#21
|
||||
|
||||
Σίγουρα κάποια έντονα συναισθήματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να πετύχουμε στόχους... όπως και το ότι από τον εαυτό μας ξεκινάνε ένα σωρό πράγματα και εκεί μέσα έχουμε να κάνουμε πολλή δουλειά ...Και επάνω σε αυτά μου ήρθε τώρα και μια σημαντικά φράση από μια ενδιαφέρον προσωπικότητα...
"There is only one corner of the universe you can be certain of improving; and that is your own self." - Aldous Huxley Και μόλις πρόσφατα, ξεφυλίζοντας ένα βιβλίο συνάντησα σε μια σελίδα του αναφορικά κάποιους στίχους από τον Peter Gabriel. Σύμπτωση με το συζητηθέν θέμα!; Ίσως όχι! From the pain come the dream From the dream come the vision From the vision come the people And from the people come the power From this power come the change - Peter Gabriel, ‘Fourteen Black Paintings’ Είναι στιγμές που πραγματικά γεμίζεις θάρρος, δύναμη και ενέργεια με τέτοια εμπνευστικά λόγια και νομίζεις ότι δεν μπορεί να σε σταματήσει τίποτα. Αλλά, σύντομα αντικαθιστάται αυτή η αίσθηση με απόλυτη απόγνωση όταν έρχεται και σε χτυπάει γερά η γύρω καθημερινή και πεζή, ελεεινή και άσχημη πραγματικότητα πετώντας σε σε ένα υγρό μουντό και σκοτεινό κελί βαθιά μέσα σου και κλείνοντας την πόρτα στα μούτρα σου... Με την φλυαρία των προηγούμενων μυνημάτων μου εξηγούσα κι εγώ την αγανάκτηση που βιώνουμε αρκετοί, άσχετα ίσως αν οι περισσότεροι υπομένουν παθητικά, με αφορμή αυτά που ξεκίνησε να εκφράζει ο agaliarep. Και θέλω να καταλήξω στο ότι πολλές φορές βλέπεις ότι όσο και να προσπαθείς, όσο και να σκίζεσαι, ή να συγκεντρώνεσαι, προς μια θετική αλλαγή, οι συνθήκες που σε περυκυκλώνουν και σε βουλιάζουν σου το καθιστούν μάλλον αδύνατο να πετύχεις κάτι. Ή, και αν το πετύχεις, προτού προλάβεις να το χαρείς θα το δεις να καταρρέει σε λίγα λεπτά κι όλας. Έχει απλωθεί και ριζώσει τόσο πολύ η απόλυτη αρνητικότητα σε αυτό τον κόσμο που ακόμη και οι πιο αποφασισμένοι και γεροί μαχητές αρχίζουν κάποιες φορές να λυγίζουν, γιατί όλα δείχνουν σαν να δίνεται μια χαμένη μάχη πια. Βέβαια δεν εννοώ ότι αυτός είναι λόγος να τα παρατάμε. Όχι. Καθόλου. Αλλά θα ήθελες κάπου κάπου να αποδίδουν οι προσπάθειές σου και να γίνεται πραγματικά κάτι, αντί να αντικρίζεις μονίμως τον κατήφορο, το βούρκο, τη μιζέρια, την ήττα, την παρακμή και το νεκρό πεδίο που απλώνεται στους ορίζοντες. ΥΓ:Αυτό με τα ιδιαίτερα άτομα, το ενοούσα γενικά κι όχι μόνο για ξεχωριστές προσωπικότητες. Απλά αναφερόμουνα σε αυτούς και το χαρακτηριστικό αλλά και επίπονο έργο τους, επειδή εξαιτίας της φήμης που πήρανε, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, δείχνει στο ευρύτερο κοινό ότι υπάρχουν ορισμένοι που πασχίζουνε ολόκληρη την ζωή τους για την καλυτέρευση των πραγμάτων ... και δυστυχώς ποια πλευρά μονίμως κυριαρχεί. Το εξηγούσα στην παράγραφο εκείνη.
