Σκεφτομαι αρα υπαρχω (?)....

[open ocean]

παντα με απασχολουσε αυτο το ρητο του καρτεσιου και ηθελα την γνωμη σας....αραγε τι καθοριζει την υπαρξη μας ? το γεγονος οτι μπορουμε να σκεφτομαστε δλδ να αναλυουμε και επεξεργαζομαστε ολα τα στοιχεια που αντιλαμβανομαστε μεσω των γνωστων - η ενδεχομενως και καποιων αγνωστων αισθησεων - και επισης το γεγονος οτι μπορουμε να σκεφτομαστε οτι σκεφτομαστε μας καθιστα και υπαρκτους ?...και τι θα συνεβαινε αν δεν ειχαμε την ικανοτητα προσληψης ερεθισματων απο το περιβαλλον μας ?...αραγε δεν θα υπηρχαμε γιατι δεν θα υπηρχε τπτ να επεξεργαστουμε ?...και οσον αφορα τα ζωα που υποτιθεται οτι δεν μπορουν να αντιληφθουν την υπαρξη τους μηπως επειδη δεν μπορουν να σκεφτουν οπως εμεις δεν υπαρχουν κιολας ?...περιμενω την γνωμη σας πανω σε αυτο...

[Oddb@llSoul]

Τα ζώα αντιλαμβάνονται την υπαρξή τους αλλά δεν κάθονται απλά να συζητήσουν για αυτή...Είναι. Αντιμετωπίζουν τον κόσμο και δρούν όπως τους επιβάλλεται να δράσουν.

Τα ζώα υπάρχουν για εμάς. Μας επηρεάζουν. Τα θεοποίησαν οι Παγανιστές και οι Ινδιάνοι που μέσα στην μετριότητά που τα χαρακτήριζε, κάποιοι είδαν την σοφία ενός παντοδύναμου δημιουργού που τα τοποθέτησε στον κόσμο για να καλύψει τις δικές τους ανάγκες για...Ύπαρξη.

Θεός είναι όσα βλέπουμε γύρω μας. Όσα είναι κρυμμένα στον ΕΊΝΑΙ μας...Είναι το αποκορύφωμα της μονάδας μετρησής μας που είναι το σύμπαν. Αρχίζουμε με τον αριθμό μας και καταλήγουμε στον ορίζοντα...Ώσπου βλέποντας οτι είναι ανώφελο να μετράμε. Έτσι επινοούμε το άπειρο. Το παντοδύναμο άπειρο που αποτελείται απο τα παιδιά μας και τους προγόνους μας. Η παλάμη του θεού που πάνω της στεκόμαστε σαν κύματα σε μία θάλασσα.

Ένας δολοφόνος χάνει την παιδικότητά του σκοτώντας έναν άνθρωπο. Το πτώμα του δεν είναι τίποτα. Μα σαν τραγική ειρωνία που μονάχα ένα ζωντανό όν θα αντιλαμβανόταν σαν απόδειξη της υπαρξής του, θα αποτελούσε το πτώμα αυτό σε μία άλλη ζωή, μέρος αυτού του δολοφόνου, όταν αυτός γεννηθεί ξανά. Πάνω στην ψυχολογική φόρτηση, είτε του θύματος, είτε του θήτη, ο ποιητής θα υμνούσε τα συναισθήματα που είναι το αποκορύφωμα της ύπαρξης. Μα φυσικά και είναι. Είναι τα όρια της ύπαρξης. Μετά τον πόνο δεν υπάρχει τίποτα. Μία άλλη φύση ίσως...Ένας κόσμος που δεν υπάρχει στιγμιαία αλλά αιώνια.

Ίσως τα σώματά μας να είναι εκμαγία μίας πιό ολοκληρωμένης προσωπικότητας που υπάρχει κάπου αλλού...Ίσως αυτό που σκέφτομαι να μην είναι παρά παράγωγο του πόνου. Οι σκέψεις μου πονούν αν σκέφτομαι οτι δεν θα υπάρχω για πάντα και πώς η σκέψη δεν είναι τίποτα το φοβερό. Ίσως είναι μία άμυνα μονάχα του εγκεφάλου. Μία προσπάθια να κρατήσει τις ισορροπίες και να μην δημιουργήσει μία νέα...Εσωτερική αταξία όπως θα έλεγαν οι Φυσικοί συστημάτων.

