Το σπίτι της οδού Μακρυγιάννη

[Μιχάλης]

« Κι εσύ, ουρά του θείου σου, ακολούθησες αυτό τον ξεμωραμένο για να εμποδίσεις Εκείνον; Πόσο ανόητος μπορεί να είσαι που θέλεις να τα βάλεις με δυνάμεις που ούτε φαντάζεσαι; Θέλεις να σου δείξω ένα δείγμα της δύναμης Εκείνου;» είπε και έκανε ένα νεύμα. Ο Αλέξης άρχισε να ζαλίζεται και ο ιδρώτας έτρεχε στο πρόσωπό του και έκανε τα μάτια του να τσούζουν. Τα μάτια του που του έπαιζαν περίεργα, τρομακτικά παιχνίδια και του έδειχναν την τεράστια τοιχογραφία να ζωντανεύει και τις σκιερές μορφές να αναδεύονται, σαν να ξυπνούσαν από έναν ατέλειωτο ύπνο. Σκοτεινές μορφές, με μάτια φωτιάς, που έβγαζαν κραυγές που τα αυτιά δεν μπορούσαν να πιάσουν αλλά ακούγονταν με το μυαλό και πάγωναν την ψυχή, προσπαθούσαν να βγουν έξω από τον καμβά.

Ο κύριος Μιχάλης δυνάμωσε τη φωνή του και οι ψαλμωδίες γέμισαν το χώρο και φάνηκε σαν οι Σκιές να ενοχλούνται. Τα ιερογλυφικά στους κύκλους έπιασαν φωτιά και οι φλόγες υψώθηκαν δύο μέτρα, όσο τα σκοτεινά πλάσματα τους πλησίαζαν απλώνοντας τα χέρια τους. Ο Αχιλλέας χαμογελούσε γεμάτος ικανοποίηση και τους έκανε νεύματα να έρθουν πιο κοντά.

Θεοτόκε Παρθένε χαίρε Μαρία Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου. Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου, ότι σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών έψελνε από μέσα του ο Αλέξανδρος, όταν θυμήθηκε τη μητέρα του που του έλεγε ότι αυτή ήταν μια από τις πιο ισχυρές προσευχές. Είναι ένας ύμνος που διώχνει το σκοτάδι του έλεγε όταν μικρό παιδάκι έβλεπε εφιάλτες στον ύπνο του. Θα βάζεις κάτω από το μαξιλάρι σου ένα μαυρομάνικο μαχαίρι και πριν κοιμηθείς θα κλείνεις τα μάτια σου και θα σκέφτεσαι ότι είσαι στο μέσο μιας σφαίρας από φως. Καμία σκιά δεν μπορεί να μπει μέσα στη σφαίρα του έλεγε ο θείος του ο Μιχάλης και ο Αλέξης, μπερδεμένος από τις αντίθετες συμβουλές τις εφάρμοσε και τις δύο και οι εφιάλτες σταμάτησαν. Θεοτόκε Παρθένε... άρχισε να προσεύχεται ξανά και τα μάτια του είδαν ότι βρισκόταν στη μέση μιας τέτοιας σφαίρας ξανά και τα πλάσματα τη χτυπούσαν με τις γροθιές τους, αλλά μάταια. Καμία σκιά δεν μπορεί να αντέξει το φως.

Ναι βρε θείε αλλά η σκιά δημιουργείται από το φως, όταν είναι νύχτα δεν υπάρχουν σκιές γιατί δεν υπάρχει φως του έλεγε όταν μεγάλωσε και πήγε σχολείο. Πως μπορεί το φως να πολεμάει τις σκιές αφού αυτό τις φτιάχνει; Έλεγε και ο θείος του γελούσε. Και, όταν μεγαλώσεις ακόμα περισσότερο, θα μάθεις πως η αταξία δημιουργεί την τάξη, το χάος την αρμονία. Το φως για το οποίο σου μιλάω, όμως, δεν είναι σαν αυτό του ήλιου ή της λάμπας. Είναι Το Φως… Αυτό το φως πουθενά δεν φαινόταν στο δωμάτιο που οι Σκιές περιτριγύριζαν παντοδύναμες και ανατριχιαστικές και μόνο οι κύκλοι στο πάτωμα φαίνονταν να τις εμποδίζουν αλλά για πόσο ακόμα; Υπάρχουν πλάσματα που έχουν το φόβο και την απελπισία για τροφή τους και όσο φοβόμαστε τόσο εκείνα μεγαλώνουν του είχε πει ο κύριος Μιχάλης παλιά. Ο φόβος είναι η δύναμή τους, δεν έπρεπε να φοβάται…

