Ο Αχιλλέας εμφανίστηκε μισή ώρα μετά και όλοι σηκώθηκαν να τον χαιρετήσουν. Μόλις τελείωσαν οι απαραίτητες φιλοφρονήσεις, κάθισαν και άπλωσαν χαρτιά και φορητούς υπολογιστές. Οι σύνεδροι δεν μπόρεσαν να μην παρατηρήσουν πως, ενώ απευθύνονταν στον Αχιλλέα στα αγγλικά, εκείνος τους απαντούσε στη μητρική του καθενός γλώσσα.

«Αγαπητέ Αχιλλέα», ξεκίνησε ένας που φορούσε το ράσο του καρδινάλιου, «είμαστε ευχαριστημένοι με το φίλτρο που μας προμηθεύεις. Οι δοκιμές που κάνουμε καθημερινά μας αποδεικνύουν πόσο αποτελεσματικό είναι. Οι πιστοί αυξάνονται, οι ερωτήσεις λιγοστεύουν και τα ταμεία γεμίζουν. Φυσικά, υπάρχουν και κάποιοι στους οποίους δεν έχει απόλυτη επιτυχία, αλλά αυτοί αποτελούν μια μειοψηφία που δεν είναι ενοχλητική και προς το παρόν αντιμετωπίζονται άνετα. Ακόμα, είχαμε μια αύξηση της τάξης του 22% στις θρησκευτικές εμπειρίες και περίπου 25% αυξήθηκε η προσέλευση των πιστών στα μυστήρια. Και όλα αυτά με μια πολύ μικρή χρονική περίοδο εφαρμογής του φίλτρου σε άτομα που δεν προσέρχονται στις εκκλησίες και το έλαβαν μόνο με τη μορφή του αγιασμού ή του αντίδωρου που τους προμήθευσαν οι συμμετέχοντες στα μυστήρια πιστοί, από ότι με ενημέρωσαν και τα υπόλοιπα δόγματα. Πιστεύω πως αν η προμήθεια του φίλτρου συνεχιστεί κανονικά, τότε σε μερικά χρόνια, δύο ή τρία το πολύ, θα μπορούμε χωρίς καμία απολύτως οδυνηρή επίπτωση να εισαγάγουμε στον πληθυσμό την έννοια της μιας θρησκείας, κάτι που αποτελεί συνεχή και αδιάλειπτη προσευχή μας προς το Θεό» είπε και έκανε το σταυρό του, ενώ ο Αχιλλέας κούνησε το κεφάλι του.

«Εσείς, στρατηγέ μου;» ρώτησε έναν πανύψηλο και γεροδεμένο άντρα στα αγγλικά.

« Οι ανώτεροί μου στα πολιτικά πόστα είναι απολύτως ικανοποιημένοι. Το στράτευμα δείχνει υψηλό ηθικό, ενώ στις κατά τόπους επιχειρήσεις που διεξάγουμε σε ολόκληρο τον πλανήτη, οι στρατιώτες μας δείχνουν θάρρος, αυταπάρνηση και ορμάνε στη μάχη χωρίς να τους σταματάει ο κίνδυνος ή ο φόβος. Ακόμα και οι τραυματίες αυτών των επιχειρήσεων, που νοσηλεύονται στα στρατιωτικά νοσοκομεία, ζητούν πολύ λιγότερες δόσεις αναλγητικών ή και καθόλου ακόμα. Υπολογίζουμε πως η χορήγηση παυσίπονων μειώθηκε κατά 33% στους τραυματίες αν και είχαμε μια μικρή αύξηση των τραυματισμών, προφανώς λόγω υπερβάλλοντος ζήλου εκ μέρους τους. Όλα αυτά έχουν ευχαριστήσει πολύ όλους μας και κυρίως την πολιτική ηγεσία, όπως μαρτυρούν και οι αναφορές των συναδέλφων μου συμμάχων.»

« Μάλιστα» είπε ο Αχιλλέας και έδωσε το λόγο σε έναν Ασιάτη που καθόταν ακριβώς απέναντί του.

« Περάσαμε το φίλτρο στον οργανισμό των υπαλλήλων μας με διάφορους τρόπους, δηλαδή είτε μέσω των τυπικών ιατρικών εξετάσεων στις οποίες υποβάλλονται μια φορά το χρόνο, είτε μέσω εμβολιασμών ή με απλή χορήγησή του στο δεκατιανό γεύμα και καφέ, τουλάχιστον στις επιχειρήσεις που αυτό προσφέρεται. Το αποτέλεσμα ήταν πως οι εργαζόμενοι εργάζονται περισσότερο, δεν διαμαρτύρονται για τα νέα μέτρα που προτείνουμε και δείχνουν εξαιρετικά δύσπιστοι απέναντι στο συνδικαλισμό. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να εργάζονται όσο μπορούν περισσότερο και είμαστε βέβαιοι πως, ακόμα και αν τους ζητούσαμε να εργάζονται ολόκληρο το 24ωρο, θα το έκαναν χωρίς δισταγμό. Φυσικά, όπως είπαν και οι προηγούμενοι, υπάρχουν ορισμένοι που δεν αντιδρούν στο φίλτρο ακριβώς όπως θα περιμέναμε, αλλά είναι μια αδύναμη μειοψηφία που πιθανώς να ανταποκριθεί σε μεγαλύτερες ακόμα δόσεις».
  #25  
Παλιά 14-09-06, 21:59
Το avatar του χρήστη Μιχάλης
Μιχάλης Ο χρήστης Μιχάλης δεν είναι συνδεδεμένος
Banned
 
