Τι σημαίνουν γνωστές φράσεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά;

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Συνεχίζω το θέμα.....

«Όμηρος και νεανική αργκό».
.
Οι ταπεινές λέξεις του Ομήρου, αναλλοίωτες στο λεξιλόγιο του
σημερινού Έλληνα.
Ομηρικές λέξεις α κ ο υ σ τ ι κ ά σχετικές (!) με την….. «κώφωση», η
οποία (καλώς ή κακώς / κακώς κατά την γνώμη μου)
αντιμετωπίζεται συνήθως με χιουμοριστική (αυτοσαρκαστική για τους
περισσότερους ανθρώπους) διάθεση.

Κούφος και κωφός / «κουφά» ναι, κουφός όχι
και… ΚΟύΦΙΑ Γη

Ας τα δούμε αναλυτικότερα πριν… κουφαθούμε (ακούγεται σαν νεανική αργκό,
αλλά είναι ά κ ρ ω ς Ομηρικό).

Κούφος και κωφός= ΑΥΤΟΥΣΙΕΣ Ομηρικές λέξεις του ΔΗΜΟΤΙΚΙΣΤΗ Ομήρου.

Καμιά από τις δύο λέξεις ωστόσο δεν παραπέμπει άμεσα (ομηρικώς) στον… σημερινό «κουφό».
Κατά συνέπεια αφήνουμε προς το παρόν τον….. «κουφό» απ’ έξω, για να μην
μας μπερδεύει.

1) κούφος= ελαφρύς /ευκίνητος / άνετος
κούφος= ο απαλλαγμένος από κάποιο βάρος σωματικό ή ψυχολογικό
Γι’ αυτό και ελαφρύς= ευκίνητος= άνετος- αθόρυβος

Απο εδώ και οι σημασίες:

—κούφιος= ο άδειος / χωρίς βάρος
—κούφιος= Ειρωνικά κουφιοκεφαλάκης, ακατοίκητος / χωρίς περιεχόμενο, αισθήματα
— Να πούμε μερικά «κουφά» να περάσει η ώρα (ανάλαφρα)
—Κουφάθηκα λέμε= διασκέδασα, δεν θεώρησα σοβαρά, άρα δεν πίστεψα
Γι’ αυτό και το…. οξύμωρο: Κουφάθηκα με αυτά που…. άκουσα.

Και τα σύνθετα:
—Ανακουφίστηκα, σωματικά (ουρώ, αποπατώ)
—Ανακουφίστηκα ψυχικά (μου έφυγε ένα βάρος)
—Ανακούφιση από τον πόνο

Και τα σαρκαστικά:
Η ε λ α φ ρ ώ ν ηθών γυναίκα= κουφάλα (μεταφορ.)
η λέξη βέβαια στα σοβαρά της, κυριολεκτεί σε δέντρα και δόντια.
(Στὴν κουφάλα σου ἐφώλιασε μελίσσι, γέρικη ἐλιά…. «Ελιά» Λ. Μαβίλη)

Κούφος λοιπόν «ανάλαφρος», «άδειος» , αλλά…. το επόμενο «παιχνίδι» της λέξης αιφνιδιάζει.
Εμείς ΣΗΜΕΡΑ ακούγοντας «κουφότερος» εννοούμε τον…. «πιο κουφό».
Για να δούμε όμως τί εννοούσε ο Όμηρος;
.
Δείτε τα τερτίπια της γλωσσικής εξέλιξης.

—κ ο υ φ ό τ ε ρ ο ς (επίσης αυτούσιο ΟΜΗΡΙΚΟ συγκριτικό)= πιο άνετος / πιο θαρραλέος (!)
.
Ο Οδυσσέας μίλησε στους Φαίακες…… κουφότερα («κ ο υ φ ό τ ε ρ ο ν μετεφώνεε»)= με θάρρος / με περισσότερη άνεση / με ανακούφιση
(δηλαδή καθόλου…. κουφά).

ΩΣΤΌΣΟ (!) ο Αλκίνος που ΔΕΝ τον π ο λ υ π ί σ τ ε ψ ε, του είπε
ούτε λίγο ούτε πολύ: (και εν μέρει η αντίδραση του Αλκίνου δικαιολογεί ΚΑΙ την σημερινή σημασία).
.
«Ξένε, κ ο υ φ ά θ η κ α μ’ αυτά που σ’ άκουσα να λες».
.
Συγκεκριμένα του είπε, πολύ…. ευγενικά:
«Ξένε, άν και δ ε ν μου φαίνεσαι (δηλαδή μου… φαίνεσαι) απατεωνίσκος,
πολύ περίεργα (=κ ο υ φ ά) μου τα λές»

Πάμε τώρα στον… κωφό.

