Μήπως απλά περνάμε απο δίπλα;

[agaliarep]

Το πείραμα έκανε η «Ουάσιγκτον Ποστ». Ο βιολιστής ήταν ο 39χρονος Τζόσουα Μπελ, διεθνούς φήμης βιρτουόζος που τρεις μέρες νωρίτερα είχε γεμίσει τη μεγαλοπρεπή Αίθουσα Συμφωνικής Μουσικής της Βοστώνης. Το βιολί του, ένα πολύτιμο Στραντιβάριους. Στις 7.51 π.μ. της Παρασκευής 12 Ιανουαρίου, την ώρα της πρωινής αιχμής, σ' έναν σταθμό που εξυπηρετεί κυρίως εργαζομένους σε κυβερνητικά γραφεία, ο Μπελ, ντυμένος με τζιν, μπλουζάκι και καπέλο του μπέιζμπολ, εκτέλεσε μέσα σε 43 λεπτά της ώρας έξι αριστουργήματα της κλασικής μουσικής - ξεκίνησε με το «Chaconne» από την παρτίτα Αρ. 2 του Μπαχ. Μπροστά του είχε ανοιχτή τη θήκη του βιολιού, με μερικά δολάρια για «μαγιά».

Τρία λεπτά πέρασαν χωρίς να συμβεί το παραμικρό. Εξήντα τρεις άνθρωποι είχαν ήδη περάσει όταν ένας μεσήλικας κοντοστάθηκε για κλάσμα του δευτερολέπτου και έστρεψε το κεφάλι προς τον μουσικό. Μισό λεπτό αργότερα, μια γυναίκα έριξε ένα δολάριο στη θήκη και απομακρύνθηκε. Χρειάστηκε να περάσουν έξι λεπτά για να σταματήσει κάποιος, να ακουμπήσει στον τοίχο και να ακούσει.

Στα τρία τέταρτα που έπαιξε ο Μπελ πέρασαν από μπροστά του 1.097 άνθρωποι. Επτά σταμάτησαν τουλάχιστον ένα λεπτό για να απολαύσουν τη μουσική. Είκοσι επτά έδωσαν χρήματα, οι περισσότεροι χωρίς να επιβραδύνουν - συγκεντρώθηκαν 32 δολάρια και κάτι ψιλά. Απομένουν 1.070 άνθρωποι που πέρασαν χωρίς να καταλάβουν τίποτε, πολλοί μόλις ένα μέτρο μακριά από τον βιρτουόζο, οι περισσότεροι χωρίς καν να γυρίσουν το κεφάλι. Και στις τρεις ομάδες υπήρχαν λευκοί, μαύροι και ασιάτες, νέοι και ηλικιωμένοι, άνδρες και γυναίκες. Μία μόνο δημογραφική ομάδα είχε απολύτως συνεπή συμπεριφορά. Κάθε φορά που περνούσε ένα παιδί, προσπαθούσε να σταματήσει για να δει και να ακούσει. Και κάθε φορά ένας γονιός το έσπρωχνε μακριά.

Όλα βιντεοσκοπήθηκαν με μια κρυφή κάμερα. Στην ταινία βλέπεις ανθρώπους να περνούν κατά κύματα, με χάρτινα ποτήρια καφέ στο χέρι και κινητά στο αυτί, σ' έναν θλιβερό χορό αδιαφορίας, αδράνειας και βιασύνης. Ο βιολιστής μοιάζει αποκομμένος από το κοινό του, που δεν τον βλέπει και δεν τον ακούει - ένα φάντασμα. Όμως είναι ο μοναδικός που βρίσκεται πραγματικά εκεί - τα φαντάσματα είναι οι άλλοι. Αν δεν μπορούμε να βρούμε λίγο χρόνο στη ζωή μας για να ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς στον κόσμο να παίζει μερικά από τα καλύτερα μουσικά κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ, σχολιάζει η «Ποστ», αν η πίεση της σύγχρονης ζωής μάς κατακυριεύει σε σημείο να γινόμαστε κωφοί και τυφλοί σε κάτι τέτοιο, τότε τι άλλα πράγματα μπορεί να χάνουμε χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε;

