25ος ΑΙΩΝ

[ΚΛΕΙΔΟΚΡΑΤΩΡ]

Δεκάδες φορές το έσκασε από το ορφανοτροφείο και δεκάδες φορές τον πιάσανε και τον γυρίσανε πίσω. Ήταν πολλά αυτά που σιχαινόταν εκεί μέσα αλλά πάνω από όλα δεν άντεχε τη κατήχηση. Δεν μπορούσε να καταλάβει όλες εκείνες τις καταστροφές που λέγανε ότι έκανε ο θεός στους ανθρώπους, οι εξηγήσεις τους τον πόναγαν, αντί να παίρνει κουράγιο και δύναμη κλονιζόταν και επαναστατούσε, δεν ήξερε πώς να το εκφράσει, φώναζε ‘δεν μπορεί να είναι έτσι’ και εξαφανιζόταν.
Είχε ένα φίλο εκεί, που είχε το προνόμιο να είναι ο μεγαλύτερος αλήτης. Έκλεβε ό,τι έφτανε το χέρι του και μια μέρα τον ρώτησε, τι θα έκανε αν κέρδιζε στο λαχείο πολλά λεφτά. Αργούσε να του απαντήσει και τον ρώτησε τι σκέφτεται. ‘Σκέφτομαι πού θα δώσω’, απάντησε. Κάτι σαν αστραπή πέρασε από το μυαλό του Α.Γ, κάτι που δεν μπόρεσε να το κατατάξει αλλά το φύλαξε μέσα μου. Ήταν το πρώτο σημείο.
Κάποια μέρα διάβασε σε ένα περιοδικό ότι στα δάση του Αμαζονίου το έδαφος απέχει από την βατή επιφάνεια περισσότερο από ένα μέτρο γιατί το ένα φυτό βρίσκεται πάνω στο άλλο. Και αυτή η πληροφορία έκανε ‘κλικ’ μέσα του αλλά δεν κατάφερε να την αξιολογήσει. Ήταν το δεύτερο σημείο.
Πολλές φορές άκουσε να παρομοιάζουν την κοινωνία με την ζούγκλα. Σκέφτηκε όμως ότι αυτό δεν είναι σωστό. Στη ζούγκλα ένα ζώο ασχολείται με ένα άλλο, όταν είναι τροφή του, τα άλλα δεν τα πειράζει, δεν ασχολείται μαζί τους. Ήταν το τρίτο σημείο.
Ήταν μία παρέα και πήγαιναν τακτικά για ψάρεμα. Είχανε σε μία κρυψώνα όλα τα απαραίτητα, και το βράδυ τηγάνιζαν και έτρωγαν την ψαριά τους. Μερικές φορές η ψαριά δεν ήταν καλή, καθάριζαν τα ψάρια και τα κρύβανε, την άλλη μέρα πιάνανε λίγα ακόμη και τα συμπλήρωναν. Κάποιος ξεκινούσε το τηγάνισμα με τα ψάρια που ήταν είδη καθαρισμένα και οι άλλοι καθάριζαν τα φρέσκα. Όταν λοιπόν τηγανίζανε αυτά ‘της ώρας’ γινόταν το εξής. Πρώτα σηκώνονταν οι ουρίτσες τους και μετά ανασηκώνονταν ολόκληρα, δηλαδή στο τηγάνι ακουμπούσε η ραχοκοκαλιά τους και στον αέρα ήταν η κοιλιά. Σαν να προσπαθούσαν να καούν όσο λιγότερο γίνεται! Αυτό το κάνανε μόνο τα φρέσκα ψάρια, τα άλλα τις προηγούμενης μέρας δεν κάνανε τίποτα. Μια φορά μάλιστα ένας σκορπιός, που κατά την κρίση της παρέας ήταν το πιο ανθεκτικό ψάρι, αναπήδησε. Δύο φορές αναπήδησε μέσα στο τηγάνι και τους τρόμαξε.
Στο μυαλό του ήρθε έντονα η σκηνή και οι φίλοι του που ήταν παρόντες. Το πρόσωπό του συσπάστηκε.
<-Πόνεσαν Κωνσταντήν; Είχε ρωτήσει τον δάσκαλό του.>
<-Όχι, ήταν ακαριαία, κανείς δεν κατάλαβε τίποτα… >
Από αυτά τα ψάρια και το σκορπιό κατάλαβε, ότι το σώμα ενώ φαίνεται νεκρό δεν είναι, έχει κάποια ζωντάνια μέσα του. Τι είναι αυτή η ζωντάνια; Η ψυχή του; αναρωτήθηκε και πάλι κάτι χοροπήδηξε μέσα του. Ήταν το τέταρτο σημείο.
Από τις πρώτες ερωτήσεις που είχε κάνει στο δάσκαλό του, ήταν για τον θεό.
-Υπάρχει θεός, Κωνσταντήν;
-Υπάρχει, αλλά δεν είσαι έτοιμος για να ακούσεις.
Μια μέρα ο Κωνσταντήν είπε, <ο θεός είναι πνεύμα, αρμονία…>
Δεν του εξήγησε παραπάνω, αλλά η λέξη αρμονία σήμανα μέσα του επιφυλακή. Τότε όλα άρχισαν να ξεκαθαρίζουν. Τα 4 σημεία μπήκαν στη θέση τους. Στα φυτά, στα ζώα, στη φύση υπάρχει Αρμονία. Στους ανθρώπους υπάρχει φυσική τάση για καλοσύνη. Δεν είναι τυχαία αυτά, λένε κάτι... Το συμπέρασμα που έβγαλε τον έκανε να συγχωρήσει αυτούς που τον εξαγρίωναν τότε με τις σκληρές ερμηνείες τους. Ήθελε τα Ιερά Κείμενα να είναι ξεκάθαρα, να είναι αντιληπτά σε όλους και να μην χρειάζονται ερμηνεία, γιατί η ερμηνεία είναι προσωπική παρέμβαση, όμως και αυτός, αν έγραφε τώρα για αυτά που του δίδαξε ο Κωνσταντήν, δεν θα τα έγραφε όπως του τα είπε. Θα ήταν πολύ επαναστατικά και η επανάσταση είναι πράξη βίας. Δεν θα έκαναν καλό. Ακόμη και ο Κωνσταντήν στο γράμμα στη μητέρα του, έγραψε ό,τι μπορούσε εκείνη να δεχτεί και να καταλάβει. Και αυτός θα χρησιμοποιούσε κώδικες και μηνύματα που θα μπορούσε να τα αντιληφθεί κάποιος αν ήταν μυημένος ή αν ήταν λογικός.
Τι συμπέρασμα έβγαλε από αυτή την Αρμονία; Δεν πίστευε ότι υπάρχει Θεός. Κατάλαβε ότι υπάρχει.
Έτσι η ερώτησή του άλλαξε.
-Κωνσταντήν, πως είναι ο θεός;
Τα τελευταία λόγια του Κωνσταντήν, τον σοκάρισαν. <Βλέπεις μορφές ανθρώπων, δεν είναι άνθρωποι.>
Δεν άντεξε άλλο, κοιμήθηκε.

