τοίχος

[agaliarep]

"τέτοιες ανησυχίες είχα στα δεκαπέντε μου"
Μάλλον θα μείνω πάντα δεκαπέντε.

[Mordiel]

Μου άρεσε η περιγραφή που έκανες Μιχάλη! Τόσο καλή λογοτεχνικά όσο και σε περιεχόμενο ιδεολογικά.
Και μετά από όσα ειπώθηκαν, καταλαβαίνουμε ότι σίγουρα ο καθένας βιώνει και αντιλαμβάνεται με έναν δικό του τρόπο την όλη κατάσταση. Πολλοί συμφωνούν (ακόμη και άλλοι εκεί έξω, παντού) ότι τίποτα δεν παει καλά.
Και ερχόμενος στα τελευταία που είπατε tsilof και Geowolf, συμφωνώ ότι ο καθένας πρέπει να βρει τον δικό του τρόπο δράσης ή αντίδρασης.
Υπάρχουν κινήσεις, αλλά σκόρπιες ανάμεσα στο ευρύτερο ρομποτικό πλήθος και είναι στην πλειοψηφία τους ανοργάνωτες (εννοώ σαν σύνολο). Φυσικά και δεν συμφέρει το σύστημα να αφήσει τον κόσμο (τις μονάδες) παντού γύρω να αρχίσουνε να οργανώνονται.
Αλλά όταν ο κάθε ένας που αισθάνεται τα πράγματα αλλιώς, απ' ότι τα πρόβατα, ξεκινάει να λειτουργεί κάπως διαφορετικά με έναν λίγο πολύ αφυπνισμένο τρόπο, μόνος του, ανεξάρτητα, αυτό είναι σημαντικό για να υπάρξει κάποια στιγμή μια ριζική αλλαγή προς μια άλλη κατεύθυνση. Το μεγάλο ζόρι πάντοτε το τραβάνε κάποιοι λίγοι, ανήσυχοι, θαρραλέοι, επίμονοι... μέχρι να αρχίσει να κυλάει το πράγμα και να λάβουν μέρος και οι υπόλοιποι για να το ενισχύσουν.
Αυτή η δράση γίνεται συνήθως υπογείως, γιατί η μετωπική αντιμετώπιση με το κατεστημένο δεν βγάζει τίποτα, δεν συστήνεται, δεν αξίζει. Καταλήγει σε δυσάρεστα αποτελέσματα για αυτόν που θα το τολμήσει. Αλλά μέσω υπόγειων ρευμάτων, με τον καιρό θα έχει την επιρροή της και παραπέρα. Απλά φαίνεται ότι παίρνει πολύ καιρό, συνεχείς προσπάθειες (μάχες) και υπομονή (σχεδόν εξαντλημένη) μέχρι να γίνουν αισθητές οι αλλαγές...κάποτε.
Όπως είπατε (και λέω) ορισμένοι τρόποι είναι : κλείνοντας την συσκευή που μολύνει με τα σκουπίδια που μεταδίδει, στέλνοντας επιστολές πχ σε έναν δήμαρχο, υπουργό, οργανισμό..., κυκλοφορία περιοδικών, βιβλίων και ιστοσελίδων που ενημερώνουν και ευαισθητοποιούν με τον τρόπο τους ακόμη περισσότερους (που τους έχει μείνει κάποιο ίχνος συνειδητότητας και σκέψης σε αυτό τον αδιάφορο, απερίσκεπτο και ανεγκέφαλο κόσμο), αποφυγή επαφής με σαχλά, κατινίστικα, χαμηλού επιπέδου ανθρωποειδή παράσιτα, να μην επιτρέπεις σε κανέναν να σου παίρνει τον αέρα και να σε τσαλαπατάει, αποφεύγοντας να υπερκαταναλώνεις και να αγοράζεις αυτά που πλασσάρονται μανιωδώς, συγκεντρώνοντας το νου σου (και συνεπώς τη δύναμη της σκέψης) σε θετικά πράγματα που σε ενδιαφέρουν κτλ κτλ
Πάντως όταν κάποιες ενέργειες και κοινοί στόχοι διεξάγονται από πολλούς, οργανωμένα και συλλογικά θεωρείται ότι έχουν καλύτερα αποτελέσματα.
(Ίσως... Μπορεί όμως σε κάποιες περιπτώσεις το...σκόρπιο να είναι καλύτερο, για κάποιους συγκεκριμένους λόγους.)