ΤΑ ΝΕΑ , 13/04/2007

Εάν η πίεση της σύγχρονης ζωής μας κυριεύει σε σημείο να γινόμαστε κωφοί και τυφλοί, τότε τι άλλα πράγματα μπορεί να κάνουμε χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε;
Αυτό το ερώτημα προκύπτει, μέσα από την αδιαφορία που έδειξαν και κάνω εγώ την ερώτηση φιλοσοφικού περιεχομένου… Πόσα πράγματα περνάνε δίπλα μας, πόσες ευκαιρίες και τελικά πόσα μικρά και μεγάλα είναι δίπλα μας καθημερινά και εμείς απλά δεν έχουμε χρόνο να τα δούμε; Δεν έχουμε χρόνο να τα παρατηρήσουμε να τα απολαύσουμε, να τα αγαπήσουμε; Μήπως τελικά περνάμε δίπλα, από την ζωή, την αλήθεια, την ουσία των πραγμάτων και είμαστε πολύ βιαστικοί για να την δούμε;

[Βλάχος Χρήστος]

Θα έλεγα πως κατά κανόνα αυτό συμβαίνει στη ζωή μας φίλε μου! Χάνουμε τη στιγμή, ξεχνάμε να ευχαριστηθούμε τη ζωή μας που κυλάει κ αναλωνόμαστε σε μια ανούσια καθημερινότητα όπου λειτουργεί στη ψυχρή λογική που χαρακτηρίζει τον σύγχρονο άνθρωπο! έχουμε ξεχάσει τη θέα του ωραίου κ δημιουργήσαμε την ωραιοφάνεια ! όλα τα αντιμετωπίζουμε επιδερμικά εκτός από αυτά που μας κάνουν δυστυχισμένους…ποιος άλλωστε δεν νομίζει ότι έχουμε χάσει τον αληθινό σκοπό της ζωής μας? Εκτός εάν είναι η καριέρα κ τα χρήματα !! Η ζωή μας είναι απλή κ μείς την κάναμε πολύπλοκή γιατί? Γιατί να μην υπάρχει αγάπη κ ευτυχία για όλους? Γιατί να υπάρχει εκμετάλλευση? δες το απλά μπορούμε να είμαστε φίλοι αντί για εχθροί …

[xontro_mpizeli]

Χμ ...

Δεν θα πω ότι διαφωνώ με το ρητορικό ερώτημα του θέτεις agaliarep αλλά πιστεύω ότι το παράδειγμα είναι άστοχο.

Στον κάθε άνθρωπο θα μπορούσε να συμβεί αυτό: δλδ να περάσει απαρατήρητος από την αντίληψή μας ο γνωστός αυτό βιρτουόζος. Ας μην ξεχνάμε ότι ήταν σε σταθμό όπου οι άνθρωποι που διέρχονται από εκεί είναι ειδική ομάδα της κοινωνίας: αυτοί που πάνε ή έρχονται από τις δουλειές τους!

Πολλά μπορεί να συμβαίνουν εκείνη την ώρα: Άλλος μπορεί να βιαζόταν για την δουλειά, άλλος να γυρνούσε σπίτι από την δουλειά του κουρασμένος χωρίς να έχει κουράγιο κ όρεξη να ασχοληθεί με έναν τυχάρπαστο που παίζει βιολί σε μία γωνία μέσα στον σταθμό. Σε άλλον μπορεί να μην αρέσει αυτού του είδους η μουσική (βάζω στοίχημα ότι αν ήταν ένας στη θέση του με μία κιθάρα κ έπαιζε rock κομμάτια θα είχε μεγαλύτερη επιτυχία!) ή άλλος να είναι κάθετα αρνητικός με όλους αυτούς που κάτι οτιδήποτε για να βγάλουνε λίγα λεφτά. Κ φυσικά, είναι κ αυτοί, που κάθισαν κ τον άκουσαν κ μερικοί που του έδωσαν κ λεφτά.

Δλδ, θέλω να καταλήξω, ότι δεν μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα αυτό από το παραπάνω παράδειγμα. Εμένα δλδ δεν μου λέει κάτι.

Πάντως δεν έχετε άδικο ότι έχουμε χάσει το νόημα της ζωής !

Κοιτάμε το δέντρο κ όχι το δάσος είναι η αλήθεια.