Εγγραφή: 22-06-2004
Περιοχή: Αργολίδα
Μηνύματα: 1.893
Προεπιλογή

Ο Αχιλλέας κούνησε το κεφάλι καταφατικά. « Η αλήθεια είναι πως ο ορός δεν είναι αποτελεσματικός σε όλες τις περιπτώσεις. Αυτό που βρίσκεται μέσα του, για να λειτουργήσει καλύτερα απαιτεί τη συγκατάθεση του ατόμου. Δύο πιθανές περιπτώσεις υπάρχουν. Στην πρώτη, την ευκολότερη, η τοξίνη επιδρά στον εγκέφαλο – κυρίως στις υποφλοιώδεις περιοχές του αλλά και στο νεοφλοιό και ασκεί τη δράση της στα κέντρα όπου εδράζονται οι ανώτερες λειτουργίες του νευρικού συστήματος. Μέσα σε λίγο καιρό καταργούνται η βούληση, η κριτική, η αφαιρετική λογική και άλλες ιδιότητες και αντικαθίστανται από μια στερεότυπη αποδοχή των καταστάσεων. Σημαντική δράση της τοξίνης είναι πως καταργείται το συναίσθημα, άρα αυτό με κάνει να πιστεύω πως η καταβολή του συναισθήματος είναι απολύτως βιολογική και ελάχιστη έως ουδεμία σχέση έχει με την επίδραση του περιβάλλοντος.

Η δεύτερη και σημαντικότερη επίδραση έχει να κάνει με μια άλλη, περισσότερο μυστική και πολύπλοκη δράση του βακτηριδίου. Αυτή, επειδή δεν σας ενδιαφέρει στους σκοπούς που έχετε, δεν θα σας την αναλύσω. Αρκεστείτε στο ότι δεν πρέπει να χορηγείτε μεγάλες δόσεις στα υποκείμενα, γιατί τότε ωθείτε τη δεύτερη επίδραση να έρθει στο προσκήνιο. Περιοριστείτε στις δόσεις που έχω θεσπίσει και, με τον καιρό, όλοι οι αντιρρησίες θα καμφθούν, αυτό είναι σίγουρο.»

Οι σύνεδροι έμειναν για λίγο αμίλητοι και κοίταζαν ο ένας τον άλλο, μέχρι που ο καρδινάλιος αποφάσισε να πάρει το λόγο. Έβηξε μερικές φορές, προσπαθώντας να καθαρίσει το λαιμό του ή να ξεπεράσει την αμηχανία του και μίλησε.

«Είναι και κάτι ακόμα που μας έχει προβληματίσει, Αχιλλέα. Σε όλες τις περιπτώσεις τα υποκείμενα εμφάνισαν μια στερεότυπη αντίδραση, μια παρενέργεια, ίσως. Πάνω από το 60% από αυτούς εμφάνισαν κάποια από τις μορφές της κατάθλιψης η οποία όμως έχει το περίεργο χαρακτηριστικό πως δεν μειώνει στο ελάχιστο την παραγωγικότητα των υποκειμένων. Από αυτό το ποσοστό, σχεδόν το 55% χρειάστηκε να καταφύγει σε ψυχολόγο ή ψυχίατρο και σε ένα 70% από αυτούς δόθηκε φαρμακευτική αγωγή με αντικαταθλιπτικά. Περιττό να σου αναφέρω πως, αποκτώντας πρόσβαση στα αρχεία των ψυχιάτρων, διαπιστώσαμε ότι στην ψυχοθεραπεία ανέφεραν τις μη ευνοϊκές συνθήκες ζωής τους, αν και δεν δήλωναν δυσαρεστημένοι από αυτές. Περισσότερο τις αντιμετώπιζαν με απάθεια και, φυσικά, οι γιατροί θα κάνουν ότι μπορούν για να τους πείσουν πως πρέπει να αλλάξουν τον τρόπο της ζωής τους. Έτσι, θα οδηγηθούμε σε ένα φαύλο κύκλο, πιστεύω, όπου εμείς θα προσπαθούμε να τους υποτάξουμε και οι γιατροί να τους ωθούν σε αλλαγές…»

« Νομίζω πως το θέμα λύνεται εύκολα. Δεν χρειάζεται να σας υπενθυμίσω τις διασυνδέσεις που έχετε σε κάθε χώρο. Πολλές, αν όχι όλες οι φαρμακοβιομηχανίες σας ανήκουν. Τοποθετείστε, λοιπόν, μια δόση του ορού σε κάθε αντικαταθλιπτικό σκεύασμα και φέρτε στη δημοσιότητα έρευνες και μελέτες – μαϊμού, που να χτυπούν και να αναιρούν τις παραδοσιακές μεθόδους ψυχοθεραπείας. Ωθείστε τον κόσμο σε άσκοπες τεχνικές, καλλιεργείστε κλίμα δυσπιστίας απέναντι στην ψυχιατρική. Δεν φαντάζομαι να περιμένετε να σας μάθω εγώ τη δουλειά σας. Ή μήπως δεν το έχετε κάνει και στο παρελθόν, με μεγάλη επιτυχία μάλιστα στα σχέδιά σας;» ρώτησε ο Αχιλλέας και οι σύνεδροι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με νόημα.

Ο Αχιλλέας ξέσπασε σε γέλια. «Βλέπω, καταλαβαινόμαστε.»
  #26  
Παλιά 16-09-06, 01:12
Το avatar του χρήστη Μιχάλης
Μιχάλης Ο χρήστης Μιχάλης δεν είναι συνδεδεμένος
Banned
 
Εγγραφή: 22-06-2004
Περιοχή: Αργολίδα
Μηνύματα: 1.893
Προεπιλογή

« Είναι μία ακόμα λεπτομέρεια που θέλω να κανονίσετε. Θέλω να γίνω Πρύτανης στο Πανεπιστήμιο και να με κάνετε και επίτιμο διδάκτορα σε ένα μεγάλο πανεπιστήμιο της Ευρώπης και της Αμερικής. Θέλω να αναφέρεται το όνομά μου στα συγγράμματα Βιολογίας που διδάσκονται οι φοιτητές. Θέλω να γίνει τέτοιος θόρυβος γύρω από το όνομά μου και να προωθηθούν οι θεωρίες μου για την μη επίδραση του περιβάλλοντος στην ανθρώπινη συμπεριφορά» συνέχισε ο Αχιλλέας και τα σκυλιά του μαζεύτηκαν στα πόδια του καθώς σηκώθηκε όρθιος και επιβλητικός. Οι σύνεδροι άρχισαν αν σκέφτονται μέσα τους πως ο νεαρός γινόταν υπέρμετρα φιλόδοξος όσο περνούσε ο καιρός…