« Δεν είναι μόνο αυτά που έχω να σου δείξω, φίλε μου» κορόιδεψε ο Αχιλλέας σαν να είχε διαβάσει τη σκέψη του. « Υπάρχουν πολλά ακόμα στο κουτί της Πανδώρας» είπε και πήγε και γονάτισε μπροστά από την τοιχογραφία. Λες και περίμεναν αυτή του την κίνηση, οι Σκιές παρατάχτηκαν στα πλάγιά του και τότε ο φόβος κορυφώθηκε. Γιατί μέσα από την τοιχογραφία σηκώθηκε ένας πελώριος ίσκιος με ανθρώπινη μορφή και ένα ζευγάρι τεράστιες φτερούγες που έμοιαζαν με της νυχτερίδας. Και όταν άνοιξε τα μάτια του στον κόσμο των ανθρώπων ήταν δυο μάτια φωτιάς που μέσα τους έκρυβαν έναν τρόμο που δεν ήταν από αυτό τον κόσμο, έναν τρόμο που διαπερνούσε τη σάρκα και τα κόκκαλα και έφτανε μέχρι τον πιο εσωτερικό κύκλο της ψυχής. Απέναντι σε έναν τέτοιο εχθρό κάθε ξόρκι έμοιαζε ανίσχυρο και η εμπιστοσύνη του Αλέξη στο θείο του κλονίστηκε ανεπανόρθωτα καθώς ο Αχιλλέας παραμέρησε για να περάσει ο γίγαντας. Και τότε, σαν να άνοιξαν τα μάτια του και κατάλαβε, ένιωσε ότι ξύπνησε από ένα όνειρο που ο εφιάλτης του ήταν ζωντανός, θεόρατος και αμείλικτος και τρέμοντας στάθηκε πίσω από τους φίλους του.

[Μιχάλης]

«Μπες μέσα στον κύκλο μου» ούρλιαξε ο Αλέξης και ο Αχιλλέας συμμορφώθηκε αν και δεν ένιωσε καθόλου προστατευμένος. Ο γίγαντας προχωρούσε κατά πάνω τους και σε κάθε βήμα του ολόκληρο το σπίτι έτρεμε μέχρι τα θεμέλια.

« Δεν έχω ξόρκι για κάτι τόσο ισχυρό» ούρλιαξε ο κυρ Μιχάλης. « Μη βγει από τον κύκλο ούτε το μικρό σας δάχτυλο, ελπίζω τουλάχιστον να μας κρατήσει ασφαλείς».

« Και τι θα κάνουμε αν αυτός δεν φύγει;» ρώτησε θυμωμένος ο Αλέξης.

« Δεν θα φύγει, δεν υπάρχει δρόμος για αυτόν παρά μόνο πίσω στην πύλη από όπου βγήκε. Για να ελευθερωθεί χρειάζεται ένα τελετουργικό που φαίνεται πως ο Αχιλλέας δεν του προσέφερε».

Είμαστε χαμένοι σκέφτηκε ο Αλέξης κρατώντας σφικτά το φίλο του ενώ ο κύριος Μιχάλης συνέχισε να ψέλνει αλλά αποκαρδιωμένος και αληθινά φοβισμένος πια. Και εκεί που κάθε ελπίδα έμοιαζε πια να έχει χαθεί, έξαφνα και από το πουθενά, ο κύριος Παναγιώτης στάθηκε ανάμεσα σε εκείνους και στο τέρας, σαν δέντρο που προσπαθεί να αντισταθεί στην ορμή του αέρα.