__________________
I would spread my clothes beneath your feet But I am poor, and have no clothes. I have spread my dreams beneath your feet; Tread softly, for you tread on my dreams. - William Butler Yeats Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Mordiel : 01-11-05 στις 21:32 |
#22
|
|||
|
|||
Αγαπητέ Mordiel είναι θέμα οπτικής, δηλαδή το πώς επιλέγει να δει ο καθένας τα πράγματα.
Παράθεση:
__________________
ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ |
#23
|
||||
|
||||
Καλημέρες
Όλα καλά και ωραία και συμφωνώ με τα ξεσπάσματα και τις παρατηρήσεις. ... αλλά ... Μπορούμε να ξεφύγουμε από την γκρίνια; Τρελλαίνομαι όταν βλέπω ανθρώπους που σκέφτονται και προβληματίζονται να αναλώνονται στη μοιρολατρεία. Να πω κάτι; Να οριοθετήσουμε αυτό που μας ενοχλεί και να προτείνουμε λύσεις; Όχι γενικόλογα και αοριστολογίες. Π.χ. πρόβλημα: μ' ενοχλούν τα ΜΜΕ λύση: βάζω το διακόπτη power στη θέση off ή παρακολουθώ το ελάχιστο δυνατό επιπλέον πρόταση ξέρω μια καλή τηλεοπτική/ραδιοφωνική εκπομπή ή ένα καλό έντυπο; την/το προτείνω στον κόσμο με τον οποίο συναναστρέφομαι. Απλοϊκό παράδειγμα, αλλά κατανοητό, ελπίζω. Δεν διαφωνώ με το ότι μας περιβάλλει η μαυρίλα, ρε μάγκες, αλλά υπάρχει μόνο αυτό; Η παρέα του metafysiko.gr που συζητάει για όλα αυτά, τι είναι; Τα μεμονωμένα άτομα ή και ολόκληρες παρέες με απόψεις παρεμφερείς που υπάρχουν στα άλλα fora, τι είναι; Οι συνάνθρωποι που παλεύουν ο καθένας από το δικό του μετερίζι, από τον καλλιεργητή που αποφάσισε να αφήσει τα χημικά λιπάσματα και τα μεταλλαγμένα για να καλλιεργήσει βιολογικά μέχρι τον ηθοποιό που επιλέγει το δύσκολο για τους πολλούς μεν αλλά θέατρο δε και όχι τη χαζή επιθεώρηση ή τις ψευτο-τσοντο-τικές "ερωτικές" παρεξηγησ-ο-αηδίες, τι είναι; Μήπως είμαστε περισσότεροι απ' όσοι φανταζόμαστε αλλά διάσπαρτοι; Μήπως ισχύει το "δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο" και να ψάχναμε να βρούμε αυτόν τον τρόπο, με το κεφάλι ψηλά και χαμογελαστοί κι όχι "τσακισμένοι" και σκυθρωποί; |
#24
|
|||
|
|||
Φίλε PUCK μπορώ να πω ότι συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, ας μην μένουμε στη γκρίνια, ας προχωρήσουμε σε λύσεις. Όποιος νομίζει ότι δεν μπορεί να ανακαλύψει μια λύση μόνος ας ρωτήσει, σίγουρα θα ακούσει πολλές απόψεις.
__________________
ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ |
#25
|
||||
|
||||
έχετε δίκιο φίλοι μου αλλά δεν άκουσα την δική σας άποψη για το θέμα. Ποιές είναι οι λύσεις στο πρόβλημα; Δεν είναι ένα τόσο απλό πρόβλημα σαν να κλείνεις την τηεόραση. Άλλωστε το να κλείσεις την τηλεόραση δεν είναι λύση. Είναι αποφυγή. Πως νομίζεις οτι μπορούμε να βγούμε απο το τρυπάκι που μας έχουν βάλει;δεν είμαι μοιρολατρείς, μια γνώμη θέλω να ακούσω, μια λύση θέλω να βρω.