Αναμένω κ άλλες απαντήσεις για να προχωρήσουμε σε μια ωραία φιλοσοφική συζήτηση που αφορά την καθημερινότητά μας κ τη ζωή μας...

[labros]

Κάποια στιγμή ένας πλούσιος τουρίστας παραθέριζε σε ένα ωραίο νησί της Καραϊβικής.
Κάθε πρωί (κοντά στις 06:00) που ξύπναγε για τη γυμναστική του έβλεπε τον ίδιο βαρκάρη να πασχίζει να σπρώξει τη βάρκα του μέσα στη θάλασσα για να βγάλει τον επιούσιο. Κάθε μεσημέρι κοντά στις 14:00 τον έβλεπε αποκαμωμένο να επιστρέφει και με την ίδια αν όχι περίσσεια κούραση να προσπαθεί να τραβήξει τη βάρκα του στην αμμουδιά. Κάθε μέρα η ίδια ιστορία.
Κάποια στιγμή ο τουρίστας δεν κρατήθηκε και πήγε και το βρήκε. Ακολούθησε ο εξής διάλογος:
- Ξέρεις.... ότι θα μπορούσες να γίνεις businessman, βεβαίως, βεβαίως; Θα μπορούσες να βγάζεις περισσότερα χρήματα;
- Με ποιο τρόπο;
- Μα φυσικά με το να δουλεύεις περισσότερο και αντί για τις 14:00 να γυρνάς στις 18:00 ή και πιο αργά.
- Και στη συνέχεια;
- Αφού θα έχεις μεγαλύτερη ψαριά, η βάρκα σου θα είναι μικρή και δεν θα χωράει την ψαριά. Οπότε θα πάρεις μεγαλύτερη βάρκα.
- Και στη συνέχεια;
- Στη συνέχεια, θα προσλάβεις 2-3 βοηθούς για να σε βοηθάνε με την ψαριά και να ανοίγεσαι και ποιο βαθιά.
- Και ύστερα;
- Μιας και θα έχεις μεγαλύτερη ψαριά, θα μπορείς να αγοράσεις και άλλες μεγάλες βάρκες και περισσότερο προσωπικό. Θα δημιουργήσεις μια μικρή επιχείρηση!
- Ωωωω, και μετά;
- Θα αγοράσεις ένα μεγάλο ψαράδικο και θα πουλάς τη ψαριά σου στην πρωτεύουσα, με αποτέλεσμα να έχεις χοντρή κονόμα. Θα έχεις μια μικρομεσαία επιχείρηση. Θα δουλεύεις και πιο πολύ.
- !!!!! Στη συνέχεια;
- Θα φτάσεις στο σημείο να κάνεις και εξαγωγές και να έχεις μια πολύ γνωστή επιχείρηση στη χώρα σου. Το όνομά σου θα είναι γνωστό σ’ όλη την επικράτεια!
- !!!!! Πω πω!!! Και μετά;
- Όταν περάσουν τα χρόνια, θα πουλήσεις την επιχείρηση και με τα χρήματα που θα έχεις, θα μπορείς να περνάς αρκετό χρόνο με τα εγγόνια σου και με κανένα φίλο για ρούμι και ωραία μουσική.
- !!!! Μάλιστα.....
- Λοιπόν; Τι λές;;;
- Κοιτάξτε, κάθε μέρα γυρνάω στις 14:00. Κοιμάμαι λίγο, και όταν ξυπνάω αφιερώνω χρόνο στα παιδιά μου. Μετά συζητάω με τη γυναίκα μου. Στη συνέχεια, μετά το σούρουπο πάω με φίλους να πιούμε κανένα ρούμι και γλεντάμε. Μετά γυρνάω σπίτι και κοιμάμαι με την λατρεμένη μου γυναίκα. Για ποιο λόγο να τα κάνω όλα αυτά που μου λες και να χαρώ αυτά που χαίρομαι ΤΩΡΑ, σε πολλά χρόνια αργότερα;;;;
- ....................

Συγνώμη αν σας κούρασα.

[Hedwig]

Εμένα πάντως αυτό που με θλίβει είναι το να κυκλοφορούν άνθρωποι στεναχωρημένοι ή ακόμη και να κλαίνε στο δρόμο και να μην τους δίνει κανείς σημασία.