[agaliarep]

Ένα κλαδί σπάει εύκολα, ακόμα και αν είναι χοντρό!!
Αν είναι πολλά σπάνε πιο δύσκολα.
Αυτή ίσως είναι η παγίδα.
Δεν υπάρχει πια σύνολο.
Υπάρχουν μόνο μονάδες.
Όλα γίνονται για την πάρτη μας. Έχουμε μάθει να ενεργούμε για την πάρτη μας, να κάνουμε τα πάντα μόνοι μας γιατί ουσιαστικά τον εαυτό μας θέλουμε να βολέψουμε και ουσιαστικά εμάς μόνο μπορούμε να εμπιστευτούμε, μόνο εμείς μπορούμε γιατί είμαστε οι άξιοι, δεν χρειαζόμαστε κανέναν ποτέ γιατί εκτός από εγωιστές είμαστε και οι καλύτεροι. Άσε που στην τελική μόνο εμάς έχουμε, δεν χρειαζόμαστε κανέναν.
Επανάσταση με έναν δεν έγινε ποτέ.
Μόνο ο Αμερικάνικος χολιγουντιανός μπορεί να επιδείξει κάτι τέτοιο.
Και εμείς σαν άλλοι Ράμπο φοράμε την κορδέλα στο κεφάλι και βουρ για την επανάσταση, χωρίς να έχουμε ξεκαθαρίσει αν θα την κάνουμε για την ζούγκλα και να φάμε τους κακούς Βιετκόγκ και τον Κίνγκ Κονγκ ή για το κέντρο να φάμε αυτούς στην βουλή και τον καταραμένο όφη.
Αποτέλεσμα μια στραπατσαρισμένη όψη και μια χειρότερη υπερηφάνεια ή ακόμα χειρότερα μια κατάντια και μια ευτυχία κοιτώντας την φωτο του μεγάλου αδελφού γνωρίζοντας πια ότι αυτός έχει δίκιο… σαν το βιβλίο.

[Geowolf]

Αγαπητέ agaliarep συμφωνώ μαζί σου «επανάσταση με έναν δεν έγινε ποτέ», δε νομίζω όμως ότι χρειάζεται να περιμένει κάποιος τη στιγμή που «θα γίνουμε πολλοί» για να κάνει κάτι. Θεωρώ ότι αν θέλει κάποιος να κάνει μια αλλαγή θα πρέπει να ξεκινήσει με τον εαυτό του και η αλλαγή του εαυτού μας χρειάζεται χρόνο και επιμονή. Ο καθένας μπορεί να ξεκινήσει την προσπάθεια και στο δρόμο ίσως ανακαλύψει ότι δεν είναι μόνος του. Οι προτάσεις του Mordiel είναι απλές και μπορούν να εφαρμοστούν από τον καθένα. Ας μη περιμένουμε να βρούμε παρέα για να αλλάξουμε, μπορεί η παρέα να έρθει μαζί με την αλλαγή.

[Onirocosmos]

Ως συμπλήρωμα στις παρατηρήσεις του φίλου Puck σας παραπέμπω σε κάποια πρακτικά πραγματάκια τα οποία όταν εφαρμόζονται επηρεάζουν την πραγματικότητα γύρω μας. Όσοι περισσότεροι τα εφαρμόσουν (όχι μόνο τα συγκεκριμένα αλλά και ό,τι άλλο της ίδιας φιλοσοφίας) τόσο καλύτερα τα αποτελέσματα.

Μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ:
http://oniroforum.freegr.net/viewtop...?t=24&start=15

Να σημειώσω ότι ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας όταν αυτός συνεπαίρνετε σε μια παθητική & ουσιαστικά ανενεργή κατάσταση.
Επίσης περιμένω ν' ακούσω κι άλλες δημιουργικές ιδέες!

[agaliarep]

Διάβασα εν τροχάδην αυτά που αναφέρεις και συμφωνώ μαζί σου, έχω αρκετές παρατηρήσεις άλλες ουσίας και άλλες όχι και ίσως κάποιες προτάσεις αλλά μάλλον θα αργήσω να γράψω.
Τελικά αφού άρχισα εγώ το θέμα πρέπει να πω και γω την γνώμη μου για το πως.
Μερικές φορές φαντάζει τόσο δύσκολο αλλά μπορεί να είναι απλό.
Μερικές φορές όμως και το ακριβώς αντίθετο.
Θα επανέλθω αλλά δυστυχώς δεν ξέρω πότε.
Για τις επόμενες μέρες δεν θα μπω στο forum κατά πάσα πιθανότητα.
Οπότε για όποιον διαβάσει αυτό το μήνυμα να του ευχηθώ, να ναι καλά και πάνω απ’ όλα να καταφέρει να ζήσει την ζωή του αλλά και τον θάνατο του με αξιοπρέπεια και αγάπη.