Η σκέψη φαίνεται να είναι ένα μέρος της αμαρτίας της ύπαρξης...Ένα σωρό άτομα μιλούν για την αμαρτία και μας λένε πώς να την αποφεύγουμε...τί είναι η αμαρτία όμως; Είναι στην πραγματικότητα μία κίνηση που θα σημαδέψει άλλους και θα κλονήσει ίσως και την δική σου ψυχολογία.

Αμαρτία είναι να σκοτώσεις πολλά άτομα. Θα είσαι σίγουρα σχιζοφρενής και πόσο πολύ θα υποφέρεις αν φτάσεις σε τέτοια πνευματική κατάρευση! Να είσαι δολοφόνος! Τα μάτια σου γουρλομένα και δακρυσμένα με ένα δεμονικό χαμόγελο...Ποιός αμαρτωλός θα σε έχει οδηγήσει σε αυτό το σημείο...Εκτός βέβαια και αν η ίδια η γεννησή σου ήταν μία αμαρτία απο μόνη της....Τότε αλλάζει. Είσαι ο διάβολος ζωντανός με χέρια και φωνή για να πράξεις το ταλέντο σου. Εμπρός λοιπόν...

Η Σκέψη είναι κάτι το εξοκοσμικό θα πούν κάποιοι...Ένα προσόν απο άλλο κόσμο που βρίσκεται...Στο αποκορύφωμα των συναισθημάτων μας. Κάπου εκεί έξω. Το πιό μακρύ "Εκεί έξω" είναι μάλλον κάπου μετά τον πόνο. Μπορούμε να το περάσουμε, αλλά όχι και να κοιτάξουμε σε αυτό. Είναι ένα πέρασμα. Μία πόρτα χωρίς "ματάκι"...

Η Σκέψη καθορίζεται απο το έξω. Κτίζεται απο τον εξωτερικό κόσμο και εν τέλη αποκτά την ταυτοτητά της απο τις εμπειρίες. Όμως έχει προγόνους. Αποκτά τον βασικό χαρακτήρα της "όπως φαίνεται" απο τους γονείς. Μετά, χάρη στην συναναστοφή με άλλες συνειδήσεις και άτομα αλλά και αντικείμεναθα γνωρήσει την ειδωλολατρία (φαινόμενο που πηγάζει απο την ανάγκη για την ύπαρξη της ανωτερότητας σε μία ομάδα ανθρώπων...Και την προσθήκη της σε κάτι που ποτέ δεν την είχε, όπως ένα άγαλμα. Απλά να έχουμε κάτι να λατρεύουμε.), Θα γνωρήσει την Θεοκρατία (Που υπάρχει μέσα στον καθένα μας κι ας μήν το συζητάμε...Την νιώθουμε όπως νιώθουμε και το χερι μας όταν μιλάμε περι μπάλας π.χ...), Θα γνωρίσει τον έρωτα (Χημική αντίδραση που απο πρωτόγονο στάδιο των μικροοργανισμών έφτασε στο μακροσκοπικό σημερινό.)και τέλος θα μάθει περι αλήθειας και ψέματος. Ο κόσμος του έξω, αφού έχτισε το μέσα βασικά, θα συνεχίσει να το επηρεάζει και στην συνέχεια της "ύπαρξής" του. Καλά ώς εδώ.

Ο Καρτέσιος εννοούσε πως όλα έχουν στο σύμπαν που βλέπουμε μία αλληλεπίδραση. Για να υπάρχει κάτι , πρέπει να έχει διαστάσεις. πρέπει να επηρεάζει άλλα ταυτοσημά του. Πρέπει να προέρχεται απο την ύλη που μοιάζει να είναι κατα τραγική ειρωνία ο δημιουργός της σκέψης και με την σειρά της η σκέψη είναι ο καταστροφέας και αφέντης της ύλης...Καθαρά στιγμιαίο και συνηθισμενο φαινόμενο...Σαν τις φούσκες που δημιουγούνται και σκάνε στην μπεσαμέλ...

Και μου λένε μερικες φορές να τρώω σοκολάτα π.χ...Για να είμαι ικανός να σκέφτομαι καθαρά...Η γλυκόζη, που κρύβεται στη σοκολάτα. Μέγας πειρασμός. Ποιός παπάς θα φανταζόταν οτι θα συντελούσε στην καλή σκέψη...Εδώ γκρεμίζονται βουνά για βουνά...


Απο την άλλη, η σκέψη είναι φαίνεται τρομερά σημαντική για να είναι απλά ένα δημιούργημα του θνητού κόσμου...Θνητού; Μα ο κόσμος είναι αιώνιος!!! Εκτός βεβαίως και αν πρέπει να παραδεχθούμε την διαστολή του σύμπαντος και να πούμε πώς δεν είναι παρά μία στιγμιαία έκρηξη και μόλις σταματήσει , θα σταματήσει και η γιορτή...