Και αυτή ήταν η αλήθεια, αφού ο Αχιλλέας πια δεν ασχολούνταν σχεδόν με τίποτα άλλο, παρά με το να κάνει όνειρα ξύπνιος. Το ευτύχημα της περίπτωσής του ήταν όμως ότι υπήρχε η δυνατότητα να κάνει τα όνειρά του, ακόμα και τα πιο τραβηγμένα, να γίνουν αλήθεια πανεύκολα. Πολλές φορές αναρωτήθηκα εάν ήμουν στη θέση του, θα συμπεριφερόμουν διαφορετικά; Θα σταματούσα κάποτε να θέλω όλο και περισσότερα; Είναι μεγάλος ο πειρασμός που έρχεται πίσω από την Καρανάθ, σαν ένα δίλημμα αμείλικτο, που μόνο μια απάντηση μπορεί να έχει και αυτή όχι αντίθετη από εκείνη που θα ήθελε ο σκοτεινός νους του Κεμ Άναχ.

Που ξεκινά η λογική και που σταματά ο παραλογισμός δεν είναι δυνατό να διακρίνει κανείς όταν μπλέκεται στους ιστούς που η βούληση του Γκεντν Γκαλλέι υφαίνει αμέτρητα χρόνια τώρα. Ήταν λογικός ή παράλογος ο Αχιλλέας; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Ήταν ένας άνθρωπος που είχε αγαπήσει πολύ χωρίς ανταπόδοση και ότι έκανε ήταν μόνο και μόνο για να εξορκίσει την αγάπη που του είχε στερηθεί από παλιά. Είχε επιβάλει στον εαυτό του να μην αγαπήσει ξανά και αυτή η απαγόρευση της αγάπης ήταν το μεγάλο αδύναμο σημείο του, εκείνο που οδηγούσε όλες τις πράξεις του. Δεν ήταν ευτυχισμένος με όσα είχε τόσο απρόσμενα αποκτήσει και κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο της ζωής του που κυλούσε ήταν ακόμα ένα κέρασμα πίκρας και απογοήτευσης που σαν σταγόνα έσταζε στην τεράστια δεξαμενή της ψυχής του, μια δεξαμενή που τέλος δεν είχε και προσπαθούσε να την αδειάσει κερνώντας πίκρα και θάνατο τους ανθρώπους.

Ακόμα και εκείνη η απέλπιδα προσπάθεια να αποδείξει την ανυπαρξία της επίδρασης του περιβάλλοντος στην ανθρώπινη συμπεριφορά, ήταν ένας μάταιος αγώνας να πείσει τον εαυτό του, πρώτα από όλα, πως ότι επιλέξαμε να είμαστε δεν έχει καμία σχέση με τους ανθρώπους και τις σχέσεις τους και έπειτα, αν ο συλλογισμός του ήταν σωστός, θα έκανε ότι μπορούσε για να βρει έναν τρόπο, έναν επιστημονικό τρόπο για να απαλλάξει τον κόσμο από τη μάστιγα των συναισθημάτων. Ακούγεται ακατανόητο, ίσως και αφελές, αλλά δεν αισθανόταν τύψεις για το φίλτρο που έδινε στους ανθρώπους, όχι επειδή ήταν άκαρδος, αλλά επειδή έτσι θεωρούσε πως τους έσωζε από τη λύπη που φέρνει το να αγαπάει κανείς. Γιατί, το είχε ζυγίσει από παλιά το πράγμα και είχε βρει πως καμία αγάπη, όσο δυνατή και αν ήταν, δεν άξιζε την πίκρα που τη συνόδευε όταν έπαυε να υπάρχει.

Ξεκινώντας από την αγάπη, θεώρησε πως όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η επίδραση ελαττωματικών γονιδίων και ακράδαντα πίστευε πως η Εξέλιξη θα τα απομάκρυνε, μετά από χιλιάδες χρόνια, γιατί ο άνθρωπος δεν τα χρειαζόταν για να επιβιώνει, ίσα ίσα πολλές φορές παρεμπόδιζαν την επιβίωση. Ε, λοιπόν, αυτό που η Εξέλιξη θα έκανε μετά από αμέτρητες γενιές, αυτός είχε βρει τον τρόπο να το κάνει πολύ νωρίτερα. Όμως, στον κόσμο υπάρχουν δυνάμεις πολύ μεγαλύτερες ακόμα και από τον Κεμ Άναχ και οι τρόποι τους είναι ακατανόητοι και πάντα, από μια ασήμαντη φαινομενικά πράξη, ανατρέπονται ακόμα και τα ευφυέστερα στρατηγικά σχέδια, σκορπίζονται σαν τα φύλλα στον άνεμο. Έτσι λειτούργησε και στο σχέδιο του Αχιλλέα μια επίσκεψη από τα παλιά…
  #27  
Παλιά 16-09-06, 01:14
Το avatar του χρήστη Μιχάλης
Μιχάλης Ο χρήστης Μιχάλης δεν είναι συνδεδεμένος
Banned
 
Εγγραφή: 22-06-2004
Περιοχή: Αργολίδα
Μηνύματα: 1.893
Προεπιλογή

Τον ξύπνησε το κουδούνι της εξώπορτας. Σηκώθηκε, ντύθηκε πρόχειρα και άνοιξε την πόρτα του μικρού διαμερίσματος που δεν είχε εγκαταλείψει. Με έκπληξη είδε μπροστά του την κυρία Ντίνα, τη μητέρα του παλιού του φίλου. Φαινόταν προβληματισμένη και αμήχανη, ακόμα και από την «καλημέρα» που του είπε. Εκείνος, παραμέρησε και την προσκάλεσε μέσα. Στην ερώτησή του εάν ήθελε καφέ, εκείνη δέχτηκε και λίγα λεπτά μετά κάθονταν και οι δύο και απολάμβαναν τον καφέ τους, ρωτώντας ο ένας τον άλλο για την υγεία τους και για τους κοινούς γνωστούς.

