25ος ΑΙΩΝ

[ΚΛΕΙΔΟΚΡΑΤΩΡ]

Δεκάδες φορές το έσκασε από το ορφανοτροφείο και δεκάδες φορές τον πιάσανε και τον γυρίσανε πίσω. Ήταν πολλά αυτά που σιχαινόταν εκεί μέσα αλλά πάνω από όλα δεν άντεχε τη κατήχηση. Δεν μπορούσε να καταλάβει όλες εκείνες τις καταστροφές που λέγανε ότι έκανε ο θεός στους ανθρώπους, οι εξηγήσεις τους τον πόναγαν, αντί να παίρνει κουράγιο και δύναμη κλονιζόταν και επαναστατούσε, δεν ήξερε πώς να το εκφράσει, φώναζε ‘δεν μπορεί να είναι έτσι’ και εξαφανιζόταν.
Είχε ένα φίλο εκεί, που είχε το προνόμιο να είναι ο μεγαλύτερος αλήτης. Έκλεβε ό,τι έφτανε το χέρι του και μια μέρα τον ρώτησε, τι θα έκανε αν κέρδιζε στο λαχείο πολλά λεφτά. Αργούσε να του απαντήσει και τον ρώτησε τι σκέφτεται. ‘Σκέφτομαι πού θα δώσω’, απάντησε. Κάτι σαν αστραπή πέρασε από το μυαλό του Α.Γ, κάτι που δεν μπόρεσε να το κατατάξει αλλά το φύλαξε μέσα μου. Ήταν το πρώτο σημείο.
Κάποια μέρα διάβασε σε ένα περιοδικό ότι στα δάση του Αμαζονίου το έδαφος απέχει από την βατή επιφάνεια περισσότερο από ένα μέτρο γιατί το ένα φυτό βρίσκεται πάνω στο άλλο. Και αυτή η πληροφορία έκανε ‘κλικ’ μέσα του αλλά δεν κατάφερε να την αξιολογήσει. Ήταν το δεύτερο σημείο.
Πολλές φορές άκουσε να παρομοιάζουν την κοινωνία με την ζούγκλα. Σκέφτηκε όμως ότι αυτό δεν είναι σωστό. Στη ζούγκλα ένα ζώο ασχολείται με ένα άλλο, όταν είναι τροφή του, τα άλλα δεν τα πειράζει, δεν ασχολείται μαζί τους. Ήταν το τρίτο σημείο.
Ήταν μία παρέα και πήγαιναν τακτικά για ψάρεμα. Είχανε σε μία κρυψώνα όλα τα απαραίτητα, και το βράδυ τηγάνιζαν και έτρωγαν την ψαριά τους. Μερικές φορές η ψαριά δεν ήταν καλή, καθάριζαν τα ψάρια και τα κρύβανε, την άλλη μέρα πιάνανε λίγα ακόμη και τα συμπλήρωναν. Κάποιος ξεκινούσε το τηγάνισμα με τα ψάρια που ήταν είδη καθαρισμένα και οι άλλοι καθάριζαν τα φρέσκα. Όταν λοιπόν τηγανίζανε αυτά ‘της ώρας’ γινόταν το εξής. Πρώτα σηκώνονταν οι ουρίτσες τους και μετά ανασηκώνονταν ολόκληρα, δηλαδή στο τηγάνι ακουμπούσε η ραχοκοκαλιά τους και στον αέρα ήταν η κοιλιά. Σαν να προσπαθούσαν να καούν όσο λιγότερο γίνεται! Αυτό το κάνανε μόνο τα φρέσκα ψάρια, τα άλλα τις προηγούμενης μέρας δεν κάνανε τίποτα. Μια φορά μάλιστα ένας σκορπιός, που κατά την κρίση της παρέας ήταν το πιο ανθεκτικό ψάρι, αναπήδησε. Δύο φορές αναπήδησε μέσα στο τηγάνι και τους τρόμαξε.
Στο μυαλό του ήρθε έντονα η σκηνή και οι φίλοι του που ήταν παρόντες. Το πρόσωπό του συσπάστηκε.
<-Πόνεσαν Κωνσταντήν; Είχε ρωτήσει τον δάσκαλό του.>
<-Όχι, ήταν ακαριαία, κανείς δεν κατάλαβε τίποτα… >
Από αυτά τα ψάρια και το σκορπιό κατάλαβε, ότι το σώμα ενώ φαίνεται νεκρό δεν είναι, έχει κάποια ζωντάνια μέσα του. Τι είναι αυτή η ζωντάνια; Η ψυχή του; αναρωτήθηκε και πάλι κάτι χοροπήδηξε μέσα του. Ήταν το τέταρτο σημείο.
Από τις πρώτες ερωτήσεις που είχε κάνει στο δάσκαλό του, ήταν για τον θεό.
-Υπάρχει θεός, Κωνσταντήν;
-Υπάρχει, αλλά δεν είσαι έτοιμος για να ακούσεις.
Μια μέρα ο Κωνσταντήν είπε, <ο θεός είναι πνεύμα, αρμονία…>
Δεν του εξήγησε παραπάνω, αλλά η λέξη αρμονία σήμανα μέσα του επιφυλακή. Τότε όλα άρχισαν να ξεκαθαρίζουν. Τα 4 σημεία μπήκαν στη θέση τους. Στα φυτά, στα ζώα, στη φύση υπάρχει Αρμονία. Στους ανθρώπους υπάρχει φυσική τάση για καλοσύνη. Δεν είναι τυχαία αυτά, λένε κάτι... Το συμπέρασμα που έβγαλε τον έκανε να συγχωρήσει αυτούς που τον εξαγρίωναν τότε με τις σκληρές ερμηνείες τους. Ήθελε τα Ιερά Κείμενα να είναι ξεκάθαρα, να είναι αντιληπτά σε όλους και να μην χρειάζονται ερμηνεία, γιατί η ερμηνεία είναι προσωπική παρέμβαση, όμως και αυτός, αν έγραφε τώρα για αυτά που του δίδαξε ο Κωνσταντήν, δεν θα τα έγραφε όπως του τα είπε. Θα ήταν πολύ επαναστατικά και η επανάσταση είναι πράξη βίας. Δεν θα έκαναν καλό. Ακόμη και ο Κωνσταντήν στο γράμμα στη μητέρα του, έγραψε ό,τι μπορούσε εκείνη να δεχτεί και να καταλάβει. Και αυτός θα χρησιμοποιούσε κώδικες και μηνύματα που θα μπορούσε να τα αντιληφθεί κάποιος αν ήταν μυημένος ή αν ήταν λογικός.
Τι συμπέρασμα έβγαλε από αυτή την Αρμονία; Δεν πίστευε ότι υπάρχει Θεός. Κατάλαβε ότι υπάρχει.
Έτσι η ερώτησή του άλλαξε.
-Κωνσταντήν, πως είναι ο θεός;
Τα τελευταία λόγια του Κωνσταντήν, τον σοκάρισαν. <Βλέπεις μορφές ανθρώπων, δεν είναι άνθρωποι.>
Δεν άντεξε άλλο, κοιμήθηκε.

49