49

[ΚΛΕΙΔΟΚΡΑΤΩΡ]

Μετά από λίγες ώρες, ο Αλέξανδρος επέστρεψε στο δωμάτιο του Κωνσταντήν, έκατσε στη καρέκλα και κοίταξε τον δάσκαλό του σοβαρά.
-Πότε θα μου μιλήσεις για το Κρύο και τον Θεό;
-Αυτά που σου είπα μέχρι τώρα, φτάνουν. Έχουμε 6 μήνες ακόμη καιρό… θα καταλάβεις. Βλέπω όμως ότι συνήλθες από το σοκ.
Ο Αλέξανδρος έγνευσε καταφατικά.
-Τι είναι το σοκ, Κωνσταντήν;
-Πνευματικό ξύλο.
-Πράγματι, αισθάνθηκα πολλές φορές σαν να έφαγα ξύλο...
-Ο δάσκαλος δεν έχει δικαίωμα να μην απαντήσει σε μία ερώτηση, έχει όμως ευθύνη για την απάντηση, πόσο θα είναι κατανοητή, πόσο μπορεί να την αντέξει ο άλλος.
-Κατάλαβα, δάσκαλε, κατάλαβα και σε ευχαριστώ. Τώρα καταλαβαίνω και τον Ιησού, πως φαίνεται να υπάρχουν διαφορετικές απαντήσεις στο ίδιο θέμα. Απευθυνόταν σε διαφορετικά πνευματικά επίπεδα ανθρώπων. Και ίσων να μην τα είπε και όλα…
-Ποιος ο λόγος να έρθει αν ήταν να μην τα πει όλα; Όχι, η διδασκαλία του ήταν ολοκληρωμένη, και ήταν σωστή γιατί ο Ιησούς ήταν κομμάτι του θεού, κομμάτι της Αρμονίας.
-Ο Ιησούς ήταν όπως ο Άνθρωπος, σφαίρα νόησης;
-Ο Άνθρωπος ήταν σφαίρα νόησης με συγκεκριμένο σκοπό, κατέβη ως προστάτης της φύσης για να μετασχηματίζει, αλλά δεν κατάφερε να κάνει τον ρόλο του. Ο Ιησούς ήταν κομμάτι του θεού, ήρθε για να δείξει το σωστό.
-Όμως οι άνθρωποι ούτε και τότε τον κατάλαβαν, θα ξανακατεβεί;
-Δεν χρειάζεται, ο λόγος του υπάρχει, το σωστό υπάρχει, μένει στους ανθρώπους να το καταλάβουν…Η επιστήμη ερευνά και βρίσκει το σωστό Αλέξανδρε, αυτό που μένει είναι να συνδεθούν τα κομμάτια μεταξύ τους.
-Κωνσταντήν, οι ανατολικές Θρησκείες πίστευαν στην μετεμψύχωση. Είναι καλό να έχεις και μία δεύτερη ή μία τρίτη ευκαιρία ώστε να βελτιωθείς, αλλά με βάζει σε σκέψεις το ότι δεν θυμάσαι τις προηγούμενες ζωές σου. Γιατί να μπεις στην διαδικασία να κάνεις ένα μάθημα για τρίτη φορά αφού δεν το θυμάσαι ούτε την δεύτερη ούτε τη πρώτη.
-Σωστά. Ο άνθρωπος ζει αρκετά χρόνια ώστε και λάθη να κάνει και να τα διορθώσει, δεν χρειάζεται δεύτερη φορά. Πρόσεξε Αλέξανδρε, κάποιοι άνθρωποι περιγράφουν κατά τη διάρκεια ύπνωσης ότι ζούσαν και άλλες ζωές. Δεν είναι αυτοί που ζούσαν, είναι η ψυχή τους που έζησε, η ψυχή τους έχει τις εμπειρίες. Αν δεν μπορέσεις να αποκτήσεις Πνεύμα στη ζωή σου δεν θα μπορέσεις να κρατήσεις και την ψυχή σου, θα είναι μία σταγόνα που επιστρέφει στη θάλασσα. Και θα ξαναγεννηθεί τόσες φορές μέχρι κάποιος άνθρωπος να την κάνει δική του.
-Κατάλαβα, όμως Κωνσταντήν υπάρχουν άνθρωποι που δεν άκουσαν τον Λόγο του Χριστού, δεν άκουσαν Πυθαγόρα ή κάποιον άλλο σοφό, αυτοί δεν θα πρέπει να έχουν μία δεύτερη ευκαιρία;
-Μπορούσαν να αγαπήσουν.
Ο Αλέξανδρος θαύμασε άλλη μία φορά τον δάσκαλό του.
-Κατάλαβα, αν δεν ‘ακούσεις’ και δεν κάνεις το σωστό μπορείς να αγαπήσεις και να το κάνεις. Με την αγάπη σώζεσαι προσφέροντας στους άλλους, είπε.
-Πρέπει να δώσεις για να πάρεις Αλέξανδρε.

50

[ΚΛΕΙΔΟΚΡΑΤΩΡ]

-Και τα παιδιά Κωνσταντήν;
-Δεν θα υποφέρουν Εκεί. Και όποιος βασανίζεται εδώ δεν θα υποφέρει Εκεί. Υπάρχει δικαιοσύνη, μην αμφιβάλλεις, κανείς δεν χρειάζεται μία δεύτερη ευκαιρία.
-Κωνσταντήν όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή στη διάρκεια της ζωής τους, αν έχουν τα μάτια τους ανοιχτά, αν παρατηρούν, δεν πρέπει να καταλάβουν ότι υπάρχει Θεός;
-Αν μπορούν να παρατηρούν θα φτάσουν στο Θεό. Και μία πέτρα να σηκώσεις από κάτω θα βρεις τον Θεό γιατί θα αρχίσεις μία σειρά ερωτήσεων που θα σε οδηγήσει σε Αυτόν. Οι πιστοί σε όλες τις θρησκείες είναι πάντα ένα βήμα πιο πίσω από το Πνευματικό Άνθρωπο που φτάνει στο Θεό με τη λογική. ‘Πιστεύουν’ στο λόγο κάποιου που έκανε μία πνευματική πορεία, είναι δικό του επίτευγμα, δεν είναι δικό τους. Η πίστη κάνει δόγμα, και στο δογματισμό δεν υπάρχει χώρος για έρευνα. Ο θεός όμως θέλει σοφία από τον άνθρωπο, με την λογική του να αντιληφθεί την σοφία του θεού. Όταν λοιπόν δεν υπάρχει λογική στη βάση, υπάρχει συναίσθημα και αυτό μερικές φορές είναι επικίνδυνο γιατί η πίστη γίνεται φανατισμός, φτάνουν στο φόνο, μπορούν να σκοτώσουν και να σκοτωθούν.
-Και αυτοί που σκοτώνουν για την πατρίδα; Τι είναι πατρίδα Κωνσταντήν;
-Αν η σκέψη σου φτάνει μέχρι 100 μέτρα τότε αυτά νοιώθεις χώρο σου, είναι η γειτονιά σου…
-Πόσο μικρή σκέψη είχαμε πιτσιρικάδες! Ήμασταν συμμορίες και πολεμούσαμε με τις άλλες γειτονιές… Κατάλαβα, πατρίδα είναι ο χώρος που καλύπτει η σκέψη σου. Και όσο πιο πλατιά σκέπτεσαι τόσο μεγαλύτερη είναι η πατρίδα σου. Ίσως κάποια μέρα ο άνθρωπος φτάσει να έχει πατρίδα του τη Γη. Έχει νόημα να φτάσει πιο πάνω;
-Το πιο πάνω είναι χαοτική κατάσταση για το νου γιατί δεν έχει πραγματική ανάγκη να φτάσει εκεί, μόνο περιέργεια.
-Ελπίζω να μην υπάρξει ποτέ ξανά φανατισμός. Ούτε θρησκευτικός ούτε πατριωτικός. Ο κάθε άνθρωπος είναι εν δυνάμει θεός και δικαιούται ανάλογο σεβασμό. Το μόνο που τους διαφοροποιεί, είναι η πνευματικότητά τους. Χαμογέλασε με κατανόηση αλλά η έκφρασή του άλλαξε. Γιατί Κωνσταντήν συνεχίζουμε να μιλάμε σαν να εξακολουθεί να υπάρχει ο κόσμος πάνω από τα κεφάλια μας; ρώτησε ψιθυριστά.
-Γιατί δεν ‘βλέπουμε’ ακόμα αυτόν που υπάρχει…
-Είναι σωστό ή λάθος να μιλάει ο άνθρωπος για το παρελθόν;
-Το σώμα είναι, όπου η σκέψη είναι. Και ο άνθρωπος που ζει με τη σκέψη του στο παρελθόν είναι ανύπαρκτος.