[agaliarep]

Αρχική Δημοσίευση από xontro_mpizeli

Χμ ...

Στον κάθε άνθρωπο θα μπορούσε να συμβεί αυτό...
... Άλλος μπορεί να βιαζόταν για την δουλειά, άλλος να γυρνούσε σπίτι από την δουλειά του κουρασμένος χωρίς να έχει κουράγιο κ όρεξη να ασχοληθεί...

Ακριβώς αυτό λέω και εγώ, μόνο που πιστεύω ότι αυτή η πρακτική δεν έχει να κάνει με κάποιον που παίζει βιολί (έστω και εάν είναι βιρτουόζος) αλλά με όλα όσα προσπερνάμε γύρω μας. Προσπερνάμε τους ανθρώπους, προσπερνάμε τα συναισθήματα, προσπερνάμε σιγά, σιγά την ζωή, επειδή είμαστε πολύ κουρασμένοι, επειδή κάπου πηγαίνουμε, επειδή δεν έχουμε όρεξη… Και η ζωή περνάει και κάποια στιγμή κοιτάμε γύρω μας και βλέπουμε μονάχα τον χάρο. Είμαστε πολύ βιαστικοί για να ζήσουμε, να παρατηρήσουμε, να απολαύσουμε, να βρούμε την ίδια μας την ψυχή, τον εαυτό μας. Είμαστε πολύ βιαστικοί… τόσο που μοιάζει να περνάει η ζωή βιαστικά και τελικά το ταξίδι για την Ιθάκη δεν είναι η ουσία;

[Βλάχος Χρήστος]

Φίλε agaliarep θα συμφωνήσω μαζί σου με τα παραπάνω αν κ θα συμπληρώσω ότι κ το ταξίδι προς την Ιθάκη αλλά κ η ίδια η Ιθάκη (δηλ. η κατάληξη) είναι η ουσία! Μαζί με το φίλο the black planet στο *Λογική και ευαισθησία *. βασιζόμενοι σε ένα πείραμα που είχε συμβεί προσπαθούμε να βρούμε τους λόγους που γίνεται κ γιατί ενεργούμε κατά αυτόν τον τρόπο .Είναι ένα μεγάλο φιλοσοφικό ζήτημα για όλους μας , εξάλλου εάν ρωτήσεις όλους τους ανθρώπους ο ατομικός σκοπός τους είναι η προσωπική ευτυχία που για τον καθένα είναι κάτι το διαφορετικό γιατί η ευτυχία σίγουρα δεν είναι αντικειμενική για τον κάθε άνθρωπο αλλά υποκειμενική ,το μεγάλο κακό όμως είναι ότι έχει κάποια όρια που πολλοί τα προσπερνάνε δηλ. η ευτυχία του διπλανού μας ! Έτσι δίχως κανόνες κ σεβασμό χάνουμε την ισορροπία στη ζωή μας κ αναγκαζόμαστε πλέων να υπάρξουμε σένα κοινωνικό σύνολο όπου γινόμαστε γρανάζια κ χανόμαστε είτε στη προσπάθεια αναζήτησης εμπειριών , είτε στη προσπάθεια της βιοπάλης που μας έχουν επιβάλει…..έτσι κυλά η ζωή χωρίς να είμαστε ούτε καν παρατηρητές πολλές φορές των ωραίων καταστάσεων που μας επιφυλάσσει. Όταν όμως δεν κοιτάζεσαι ούτε καν στο καθρέφτη για να βρεις τα αρνητικά σου κ όχι να τα κρύψεις αλλά να τα φανερώσεις κ να τα καταπολεμήσεις κ αντί γι αυτό ασχολίσε μόνο με ότι σε συμφέρει κ πάντα κάνεις το δικηγόρο του διαβόλου δε θα σκύψεις ποτέ πάνω από ένα πρόβλημα για να βρεις τη λύση αλλά ΕΘΕΛΟΤΥΦΛΕΙΣ όπως κάνουμε π.χ. για αυτό που μας δείχνει η φώτο στο παρακάτω που έχω βάλει: http://www.metafysiko.gr/forum/showt...8005#post28005 έτσι καθημερινά στενοχωριόμαστε με λάθος πράγματα που στην ουσία δεν έχουν κανένα σκοπό κ τρεφόμαστε με ψευδεστήσεις .Το θέμα είναι να κάνουμε την αλλαγή που όσο κ αν ουτοπικό κ αν φαίνεται ,εαν θέλουμε πραγματικά την ευτυχία κ θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι με συνείδηση πρέπει να γίνει .- !