[beetlejuice]

Ακολουθει ενα κειμενο του μελους του φορουμ μας Γιωργου Πηττα που βρηκα στο blog του http://opusdays.blogspot.com . Διαβαζοντας το οχι μονο καταφερε να με ταξιδεψει πολυ μακρια.. Μου γεννησε την επιθυμια να το μοιραστω μαζι σας. Εξασφαλιζοντας τη σχετικη αδεια, ερχεται να δεσει με το νημα "τοιχος" :


Μου έχει συμβεί πολλές φορές, ειδικά κάποια απογεύματα , προχωρημένα δειλινά μπροστά στη θάλασσα σε μέρη μακρινά από το κέντρο. Κοιτώ γύρω μου και νιώθω τον Χρόνο ακίνητο, νιώθω πόσο πολύ δεν μας έχει ανάγκη, ξέρω πως αυτός είναι δικός μας, μας περιμένει πάντα, αλλά εμείς τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε.


Κοιτώ γύρω μου και βλέπω εκεί στο βάθος, κάποια σπίτια, ίσως κάποιες καμινάδες εργοστασίων, ακόμα πιο πέρα τα φωτάκια των αυτοκινήτων που γλιστρούν καθώς ββμμμμμ κυλούν στην άσφαλτο.

Συχνά τότε, έρχεται ένα χέρι, με σηκώνει ψηλά και αμέσως μετά με ξανακατεβάζει στο ίδιο σημείο ακριβώς, εκεί στο βραχάκι επάνω και βλέπω τα ίδια πράγματα ακριβώς.

Με μια διαφορά.

Έχουν περάσει λεει αιώνες, έχουν περάσει χρόνια πολλά και πια, δεν υπάρχει κανείς. Χάθηκαν όλοι μαγικά, έσβησαν ως δια μαγείας και μείνανε μόνο δρόμοι, κτίρια , φράχτες αυτοκίνητα και η φύση.

Αυτό το ένιωσα για πρώτη φορά πολύ νέος ακόμα,ούτε δεκαπέντε δεν ήμουν καλά καλά,, ένα χειμωνιάτικο απόγευμa στο Παλαιό Φάληρο τη γειτονιά που μεγάλωσα.

Επαναλήφθηκε όμως μετά, όπου κι αν βρέθηκα και μπορώ να πω πως βρέθηκα σε διάφορα μέρη στη ζωή μου μέχρι τώρα.

Τι κι αν ήταν το Κάστρο της Σίφνου, οι μύλοι στη Λευκάδα, το Μπατσί της Άνδρου, το Brighton στη Βρετανία, το κανάλι της Κοπεγχάγης. Εξαίρεση μοναδική, ο Ινδικός, όπως το είδα από τα παράλια του Mahe, αλλά εκεί, εκεί όλος ο τόπος μοιάζει αμέτοχος του Χρόνου.


Και αυτό , δεν μπορεί να συμβεί στα βουνά. Τουλάχιστον εγώ, δεν μπορώ να ταξιδέψω στο Χρόνο με τα βουνά για Χρονομηχανή.


Είναι θάνατος τα βουνά μέσα μου, δεν έχουν προοπτική, δε σε σηκώνουν.

Ίσως, γιατί γνωρίζω πως τα βουνά από τη θάλασσα βγήκαν και όχι το αντίθετο.
Η Θάλασσα, ποτέ δεν υποκύπτει. Το είπαμε αυτό...

Με πιάνει λοιπόν μετά αμέσως, μια ανάγκη.

Είμαι θαρρώ ο τελευταίος άνθρωπος στη γη, μόνος με τα κτήρια τ ακίνητα αυτοκίνητα τα δέντρα και τον παφλασμό της θάλασσας και θέλω να βρω κάποιον, έναν και μόνο να του ιστορήσω τι υπήρχε εδώ.

Όχι, δεν έχω καμία διάθεση να πω για τα έργα τα μεγάλα των ανθρώπων.