51

[ΚΛΕΙΔΟΚΡΑΤΩΡ]

Στη γέννα της Μαίρης δεν ήθελε να πάει κανείς. Μερικοί από διακριτικότητα, οι περισσότεροι όμως από φόβο.

-Να μου πεις που θέλεις να σου βάλω καρέκλα για να βλέπεις καλά, πείραξε ο Χημικός στον Περιβαλλοντολόγο.

Η γυναίκα ήταν ξαπλωμένη στο χώμα και κοντανάσαινε φοβισμένη. Στην αρχή ο Αλέξανδρος ένοιωθε αμηχανία, όταν όμως άρχισαν τα βογκητά και οι κραυγές, αφοσιώθηκε στο έργο του με σοβαρότητα και ευθύνη, για την ίδια, αλλά και για τις επόμενες γενιές. Με την καθοδήγηση του Γυναικολόγου ο Αλέξανδρος έφερε σε πέρας την αποστολή του. Όταν της έδωσε το αγοράκι, της είπε ‘ευχαριστώ’. Αυτή του χαμογέλασε κουρασμένα και τον συγχώρησε, κοίταξε με λατρεία το γλυκό μουτράκι, το αποτύπωσε στην ψυχή της και του ψιθύρισε ‘ποτέ δεν θα σε ξεχάσω’.

Κατασκεύασαν δύο τηλεκατευθυνόμενες κάμερες που έμοιαζαν με φύλλο ελιάς. Είχαν τσιπάκι και κρυστάλλους με διάρκεια ζωής 500 χρόνων. Ο Ηλεκτρονικός, επισήμανε ότι με την μεγάλη μετακίνηση θα λιγοστεύουν οι ώρες τους. ‘Θα είναι περισσότερες από τις δικές μας’ σχολίασε πικρόχολα ο Χημικός. Βάλανε τη μία μέσα στη σπηλιά και την άλλη στη κορυφή του λόφου. Στην δοκιμή ο Χημικός είχε την έμπνευση να κάνει ένα αστείο στριπτίζ τρέχοντας γύρω- γύρω στη σπηλιά, γεγονός που έκανε τον Κωνσταντήν στην αίθουσα ελέγχου να πει, ‘Καλός!’.



-Κωνσταντήν, το ‘χταπόδι’ μπορεί να κάνει θαύματα; Μας έλεγαν ότι ο Σατανάς παρενοχλούσε τον Χριστό και του έταζε μεγαλεία και παλάτια…Μπορούσε να τα πραγματοποιήσει;
-Δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός σε φυσικά, υπερφυσικά και μεταφυσικά, όλα είναι ένα. Είναι ένα σύνολο, αλλά όσο πιο περιορισμένα σκέφτεσαι τόσο περισσότερα υποσύνολα κάνεις. Μπορεί λοιπόν και το ‘χταπόδι’ να κάνει και θαύματα όπως έκανε και ο Χριστός, γι’ αυτό ο άνθρωπος δεν πρέπει να εντυπωσιάζεται από αυτά. Το θαυμάσιο στο Χριστό δεν ήταν τα θαύματά του, αλλά ο Λόγος του. ‘Αγάπα τον εχθρό σου σαν τον εαυτό σου’. Αυτό είναι θαύμα να το σκεφτείς, είναι θαύμα να το εφαρμόσεις.
-Από αυτό και μόνο καταλαβαίνουμε ότι ο Χριστός δεν ήταν άνθρωπος, γιατί δεν θα μπορούσε κανένας άνθρωπος να σκεφτεί να αγαπά τον εχθρό του σαν τον εαυτό του!
-Άρα, αφού δεν ήταν άνθρωπος;
-Ήταν Θεός. Γι’ αυτό και πήρε το σώμα του, μαζί του. Μόνο ο Θεός και ο άνθρωπος που θα καταφέρει να γίνει θεός θα πάρει και το σώμα του, μαζί του. Τώρα καταλαβαίνω ότι αυτό μπορείς να το κάνεις μόνο όταν έχεις καταλάβει το 100% και έχεις προσφέρει το 100%. Και στο 99 δεν είσαι θεός, θα αφήσεις σκουπίδια, το σώμα σου, δεν θα το πάρεις μαζί σου…Κωνσταντήν, τι θα κάνει ο άνθρωπος-θεός στην αθανασία; Είπες ότι μπορεί να ξαναγεννηθεί αν το θέλει, όμως καταλαβαίνω ότι δεν θα έχει ενδιαφέρον να το ξανακάνει. Δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να θέλει να κάνει ο άνθρωπος-θεός.
-Θα είναι, ας πούμε, συνεργάτης το θεού, αφού κατάφερε και έγινε θεός. Όμως υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνει, πριν φύγει, η τελευταία πράξη του, μπορείς να φανταστείς ποια θα είναι η τελευταία πράξη του;
Ο Αλέξανδρος σκέφτηκε για λίγο.
-Όχι, δεν μπορώ να το φανταστώ, αφού έδωσε το 100%, τι μπορεί ακόμη να μένει να κάνει;
-Να κόψει τις γέφυρες.
-Γιατί; ρώτησε σοκαρισμένος.
-Πρόσεξε Αλέξανδρε, υπάρχουν χιλιάδες σπερματοζωάρια, όμως ένα είναι αυτό που θα κάνει παιδί. Μετά θα υπάρχει άλλη εγκυμοσύνη, ένα άλλο σπερματοζωάριο που θα δώσει ένα άλλο παιδί. Και η ανθρωπότητα, ένας πολιτισμός, αναπτύσσεται και πορεύεται μέχρι να υπάρξει ένας άνθρωπος-θεός. Αν η κοινωνία που θα υπάρξει άνθρωπος-θεός είναι και αυτή εκεί κοντά πνευματικά, αν είναι σε κατάσταση παραδείσου πρέπει να κόψει της γέφυρες. Φαντάσου τον παράδεισο, έναν άνθρωπο που δεν έχει ανάγκες, που δεν έχει απορείες, να κάθεται ακίνητος, ένας εδώ, ένας εκεί, είναι ζωή αυτό; Συνεπώς ο Άνθρωπος-θεός πρέπει να κάνει συνθήκες για την πτώση, για να αρχίσει από την αρχή ο κύκλος, πάλι Αδάμ και Εύα. Η ζωή δεν βρήσκετε στον παράδεισο αλλά στο ταξίδι για τον παράδεισο.Γι αυτό και δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ. Μία μέρα... 1000 χρόνια...

52

[ΚΛΕΙΔΟΚΡΑΤΩΡ]