2) κωφός= ο αδύνατος / υπό-κωφος / άφωνος- άλαλος (βωβός- βουβός).

Αυτή η φθίνουσα κλιμάκωση (αδύνατος- υπόκωφος- άλαλος),
δίνει σημερινές εκφράσεις, αν και η διαφορά δεν φαίνεται….
οπτικοακουστικώς, επειδή το «ω» εκφέρεται «ου» στην ομιλούμενη.
(στα παραδείγματα κρατάω την Ομηρική μορφή).

—κωφό βέλος=αδύναμο βέλος / αναποτελεσματική βολή, λόγος
(πώς ΑΝΑΛΟΓΙΚΑ λέμε μεταφορικά σήμερα «άσφαιρα πυρά»).

—κωφός πόνος= βουβός πόνος / διαφέρει από τον…. κούφο πόνο=απουσία πόνου
Εδώ δηλαδή σημαίνει «βουβός= δυνατός / βαθύς πόνος.
Όπως και στο επόμενο κωφός= «υπόκωφος».

κωφό κύμα= υπόκωφο κύμα, πρόδρομο μεγάλης τρικυμίας ή για τσουνάμι κλπ

Το ότι το «κωφό» είναι πρόδρομο, προμηνά μεγάλη ταραχή,το καταλαβαίνουμε
καλύτερα, όταν στην περίπτωση σεισμών λέμε......
ΠΡΙΝ τον σεισμό, προηγήθηκε «υπό-κωφη βοή».
(Η πρόθεση «υπό» για τον ΌΜΗΡΟ είναι «πλεονασμός»,
για την ΟΜΙΛΟΥΜΕΝΗ όμως ΕΛΛΗΝΙΚΗ είναι αναγκαία.
Για να υπάρχει «ισοδυναμία» νοηματική).

ΚΟΎΦΙΑ Γη
Στην γλώσσα μας κρατήσαμε κυρίως «κούφη γαία» με την σημασία...
«Κούφια γη»= η Κοίλη γη με εσωτερικούς κενούς χώρους, με τεράστιες
κοιλότητες, κυψέλες κλπ
(δηλαδή την παράγουμε από το «κούφος», με πλήθος σχετικών θεωριών).

Στον Όμηρο όμως υπάρχει ΜΟΝΟ (!!!).......
η «κ ω φ ή γ α ί α»= Ο άψυχος σαν χώμα νεκρός και κατ’
επέκταση η ίδια η ά φ ω ν η γ η, που….. ανέχεται
(σύμφωνα με το λεξικό)
ΑΜΙΛΗΤΗ «αγογγύστως τας ασχημίας του Αχιλλέως»
(Μια δυνατή κουβέντα του Απόλλωνα στην ραψωδία Ω της Ιλιάδας, για την
απαράδεκτη συμπεριφορά του Αχιλλέα σε βάρος του νεκρού Έκτορα).

Και σήμερα θα λέγαμε η «κ ω φ ή γ α ί α» ανέχεται βουβά κι αγόγγυστα
τις ασχήμιες και τα…. ΠΛΑΣΤΙΚΑ ολονών μας.....
Μέχρι να μας…. εξαποστείλει.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Όπως είδαμε λοιπόν, άλλο «κούφος», άλλο «κωφός».
.
Πώς ο Ελληνικός λαός «ΚΡΑΤΗΣΕ» 3.000 χρόνια αναλλοίωτες αυτές τις….
λεπτές ΟΜΗΡΙΚΕΣ διαφοροποιήσεις, είναι αξιοθαύμαστο, έστω κι αν το
«ω» το μετέτρεψε σε «ου» και…. λογικά «έπρεπε» να μπερδεύεται.
(Λ.χ «μας κούφανες»= λόγω…. διαπασών ή λόγω…. απίστευτων)
.
Παράδειγμα:
ΣΟΛΩΜΟΣ: «ακούω κ ο ύ φ ι α τα ντουφέκια…»
(ΟΧΙ «κούφα», ΑΛΛΑ τα Ομηρικώς «κωφά»= υπόκωφα, ενδειξη
πάθους του αγώνα / το «τ ρ ί ξ ι μ ο» δοντιών στον επόμενο στίχο
το δείχνει σαφέστατα).