Κάποια στιγμή, η κυρία Ντίνα, άφησε κάτω το φλιτζάνι της και αναστέναξε.

«Αγόρι μου, ξέρεις καλά πόσο πολύ σε συμπαθούσα και σε είχα σαν δικό μου παιδί. Κι ακόμα έτσι αισθάνομαι για σένα. Είναι με αυτό το θάρρος που έρχομαι σπίτι σου σήμερα, για να σου ζητήσω κάτι που φαντάζομαι πως θα μου αρνηθείς. Όμως, Αχιλλέα, είναι για το Γιώργο μου που ήρθα εδώ σήμερα. Επέστρεψε από τις σπουδές του στην Αγγλία, έκανε το στρατιωτικό του και πριν από ένα μήνα απολύθηκε. Από παλιότερα το παιδί εμφάνισε μια μελαγχολία, αλλά τώρα που γύρισε από φαντάρος, η κατάσταση χειροτέρευσε. Βλέπεις, είναι μόνο του το παιδί μου, χωρίς φίλους, γιατί σωστά είχες προβλέψει πως εκείνοι θα τον εγκατέλειπαν. Πέρασε και μια ερωτική απογοήτευση, αφού εκείνη τον άφησε για τον κολλητό της, όπως πάλι είχες προβλέψει και τώρα κάθεται όλη μέρα σπίτι, δεν βγαίνει καθόλου έξω, δεν μιλάει και δεν βλέπει κανέναν. Ο πατέρας του είπε να πάει σε ένα ψυχολόγο, όμως δεν δέχεται καμία βοήθεια. Τις προάλλες που μπήκα στο δωμάτιό του, τον είδα να κοιτάζει τις φωτογραφίες από το ταξίδι που είχατε κάνει στην Ισπανία και κατάλαβα από το ύφος του πως εσύ είσαι που του λείπεις πιο πολύ από το κάθε τι. Ντρέπεται να έρθει να σε βρει αφού σε είχε διώξει με τόσο άσχημο τρόπο τότε. Όμως εσύ, Αχιλλέα μου, ήσουν πάντα σωστό και καλό παιδί και ξέρω πόσο πολύ αγαπάς το φίλο σου, παρά τα όσα σου έχει κάνει. Για αυτό ήρθα σήμερα, για να σε παρακαλέσω, να πέσω στα πόδια σου αν χρειαστεί, να κάνεις ξανά παρέα με το γιό μου, γιατί διαφορετικά θα ανησυχώ πολύ, φοβάμαι μην κάνει καμιά τρέλα, είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση» είπε η γυναίκα και ένας λυγμός δεν την άφησε να ολοκληρώσει τη φράση της.

Ο Αχιλλέας, παρά την αποστροφή του προς το συναίσθημα, σηκώθηκε και αγκάλιασε τη γυναίκα, κρύβοντας το κεφάλι του στο λαιμό της. «Όλα εδώ πληρώνονται κυρά Ντίνα μου, το είχα πει στο γιό σου τότε. Με έκανε να φύγω με τη συμπεριφορά του και με άφησε να είμαι μόνος τα χρόνια που χρειαζόμουν ένα φίλο όσο τίποτα άλλο. Πλήρωσε, όμως, αρκετά. Δεν θα τον αφήσω μόνο τώρα που με χρειάζεται, όπως έκανε εκείνος κάποτε. Πήγαινε σπίτι σου τώρα να ηρεμήσεις και θα έρθω σύντομα, ίσως και σήμερα» της είπε και το πρόσωπο της άμοιρης γυναίκας φωτίστηκε.

Μόλις την ξεπροβόδισε, κλείνοντας την πόρτα μπροστά της, σωριάστηκε στο πάτωμα.

« Γιατί το έκανα εγώ αυτό; Ξέχασα κιόλας πόσο πολύ είχα πονέσει τότε, πόσο άσχημα μου είχε φερθεί; Εγώ είμαι αυτός που πολεμάει το συναίσθημα και μέσα σε μισή ώρα υποκλίνομαι μπροστά του, σαν αδύναμος, ηλίθιος θνητός άνθρωπος; Εγώ τώρα πια δεν είμαι θνητός, είμαι σχεδόν θεός αλλά φέρομαι σαν τους απαίσιους χωριανούς μου, το ίδιο άθλιος και αδύναμος!»

Από το βάθος του διαμερίσματος είδε την Καρανάθ να προχωρά προς το μέρος του αγέρωχη, όχι ως μικρό κορίτσι αλλά ως μια πανέμορφη, λυγερή κοπέλα και θαύμασε την ομορφιά και τη δύναμη που έβγαινε από μέσα της.