Ο Αλέξανδρος έμεινε αρκετή ώρα σιωπηλός. Μετά αναστέναξε και κοίταξε τον Κωνσταντήν αποφασιστικά. Κατάλαβε ότι έφτασε η ώρα.
-Κωνσταντήν, είπες πολλές φορές ότι ο θεός είναι σχέσεις. Αυτό με προβλημάτισε…θέλω να σου πω τις σκέψεις μου.
-Πές μου.
-Λέμε ότι είναι άπειροι οι κόκκοι της άμμου στη γη…Άπειρες οι σταγόνες του νερού… Δεν είναι λογικό…Δεν είναι δυνατόν η άμμος να είναι άπειρη, είναι πολλή και ίσως χρειαζόταν χρόνια για να την μετρήσεις, αλλά είναι απολύτως μετρίσιμη, πεπερασμένη και βρίσκεται πάνω στη γη, αν ήταν ά-πειρη, δηλαδή χωρίς πέρας, θα βρίσκονταν και έξω από τη γη, θα κατείχε τα πάντα. Δεν είναι άπειρες οι σταγόνες του νερού γιατί τότε θα κατείχαν… την άμμο. Στο Σύμπαν δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχουν δύο άπειρες ουσίες γιατί η μία ουσία θα πρέπει να είναι το πέρας της άλλης. Αν υπάρχει κάτι άπειρο αυτό πρέπει να είναι ένα μόνο, μία ουσία και αυτή να διακατέχει τα πάντα. Το μόνο πραγματικά άπειρο είναι οι αριθμοί. Τι κάνουν οι αριθμοί; Μετρούν σχέσεις, αντιπροσωπεύουν σχέσεις. Ακόμη και οι πιο δύσκολες έννοιες της Θρησκείας θα πρέπει να εκφράζονται και με μαθηματικό τρόπο. Είπες ότι το Σύμπαν πρέπει να είναι τρίγωνο και κάπου πρέπει να είναι οι τρεις κορυφές του. Δύο σημεία ή θα ενωθούν ή θα απωθηθούν, χρειάζεται και ένα τρίτο σημείο για να υπάρξει σταθερότητα. Μήπως το τρίγωνο εκφράζει μαθηματικά την Τριαδικότητα του Θεού; Μαθηματικά είναι ο Θεός; Αιώνια, Πανταχού Παρόντα και το κάθε τι εκφράζει ένα μοναδικό ιερό αριθμό σε σχέση με κάποιο άλλο;

Σταμάτησε για λίγο σκεπτόμενος, ο Κωνσταντήν δεν απάντησε στις τελευταίες ερωτήσεις του επειδή ήταν φανερό ότι δεν απευθύνονταν σε αυτόν. Περίμενε με ικανοποίηση το τελικό συμπέρασμα του μαθητού του.

- Καταλαβαίνω, ότι Θεός είναι το Πνεύμα που υπάρχει στη Σχέση μεταξύ των πάντων, κατέληξε.
-Τώρα είσαι έτοιμος να μιλήσουμε για τον Θεό και για το Κρύο.


53

[ΚΛΕΙΔΟΚΡΑΤΩΡ]

Κάθε βράδυ συζητούσαν, ο Αλέξανδρος έκανε ερωτήσεις και ο Κωνσταντήν απαντούσε. Κάθε βράδυ ο Αλέξανδρος καταλάβαινε τα λάθη που έκανε η ανθρωπότητα και είχε φτάσει στην δυστυχία, στην αρρώστια και την τρέλα, στον θάνατο και τον όλεθρο.

Κατάλαβε τη σημασία της στέρησης της αναπνοής, πότε να τρώει και τι να τρώει, τη σπουδαιότητα στη ποσότητα του νερού <12> που έπρεπε να πίνει και πότε να το πίνει, την αναγκαιότητα της κίνησης, για την αυτοθεραπεία, κατάλαβε ότι το σύμπτωμα είναι άμυνα του οργανισμού στο λάθος που κάνεις και προειδοποίηση για να μην κάνεις μεγαλύτερο, έμαθε να αφουγκράζεται τον οργανισμό του και να τον παρατηρεί.

Κατάλαβε τους συμπαντικούς νόμους, το ενεργειακό και πνευματικό σώμα του ανθρώπου και τα αστρικά ταξίδια.

Μετά κατάλαβε το γενεσιουργικό κρύο και τον θεό και μυήθηκε σε εκείνα που ήταν πλέον έτοιμος να ακούσει.

Ήταν σίγουρος, ήταν έτοιμος.

Κοίταξε τριγύρω στο δωμάτιό του για εκκρεμότητες. Είχε σκουπίσει και είχε ξεσκονίσει. Τα δύο παντελόνια, η ζακέτα και τα δύο μπλουζάκια που του είχε χαρίσει η Μαίρη ήταν πλυμένα και στοιβαγμένα στη ντουλάπα. Τα παπούτσια του Προέδρου γυαλισμένα δίπλα στο άδειο κασελάκι του. Όλη τη πραμάτεια του την είχε χαρίσει της πρώτες μέρες στην Ονειρούπολη. Πήρε καθαρτικό και άδειασε το πρωινό του γεύμα από το έντερό του. Έβαλε λάδι στο σώμα του, τρίφτηκε και το έβγαλε από πάνω του ξύνοντας το κορμί του με ένα μαχαίρι. Έριξε κρύο νερό και σκουπίστηκε.
Ευχαρίστησε τον Θεό για ό,τι του είχε δώσει και για ό,τι είχε ζήσει.
Ξάπλωσε, καθάρισε το μυαλό του από κάθε σκέψη και κοιμήθηκε.

Χτύπησε την πόρτα του Κωνσταντήν.
-Είμαι έτοιμος, του είπε.
Κοιτάχτηκαν με συγκίνηση. Ο Κωνσταντήν άπλωσε το χέρι του και ακούμπησε τρυφερά το μάγουλο του Αλέξανδρου. Το παλικάρι ένοιωσε σαν να τον άγγιξε κάποιος άγιος. Πήρε το χέρι, το φίλησε και το έβρεξε με δάκρυα.
-Θα είσαι στη σκέψη μου καλό μου παιδί.
Ήθελε να του πει ήσουν η οικογένεια που δεν είχα, η απόδειξη ότι ό άνθρωπος μπορεί να είναι υπέροχος, ο Δάσκαλός μου, να του πει ευχαριστώ για την γνώση και την ευκαιρία που του έδωσε, να του πει πόσο πολύ θα ήθελε να μείνει κοντά του, πόσο δύσκολο του είναι να τον αποχωριστεί , να του πει δεν θα σε ξεχάσω, θα σε έχω πάντα μέσα μου...

Δεν είπε τίποτα, αυτό που επρόκειτο να κάνει τα έλεγε όλα.


Σήκωσε τον θάλαμο από τη μία πλευρά και μπήκε μέσα. Ο Μηχανικός τον κατασκεύασε από σιδερόβεργες και διαφανές νάιλον. Είχε διαστάσεις 2Χ1Χ1,50 και είχε τρεις οπές και τρεις σωλήνες, οι δύο για την παροχή διοξειδίου του άνθρακα και οξυγόνου και ο άλλος για την ούρηση.

Έκατσε πάνω στο στρώμα και έκλεισε τα μάτια. Για 72 ώρες θα ήταν εκεί μέσα και θα μάθαινε να αναπνέει ξανά. Έκλεισε τα μάτια και άρχισε να κάνει στέρηση αναπνοής. Έπρεπε να είναι συγκεντρωμένος σε κάθε μία εισπνοή, σε κάθε μία εκπνοή. Έπρεπε να ζορίσει τα πνευμόνια του πολύ, να δημιουργεί κατάσταση πνιγμού, να αναπνέει το διοξείδιο που μόλις είχε εκπνεύσει…

Ο Κωνσταντήν δίπλα του τον παρακολουθούσε. Σταδιακά το οξυγόνο θα ελαττωνόταν και έπρεπε να του διοχετεύει. Κάθε 6 ώρες θα διοχέτευε και άλλο διοξείδιο μέχρι τα όργανα να δείξουν ότι στο θάλαμο υπάρχουν οι νέες ατμοσφαιρικές συνθήκες. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα, ήθελε μεγάλη ψυχική και σωματική δύναμη για να επιβάλει στον εαυτό του να αντέχει σε αυτά τα όρια θανάτου για 72 ώρες. Μόνο ο Αλέξανδρος θα μπορούσε να τα καταφέρει.

Όλοι πέρασαν για να τον δουν. Κάθονταν σιωπηλοί δίπλα στον Κωνσταντήν, κάρφωναν τα μάτια τους στον Αλέξανδρο και σκέφτονταν ότι πλήρωνε πολύ ακριβά το δικαίωμα να βρίσκεται επάνω. Η Μαίρη όταν τον είδε να κάθεται σαν γιόγκι, το κορμί του να συσπάται από τον πνιγμό που του επέβαλε και διάβασε τις ενδείξεις στα μηχανήματα, συγκλονίστηκε. Τον θαύμαζε για αυτό που μπορούσε και έκανε και τον ζήλευε που το έκανε, και τον έκλαιγε σαν νεκρό γιατί θα τον έχανε για πάντα…

72 ώρες σε όρια θανάτου! Δεν είχε ανοίξει τα μάτια του, δεν είχε μετακινηθεί…

-Βρε το θηρίο! τα κατάφερε, είπε ο Χημικός.