ΑΛΛΑ στο λαϊκό σύνθετο «κουφό-βραση» (=ιδιαίτερα ενοχλητική αίσθηση ζέστης)
κούφη ή κωφή βράση;

Και ο…. «κουφός», μην τον ξεχάσουμε: «κούφος» ή «κωφός»;

Υ.Γ Μπορεί να…. κουφαθήκαμε, αλλά αξίζει κάπου κάπου το (κατά τα άλλα βαρετό) ψείρισμα.

Δείχνει ότι όποια ΕΛΛΗΝΙΚΗ λέξη και να σηκώσεις, «σπουδαία» ή «ταπεινή», θα βρεις το ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΟΡΥΧΕΙΟ του ΟΜΗΡΟΥ.

του Χρυσόστομου Τσιρίδη...
Πηγή...https://olympia.gr/2018/06/27/κούφος...αι-κουφός-όχι/

Συνεχίζεται.....

Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας...

Συνέχεια του θέματος.....

Η φράση "Δεν περνάει η μπογιά της" που σήμερα χρησιμοποιείται για γυναίκες
που δεν αρέσουν πια στους άντρες λόγω ηλικίας, έχει τις ρίζες της στο Βυζάντιο.

Οι γυναίκες, κατά τη βυζαντινή εποχή, περιποιούνταν πολύ τον εαυτό τους.
Για να φαίνονται πιο όμορφες χρησιμοποιούσαν διάφορα καλλυντικά της
εποχής, όπως φυτικές αλοιφές και χρώματα. Ειδικά στην αγορά της
Κωνσταντινούπολης υπήρχαν πολλά μαγαζιά, που πουλούσαν αυτά τα προϊόντα ομορφιάς.

Οι Βυζαντινές συνήθιζαν να βγάζουν τα φρύδια τους και να τα ζωγραφίζουν,
να βάφουν τα μάτια και τα χείλη τους με διάφορα έντονα χρώματα, ακόμα και
να αποτριχώνουν τα πόδια τους με προϊόντα που φτιάχνονταν από καραμέλα και μαστίχα.
Τα καλύτερα καλλυντικά, όπως και στη σημερινή εποχή, ήταν τα χειροποίητα
και οι κυρίες που τα έφτιαχναν και τα πουλούσαν, γίνονταν πλούσιες.

Τα προϊόντα ομορφιάς της εποχής δεν χρησιμοποιούσαν μόνο οι απλές
γυναίκες, αλλά γυναίκες όλων των τάξεων, ακόμα και αυτοκράτειρες.
Παρά τις προσπάθειές τους να εντυπωσιάζουν τους άντρες, όπως είναι φυσικό
δεν μπορούσαν να νικήσουν το χρόνο.

Οι σύζυγοι δεν πείθονταν από τα μπογιατίσματα και τους καλλωπισμούς των
γυναικών τους και αναζητούσαν ερωτική συντροφιά σε νεότερες και ομορφότερες.
Όταν συνέβαινε αυτό, ειδικά σε αυτοκράτειρες, οι κακές γλώσσες έλεγαν
πως «δεν πέρασε η μπογιά της» και ο άντρας της την απάτησε.
Λέγεται μάλιστα ότι το ίδιο έπαθε και η αυτοκράτειρα Θεοδώρα, που με το
πέρασμα του χρόνου έβλεπε την ομορφιά και τη νεότητά της να χάνονται.
Ο Ιουστινιανός, την απατούσε και οι κυρίες της αυλής αρέσκονταν να την
κουτσομπολεύουν λέγοντας πως «ούτε της Θεοδώρας περνάει πια η μπογιά».

Συνεχίζεται..
ΠΗΓΗ..https://olympia.gr/2018/08/21/από-πο...ερίοδο-του-βυ/

Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Συνεχίζω το θέμα....

Τι σημαίνει ΛΥΔΊΑ ΛΊΘΟΣ....

Πώς τη χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι για να μετράνε τα καράτια, τη γνησιότητα
του χρυσού και τη σχέση είχε με τον «τραπεζίτη».