|
#26
|
||||
|
||||
τοίχος
Παράθεση:
Οταν τίθεται θέμα "πράξης".. Θεωρώ πως το θέμα που άνοιξες,ιδιαίτερα με το πρώτο σου post, απηχεί την πραγματικότητα.Έτσι είναι.Φταίμε όμως κυρίως εμείς για την όλη κατάσταση.Εμείς συνθέτουμε την κοινωνία, οπότε εμείς την καταντήσαμε σ'αυτο το χάλι.Αν ξέφυγε η κατάσταση και κάποιοι "βολευτήκαν" σ'αυτή, πάλι εμείς φταίμε. Σχετικά με την πράξη, τώρα. Όσο και αν ψάξουμε δε θα βρούμε λύσεις που να μπορούν να γίνουν αποδεκτές σε συνολικό επίπεδο. Είναι καθαρά υποκειμενικό το θέμα.Οπως και να το πούμε,δηλ. θέμα Παιδείας κλπ, πάλι στην υποκειμενικότητα θα καταλήξουμε. Το σημαντικό για μένα είναι το να αποφασίσει ο καθένας μας ξεχωριστά να "αντισταθεί".Το πως, είναι θέμα του καθένα. Αλλος θα κλείσει την tv ,άλλος θα στέλνει memo διαμαρτυρίας συνεχώς, άλλος...άλλος.... κοκ. Όπως ο καθένας αξιολογεί την "έξοδό" του απ'το μαντρί, κάθε ενέργεια θα'ναι για καλό. Δε ξέρω δηλαδή ποιες σταθερές μπορούν να οριστούν, για την "επανάσταση" αυτή.Υπάρχουν άραγε;;
__________________
Quid tibi opus est, ut sis bonus? Velle! blog: mantri blog: adioristos radio station dRadio Τα καλύτερα έρχονται ! ! ! |
#27
|
|||
|
|||
Αγαπητέ agaliarep για να βρεις μια λύση πρέπει πρώτα να ορίσεις το πρόβλημα. Το κλείσιμο της τηλεόρασης δεν θα σου λύσει όλα τα προβλήματά σου, είναι όμως ένα βήμα. Όπως λέει και ο tsilof η λύση που δίνει κάποιος σε ένα πρόβλημα δεν είναι απαραίτητο να είναι καλή και για κάποιον άλλον. Αυτό που νομίζω ότι μπορεί να γίνει είναι να ακουστούν διάφορες απόψεις και μέσα από αυτές ο καθένας μπορεί να διαλέξει τι ταιριάζει σε αυτόν και τι όχι. Μια συζήτηση είναι πάντα χρήσιμη γιατί σου δίνεται η ευκαιρία να ακούσεις μια άποψη που να μην την είχες σκεφτεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Επαναλαμβάνω όμως για να κατατεθούν προτάσεις πρέπει πρώτα να πούμε τι ψάχνουμε, έτσι ας αρχίσουμε από αυτό.
__________________
ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ |
#28
|
||||
|
||||
Ιός
H πρώτη ταινία που με συγκλόνισε βαθιά στην ζωή μου, ήταν το "The Wall" των αξεπέραστων Pink Floyd. Πρέπει να ήμουν 13-14 όταν την είχα δεί κρυφά, στην ζούλα, μιας και ήταν ακατάλληλη θυμάμαι, σε έναν από τους 2 κινηματογράφους που είχε τότε η Κέρκυρα. Ήταν ένα βροχερό φθινόπωρο του 1982 νομίζω, με δυνατό κρύο. Παρόλα αυτά, όταν βγήκα από το σινεμά ψηνόμουν στον πυρετό. Πέρασα τις υπόλοιπες 3-4 μέρες καρφωμένος σε ένα κρεβάτι, στριφογυρνώντας ανάμεσα σε ιδρωμένα σκεπάσματα, με ελάχιστες διακοπές ξεκούρασης πραγματικής και ένα συνεχές παραλήρημα που τρόμαζε τους δικούς μου. Οι γιατροί μου είπαν πως ήταν ιός της γρίππης, εγώ όμως ήξερα πως ήταν ένας διαφορετικός ιός αυτός που με βασάνιζε. Ένας διανοητικός ιός με δυνατές ψυχοσωματικές αντιδράσεις.