Μαζεύτηκαν όλοι έξω από τη πόρτα του και κατά μήκος της διαδρομής που έπρεπε να κάνει ως το ασανσέρ. Ήξεραν ότι δεν θα μπορούσε να τους μιλήσει, έπρεπε με την τελευταία εισπνοή που θα έπαιρνε στο θάλαμο να βγει στην επιφάνεια. Δεν του περίσσευε ανάσα για λόγια.

-Αλέξανδρε; είπε σιγά ο Κωνσταντήν. Είσαι έτοιμος παιδί μου, μπορείς να φύγεις.

Άνοιξε τα μάτια του και τον κοίταξε. Ξεδιπλώθηκε αργά, σήκωσε τον θάλαμο και βγήκε έξω. Ο Κωνσταντήν του άνοιξε τη πόρτα.

-Στο καλό…

Άρχισε να περπατά με προσοχή γιατί δεν έπρεπε να λαχανιάσει και να εισπνεύσει αέρα. Κατευθύνθηκε στο ασανσέρ με τα χειροκροτήματα και τις ευχές όλων. Έφτασε επάνω και ανέπνευσε ελεύθερα…Ο κόσμος του! Τον είχε κερδίσει.

Η χαρά του χάθηκε αμέσως.

Ο άνθρωπος μπορεί να ελευθερωθεί αλλά δεν είναι ελεύθερος, δεσμεύεται από την ανάγκη του να ελευθερώσει και τους άλλους.

Ο υπεύθυνος Ασφάλειας τον περίμενε με το μίνι μπας. Κοιτάχτηκαν και ξεκίνησε για την σπηλιά. Οι μητέρες ήταν εκεί, είχαν θηλάσει τα παιδιά τους για τελευταία φορά και τα αποτύπωναν στο μυαλό τους καθώς κοιμούνταν στην άμμο δίπλα στη φωτιά. Όταν άκουσαν το αυτοκίνητο, ένοιωσαν ότι θα λιποθυμούσαν. Σηκώθηκαν και με δάκρυα στα μάτια βγήκαν έξω.

Η Μαίρη αγκάλιασε τον Αλέξανδρο και τον άφησε αμέσως. Μπήκαν όλες στο όχημα και περίμεναν τον υπεύθυνο Ασφάλειας που θα τους μετέφερε στο κάτω κόσμο τους για πάντα.

Ο Αλέξανδρος επιθεώρησε το χώρο. Υπήρχε τροφή για τον ίδιο και για τα μωρά για αρκετές μέρες, γιατί έπρεπε να προσέχει τις κινήσεις του μέχρι να προσαρμοστεί ικανοποιητικά ο οργανισμός του. Υπήρχαν σανίδες και λίγα κλαδιά, αλάτι, οι ‘πέτρες’ και βαμβάκι. Όλα ήταν εντάξει, έκανε νόημα στον υπεύθυνο Ασφάλειας.

-Το παντελόνι σου, ψιθύρισε ο άνδρας.

Ο Αλέξανδρος κατέβασε το παντελόνι του και το έδωσε.

-Καλή τύχη, και τι να σου πω παιδί μου! Έχεις μεγάλα @ρχ@@δ@@!

Καθώς τον έβλεπε να φεύγει σκέφτηκε χαμογελώντας ότι αυτή η φράση είναι η τελευταία που άκουσε από εκείνο τον πολιτισμό.

54

[ΚΛΕΙΔΟΚΡΑΤΩΡ]

Κάθε βράδυ συζητούσαν, ο Αλέξανδρος έκανε ερωτήσεις και ο Κωνσταντήν απαντούσε. Κάθε βράδυ ο Αλέξανδρος καταλάβαινε τα λάθη που έκανε η ανθρωπότητα και είχε φτάσει στην δυστυχία, στην αρρώστια και την τρέλα, στον θάνατο και τον όλεθρο.

Κατάλαβε τη σημασία της στέρησης της αναπνοής, πότε να τρώει και τι να τρώει, τη σπουδαιότητα στη ποσότητα του νερού <12> που έπρεπε να πίνει και πότε να το πίνει, την αναγκαιότητα της κίνησης, για την αυτοθεραπεία, κατάλαβε ότι το σύμπτωμα είναι άμυνα του οργανισμού στο λάθος που κάνεις και προειδοποίηση για να μην κάνεις μεγαλύτερο, έμαθε να αφουγκράζεται τον οργανισμό του και να τον παρατηρεί.

Κατάλαβε τους συμπαντικούς νόμους, το ενεργειακό και πνευματικό σώμα του ανθρώπου και τα αστρικά ταξίδια.

Μετά κατάλαβε το γενεσιουργικό κρύο και τον θεό και μυήθηκε σε εκείνα που ήταν πλέον έτοιμος να ακούσει.

Ήταν σίγουρος, ήταν έτοιμος.

Κοίταξε τριγύρω στο δωμάτιό του για εκκρεμότητες. Είχε σκουπίσει και είχε ξεσκονίσει. Τα δύο παντελόνια, η ζακέτα και τα δύο μπλουζάκια που του είχε χαρίσει η Μαίρη ήταν πλυμένα και στοιβαγμένα στη ντουλάπα. Τα παπούτσια του Προέδρου γυαλισμένα δίπλα στο άδειο κασελάκι του. Όλη τη πραμάτεια του την είχε χαρίσει της πρώτες μέρες στην Ονειρούπολη. Πήρε καθαρτικό και άδειασε το πρωινό του γεύμα από το έντερό του. Έβαλε λάδι στο σώμα του, τρίφτηκε και το έβγαλε από πάνω του ξύνοντας το κορμί του με ένα μαχαίρι. Έριξε κρύο νερό και σκουπίστηκε.
Ευχαρίστησε τον Θεό για ό,τι του είχε δώσει και για ό,τι είχε ζήσει.
Ξάπλωσε, καθάρισε το μυαλό του από κάθε σκέψη και κοιμήθηκε.

Χτύπησε την πόρτα του Κωνσταντήν.
-Είμαι έτοιμος, του είπε.
Κοιτάχτηκαν με συγκίνηση. Ο Κωνσταντήν άπλωσε το χέρι του και ακούμπησε τρυφερά το μάγουλο του Αλέξανδρου. Το παλικάρι ένοιωσε σαν να τον άγγιξε κάποιος άγιος. Πήρε το χέρι, το φίλησε και το έβρεξε με δάκρυα.
-Θα είσαι στη σκέψη μου καλό μου παιδί.
Ήθελε να του πει ήσουν η οικογένεια που δεν είχα, η απόδειξη ότι ό άνθρωπος μπορεί να είναι υπέροχος, ο Δάσκαλός μου, να του πει ευχαριστώ για την γνώση και την ευκαιρία που του έδωσε, να του πει πόσο πολύ θα ήθελε να μείνει κοντά του, πόσο δύσκολο του είναι να τον αποχωριστεί , να του πει δεν θα σε ξεχάσω, θα σε έχω πάντα μέσα μου...

Δεν είπε τίποτα, αυτό που επρόκειτο να κάνει τα έλεγε όλα.


Σήκωσε τον θάλαμο από τη μία πλευρά και μπήκε μέσα. Ο Μηχανικός τον κατασκεύασε από σιδερόβεργες και διαφανές νάιλον. Είχε διαστάσεις 2Χ1Χ1,50 και είχε τρεις οπές και τρεις σωλήνες, οι δύο για την παροχή διοξειδίου του άνθρακα και οξυγόνου και ο άλλος για την ούρηση.