[Viktor_Belenko]

Καλησπέρα.

Κάπoιo κρύo πρωινό τoυ Ιανoυαρίoυ, ένας άντρας κάθησε σε ένα κεντρικό σταθμό τoυ μετρό και ξεκίνησε να παίζει τo βιoλί τoυ. Έπαιξε για περίπoυ 45 λεπτά. Κατά τη διάρκεια αυτών των 43 λεπτών, δεδoμένoυ ότι ήταν ώρα αιχμής, πέρασαν από μπρoστά τoυ αρκετές χιλιάδες άνθρωπoι, oι περισσότερoι πηγαίνoντας στη δoυλειά τoυς.Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μoυσικής, ένας μεσήλικoς κύριoς παρατήρησε ότι υπήρχε ένας μoυσικός πoυ έπαιζε βιoλί.

Toν κoίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε τo βιαστικό τoυ βηματισμό. Ένα λεπτό αργότερα, o βιoλιστής εισέπραξε τo πρώτo τoυ δoλλάριo, από μια κυρία πoυ τo πέταξε στo καπέλo τoυ καθώς περνoύσε από μπρoστά τoυ χωρίς να σταματήσει καθόλoυ. Λίγo αργότερα, κάπoιoς ακoύμπησε στoν τoίχo και τoν άκoυσε για λίγo, αλλά μετά κoίταξε τo ρoλόι τoυ και έφυγε βιαστικός.

Πιo πoλύ από όλoυς τoυς περαστικoύς, ασχoλήθηκε μαζί τoυ ένα τρίχρoνo αγόρι πoυ ήθελε να σταματήσει για να ακoύσει, αλλά η μητέρα τoυ τoν τράβηξε για να συνεχίσoυν τη διαδρoμή τoυς. Τo παιδί κoιτoύσε συνεχώς πρoς τα πίσω καθώς απoμακρυνόταν. Τo ίδιo επαναλήφθηκε και με άλλα παιδιά και τoυς γoνείς τoυς, oι oπoίoι – χωρίς καμία εξαίρεση – τα τράβαγαν για να συνεχίσoυν τo δρόμo τoυς.Στα 45 λεπτά μoυσικής, συνoλικά σταμάτησαν για να ακoύσoυν – έστω και για λίγo – μόνo 6 άνθρωπoι.

Περίπoυ 20 άνθρωπoι έριξαν λεφτά στo καπέλo καθώς συνέχιζαν να περπατoύν, χωρίς να ελαττώσoυν την ταχύτητα τoυ βηματισμoύ τoυς. Η συνoλική είσπραξη ήταν 32 δoλλάρια. Όταν η μoυσική σταμάτησε και υπήρξε σιωπή, κανείς δεν τo πρόσεξε. Κανείς δε χειρoκρότησε, oύτε υπήρξε κανενός άλλoυ είδoυς αναγνώριση.

Αυτό πoυ δεν ήξερε κανείς ήταν ότι o συγκεκριμένoς βιoλιστής ήταν o Joshua Bell, ένας από τoυς καλύτερoυς μoυσικoύς τoυ κόσμoυ, και έπαιζε με ένα βιoλί Stradivarius αξίας 3,5 εκατoμμυρίων δoλλαρίων, κατασκευασμένo από τoν ίδιo τoν Antonio Stradivari τo 1713. Δύo ημέρες νωρίτερα, o Joshua Bell έπαιξε σε ένα κατάμεστo θέατρo της Βoστώνης και η τιμή ενός κάτω-τoυ-μετρίoυ εισητηρίoυ ήταν 100 δoλλάρια. O Bell αμoίβεται με περίπoυ 1000 δoλλάρια τo λεπτό!