Μία σφαλιάρα θα φέρει ψυχολογική φόρτηση...Τι πόνος, τι αποκορύφωμα συναισθημάτων...Τσίου, τσίου, τσίου....(πάρ'τον κάτω)

Ένα φιλί θα οδηγήσει σε ταχυκαρδία και μετην σειρά της σε υψηλή πνευματική κατάσταση...(Τον γνωστό Έβδομο ουρανό...)

Μία σπεσιαλιτέ του Σέφ Λουίτζι θα οδηγήσει σε γαστρονομική απόλαυση...(Εξαίσιο...)

Αυτά σε μικροσκοπικό επίπεδο....Στο αποκορύφωμα του φαινομένου τελικά, ίσως βρίσκεται το σύμπαν. Που ενώ μετά απο ένα στιγμιαίο θαύμα της μετατροπής της ύλης μέσα απο την ανυπαρξία και την παραβίαση ενός νόμου (σπάνια περίπτωση, άρα και μεγαλύτερη απόλαυση εννοείται...)και την μεγάλη έκρηξη θα οδηγήσει τελικά στην δημιουργία ενός υπέροχου Πυροτεχνήματος ενέργειας που κάποια στιγμή θα σβήζει...Και , όσο κρατάει αναμένο, μονάχα το ίδιο θα μπορεί να θαυμάζει τον εαυτό του.


Ποιός είναι ο τελευταίος παρατηρητής άραγε;

Ώς πού φτάνει η σκέψη; Πού σταμάτάει να υπάρχει; Έξω απο το σύμπαν ή κάπου μέσα του;

Στα όρια της ύπαρξης ίσως είναι να το απαντήσουμε.

Απο μικρός είχα μία ιδεά: Οτι είμουν εγώ ο θεός του κόσμου που έβλεπα. Ήταν μία βολική ιδέα...Οι άνθρωποι που ήταν ανωτεροί μου (ή και κατώτεροι,) ήταν στην πραγματηκότητα κάτι σαν τα συναισθηματά μου. Υπήρχαν καλά και κακά. Είμουν κάτι ίσως σαν φυτό ή κάτι εντελώς εξοπραγματικό που είτε κοιμόταν, ή , είτε που επειδή δεν είχε ικανότητα για να έχει κάτι εξωτερικό σαν σύμπαν, να έχει κάτι εσωτερικό. Ίσως όλα αυτά γύρω μου να τα είχα πλάσει εγώ και να μήν το θυμόμουν. Ίσως οι γύρω μου να μήν είχαν συνείδηση και να ήταν όλοι απλά παράγωγο μίας χημικής αντίδρασης που δεν θυμόμουν...Ίσως επίσης αν έβρησκα και παλι, όπως πίστευα, τον τρόπο λειτουργίας μου ολοκληρωμένα να μπορούσα να βρώ και πώς να τους εξουσιάσω , ή εστω να βοηθήσω στην καλύτερή τους ύπαρξη γύρω μου.

Και το οτι θέλουμε να είναι οι γύρω μας καλά είναι στην πραγματηκότητα εγωιστικό. Θέλουμε να είναι καλά για να είμαστε κι εμείς καλά. Είναι καλά ο Γιώργος; Μάλιστά...Πόσο χαίρομαι. Είναι ένας τρόπος να ικανοποιείς την ψυχολογία σου.

Πιστέψτε ότι σας βολέψει. Αν έχετε στοιχεία , χρησιμοποιήστε τα. Αλλά άν θέλετε να γνωρήσετε κάτι που ξέφέυγει απο την ύπαρξη τότε φωνάξτε. Αν σας απαντήσει έστω και με την σιωπή του, τότε κάψτε με σαν μάγο. Ένας θεός ξέρει τι άλλα δηλητήρια μπορώ να σας περάσω...Κάψτε με για να συνεχήσετε να υπάρχετε. Να γνωρίχετε καλές αισιήσεις και όχι διωγμούς. Ο μεγάλος διωγμός όμως, αυτός του σύμπαντος, θα είναι τόσο μεγάλος που δεν θα τον νιώσετε ποτέ.

Αυτά απο εμένα. Φιλικά πάντα,

[open ocean]

πολυ καλες σκεψεις να τονισω απλως...