Έκατσε πάνω στο στρώμα και έκλεισε τα μάτια. Για 72 ώρες θα ήταν εκεί μέσα και θα μάθαινε να αναπνέει ξανά. Έκλεισε τα μάτια και άρχισε να κάνει στέρηση αναπνοής. Έπρεπε να είναι συγκεντρωμένος σε κάθε μία εισπνοή, σε κάθε μία εκπνοή. Έπρεπε να ζορίσει τα πνευμόνια του πολύ, να δημιουργεί κατάσταση πνιγμού, να αναπνέει το διοξείδιο που μόλις είχε εκπνεύσει…

Ο Κωνσταντήν δίπλα του τον παρακολουθούσε. Σταδιακά το οξυγόνο θα ελαττωνόταν και έπρεπε να του διοχετεύει. Κάθε 6 ώρες θα διοχέτευε και άλλο διοξείδιο μέχρι τα όργανα να δείξουν ότι στο θάλαμο υπάρχουν οι νέες ατμοσφαιρικές συνθήκες. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα, ήθελε μεγάλη ψυχική και σωματική δύναμη για να επιβάλει στον εαυτό του να αντέχει σε αυτά τα όρια θανάτου για 72 ώρες. Μόνο ο Αλέξανδρος θα μπορούσε να τα καταφέρει.

Όλοι πέρασαν για να τον δουν. Κάθονταν σιωπηλοί δίπλα στον Κωνσταντήν, κάρφωναν τα μάτια τους στον Αλέξανδρο και σκέφτονταν ότι πλήρωνε πολύ ακριβά το δικαίωμα να βρίσκεται επάνω. Η Μαίρη όταν τον είδε να κάθεται σαν γιόγκι, το κορμί του να συσπάται από τον πνιγμό που του επέβαλε και διάβασε τις ενδείξεις στα μηχανήματα, συγκλονίστηκε. Τον θαύμαζε για αυτό που μπορούσε και έκανε και τον ζήλευε που το έκανε, και τον έκλαιγε σαν νεκρό γιατί θα τον έχανε για πάντα…

72 ώρες σε όρια θανάτου! Δεν είχε ανοίξει τα μάτια του, δεν είχε μετακινηθεί…

-Βρε το θηρίο! τα κατάφερε, είπε ο Χημικός.

Μαζεύτηκαν όλοι έξω από τη πόρτα του και κατά μήκος της διαδρομής που έπρεπε να κάνει ως το ασανσέρ. Ήξεραν ότι δεν θα μπορούσε να τους μιλήσει, έπρεπε με την τελευταία εισπνοή που θα έπαιρνε στο θάλαμο να βγει στην επιφάνεια. Δεν του περίσσευε ανάσα για λόγια.

-Αλέξανδρε; είπε σιγά ο Κωνσταντήν. Είσαι έτοιμος παιδί μου, μπορείς να φύγεις.

Άνοιξε τα μάτια του και τον κοίταξε. Ξεδιπλώθηκε αργά, σήκωσε τον θάλαμο και βγήκε έξω. Ο Κωνσταντήν του άνοιξε τη πόρτα.

-Στο καλό…

Άρχισε να περπατά με προσοχή γιατί δεν έπρεπε να λαχανιάσει και να εισπνεύσει αέρα. Κατευθύνθηκε στο ασανσέρ με τα χειροκροτήματα και τις ευχές όλων. Έφτασε επάνω και ανέπνευσε ελεύθερα…Ο κόσμος του! Τον είχε κερδίσει.

Η χαρά του χάθηκε αμέσως.

Ο άνθρωπος μπορεί να ελευθερωθεί αλλά δεν είναι ελεύθερος, δεσμεύεται από την ανάγκη του να ελευθερώσει και τους άλλους.

Ο υπεύθυνος Ασφάλειας τον περίμενε με το μίνι μπας. Κοιτάχτηκαν και ξεκίνησε για την σπηλιά. Οι μητέρες ήταν εκεί, είχαν θηλάσει τα παιδιά τους για τελευταία φορά και τα αποτύπωναν στο μυαλό τους καθώς κοιμούνταν στην άμμο δίπλα στη φωτιά. Όταν άκουσαν το αυτοκίνητο, ένοιωσαν ότι θα λιποθυμούσαν. Σηκώθηκαν και με δάκρυα στα μάτια βγήκαν έξω.

Η Μαίρη αγκάλιασε τον Αλέξανδρο και τον άφησε αμέσως. Μπήκαν όλες στο όχημα και περίμεναν τον υπεύθυνο Ασφάλειας που θα τους μετέφερε στο κάτω κόσμο τους για πάντα.

Ο Αλέξανδρος επιθεώρησε το χώρο. Υπήρχε τροφή για τον ίδιο και για τα μωρά για αρκετές μέρες, γιατί έπρεπε να προσέχει τις κινήσεις του μέχρι να προσαρμοστεί ικανοποιητικά ο οργανισμός του. Υπήρχαν σανίδες και λίγα κλαδιά, αλάτι, οι ‘πέτρες’ και βαμβάκι. Όλα ήταν εντάξει, έκανε νόημα στον υπεύθυνο Ασφάλειας.

-Το παντελόνι σου, ψιθύρισε ο άνδρας.

Ο Αλέξανδρος κατέβασε το παντελόνι του και το έδωσε.

-Καλή τύχη, και τι να σου πω παιδί μου! Έχεις μεγάλα @ρχ@@δ@@!

Καθώς τον έβλεπε να φεύγει σκέφτηκε χαμογελώντας ότι αυτή η φράση είναι η τελευταία που άκουσε από εκείνο τον πολιτισμό.

ΤΕΛΟΣ ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΡΟΥΣ

54

[ΚΛΕΙΔΟΚΡΑΤΩΡ]

Κάθε βράδυ συζητούσαν, ο Αλέξανδρος έκανε ερωτήσεις και ο Κωνσταντήν απαντούσε. Κάθε βράδυ ο Αλέξανδρος καταλάβαινε τα λάθη που έκανε η ανθρωπότητα και είχε φτάσει στην δυστυχία, στην αρρώστια και την τρέλα, στον θάνατο και τον όλεθρο.

Κατάλαβε τη σημασία της στέρησης της αναπνοής, πότε να τρώει και τι να τρώει, τη σπουδαιότητα στη ποσότητα του νερού που έπρεπε να πίνει και πότε να το πίνει, την αναγκαιότητα της κίνησης, για την αυτοθεραπεία, κατάλαβε ότι το σύμπτωμα είναι άμυνα του οργανισμού στο λάθος που κάνεις και προειδοποίηση για να μην κάνεις μεγαλύτερο, έμαθε να αφουγκράζεται τον οργανισμό του και να τον παρατηρεί.

Κατάλαβε τους συμπαντικούς νόμους, το ενεργειακό και πνευματικό σώμα του ανθρώπου και τα αστρικά ταξίδια.

Μετά κατάλαβε το γενεσιουργικό κρύο και τον θεό και μυήθηκε σε εκείνα που ήταν πλέον έτοιμος να ακούσει.

Ήταν σίγουρος, ήταν έτοιμος.

Κοίταξε τριγύρω στο δωμάτιό του για εκκρεμότητες. Είχε σκουπίσει και είχε ξεσκονίσει. Τα δύο παντελόνια, η ζακέτα και τα δύο μπλουζάκια που του είχε χαρίσει η Μαίρη ήταν πλυμένα και στοιβαγμένα στη ντουλάπα. Τα παπούτσια του Προέδρου γυαλισμένα δίπλα στο άδειο κασελάκι του. Όλη τη πραμάτεια του την είχε χαρίσει της πρώτες μέρες στην Ονειρούπολη. Πήρε καθαρτικό και άδειασε το πρωινό του γεύμα από το έντερό του. Έβαλε λάδι στο σώμα του, τρίφτηκε και το έβγαλε από πάνω του ξύνοντας το κορμί του με ένα μαχαίρι. Έριξε κρύο νερό και σκουπίστηκε.
Ευχαρίστησε τον Θεό για ό,τι του είχε δώσει και για ό,τι είχε ζήσει.
Ξάπλωσε, καθάρισε το μυαλό του από κάθε σκέψη και κοιμήθηκε.