«Αυτό είναι το ύστατο, το ύψιστο δώρο του Κεμ Άναχ προς εσένα, αυτό που κατά βάθος θέλεις περισσότερο από όλα στη ζωή σου. Μην με κοιτάς παράξενα, δεν μπορείς να κρύψεις τα μυστικά σου από εμένα, Είναι ο Γιώργος που πάντοτε ήθελες, όχι σαν φίλο αλλά σαν κάτι άλλο, καταλαβαίνεις τι εννοώ. Αυτόν έριξε στα πόδια σου σήμερα η Πρόνοια του Γκεντν Γκαλλέι, είναι δικός σου να τον κάνεις ότι θέλεις, να τον έχεις όπως ονειρεύτηκες. Επειδή όμως δεν είναι σίγουρο πως έχει κι εκείνος ακριβώς τα ίδια συναισθήματα για σένα, χρησιμοποίησε τη δύναμη που σου έχει δοθεί για να του αλλάξεις το συναίσθημα προς όφελός σου. Βλέπεις πως πια δεν είμαι ένα μικρό κορίτσι αλλά κοπέλα. Αλλάζω, μεγαλώνω κάθε φορά που μεγαλώνει η Δύναμη μέσα σου, κάθε φορά με βλέπεις όλο και πιο πολύ όπως πραγματικά είμαι. Όταν με γνώρισες ήσουν μικρός και αδύναμος σαν ένα παιδάκι, ώρα πια ωριμάζεις και αυτό θα συνεχιστεί, μέχρι το πνεύμα σου να είναι σε θέση να με δει σε όλη μου τη δύναμη και το μεγαλείο. Και αυτή η στιγμή δεν θα αργήσει πολύ ακόμα, γιατί είσαι επιμελής σε όλα αυτά που έχεις να κάνεις για μας, τόσο πολύ που σύντομα ακόμα και το ίδιο σου το σώμα θα αλλάξει, θα κατακτήσεις το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, θα μοιάζεις στους θεούς σου και θα είσαι αθάνατος σαν κι αυτούς. Και όταν θα το πετύχεις, θα κάνεις και όποιον άλλο θέλεις εσύ αθάνατο επίσης, οπότε κανένας θάνατος και καμιά φθορά δεν θα σε χωρίσει από τον μεγάλο, κρυφό σου έρωτα…»
  #28  
Παλιά 17-09-06, 10:39
Το avatar του χρήστη Μιχάλης
Μιχάλης Ο χρήστης Μιχάλης δεν είναι συνδεδεμένος
Banned
 
Εγγραφή: 22-06-2004
Περιοχή: Αργολίδα
Μηνύματα: 1.893
Προεπιλογή

Έτσι ο Αχιλλέας πέρασε την ίδια κιόλας ημέρα από το σπίτι του φίλου του. Δεν πήγε περπατώντας ως εκεί, πήγε τρέχοντας και όσο και αν στην αρχή νόμιζε πως θα ήταν αμήχανος, όταν οι δύο φίλοι συναντήθηκαν, ήταν σαν να μην είχαν χωριστεί ποτέ. Γιατί ο Γιώργος ήταν όντως σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση αλλά μόλις είδε τον Αχιλλέα ένιωσε αμέσως καλύτερα.

Πήγαν βόλτα στη θάλασσα, περπάτησαν ώρες και συζήτησαν για όλα όσα είχαν συμβεί στο παρελθόν, για όλα εκείνα που τους είχαν χωρίσει αλλά και για τους δυνατούς λόγους που είχαν για να είναι ξανά μαζί. Και η πίκρα τόσων χρόνων δεν χρειάστηκε παρά λίγες μόνο ώρες για να σβήσει, αν και στην καρδιά του Αχιλλέα τα ίχνη της είχαν μείνει σαν ουλές και συνέχισαν να υπάρχουν. Από εκείνη την ημέρα, πάντως, έγιναν αχώριστοι και περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μαζί, σε μια προσπάθεια να κερδίσουν το χαμένο χρόνο. Και τα πήγαν αρκετά καλά σε αυτή τους την προσπάθεια αν και κάποια όρια ξεπεράστηκαν. Γιατί ο Αχιλλέας ξαναθυμήθηκε την απαγορευμένη αγάπη που είχε νιώσει για το φίλο του από την πρώτη στιγμή που τον είχε γνωρίσει, την αγάπη που είχε ανεπιτυχώς προσπαθήσει να καταπνίξει για το φόβο της απόρριψης. Όμως και στην καρδιά του Γιώργου είχαν συμβεί μεγάλες αλλαγές. Δεν ήταν αφελής, μπορούσε πίσω από τις πράξεις, τα λόγια και τις κινήσεις του φίλου του να διακρίνει τον έρωτα που δεν του ομολογούσε αλλά παρέμενε σιωπηλός, μη θέλοντας να παραδεχτεί πως αυτή η κατάσταση του άρεσε και την απολάμβανε. Εάν ο Αχιλλέας ήταν λιγότερο δειλός και είχε πάρει την απόφαση να του μιλήσει τότε, το πιθανότερο είναι πως ο Γιώργος θα είχε ανταποκριθεί στην αγάπη του, όμως η μεγάλη καθυστέρηση έκανε το Γιώργο να δώσει στη «σχέση» τους ένα τόσο υψηλό νόημα που ποτέ δεν θα δεχόταν να γίνουν εραστές, αφού κάτι τέτοιο πλέον για εκείνον θα ισοδυναμούσε με αιμομιξία.

Τρία χρόνια πέρασαν έτσι και οι δυο φίλοι απολάμβαναν την αμφιλεγόμενη φιλία τους, με ταξίδια, εκδρομές, βόλτες και διασκέδαση και ο Αχιλλέας σαν μικρό παιδί έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να είναι ο φίλος του ικανοποιημένος. Παρενέβη ώστε ο Γιώργος να βρει δουλειά σε μια εταιρεία και όταν του παραπονέθηκε πως δεν αμοιβόταν όπως θα έπρεπε, ο Αχιλλέας αγόρασε κρυφά την εταιρεία και τον διόρισε διευθυντή, χωρίς ποτέ ο Γιώργος να μάθει ποιος ήταν ο ιδιοκτήτης που τον είχε αναβαθμίσει τόσο απρόσμενα. Τον βοήθησε να αγοράσει το αγαπημένο του αυτοκίνητο και όταν για πλάκα εκείνος παραπονιόταν που κάποιος τον προσπερνούσε στην εθνική οδό, με ένα νεύμα του Αχιλλέα το αμάξι ανατρεπόταν ή συγκρούονταν και ο φίλος του βρισκόταν ξανά πρώτος. Ταξίδεψαν σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη, έμεναν στα ακριβότερα ξενοδοχεία με έξοδα του Αχιλλέα και όταν ο φίλος του αναρωτιόταν που έβρισκε τα χρήματα, εκείνος του απαντούσε πως ως Πρύτανης πια, έπαιρνε πάρα πολλά χρήματα.