Ανάμεσα σε ζοφερές εικόνες μιας υπαρξιακής μοναξιάς, πάλευα με τις παραισθήσεις που ξεπρόβαλλαν από το ταραγμένο, σοκαρισμένο μυαλό μου, έλιωνα στον πυρετό και ο ιός εισχωρούσε όλο και πιό βαθιά μέσα μου, μέχρι που ολοκλήρωσε θριαμβευτικά τον κύκλο του σε ένα αλησμόνητο ξέσπασμα εφηβικής επιθετικότητας και υστερικού κλάματος την τελευταία νύχτα του μαρτυρίου μου. Το επόμενο πρωί ο ήλιος έλαμπε ψηλά, μια γλυκιά ημέρα ανέτειλλε και το πονεμένο μου κορμί γαλήνεψε από την εσωτερική αγωνία. Οι ζεστές αχτίνες του ήλιου τρύπωσαν στο δωμάτιο μου και γνώριζα πια πως η μετάλλαξη είχε ολοκληρωθεί. Πέρασαν 23 χρόνια από τότε, ο ιός δέχτηκε χιλιάδες "αντιβακτηριδιακές" επιθέσεις, που κόντεψαν να τον εξολοθρεύσουν ολοκληρωτικά, όμως παρέμεινε εκεί, πληγωμένος, αλλά ζωντανός. Και αυτός σας γράφει τώρα, όχι εγώ. Όχι εγώ... [click of tv being turned on] Well, only got an hour of daylight left. better get started Isnt it unsafe to travel at night? It’ll be a lot less safe to stay here. you’re father’s gunna pick up our trail before long Can loca ride? Yeah, I can ride... magaret, time to go! maigret, thank you for everything Goodbye chenga Goodbye miss ... I’ll be back
__________________
In circles, in circles we spin, neverending beginning the end... Ιδρυτικό Μέλος της Κοινότητας Αναζήτησης Ιονίων Νήσων (Κ.Α.Ι.Ν.) |
#29
|
||||
|
||||
Αγαπητέ Επιμυθέα, φαίνεται ότι έχουμε περάσει παρόμοιες εφηβείες...
Το θέμα που συζητάμε εδώ νομίζω ότι καθένας μπορεί να το προσεγγίσει με τον προσωπικό του τρόπο, οπότε κανείς δεν μπορεί να χαρακτηριστεί εκτός θέματος. Τείχη υψώνουμε όλοι οι άνθρωποι σε κάποια περίοδο της ζωής μας και λειτουργούν ως αμυντικοί μηχανισμοί σε κάποια καμπή της ανθρώπινης πορείας μας, όταν πια δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις συνθήκες γύρω μας, για πολλούς και διάφορους λόγους. Τα τείχη υψώνονται αργά αργά και γίνονται όλο και περισσότερα. Στην αρχή μπορούμε εύκολα να μπαίνουμε και να βγαίνουμε από αυτά, όσο όμως η ανοικοδόμηση συνεχίζεται, αυτή η διάβαση γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη, μέχρι που στο τέλος εγκλωβιζόμαστε και δεν βλέπουμε διέξοδο. Είναι η φάση της μεγάλης απομόνωσης και του βαθύ προβληματισμού σχετικά με το ποιοί είμαστε, τι κάνουμε, πως το κάνουμε και γιατί το κάνουμε. Είναι η περίοδος των αποφάσεων που μπορεί να επηρεάσει ολόκληρη τη ζωή μας, γιατί όταν είσαι κλεισμένος στο κάστρο σου, εξασφαλισμένος από εξωτερικές επιθέσεις, καλείσαι να