Χτύπησε την πόρτα του Κωνσταντήν.
-Είμαι έτοιμος, του είπε.
Κοιτάχτηκαν με συγκίνηση. Ο Κωνσταντήν άπλωσε το χέρι του και ακούμπησε τρυφερά το μάγουλο του Αλέξανδρου. Το παλικάρι ένοιωσε σαν να τον άγγιξε κάποιος άγιος. Πήρε το χέρι, το φίλησε και το έβρεξε με δάκρυα.
-Θα είσαι στη σκέψη μου καλό μου παιδί.
Ήθελε να του πει ήσουν η οικογένεια που δεν είχα, η απόδειξη ότι ό άνθρωπος μπορεί να είναι υπέροχος, ο Δάσκαλός μου, να του πει ευχαριστώ για την γνώση και την ευκαιρία που του έδωσε, να του πει πόσο πολύ θα ήθελε να μείνει κοντά του, πόσο δύσκολο του είναι να τον αποχωριστεί , να του πει δεν θα σε ξεχάσω, θα σε έχω πάντα μέσα μου...

Δεν είπε τίποτα, αυτό που επρόκειτο να κάνει τα έλεγε όλα.


Σήκωσε τον θάλαμο από τη μία πλευρά και μπήκε μέσα. Ο Μηχανικός τον κατασκεύασε από σιδερόβεργες και διαφανές νάιλον. Είχε διαστάσεις 2Χ1Χ1,50 και είχε τρεις οπές και τρεις σωλήνες, οι δύο για την παροχή διοξειδίου του άνθρακα και οξυγόνου και ο άλλος για την ούρηση.

Έκατσε πάνω στο στρώμα και έκλεισε τα μάτια. Για 72 ώρες θα ήταν εκεί μέσα και θα μάθαινε να αναπνέει ξανά. Έκλεισε τα μάτια και άρχισε να κάνει στέρηση αναπνοής. Έπρεπε να είναι συγκεντρωμένος σε κάθε μία εισπνοή, σε κάθε μία εκπνοή. Έπρεπε να ζορίσει τα πνευμόνια του πολύ, να δημιουργεί κατάσταση πνιγμού, να αναπνέει το διοξείδιο που μόλις είχε εκπνεύσει…

Ο Κωνσταντήν δίπλα του τον παρακολουθούσε. Σταδιακά το οξυγόνο θα ελαττωνόταν και έπρεπε να του διοχετεύει. Κάθε 6 ώρες θα διοχέτευε και άλλο διοξείδιο μέχρι τα όργανα να δείξουν ότι στο θάλαμο υπάρχουν οι νέες ατμοσφαιρικές συνθήκες. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα, ήθελε μεγάλη ψυχική και σωματική δύναμη για να επιβάλει στον εαυτό του να αντέχει σε αυτά τα όρια θανάτου για 72 ώρες. Μόνο ο Αλέξανδρος θα μπορούσε να τα καταφέρει.

Όλοι πέρασαν για να τον δουν. Κάθονταν σιωπηλοί δίπλα στον Κωνσταντήν, κάρφωναν τα μάτια τους στον Αλέξανδρο και σκέφτονταν ότι πλήρωνε πολύ ακριβά το δικαίωμα να βρίσκεται επάνω. Η Μαίρη όταν τον είδε να κάθεται σαν γιόγκι, το κορμί του να συσπάται από τον πνιγμό που του επέβαλε και διάβασε τις ενδείξεις στα μηχανήματα, συγκλονίστηκε. Τον θαύμαζε για αυτό που μπορούσε και έκανε και τον ζήλευε που το έκανε, και τον έκλαιγε σαν νεκρό γιατί θα τον έχανε για πάντα…

72 ώρες σε όρια θανάτου! Δεν είχε ανοίξει τα μάτια του, δεν είχε μετακινηθεί…

-Βρε το θηρίο! τα κατάφερε, είπε ο Χημικός.

Μαζεύτηκαν όλοι έξω από τη πόρτα του και κατά μήκος της διαδρομής που έπρεπε να κάνει ως το ασανσέρ. Ήξεραν ότι δεν θα μπορούσε να τους μιλήσει, έπρεπε με την τελευταία εισπνοή που θα έπαιρνε στο θάλαμο να βγει στην επιφάνεια. Δεν του περίσσευε ανάσα για λόγια.

-Αλέξανδρε; είπε σιγά ο Κωνσταντήν. Είσαι έτοιμος παιδί μου, μπορείς να φύγεις.

Άνοιξε τα μάτια του και τον κοίταξε. Ξεδιπλώθηκε αργά, σήκωσε τον θάλαμο και βγήκε έξω. Ο Κωνσταντήν του άνοιξε τη πόρτα.

-Στο καλό…

Άρχισε να περπατά με προσοχή γιατί δεν έπρεπε να λαχανιάσει και να εισπνεύσει αέρα. Κατευθύνθηκε στο ασανσέρ με τα χειροκροτήματα και τις ευχές όλων. Έφτασε επάνω και ανέπνευσε ελεύθερα…Ο κόσμος του! Τον είχε κερδίσει.

Η χαρά του χάθηκε αμέσως.

Ο άνθρωπος μπορεί να ελευθερωθεί αλλά δεν είναι ελεύθερος, δεσμεύεται από την ανάγκη του να ελευθερώσει και τους άλλους.

Ο υπεύθυνος Ασφάλειας τον περίμενε με το μίνι μπας. Κοιτάχτηκαν και ξεκίνησε για την σπηλιά. Οι μητέρες ήταν εκεί, είχαν θηλάσει τα παιδιά τους για τελευταία φορά και τα αποτύπωναν στο μυαλό τους καθώς κοιμούνταν στην άμμο δίπλα στη φωτιά. Όταν άκουσαν το αυτοκίνητο, ένοιωσαν ότι θα λιποθυμούσαν. Σηκώθηκαν και με δάκρυα στα μάτια βγήκαν έξω.

Η Μαίρη αγκάλιασε τον Αλέξανδρο και τον άφησε αμέσως. Μπήκαν όλες στο όχημα και περίμεναν τον υπεύθυνο Ασφάλειας που θα τους μετέφερε στο κάτω κόσμο τους για πάντα.

Ο Αλέξανδρος επιθεώρησε το χώρο. Υπήρχε τροφή για τον ίδιο και για τα μωρά για αρκετές μέρες, γιατί έπρεπε να προσέχει τις κινήσεις του μέχρι να προσαρμοστεί ικανοποιητικά ο οργανισμός του. Υπήρχαν σανίδες και λίγα κλαδιά, αλάτι, οι ‘πέτρες’ και βαμβάκι. Όλα ήταν εντάξει, έκανε νόημα στον υπεύθυνο Ασφάλειας.

-Το παντελόνι σου, ψιθύρισε ο άνδρας.

Ο Αλέξανδρος κατέβασε το παντελόνι του και το έδωσε.

-Καλή τύχη, και τι να σου πω παιδί μου! Έχεις μεγάλα @ρχ@@δ@@!

Καθώς τον έβλεπε να φεύγει σκέφτηκε χαμογελώντας ότι αυτή η φράση είναι η τελευταία που άκουσε από εκείνο τον πολιτισμό.