Τα τρία εκείνα χρόνια ήταν τα πιο ευτυχισμένα στη μίζερη ζωή του Αχιλλέα, η αγάπη και η γαλήνη ήταν καθημερινές, αλλά και ο φόβος υπόβοσκε μέσα του. Γιατί πάντοτε του περνούσε από το μυαλό πως θα βρισκόταν κάποια κοπέλα που θα του τον έπαιρνε μακριά και η αλήθεια είναι πως σε αυτό το διάστημα υπήρχαν μερικές που τον γλυκοκοίταζαν, όμως με τη δύναμή του τις έκανε να βγάζουν αυτές τις σκέψεις από το μυαλό τους και όλα ήταν καλά. Και για να είναι πιο σίγουρος ακόμα, απέλυσε όλες τις γυναίκες που δούλευαν στην εταιρεία και προσέλαβε άντρες, κίνηση που ο Γιώργος εξέλαβε ως μια ακόμα εκκεντρικότητα του άγνωστου ιδιοκτήτη. Για τις υπόλοιπες ώρες που ο φίλος του δεν θα βρισκόταν υπό τη στενή του επίβλεψη, ο Αχιλλέας έστειλε κοντά του ένα πνεύμα που θα τον ενημέρωνε για κάθε δυσάρεστη εξέλιξη.

Η Καρανάθ είχε φανεί ελάχιστες φορές εκείνα τα τρία χρόνια και ελάχιστα συναντήθηκε με τους μυστηριώδεις πελάτες του, αφού πλέον δεν είχε χρόνο για αυτούς, μόνο οργάνωνε μικρής διάρκειας συνδιασκέψεις μέσω βιντεοτηλεφώνου. Ποτέ δεν παρέλειπε, όμως να κατεβαίνει στο υπόγειο και να παρακολουθεί στενά την εξέλιξη της κατάστασης που είχε δημιουργηθεί εκεί κάτω.

Κάποια στιγμή, έπειτα από πολλή σκέψη, αποφάσισε να αποκαλύψει στο Γιώργο την ύπαρξη της έπαυλης και θέλησε να τον προσκαλέσει να μείνει μαζί του εκεί, όμως, έγινε κάτι που δεν το περίμενε. Ο Γιώργος του είπε πως είχε γνωρίσει μια κοπέλα και πως σκεφτόταν σοβαρά να προσπαθήσει να κάνει σχέση μαζί της. Ο θυμός του Αχιλλέα ξύπνησε μέσα του τη Δύναμη.

« Δε χρειάζεσαι καμία κοπέλα. Έχεις σοβαρότερα θέματα να απασχολείσαι. Πρέπει να κοιτάξεις την καριέρα σου. Ξέχασες κιόλας πόσο πολύ σε είχε πληγώσει η προηγούμενη;» του είπε αλλά ο Γιώργος του απάντησε πως είχε ήδη μείνει μόνος του τρία χρόνια.

« Μόνος σου; Νιώθεις μόνος σου; Κι εγώ τι είμαι, δηλαδή, αν όχι παρέα για να μην είσαι μόνος; Δεν εγκρίνω αυτή σου την πράξη και καλό θα ήταν να το ξανασκεφτείς πριν κάνεις κάτι τόσο ηλίθιο που ποτέ δεν θα περίμενα από εσένα!»

«Είναι ηλιθιότητα που θέλω κι εγώ, όπως όλοι άλλωστε, να κάνω μια σοβαρή σχέση;»
  #29  
Παλιά 18-09-06, 22:41
Το avatar του χρήστη Μιχάλης
Μιχάλης Ο χρήστης Μιχάλης δεν είναι συνδεδεμένος
Banned
 
Εγγραφή: 22-06-2004
Περιοχή: Αργολίδα
Μηνύματα: 1.893
Προεπιλογή

Ο Αχιλλέας αναστέναξε και αγκάλιασε το φίλο του από τον ώμο. «Έχεις εμένα για να σου καλύπτω όλες τις ανάγκες μιας σχέσης, την αγάπη, τη συντροφικότητα, την εμπιστοσύνη… καμία κοπέλα δεν μπορεί να με υποκαταστήσει, γιατί εγώ ποτέ δεν πρόκειται να σε προδώσω ή να σε εγκαταλείψω. Θυμάσαι πόσο πόνεσες την προηγούμενη φορά που κάποια από αυτές σε παράτησε»

« Αυτό όμως δεν σημαίνει πως κάθε κοπέλα θα με παρατάει»

« Και όμως, αυτό θα κάνει, άκου εμένα που σου λέω, πίστεψέ με και εμπιστέψου με» είπε ο Αχιλλέας γλυκαίνοντας τη φωνή του. «Ξέρω τι σου λέω, μαζί είμαστε καλύτερα».

Ο Γιώργος κούνησε το κεφάλι του και έφυγε για το σπίτι του απογοητευμένος. Δεν δεχόταν αυτά που έλεγε ο φίλος του αλλά φοβόταν πως αν του εναντιωνόταν θα τον έχανε για άλλη μια φορά.

«Είδες που στα έλεγα;» ακούστηκε μια φωνή και από το βάθος η Καρανάθ, πιο όμορφη και πιο προκλητική από ποτέ, έκανε την αιφνιδιαστική της εμφάνιση.

