#11
|
||||
|
||||
Παράθεση:
-Θέλω να αλλάξω τη ζωή μου εδώ και τώρα λέμε! -Οκ, δεν ξέρω κάποιον που να απέκτησε επιτυχημένη ζωή εν μία νυκτί! Θέλει προσπάθεια, πράξη. Και δεν δουλεύει ούτε το να "μαλώνεις" τον εαυτό σου, οκ δεν έκανες κάτι την ώρα που έπρεπε, πάμε παρακάτω κάνε κάτι τώρα, αυτή τη στιγμή που περνάει και σκέφτεσαι τι δεν έκανες. Ούτε δουλεύει το χάιδεμα, δεν μπόρεσα να το κάνω γιατί... , ωραιοποιείς έτσι την κατάσταση για να νιώσεις καλύτερα, αλλά καταλήγει να γίνεται συνήθεια κι αυτό. Προσπάθησε να μειώσεις τις δικαιολογίες, όχι να τις κόψεις μαχαίρι, δεν γίνεται , για να το θέσω καλύτερα τις δικαιολογίες που ξέρεις ότι είναι ψεύτικες. Σκέψου έναν άνθρωπο σ' ένα σταυροδρόμι. Είναι στάσιμος στη μέση και προσπαθεί ν' αποφασίσει ποια κατεύθυνση να διαλέξει. Υπάρχει βήμα μπροστά-δεξιά-αριστερά-πίσω. Το πίσω δεν πιάνεται για κατά είναι μία επιλογή-πράξη σαν τις άλλες. Το κατά υπάρχει μόνο στην περίπτωση που δεν διαλέξει ποτέ καμία κατεύθυνση. Κι αυτό δύσκολο, κάποια στιγμή θα διψάσει, θα πεινάσει, δεν τον παίρνει να κάτσει και πολύ εκεί!
__________________
Just give me a sign and I' ll show you my plan. Tell me why you look so sad, time slips by, like grains of sand. Just put your future, in my hands. " Moonchild - Rory Gallagher" |
#12
|
||||
|
||||
Παράθεση:
Τέλος πάντων, προτείνω να πας καμιά βόλτα Κατερινόσκαλα, Ολυμπιακή ακτή που είσαι και κοντά , ή αν θες κάτι σε πιο εξοχή, χτύπα κάνα Πλαταμώνα, Λιτόχωρο , ξέρεις εσύ |
#13
|
||||
|
||||
Johnkokk τι σπουδάζεις αν επιτρέπεις;
|
#14
|
|||
|
|||
Κάποτε θα γίνω φυσικός
|
#15
|
|||
|
|||
Παράθεση:
|
#16
|
|||
|
|||
θα μπορούσα να πω ότι η ζωή είναι μια κυλιόμενη σκάλα. Οσο στάσιμος και αν μένεις αυτή συνεχίζει να κινείται. Και ο προορισμός αυτής της σκάλας είναι ασφαλώς ένας, το τελείωμα της... εκεί ναι υπάρχει η πλήρης στασιμότητα. Τωρα αν υπάρχει ένα ''θέμα'' αλλά εσύ νομίζεις ότι είναι άλλο το ''θέμα'' τ'οτε είμαι σίγουρος ότι δεν πρόκειται να βρεις λύση. Μια κάποια λύση θα βρεις, λύση στο ''΄θέμα'' δεν θα βρεις. Δεν είναι στασιμότητα αυτό που περιγράφεις.... ''αρχή παιδεύσεως ή τών ονομάτων επίσκεψις'' και αρχή λύσης του κάθε θέματος η αναγνώριση του.