Η φράση «λυδία λίθος» χρησιμοποιείται μεταφορικά για να δηλώσει τρόπο
δοκιμασίας, ελέγχου, εξακρίβωσης.
Στην κυριολεξία η πέτρα από την Λυδία, πόλη στα παράλια της Μικράς Ασίας,
ήταν ένα εργαλείο με το οποίο εξακρίβωναν τη γνησιότητα των πολύτιμων λίθων.
Η λυδία λίθος ή «λυδία πέτρη», όπως αποκαλούταν στην αρχαιότητα, ήταν ένα
σκληρό μαύρο πέτρωμα που υπήρχε σε αφθονία στην περιοχή της Λυδίας, απ΄
όπου πήρε και το όνομα της.

Επρόκειτο για ένα είδος βασάλτη το οποίο οι αρχαίοι Έλληνες εισήγαγαν
προκειμένου να χρησιμοποιήσουν με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο.
Ήταν αριστοτέχνες στο εμπόριο και έκαναν καινοτομίες και διακρατικές συναλλαγές.
Η λυδία λίθος αποτελούσε ένα από τα βασικότερα εργαλεία τους.

Η χάραξη της πέτρας και το μέτρημα των καρατίων..
Το πέτρωμα αυτό διαθέτει μια πολύ περίεργη ιδιότητα.
Όταν τρίβεται πάνω του ένα κομμάτι χρυσού, χαράζεται στο σώμα του ένα
ίχνος συγκεκριμένου χρώματος.
Αν αντί για καθαρό χρυσό τριφτεί πάνω στην πέτρα κάποιο κράμα που περιέχει
χρυσό, τότε το ίχνος έχει διαφορετικό χρώμα.
Όσο περισσότερο χρυσό περιέχει το κράμα τόσο πιο έντονο είναι το χρώμα της χαρακιάς.
Οι αρχαίοι Έλληνες λοιπόν, μέσω της λυδίας λίθου, είχαν ανακαλύψει τον
τρόπο να μετρούν αυτά που σήμερα ονομάζουμε καράτια, υπολογίζοντας
αντίστοιχα και την αξία του κράματος.
Η πέτρα αυτή δεν παρείχε μόνο έναν ασφαλή τρόπο εντοπισμού των κάλπικων
χρυσών νομισμάτων, βοηθούσε επίσης στον καθορισμό της ισοτιμίας ανάμεσα
στα εκατοντάδες νομίσματα που κυκλοφορούσαν στον αρχαίο κόσμο, πράγμα
απαραίτητο στο διακρατικό εμπόριο.

Εκείνη την περίοδο συνυπήρχαν εκατοντάδες πόλεις-κράτη, αλλά και μεγάλες
αυτοκρατορίες- από τις Ηράκλειες Στήλες μέχρι τη Μεσοποταμία κι από το
βάθος της Αιγύπτου ως τις βόρειες ακτές της Μαύρης Θάλασσας.
Κάθε κράτος και κρατίδιο, κάθε βασιλιάς και ηγεμόνας, αναμείγνυε
διαφορετικές δόσεις χρυσού ή ασημιού στο κράμα του νομίσματος του.

Η γνησιότητα των νομισμάτων..

Αν και κατά την κλασική περίοδο κυκλοφορούσαν επίσης κοινής αποδοχής
νομίσματα, όπως η γλαυξ των Αθηνών, οι δαρεικοί των Περσών ή οι στατήρες
της Κυζίκου, συνήθως ο κάθε έμπορος χρησιμοποιούσε τα νομίσματα της δικής
του πόλης στις συναλλαγές του.
Το έργο του υπολογισμού της ισοτιμίας όλων αυτών των νομισμάτων
αναλάμβαναν επαγγελματίες εκτιμητές, παρατεταγμένοι μπροστά στα
τραπεζάκια τους σε κάθε εμπορική στοά ή προβλήτα λιμανιού.

Το συγκεκριμένο είδος αργυραμοιβού εμφανίστηκε πρώτα στον Πειραιά, το
μεγαλύτερο λιμάνι της Μεσογείου κατά την κλασική περίοδο, απ’ όπου
περνούσαν όλα τα εμπορεύματα και όλοι οι έμποροι του γνωστού τότε κόσμου.

Οι έμποροι απευθύνονταν στον αργυραμοιβό, ο οποίος τρίβοντας τα νομίσματα
στη λύδια λίθο, καθόριζε με ακρίβεια την περιεκτικότητα τους σε χρυσό άρα και την αξία τους.
Άλλοτε ο αργυραμοιβός πληρωνόταν για την πιστοποίηση των νομισμάτων,
ώστε να μην κλέβει ο ένας έμπορος τον άλλον, συχνά όμως τα αντάλλασσε ο
ίδιος με άλλα νομίσματα, αποκομίζοντας σημαντικό κέρδος.
Από εκεί προέρχεται και μια από τις αμφιλεγόμενες ονομασίες της εποχής μας,
ο «τραπεζίτης», αυτός δηλαδή που κάθεται μπροστά από το τραπέζι.