ΤΕΛΟΣ ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΡΟΥΣ

54

[ΚΛΕΙΔΟΚΡΑΤΩΡ]

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο

Ο Αλέξανδρος έχωσε τα χέρια του στην άμμο και έβγαλε μία πέτρα. Ήταν κρύα. Ξέθαψε και τις υπόλοιπες και τις έβαλε να καψώσουν γύρω από τη φωτιά. Άνοιξε γούβες περιμετρικά στην άμμο και με δύο κρύες μετέφερε τις καυτές. Τις σκέπασε και κοίταξε τα παιδιά. Τα πήρε δυο-δυο και τα έβαλε να καθίσουν. Πρόσεξε ότι τον τελευταίο καιρό κάθοταν όλο και λιγότερο στην άμμο. Περπατώντας ή μπουσουλώντας εξερευνούσαν την σπηλιά και όταν ήθελαν να ξεκουραστούν κάθονταν στο χώμα. Την φωτιά δεν την πλησίαζαν ποτέ.

‘Μήπως ζεσταίνονται;’, αναρωτήθηκε. Τους έδωσε μερικά πορτοκάλια για να παίξουν και στάθηκε να τα παρατηρήσει. Τα παιδιά σε λίγο πήραν τα πορτοκάλια και έφυγαν από την άμμο. Ο Αλέξανδρος έβαλε τα χέρια πάνω της, ήταν ζεστή.

‘Ζεσταίνονται’! σκέφτηκε με ικανοποίηση. Θα έβαζε τις ζεστές πέτρες μόνο για την νύχτα που τα παιδιά κοιμόταν πολλές ώρες και η θερμοκρασία έπεφτε περισσότερο. Αν θα ενοχλούνταν, θα τις καταργούσε.

Από τότε που ήταν 40 ημερών προσπαθούσε να τους κεντρίζει την περιέργεια και το ενδιαφέρον. Περνούσε από το κορμάκι τους φρούτα, τα ακουμπούσε με λαχανικά, έβαζε κάτω από τη μύτη τους λουλούδια, άγγιζε τη γλώσσα τους με διάφορες γεύσεις, έκανε χρωματικές ομάδες φρούτων, χαμογελούσε και χτύπαγε παλαμάκια σε ένδειξη χαράς… Όμως δεν τα μίλαγε, δεν έβγαζε κανένα ήχο. Η γλώσσα θα ήταν δικό τους δημιούργημα.

Για να μην ξεχάσει κανένα παιδί για ό,τι έπρεπε να τους κάνει, χρησιμοποιούσε τη σειρά που γεννήθηκαν. Ξεκινούσε με το κορίτσι 1 και τελείωνε με το αγόρι 14. Αρκετές φορές τη μέρα τα έπαιρνε ένα-ένα και τα πήγαινε στο ρυάκι για να πιούν νερό, έβαζε στη χούφτα του και αυτά κατάπιναν. Μετά τα βουτούσε μέχρι το λαιμό, έδιωχνε το πολύ νερό από πάνω τους με τα χέρια του και τα ακουμπούσε στο στήθος του για να στεγνώσουν. Αυτά δεν ενοχλούνταν, έβγαζαν χαρούμενες κραυγές, κουνούσαν τα ποδαράκια τους και κοίταζαν με ενδιαφέρον τριγύρω.

Έλιωνε την τροφή τους σε ένα πλατύ βράχο με μία πέτρα, αυτά έλεγαν <Τάκτάκ>, καταλάβαιναν ότι θα φάνε και τον πρόσεχαν ιδιαίτερα γιατί δεν τα φούσκωνε με τροφή. Είχε για ποσοτικό δείκτη τα δόντια τους και αύξανε τη τροφή σε κάθε καινούργιο δόντι. Την μία μέρα τα ταΐζε φρούτα και την άλλη ψημένους βολβούς, τότε τους έβαζε και αλάτι. Όταν άρχισαν τα μπουσουλητά είδε με έκπληξη ότι άρχισαν να τρώνε και χώμα. Ο Αλέξανδρος δεν τα εμπόδιζε. Έπρεπε σύντομα να τους φέρει και κρέας.

[ΚΛΕΙΔΟΚΡΑΤΩΡ]

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο

Ο Αλέξανδρος έχωσε τα χέρια του στην άμμο και έβγαλε μία πέτρα. Ήταν κρύα. Ξέθαψε και τις υπόλοιπες και τις έβαλε να καψώσουν γύρω από τη φωτιά. Άνοιξε γούβες περιμετρικά στην άμμο και με δύο κρύες μετέφερε τις καυτές. Τις σκέπασε και κοίταξε τα παιδιά. Τα πήρε δυο-δυο και τα έβαλε να καθίσουν. Πρόσεξε ότι τον τελευταίο καιρό κάθοταν όλο και λιγότερο στην άμμο. Περπατώντας ή μπουσουλώντας εξερευνούσαν την σπηλιά και όταν ήθελαν να ξεκουραστούν κάθονταν στο χώμα. Την φωτιά δεν την πλησίαζαν ποτέ.

‘Μήπως ζεσταίνονται;’, αναρωτήθηκε. Τους έδωσε μερικά πορτοκάλια για να παίξουν και στάθηκε να τα παρατηρήσει. Τα παιδιά σε λίγο πήραν τα πορτοκάλια και έφυγαν από την άμμο. Ο Αλέξανδρος έβαλε τα χέρια πάνω της, ήταν ζεστή.

‘Ζεσταίνονται’! σκέφτηκε με ικανοποίηση. Θα έβαζε τις ζεστές πέτρες μόνο για την νύχτα που τα παιδιά κοιμόταν πολλές ώρες και η θερμοκρασία έπεφτε περισσότερο. Αν θα ενοχλούνταν, θα τις καταργούσε.

Από τότε που ήταν 40 ημερών προσπαθούσε να τους κεντρίζει την περιέργεια και το ενδιαφέρον. Περνούσε από το κορμάκι τους φρούτα, τα ακουμπούσε με λαχανικά, έβαζε κάτω από τη μύτη τους λουλούδια, άγγιζε τη γλώσσα τους με διάφορες γεύσεις, έκανε χρωματικές ομάδες φρούτων, χαμογελούσε και χτύπαγε παλαμάκια σε ένδειξη χαράς… Όμως δεν τα μίλαγε, δεν έβγαζε κανένα ήχο. Η γλώσσα θα ήταν δικό τους δημιούργημα.

Για να μην ξεχάσει κανένα παιδί για ό,τι έπρεπε να τους κάνει, χρησιμοποιούσε τη σειρά που γεννήθηκαν. Ξεκινούσε με το κορίτσι 1 και τελείωνε με το αγόρι 14. Αρκετές φορές τη μέρα τα έπαιρνε ένα-ένα και τα πήγαινε στο ρυάκι για να πιούν νερό, έβαζε στη χούφτα του και αυτά κατάπιναν. Μετά τα βουτούσε μέχρι το λαιμό, έδιωχνε το πολύ νερό από πάνω τους με τα χέρια του και τα ακουμπούσε στο στήθος του για να στεγνώσουν. Αυτά δεν ενοχλούνταν, έβγαζαν χαρούμενες κραυγές, κουνούσαν τα ποδαράκια τους και κοίταζαν με ενδιαφέρον τριγύρω.

Έλιωνε την τροφή τους σε ένα πλατύ βράχο με μία πέτρα, αυτά έλεγαν <Τάκτάκ>, καταλάβαιναν ότι θα φάνε και τον πρόσεχαν ιδιαίτερα γιατί δεν τα φούσκωνε με τροφή. Είχε για ποσοτικό δείκτη τα δόντια τους και αύξανε τη τροφή σε κάθε καινούργιο δόντι. Την μία μέρα τα ταΐζε φρούτα και την άλλη ψημένους βολβούς, τότε τους έβαζε και αλάτι. Όταν άρχισαν τα μπουσουλητά είδε με έκπληξη ότι άρχισαν να τρώνε και χώμα. Ο Αλέξανδρος δεν τα εμπόδιζε. Έπρεπε σύντομα να τους φέρει και κρέας.

55