αντιμετωπίσεις έναν τεράστιο αντίπαλο που πήρες μαζί σου, τον ίδιο σου τον εαυτό, που σε αντίθεση με τους εξωτερικούς αντιπάλους, σε γνωρίζει πολύ καλά και ξέρει που ακριβώς να σε χτυπήσει. Και ο πόλεμος πια γίνεται εντός των τοιχών. Κάποια στιγμή είναι πιθανό να θελήσεις να αρχίσεις να γκρεμίζεις τα τείχη που ύψωσες για τη δική σου προστασία και αυτό μάλλον θα συμβεί στη φάση που ο πόλεμος με τον εαυτό σου έχει λήξει ή βρίσκεται σε ανακωχή. Είναι όμορφη στιγμή αυτή, βγαίνεις έξω και είναι σαν να βλέπεις τον κόσμο για πρώτη φορά και πράγματα που μέχρι τότε τα έκανες ίσως από ρουτίνα, τώρα τα θεωρείς τόσο όμορφα, τόσο "γεμάτα". Πάντα όμως σε έναν πόλεμο, κάτι κερδίζεται και κάτι χάνεται. Δε νομίζω πως ο άνθρωπος παραμένει ίδιος μετά από μια τέτοια δοκιμασία, βγαίνει όμως πιο συνειδητοποιημένος, ακόμα και για τις αδυναμίες του, σαν τον Φοίνικα γεννιέται ξανά από τις στάχτες του και είναι όμορφη η εμπειρία του να βλέπεις ξανά τη γέννησή σου... |
#30
|
||||
|
||||
Πρέπει να επισημάνουμε βέβαια ότι μερικές φορές τα τοίχοι είναι τόσα πολλά και πολύπλοκα που μοιάζουν σαν λαβύρινθος και ο μίτος της Αριάδνης χαμένος από καιρό.
Δεν έχουν σημασία οι ηλικίες ούτε πότε πέρασε ο καθένας μας την εφηβεία κάποια πράγματα είναι κοινά τόσο κοινά που μοιάζουν αυτονόητα και χωρίς να έχουν κάποια σημασία να ειπωθούν. Τοίχοι υψώνονται από εμάς για μας από άλλους για μας και μοιάζουμε να μην υπάρχει κανένας εκεί έξω και όμως είμαστε όλοι μερικές φορές φυλακισμένοι στις ίδιες φυλακές, πως μπορούμε να νιώθουμε τόσο μόνοι όταν υπάρχουν τόσοι που έχουν τα ίδια βιώματα και όμως δεν έχουν έρθει ποτέ σε επαφή ποτέ. Ο λόγος που άνοιξα αυτό το θέμα είναι κάτι βαθειά μέσα μου σαν αυτό του Επιμυθέα που ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να μου βγάλει από μέσα μου. Είναι αυτό το κάτι που γεμίζει τα όνειρά μου. Αυτό που έχω και τώρα, δεν μπορώ να περιγράψω και μάλλον δεν θα καταλάβαινες έτσι κι αλλιώς, είναι κάτι προσωπικό που γεμίζει το είναι μου, είναι η αδικία και το δίκιο, είναι η ίδια μου η ύπαρξη αλλά και η θρησκεία μου. Δεν πρόκειται ποτέ να μεγαλώσω και αυτό με πληγώνει Θα δω ποτέ πάνω από το τοίχος; Θα είναι ποτέ αρκετά όσα κάνω για να αλλάξω κάτι; Τον εαυτό μου, τον κόσμο, την σκέψη. Μερικές φορές νιώθω τον λαβύρινθο να μεγαλώνει και απελπισμένος περιμένω τον μινώταυρο να κατασπαράξει θυσία τω άγνωστο θεό τα υπολείμματα της ψυχής μου. Είμαι κάμπια; Φοίνικας; ή απλά θύμα; |
Εργαλεία Θεμάτων | |
Τρόποι εμφάνισης | |
|
|