[Oddb@llSoul]

Τώρα πάλι σκέφτομαι…Γιατί να μην είναι η ύπαρξη απλά κάτι που μας επέβαλε η συναναστροφή με άτομα της εποχής μας;…Μήπως είναι απλά ένα ερώτημα που είναι της μόδας και…Μένει να το απαντήσουμε τελικά, μέχρι να καταλάβουμε ότι είναι απλά μία ανοησία του μυαλού μας; Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ό, τ ι δεν είναι παρά μία συνήθεια; Ότι το γεγονός πώς δεν το απαντάμε είναι μονάχα μία νοητική αρρώστια που άλλοι μας μετέφεραν; Ότι τελικά όλοι μας ζούμε μία παγιδευμένη απόλαυση που θα διαρκέσει στο πότε θα καταλάβουμε ότι ΕΝΑΣ είχε την υπερρεαλιστική ιδέα και ΆΛΛΟΙ γύρω τον ακολούθησαν σαν να είχε δίκιο;
Τι υπάρχει; Τι ΔΕΝ υπάρχει;

Αν για παράδειγμά εγώ πω ότι κάτι «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ» θα σημαίνει ίσως ότι δεν βρίσκεται σε ένα δωμάτιο. Αν κάποιος πάρει σαν πρώτη ιδέα αυτή τη σκέψη, μπορεί να καταλήξει κάπου αλλού…
Αλλά, από την άλλη, τι χώρο καταλαμβάνει η σκέψη; Τι είναι η σκέψη; Είναι σώμα; Τι είναι σώμα; Έγκειται στη δική του φύση ή στο πώς θα το λάβουμε; Γιατί σύμφωνα με κάποιους η σκέψη ορίζει την ύπαρξη, όχι μονάχα στους οργανισμούς, αλλά και του κόσμου γύρω;…Μήπως υποσυνείδητα παρουσιάζουν την ιδέα ότι εκείνοι δημιουργούν τον κόσμο; Και αν ναι, τότε τι είναι αυτό που μας εμποδίζει πραγματικά να το πιστέψουμε σαν αλήθεια;

Τώρα πάλι σκέφτομαι…Γιατί να μην είναι η ύπαρξη απλά κάτι που μας επέβαλε η συναναστροφή με άτομα της εποχής μας;…Μήπως είναι απλά ένα ερώτημα που είναι της μόδας και…Μένει να το απαντήσουμε τελικά, μέχρι να καταλάβουμε ότι είναι απλά μία ανοησία του μυαλού μας; Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ό, τ ι δεν είναι παρά μία συνήθεια; Ότι το γεγονός πώς δεν το απαντάμε είναι μονάχα μία νοητική αρρώστια που άλλοι μας μετέφεραν; Ότι τελικά όλοι μας ζούμε μία παγιδευμένη απόλαυση που θα διαρκέσει στο πότε θα καταλάβουμε ότι ΕΝΑΣ είχε την υπερρεαλιστική ιδέα και ΆΛΛΟΙ γύρω τον ακολούθησαν σαν να είχε δίκιο;
Τι υπάρχει; Τι ΔΕΝ υπάρχει;

Αν για παράδειγμά εγώ πω ότι κάτι «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ» θα σημαίνει ίσως ότι δεν βρίσκεται σε ένα δωμάτιο. Αν κάποιος πάρει σαν πρώτη ιδέα αυτή τη σκέψη, μπορεί να καταλήξει κάπου αλλού…
Αλλά, από την άλλη, τι χώρο καταλαμβάνει η σκέψη; Τι είναι η σκέψη; Είναι σώμα; Τι είναι σώμα; Έγκειται στη δική του φύση ή στο πώς θα το λάβουμε; Γιατί σύμφωνα με κάποιους η σκέψη ορίζει την ύπαρξη, όχι μονάχα στους οργανισμούς, αλλά και του κόσμου γύρω;…Μήπως υποσυνείδητα παρουσιάζουν την ιδέα ότι εκείνοι δημιουργούν τον κόσμο; Και αν ναι, τότε τι είναι αυτό που μας εμποδίζει πραγματικά να το πιστέψουμε σαν αλήθεια;

Ίσως θεωρούν οτι άν κάποιος δεν έχει σκέψh, τότε δεν καταλαμβάνει πραγματική θέση. Δεν επηρεάζει πραγματικά το περιβάλλον. Απλά τον επηρεάζουν οι άλλοι που έχουν συνείδηση. Είναι μέρος του σκηνικού και το σχεδιάζει ο δημιουργός. 'Άρα με βάση την ιδέα αυτή, Ύπαρξη και επιρροή είναι το ίδιο. Υπάρχεις, άρα είσαι το αφεντικό.