Άλλα και αν ακόμα είναι στασιμότητα τότε το ερώτημα είναι, και που έχεις σταματήσει; Που βρίσκεσαι;
__________________
... ἕως τοῦ θανάτου ἀγώνισαι περὶ τῆς ἀληθείας... |
#17
|
||||
|
||||
Παράθεση:
Θα σου πρότεινα να κανείς εξέταση αίματος και να δεις επίπεδα σιδήρου
__________________
http://www.metafysiko.gr/forum/showthread.php?t=2378 |
#18
|
|||
|
|||
Παράθεση:
Πάντως δεν πιστεύω ότι έχω θέμα σιδήρου,αλλά γενικά πρέπει να είναι πολύ άμεσο το πρόβλημα για να πάω σε γιατρό, όποτε πάω σε ιατρείο ή σε νοσοκομείο μετατρέπομαι σε υποχόνδριο... Υ.Σ1 Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον Υ.Σ2 Συνήθως δεν είμαι τόσο κυνικός και filthy αλλά πρέπει να χρησιμοποιήσω ακραία μέσα για να νικήσω τον κακό εαυτό μου Υ.Σ3 Οποιαδήποτε ιδέα για να ξεγελάσω τον εαυτό μου είναι καλοδεχούμενη(φυσικά μην ακούσω ιδέες στυλ <<πρέπει να έχεις πρόγραμμα>>, δεν μπορώ να τηρήσω πρόγραμμα για πάνω από 1-2 μέρες και γενικά είναι κλισέ ) |
#19
|
||||
|
||||
Προσπάθησε να βρεις κόσμο και να κάνεις παρέα μαζί του που θα έχει τα χαρακτηριστικά που θέλεις να είχες εσύ. Πχ δραστήριοι, αεικίνητοι, μελετηροί, εργατικοί. Παρακολούθησε πως σκέφτονται, πως λειτουργούν, τι κάνουν και τι δεν κάνουν και προσπάθησε να πάρεις ιδέες. Αν η παρέα σου σαπίζει σε καμιά καφετέρια ή σε κάποιο μπαρ, λυπάμαι που θα στο πω, δεν έχεις καμιά ελπίδα να πάρεις μπρος. Στην ηλικία σου σαν φοιτητής είχα περάσει μια τέτοια φάση αλλά λόγω έλλειψης ρευστού, αναγκάστηκα και δούλεψα εντατικά. Ε, σε αυτή την περίοδο, τα πήγα καλύτερα από ποτέ στη σχολή, το πρόγραμμα μου ήταν συνέχεια γεμάτο, έκανα ένα σωρό πράγματα. Αλλά και όταν πήγαινα βόλτες, το φχαριστιόμουν σαν να ταξίδευα σε εξωτικά μέρη.
__________________
"Η βασική αρετή του πολίτη είναι η δυσπιστία", Ροβεσπιέρος |
#20
|
||||
|
||||
Παράθεση:
Δεν είναι να λες ψέμματα στον εαυτό σου, μάλλον να στρέφεις την προσοχή του αλλού όταν χρειάζεται. Το τελευταίο είναι κάτι που το κάνουμε συνεχώς, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Απλά παρατήρησε τον εαυτό σου, χωρίς να του μιλάς (όλοι το κάνουμε). Κάτι θα βρεις. Βάλε ένα στόχο. Οποιονδήποτε. Κάτι που ήθελες από πάντα. Ακολουθεί απόσπασμα από βιβλίο: Κάθε πρωί, πολύ πρωτού χαράξει, έφευγε με το παλιό του ποδήλατο που έτριζε και πήγαινε στην πόλη, σ' ένα μεγάλο κτίριο. Περίμενε εκεί στην αυλή μαζί με τους άλλους συναδέλφους του για να του δώσουν μια σκούπα κι ένα καροτσάκι και να του ορίσουν τον δρόμο που έπρεπε να σκουπίσει. Ο Μπέμπος αγαπούσε αυτή την ώρα, πριν από το ξημέρωμα, όταν η πόλη ακόμα κοιμόταν. Κι έκανε τη