« Φύγε από ‘κει» ούρλιαξε ο Αχιλλέας αλλά ο κύριος Παναγιώτης δεν απάντησε. Φαινόταν αλλαγμένος, νεότερος και πιο δυνατός, με ύφος αυστηρό και αποφασισμένο. Ύψωσε το δεξί του χέρι και ένα μικρό φως έλαμψε μέσα του. Ένα φως που σιγά σιγά δυνάμωσε, έγινε σαν μικρός ήλιος και φώτισε ολόκληρο το δωμάτιο. Και ο γίγαντας έβγαλε μια κραυγή τόσο δυνατή που ξεπέρασε το όριο της ανθρώπινης κλίμακας ακοής και οπισθοχώρησε προς την τοιχογραφία. Ο κύριος Παναγιώτης τέντωσε το χέρι του και μια δέσμη φωτός έπεσε στο τέρας και το κάρφωσε πάνω στην τοιχογραφία, η οποία γέμισε ρωγμές και τα κομμάτια της έπεσαν στο πάτωμα καθώς ολόκληρος ο τοίχος ξεκόλλησε και έγινε ένας σωρός από πέτρες, αφήνοντας ακέραιο μόνο το τμήμα με τον άντρα που πατούσε το δράκοντα.

Οι τρεις φίλοι δακρυσμένοι και βήχοντας από τη σκόνη που είχε καλύψει την ατμόσφαιρα πετάχτηκαν έξω από το σπίτι. Ο Αχιλλέας λιποθύμισε και ξύπνησε στο δωμάτιο του Αλέξη.

« Τι συνέβη;» ρώτησε γεμάτος κούραση τον κύριο Μιχάλη που καθόταν στο προσκέφαλό του.

« Ένα μεγάλο κακό έφυγε από τον κόσμο μας, αγόρι μου» απάντησε ο γέροντας με χαρά. « Το Φως διώχνει το σκοτάδι και οι άνθρωποι χαίρονται».

« Γιατί όμως εγώ πήγα με το μέρος του κακού; Είμαι κακός μήπως;»

« Όχι, μην αφήνεις το μυαλό σου να κάνει τέτοιες σκέψεις. Εσένα επέλεξαν να κατοικήσεις σε ένα μέρος που είχε ποτιστεί με κακία και τρόμο, ώστε η καλοσύνη σου να σφραγίσει τις πύλες που υπήρχαν εκεί. Μόνο που το κακό που φώλιαζε εκεί μέσα ήταν πολύ μεγάλο για να το αντέξεις αλλά και πάλι, κρατήθηκες πολύ καλά. Όλα εκείνα τα σύμβολα που ζωγράφιζες ήταν σύμβολα προστασίας και η τοιχογραφία σου εξιστορούσε μια πανάρχαια ιστορία, τότε που το σκοτάδι πολεμούσε με το Φως και ήταν οι Φωτοδότες εκείνοι που κλείδωσαν τους φορείς του σκότους έξω από τον κόσμο μας. Είναι εκείνοι που αγρυπνούν ώστε κάθε φορά που οι αρχαίοι τρόμοι εισέρχονται στη δική μας διάσταση να μη μπορούν να μείνουν εδώ για πολύ. Όμως αυτή είναι μια πολύ μεγάλη και πολύπλοκη ιστορία που κανείς δεν την γνωρίζει ολόκληρη.»

Ο Αχιλλέας έμεινε αρκετές ημέρες να ξεκουραστεί στο σπίτι του Αλέξανδρου και όταν ένιωσε καλύτερα έψαξε για άλλο σπίτι και βρήκε ένα συμπαθητικό διαμέρισμα ένα τετράγωνο πιο κάτω. Ο Δήμος τελικά κατάφερε να πάρει στην κυριότητά του το σπίτι της οδού Μακρυγιάννη, για να στεγάσει το δημοτικό βρεφονηπιακό σταθμό και το νεοκλασικό γέμισε από τις φωνές των παιδιών. « Και έτσι, εδώ που κάποτε θυσιάζονταν άνθρωποι στο σκοτάδι, η αγνότητα των παιδιών θα εξαγνίσει το χώρο, σφραγίζοντας τις πύλες του μια για πάντα» έλεγε γεμάτος χαρά ο κύριος Μιχάλης.