Τo συγκεκριμένo πείραμα, δηλαδή τo να παίξει o Joshua Bell στo σταθμό τoυ μετρό incognito, oργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post, ως μέρoς μιας κoινωνικής μελέτης περί τoυ τι εκλαμβάνoυμε ως σημαντικό, τι μας αρέσει, και σε τι δίνoυμε πρoτεραιότητα. Η γενική περιγραφή τoυ πειράματoς ήταν: « Σε ένα συνηθισμένo περιβάλλoν, σε μια ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε τo ωραίo; Σταματάμε για να τo ευχαριστηθoύμε; Αναγνωρίζoυμε τo ταλέντo σε ένα μη-αναμενόμενo περιβάλλoν;»

Πηγή και πλήρες άρθρο στα αγγλικά:
http://www.washingtonpost.com/wp-dyn...040401721.html

Wiki:
http://en.wikipedia.org/wiki/Joshua_Bell

Επίσημη σελίδα:
http://www.joshuabell.com/

Video results:
http://www.youtube.com/watch?v=hnOPu0_YWhw

Φιλικά.

[Ευρυνοος]

Πραγματικά, πολύ σημαντικά στοιχεία προκύπτουν μέσα απο το συγκεκριμένο πείραμα φίλε Victor..

Διαπιστώνουμε οτι απο ότι έδειξε η έρευνα, τα παιδιά, (όντας με λιγότερες "έννοιες" στο κεφάλι τους) κατάφεραν να ξεχωρίσουν την ομορφιά στο παίξιμο του καλλιτέχνη..

και αναρωτιέμαι χρόνια, αν κάποιος βγεί στην Ομόνοια και αρχίσει να λέει διάφορες "τρέλλες" θα τον ακούσει κανείς?

βλέπω οτι μόνο εγώ ίσως να καθόμουν να ακούσω τα λόγια ενός τρελού..και μερικά παιδιά γύρω μου..
και δεν είμαι παιδί..

τώρα πήρα την απάντησή μου..

ευχαριστώ..

[Fox_Mulder]

Φίλε Victor το πείραμα που παρέθεσες είναι εκπληκτικό σε σύλληψη και εκτέλεση, αν και θεωρώ πως δεν προσφέρεται για εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων.

Καταρχάς, στοιχηματίζω πως το συγκεκριμένο "κοινό" των 1.000+ ατόμων που τον αγνόησε, θα αγνοούσε επίσης και μια εκδήλωση σε τοπικό πολιτιστικό κέντρο, στην οποία θα συμμετείχε ο ίδιος ή κάποιος άλλος μεγάλος κλασικός μουσικός. Δηλαδή, τα ακούσματα των συγκεκριμένων ανθρώπων είναι τόσο διαφορετικά που ποτέ δε θα πλήρωναν για να ακούσουν κλασική μουσική και ποτέ δε θα εκτιμούσαν την ομορφιά της.

Για μένα, το πείραμα ήταν ημιτελές. Ας έβαζαν τον Bell και είκοσι μέτρα παρακάτω έναν μουσικό του δρόμου, ο οποίος όμως έπαιζε Bob Dylan ή τραγουδούσε RnB. Το αποτέλεσμα θα έδειχνε συντριπτική υπεροχή του μουσικού του δρόμου, προφανώς γιατί είναι πιο κοντά στα ακούσματα των Αμερικάνων της Washington. Θεωρώ πως, ακόμα και αν έβαζαν έναν μουσικό του δρόμου φάλτσο , που όμως τραγουδούσε με φιλότιμο τρόπο ένα σύγχρονο Αμερικάνικο κομμάτι, θα συγκέντρωνε περισσότερα χρήματα από τον Bell.