δουλειά του με κέφι και αυτοσυγκέντρωση. Το ήξερε πως η δουλειά αυτή ήταν απαραίτητη. Κι όταν σκούπιζε τους δρόμους το έκανε πολύ αργά, αλλά δίχως να σταματήσει καθόλου. Σε κάθε του βήμα έπαιρνε μιαν ανάσα και σε κάθε ανάσα τραβούσε μια σκουπισιά. Βήμα-ανάσα-σκουπισιά. Βήμα-ανάσα-σκουπισιά. Στο μεταξύ, καμιά φορά, κοντοστεκόταν για λίγο και κοίταζε συλλογισμένος μπροστά του. Κι έπειτα συνέχιζε: βήμα-ανάσα-σκουπισιά... Και καθώς προχωρούσε έτσι, μπροστά του ο βρώμικος δρόμος και πίσω του ο καθαρός, συχνά του έρχονταν σοφές σκέψεις. Ήταν όμως σκέψεις δίχως λόγια, σκέψεις που ήταν το ίδιο δύσκολο να τις εκφράσεις όπως να περιγράψεις κάποιο άρωμα το οποίο μόλις που το θυμάσαι ή ένα χρώμα που τ' ονειρεύτηκες. Μετά τη δουλειά, όταν πήγαινε στη Μόμο, της εξηγούσε τις μεγάλες του σκέψεις. Και, μια κι εκείνη ήξερε ν' ακούει με το δικό της ξεχωριστό τρόπο, η γλώσσα του λυνόταν κι έβρισκε τις σωστές λέξεις. «Ξέρεις, Μόμο», της έλεγε τότε, «τα πράγματα είναι έτσι: έχεις καμιά φορά μπροστά σου έναν πολύ μεγάλο δρόμο. Σκέφτεσαι τι μακρύς που είναι, σκέφτεσαι πως ποτέ σου δε θα τα καταφέρεις». Κοίταζε μπροστά για λίγο αμίλητος κι ύστερα συνέχιζε: «Και τότε σε πιάνει το βιαστικό σου. Και βιάζεσαι όλο και πιο πολύ. Και κάθε φορά που σηκώνεις τα μάτια σου βλέπεις πως αυτό που βρίσκεται μπροστά σου δεν έχει καθόλου λιγοστέψει. Και βάζεις όλη σου τη δύναμη, σε πιάνει η απελπισία, στο τέλος λαχανιάζεις και δεν μπορείς άλλο. Κι ο δρόμος συνεχίζει ν' απλώνεται μπροστά σου. Δεν πρέπει να το κάνεις έτσι». Έμενε για λίγο συλλογισμένος κι έπειτα συνέχιζε: «Δεν κάνει να σκέφτεσαι ολόκληρο τον δρόμο, κατάλαβες; Πρέπει να σκέφτεσαι μονάχα το επόμενο βήμα, την επόμενη ανάσα, την επόμενη σκουπισιά». Κοντοστάθηκε πάλι προτού προσθέσει: «Τότε είναι που το χαίρεσαι. Κι είναι κάτι το σπουδαίο αυτό, γιατί τότε κάνεις καλά τη δουλειά σου. Κι έτσι πρέπει να γίνεται». Κι ύστερα από μεγάλη διακοπή συνέχιζε: «Και ξαφνικά βλέπεις πως βήμα βήμα έχεις σκουπίσει ολόκληρο το δρόμο. Ούτε που το κατάλαβες πως έγινε αυτό και δεν έχεις καν λαχανιάσει». Κουνούσε το κεφάλι του τελειώνοντας: «Αυτό είναι που έχει σημασία». '' Η Μόμο ή η παράξενη ιστορία για τους κλέφτες του χρόνου κι ένα παιδί που έφερε πίσω στους ανθρώπους τον κλεμμένο χρόνο τους - Μίχαελ Έντε '' Αν έγραψε κάτι μέσα σου στο προτείνω.
__________________
Just give me a sign and I' ll show you my plan. Tell me why you look so sad, time slips by, like grains of sand. Just put your future, in my hands. " Moonchild - Rory Gallagher" |
Εργαλεία Θεμάτων | |
Τρόποι εμφάνισης | |
|
|