Θέλω μόνο κάποιον να βρω και να πασχίσω να του περιγράψω τα απερίγραπτα, τα δύσκολα: το γέλιο των μικρών παιδιών , τις ανάσες των ανθρώπων που έρχονται πολύ κοντά, τον ήχο των ποτηριών που γεμίζουν κρασί , τη βοή της ταβέρνας, τον απόηχο των αυτοκινήτων , τα κοκόρια και τα μιαου και τα γαβγίσματα το ωχ του πόνου το αχ της χαράς.


Αυτή τη στιγμή, δεν θέλω να εξηγήσω το μεγαλείο του Loussiere όταν κάνει jazz τον Bach χωρίς να τον προδιδει.

Όταν πηδάω στο Χρόνο, σα νάναι ένας φράχτης μπροστά μου και μετά γυρίζω πίσω, είμαι τόσο χαρούμενος που ακούω ξανά τα γέλια των παιδιών , που μπορώ να ξανανιώσω την ανάσα σου, που μπορώ να πατήσω τέρμα το γκάζι του αυτοκινήτου μου, με το κασετόφωνο να παίζει το γρήγορο από την 7η του Μπετόβεν ή το Eleanor Rigby των Beatles , που όλα τα άλλα ,τα ξεχνώ.

Δεν πληρώνω το ηλεκτρικό, το τηλέφωνο, αγνοώ την εφορία και τον εισαγγελέα, κοιτάω τα «ιδρύματα» και τους «οργανισμούς» σαν κάτι νομοτελειακά πεπερασμένο.

Νομίζω πως μπορώ να κάτσω σε μιαν άκρη της πόλης και να περιμένω την κατάρρευση των πάντων, να τη δω σκασμένος στα γέλια ανεύθυνος, σαν μικρό παιδί.

Μετά λεει, η ζωή θα γίνει όπως έπρεπε να είναι: Μια τεράστια ...παιδική χαρά για μικρούς και μεγάλους, χωρίς τους βλοσυρούς τύπους που από την ώρα που γεννιόμαστε αναλαμβάνουν να μας γεμίσουν άγχη, ενοχές και επιθετικότητα ή προκαταβολική επιφύλαξη.

Εν τω μεταξύ, είμαι ακόμα εκεί.

Καθισμένος ίσως στο βραχάκι, στην άκρη της θάλασσας, μόνο που τώρα έχει πια νυχτώσει.

Τα μενεξεδιά, τα χρυσά, τα μαβιά , τα γαλαζοπράσινα , όλα υποχώρησαν στο μαύρο , μόνο τα φωτάκια που έχουν στο μεταξύ ανάψει κρέμονται στον αέρα .

Με μια βιταμινούχα θλίψη στην ψυχή, σηκώνομαι και περπατώ , να φτάσω στο σπίτι.

Συνήθως μετά από το ταξίδι στο Χρόνο, θέλω μετά να κάτσω στο πιάνο και να αυτοσχεδιάσω λίγο σε ύφος Eric Satie για να καταλαγιάσω τις εντυπώσεις μου.

Μου αρέσει που μπορώ και ταξιδεύω στο Χρόνο.

Υπάρχουν πολλοί προορισμοί ασφαλώς, αλλά σας συνιστώ ανεπιφύλακτα τον δικό μου: Λίγο μετά το τέλος του Ανθρώπου.

Είναι το ταξίδι που θα σας κάνει να λαχταρήσετε τον Άνθρωπο πραγματικά.

Σας αφιερώνω και ένα ποίημα. Ένα από τα ελάχιστα που έχω γράψει με ρίμα, συνήθως γράφω ελεύθερα ή όπως προτιμώ να λεω, με το ρυθμό κρυφό και εσωτερικό.


Ελένη

Σαν κοίταξες με τ' άστρα σου μπροστά

Χαμήλωσαν οι Νύμφες τον χορό τους

Αντίκρισαν για πρώτη τους φορά

Την ομορφιά που φτιάχνει το ρυθμό τους...


Λέξη δεν έχεις πει εσύ για αιώνες

Μα η μουσική σου, κράτησε καλά

Λάμψανε νύχτα της πατρίδας οι ελαιώνες

Σαν ποδοβόλησες στο όνειρο γερά...


Η Τροία κείται ξεχασμένη Ελένη

Δεν έχεις τίποτα για να λυπάσαι πια

Συνέχισε- τίποτα δεν σε κρατά δεμένη

Οι Νύμφες έχουν τη δική σου νέα ματιά.