Το να βάλεις έναν τόσο μεγάλο βιολιστή να παίξει σε σταθμό του μετρό και να περιμένεις να συγκεντρωθεί πλήθος που χειροκροτά είναι τουλάχιστον ουτοπικό κατ'εμέ. Το παραλληλίζω με το να περιμένεις να βγει πρώτο στο Eurovision ένα κομμάτι όπερας ή να γίνει πλατινένιος ένας δίσκος πιανίστα. Η κλασική μουσική απευθύνεται σε ένα εξιδικευμένο κοινό, πιθανώς με μουσική παιδεία και αν και όλοι μας αναγνωρίζουμε το ότι το συγκεκριμένο είδος είναι υπέροχο στο άκουσμα, πόσοι απο δω ακουν στο σπίτι τους Μπαχ ή Μπετόβεν; Εγώ προσωπικά όχι. Άλλο το "το κομμάτι αυτό είναι άρτιο μουσικά" και άλλο το "ακούω το τάδε κομμάτι". Η μουσικη, όντας η πιο λαοφιλής από τις τέχνες, έχει συνδεθεί άρρηκτα με στιγμές της ζωής του κάθε ανθρώπου και αγγίζει τον καθένα από μας διαφορετικά. Η μουσική δεν είναι απλό άκουσμα, είναι συναίσθημα, αναμνήσεις, σκέψεις, επιθυμίες, χίλια δύο. Κανείς δε θα πει ότι ένα κομμάτι του Τερλέγκα είναι ανώτερο μουσικά-συνθετικά (επιτρέψε μου το χαρακτηρισμό "ανώτερο" γιατί η μουσική δεν έχει επίπεδα κατ΄εμε, κάθε είδος κάτι έχει να πει) από την 9η του Μπετόβεν, αλλά στον πολύ κόσμο ο Τερλέγκας είναι αυτός που γεννά συναίσθημα και συνεπώς, Τερλέγκα θα ακούσει. Ίσως αυτό ισχύει και λόγω των φωνητικών, που δίνουν τη δυνατότητα στον ακροατή να σιγοτραγουδήσει τους στίχους και να νιώσει περισσότερο το κομμάτι, κάτι που δεν ισχύει με την κλασική μουσική. Ο απλός κόσμος δε μπορεί και πιθανώς δε θέλει να αξιολογήσει την μουσική αρτιότητα ενός κομματιού αλλά απλώς να περάσει καλά με αυτό, να συγκινηθεί, να χαρει ή να χορέψει. Υπό αυτή την έννοια, η κλασική μουσική αν και άρτια, δεν αγγίζει τον μέσο άνθρωπο σήμερα...

Τελοσπάντων, για να επιστρέψουμε στο εν λόγω πείραμα, φαντάσου να γινόταν αυτό σε έναν ας πούμε σταθμό μετρό (αν υπάρχει) στο Τέξας ή να στο πω πιο ελληνικά, στο Πέραμα. Τι θα γινόταν; Ούτε 3 ευρώ δε θα μάζευε ο Bell. Βάλε τώρα τον Bell σε μια πλούσια συνοικία, ας πούμε στην αναλογη Πολιτεία ή Εκάλη των ΗΠΑ. Θα γινόταν χαμός και θα μαζευόταν κόσμος. Αντίστροφα, βάλε έναν ερασιτέχνη λαικό ερμηνευτή στην Κηφισιά και έξω από τις εργατικές κατοικίες του Ρέντη. Που θα μάζευε περισσότερο κόσμο και χρήματα;

Πάντως , αν κάνετε μια βόλτα στο Σύνταγμα τα Χριστούγεννα (όχι όταν το Σύνταγμα καίγεται !) θα δείτε πολλούς μουσικούς του δρόμου με ένθερμο κοινό... Για να μην αναφέρω την Ιστικλάλ της Κων/πολης, όπου οι περαστικοί χορεύουν στους ρυθμούς των μουσικών του δρόμου... Όχι όμως όταν αυτοί παίζουν κλασική μουσική


Κλεινοντας , για να σχολιάσω τις ερωτήσεις του πειράματος :

« Σε ένα συνηθισμένo περιβάλλoν, σε μια ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε τo ωραίo; Σταματάμε για να τo ευχαριστηθoύμε; Αναγνωρίζoυμε τo ταλέντo σε ένα μη-αναμενόμενo περιβάλλoν;»

θα πω το εξης: Το ωραίο ορίζεται διαφορετικά από τον καθένα. Για αυτό και έθεσα το παράδειγμα με τα είδη μουσικής. Το μόνο που αυτό το πείραμα αποδεικνύει είναι ότι το ωραίο δεν υπάρχει σαν γενική και καθολική έννοια αλλά ορίζεται διαφορετικά στον κάθε έναν από μας. Για τους περαστικούς του μετρό της Washington, ο Bell δεν ήταν άσχημος αλλά δεν του δίνουν σημασία γιατί δεν είναι κοντά σε αυτό που εκείνοι ορίζουν ως ωραίο...