«Ταλαιπωρείσαι και αγχώνεσαι άδικα. Ρίξε τη δύναμή σου επάνω του και κάνε τον να θέλει μόνο εσένα. Είναι απλό» είπε και έπιασε τη χούφτα του Αχιλλέα στη δική της «τέντωσε το χέρι σου, ρίξε πάνω του το κόκκινο φως σου και αμέσως θα είναι δικός σου» είπε και τέντωσε απότομα την παλάμη του προς τα έξω.

«Τι αξία θα έχει μια αγάπη που θα στηρίζεται στη μαγεία και όχι στην ελεύθερη βούληση; Ποτέ δεν θα ρίξω τη Δύναμη επάνω του, θα προσπαθήσω να με θελήσει με τα ανθρώπινα μέτρα που θα πάρω. Τότε μόνο θα έχει νόημα, αλλιώς, τίποτα…» απάντησε ο Αχιλλέας θλιμμένα και σήκωσε τα χέρια του ψηλά. Άρχισε να ψέλνει στίχους σε μια ακατανόητη, φρικτή στην ακοή γλώσσα, ανακατεμένη με μουρμουρητά και αναστεναγμούς, που άλλοτε δυνάμωνε και άλλοτε χαμήλωνε και ένας συριγμός ακούστηκε. Δύο κόκκινα μάτια άναψαν στο σκοτάδι και ένα μεγάλο φίδι βγήκε από τις σκιές που κατοικούσε, ορθώνοντας το κεφάλι του μέχρι τα μάτια του Αχιλλέα, σφυρίζοντας με τη διχαλωτή του γλώσσα.

« Πήγαινε να τη βρεις και δώσε της την απόγνωση. Μπορείς να τραφείς από εκείνη μέχρι να αποκτήσεις το σώμα που θέλεις. Και όταν την κάνεις να σέρνεται αδύναμη να μου κάνει κακό, όταν φύγει μακριά από το Γιώργο, τότε είσαι ελεύθερος από την υπηρεσία μου». Το ερπετό κουλουριάστηκε και χάθηκε από τα μάτια του.

Ο Αχιλλέας γύρισε ικανοποιημένος προς την Καρανάθ. «Μπορεί να μη θέλω να χρησιμοποιήσω τη δύναμή μου σε αυτόν, αλλά υπάρχει και άλλος τρόπος να πετύχω αυτό που θέλω. Και το ορκίζομαι στο όνομα του Κεμ Άναχ, πως αν δεν πετύχω το σκοπό μου, τότε η οργή μου θα πέσει πάνω σε ολόκληρη την Πάτρα. Καθένας, μικρός ή μεγάλος, αθώος ή ένοχος, θα πιει από το ποτήρι του θυμού μου. Ήδη, τα σκουλήκια της γης ροκανίζουν τα θεμέλια της πόλης και θα τους ξεπληρώσω τις πίκρες που μου έδωσαν με σεισμό και καταστροφές, μα αρρώστια και θάνατο. Ήδη, μυριάδες Μαύροι πετούν στον μολυσμένο ουρανό της πόλης, καβαλούν σαν αναβάτες τα σύννεφα και περιμένουν το σύνθημά μου για να εξαπολύσουν τον όλεθρο».

Η Καρανάθ γέλασε σχεδόν υστερικά. «Είχα δίκιο για σένα. Έτσι όπως μιλάς, μου θυμίζεις τον Κύριο όταν σάρωνε την Ικαμπέργκ, σε χρόνια που οι άνθρωποι δεν είχαν ξυπνήσει από το βαθύ τους ύπνο ακόμα. Όμως, για να γίνεις αυτό που σου αξίζει, ένας από εμάς δηλαδή, δεν φτάνει να υλοποιείς πνεύματα εκδίκησης, ούτε να κάνεις τα όργιά σου κάθε Σάββατο. Πρέπει ν προετοιμαστείς για να ολοκληρώσεις τη μετατροπή εκείνου που κρύβεις στο υπόγειο. Ο καιρός πλησιάζει και πρέπει να είσαι έτοιμος, γιατί θα χρειαστεί να πεθάνεις για να ξαναζήσεις μέσα από εκείνον, παντοδύναμος θεός πια!» είπε και χάθηκε στο σκοτάδι.
  #30  
Παλιά 26-09-06, 09:54
Το avatar του χρήστη Μιχάλης
Μιχάλης Ο χρήστης Μιχάλης δεν είναι συνδεδεμένος
Banned
 
Εγγραφή: 22-06-2004
Περιοχή: Αργολίδα
Μηνύματα: 1.893
Προεπιλογή

Όλα έγιναν όπως τα είχε σχεδιάσει ο Αχιλλέας. Το αποτρόπαιο πνεύμα, με τη μορφή φιδιού, ρούφηξε με βουλιμία τη ζωτική ενέργεια της κοπέλας και τη μετέτρεψε σε έναν άρρωστο άνθρωπο, σκιά του ίδιου της του εαυτού, που απώθησε το Γιώργο από το πρώτο κιόλας ραντεβού, οπότε η επιθυμία του για σχέση δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.

Ήταν από αυτό το σημείο που ξεκίνησε μια ολοκληρωτική μεταστροφή του Αχιλλέα, μια αλλαγή στον ψυχισμό του. Η συμπεριφορά του χαρακτηρίστηκε ως εκκεντρική από όσους μπορούσαν να τη βλέπουν να εξωτερικεύεται, στην πραγματικότητα όμως αυτό το επίθετο είναι πολύ λίγο για να περιγράψει τον τρόπο σκέψης και αντίδρασης του νεαρού επιστήμονα.

Γιατί πλέον ο Αχιλλέας έπαθε ψύχωση με το φίλο του και δεν αρκούνταν στο να βάζει πνεύματα να τον παρακολουθούν αλλά ο ίδιος, αόρατος τον ακολουθούσε όπου πήγαινε, διαπερνούσε τοίχους για να τον βλέπει, έψαχνε κινητά και υπολογιστές για να ανακαλύψει οποιοδήποτε στοιχείο για τις κινήσεις του, έψαχνε καλάθια απορριμμάτων για να βρει τυχόν χρησιμοποιημένα προφυλακτικά και τσέκαρε τον αριθμό χιλιομέτρων που είχε κάνει με το αμάξι του, για να διαπιστώσει πόσο μακρινές διαδρομές είχε κάνει ο φίλος του. Σκόρπιζε τη δύναμή του σε όποια γυναίκα ή άντρα πλησίαζε το Γιώργο, τους έριχνε τρομερά ξόρκια και έτσι κατόρθωσε να τον αποκόψει από όλες του τις κοινωνικές επαφές, για να απομείνει εκείνος ο μοναδικός του φίλος.

Όμως, η «εκκεντρικότητά» του δεν περιορίστηκε μόνο στα ζητήματα που είχαν να κάνουν με το φίλο του. Από τότε, καθιέρωσε ένα περίεργο ντύσιμο, αφού όποτε βρισκόταν στο σπίτι – τον περισσότερο χρόνο δεν έβγαινε πια από αυτό - φορούσε ένα μεγάλο μαύρο μανδύα με φαρδιά μανίκια και κουκούλα, που στην πλάτη είχε κεντημένο με κόκκινη φαρδιά κλωστή το έμβλημα του Θεού που λάτρευε, το απαίσιο σύμβολο του Κεμ Άναχ. Και τα βράδια, κουλουριασμένος σε μια γωνιά, σφικτά τυλιγμένος στο μανδύα του, έβλεπε τριγύρω του τα πνεύματα που ο ίδιος είχε καλέσει για να τον υπηρετούν, να καραδοκούν στο σκοτάδι, περιμένοντας τη στιγμή που ένα ολέθριο σφάλμα του θα τον αποστερούσε από τη Δύναμη, ώστε να ορμήσουν επάνω του και να τραφούν από αυτόν. Έτσι, ο «κύριος» άρχισε να φοβάται τους υπηρέτες και οι ανόσιες πράξεις που αύξαναν τη δύναμή του πολλαπλασιάστηκαν. Κόσμος άρχισε να εξαφανίζεται και να μην βρίσκεται ποτέ, όμως ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός ο Αχιλλέας να μην κάνει την αστυνομία της Πάτρας να υποψιαστεί, για αυτό και διέταξε οι απαγωγές να γίνονται από ολόκληρη την περιφέρεια και με τυχαία επιλογή. Είναι σίγουρο πως όσοι άνθρωποι εξαφανίστηκαν στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο, κατέληξαν στο σκοτεινό υπόγειο της έπαυλης.

Η ευτυχία είχε γίνει πια μια άγνωστη έννοια για το νεαρό Πρύτανη που όλα τα βράδια, αόρατος στεκόταν επάνω από το φίλο του που κοιμόταν. Άπλωνε το τρεμάμενο χέρι του, πάλευε με την επιθυμία να αφήσει τη δύναμή του να πέσει πάνω στο Γιώργο, να τον κάνει να τον αγαπήσει, όμως το μετάνιωνε και το κόκκινο φως έσβηνε μέσα στην παλάμη του. Τότε, ολόκληρο το είναι του συγκεντρωνόταν στα ακροδάκτυλά του καθώς χάιδευε στοργικά το κορμί του φίλου του, δίχως καμία πονηρή αίσθηση σε εκείνη την κίνηση. Όμως, δεν καθόταν πολύ γιατί ένιωθε πως θα πέθαινε από θλίψη. Τότε, απαλλαγμένος από το υλικό του σώμα, ταξίδευε στον ουρανό, κοιτούσε τις πόλεις και τους δρόμους των ανθρώπων να μικραίνουν, μετά τα άστρα να σβήνουν και τελικά να βρίσκεται στον κόσμο που είχε πια αρχίσει να ανήκει, αν και βαθιά μέσα του μια μικρή φλόγα μετάνοιας περίμενε τη στιγμή για να γίνει πυρκαγιά…

Παράλληλα ένιωθε και τύψεις που δεν είχε αποκαλύψει στο φίλο του τίποτα για τη μυστική ζωή που ζούσε. Όταν τον δέχτηκε πίσω ξανά, του είχε θέσει τον απαραίτητο όρο να μην έχουν πλέον μυστικά μεταξύ τους, έναν όρο που ο Γιώργος είχε σεβαστεί και τηρήσει, όμως ο ίδιος δεν τον κράτησε και αυτό το μυστικό τον έτρωγε μέσα του καθημερινά. Είχε πετύχει τόσο σπουδαία επιστημονικά – και όχι μόνο - κατορθώματα αλλά κανείς δεν ήξερε το παραμικρό. Μπορεί να τον εκθείαζαν σε ολόκληρο τον κόσμο, με τη βοήθεια των εργοδοτών του, αλλά το πραγματικό μέγεθος της ανακάλυψής του παρέμενε κρυφό και ο εγωισμός και η εγωκεντρικότητά του είχαν αρχίσει να μην το ανέχονται. Για αυτό, με πολύ κόπο και φόβο, αποφάσισε πως θα μιλούσε τουλάχιστον στο Γιώργο για τα περισσότερα από τα διπλοκλειδωμένα στο μυαλό του μυστικά, τουλάχιστον για όσα το μυαλό του φίλου του θα μπορούσε να αντέξει.
Κλειστό Θέμα

Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
Δεν μπορείτε να προσθέσετε νέα threads
Δε μπορείτε να απαντήσετε
Δεν μπορείτε να προσθέσετε συνημμένα
Δεν μπορείτε
BB code είναι σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι εκτός λειτουργίας



Όλες οι ώρες είναι GMT +2. Η ώρα τώρα είναι 18:09.


Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.4
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.