Η λύδια λίθος λοιπόν συνέβαλε στο εμπόριο της αρχαιότητας και διασώθηκε
στις μέρες μας ως έκφραση με την ίδια ακριβώς σημασία.
Ως λύδια λίθος θεωρείται το δοκιμαστήριο πάνω στο οποίο πιστοποιείται η
γνησιότητα και η πραγματική αξία ενός πράγματος που δοκιμάζεται.

Πηγές: https://olympia.gr/2018/09/20/τι-σημ...δία-λίθος-πώς/
Μια σταγόνα ιστορία, του Δημήτρη Καμπουράκη, εκδόσεις Πατάκη

Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Συνεχίζω το θέμα....

Ποια ήταν η Πανάκεια που έδωσε το όνομά της στο «Φάρμακο δια πάσα νόσο»;

Πανάκεια ονομάζουμε σήμερα κάθε ιδεατό φάρμακο, για το οποίο επικρατεί η
αντίληψη ότι θεραπεύει κάθε ασθένεια σωματική ή ψυχική.
Μακάρι να είχε βρεθεί, γιατί θα μας οδηγούσε, αν όχι στην αθανασία,
τουλάχιστον σε μια υγιή μακροζωΐα, αλλά δυστυχώς δεν έχει (ακόμα) ανακαλυφθεί.

Γιατί όμως αυτό το φανταστικό φάρμακο το ονομάσαμε πανάκεια;
Η απάντηση βρίσκεται στην ελληνική μυθολογία:

Η Πανάκεια ήταν μια ανθρωπόμορφη δευτερεύουσα θεότητα, συνυφασμένη με
την έννοια της θεραπείας (ή βοτανοθεραπείας) επί πάσας νόσου.
Φέρεται ως κόρη του Ασκληπιού και της Ηπιόνης, αδελφή της θεάς Υγιείας,
της Ιασούς, του Μαχάωνα και του Ποδαλείριου – ιατρών του Τρωικού Πολέμου, κατά τον Όμηρο.

Λατρευόταν κυρίως στον Ωρωπό Αττικής, στην Κάλυμνο, στην Κω κ.α.
Η μορφή της παρίσταται και στο Ασκληπιείο Αθηνών.
Επειδή θεωρείτο ως θεά ικανή να θεραπεύει κάθε ασθένεια, το όνομά της
διαδόθηκε γρήγορα σε όλες τις ελληνικές πόλεις – ειδικότερα σε φάρμακα
ικανά να θεραπεύουν, αν όχι όλες τις ασθένειες, τουλάχιστον τις περισσότερες από αυτές.
Έτσι προέκυψε το όνομα του ιδεατού φαρμάκου, που χρησιμοποιούμε μέχρι σήμερα.

Συνεκδοχικά πανάκεια καλείται και κάθε προσωρινή λύση ή λήψη μέτρων επί πολλαπλών προβλημάτων.

Συνεχίζεται.

ΠΗΓΉ...https://bimag.gr/poia-htan-h-panakei...dia-pasa-noso/

Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Συνεχίζω το θέμα.....

«Δεν θα μείνει κολυμπηθρόξυλο».
Που σημαίνει ότι δεν θα μείνει τίποτα όρθιο, θα γίνει χαμός, θα διαλυθούν τα πάντα…
Τι είναι το κολυμπηθρόξυλο που πρωταγωνιστεί στη γνωστή φράση της
απόλυτης καταστροφής;

Σανίδα σωτηρίας

Το κολυμπηθρόξυλο είναι ξύλο που απομένει από το ναυάγιο πλοίου και μπορεί
να γίνει η σανίδα σωτηρίας κάποιου ναυαγού.
Είναι, δηλαδή, το ξύλο πάνω στο οποίο μπορεί να στηριχτεί ο ναυαγός για να
κολυμπήσει προς την ακτή.
Όταν λοιπόν λέμε ότι «δεν θα μείνει κολυμπηθρόξυλο», εννοούμε ότι θα γίνει
κοσμοχαλασιά, δεν θα υπάρχει καμία ελπίδα σωτηρίας.

Ξύλο μεταφοράς της κολυμπήθρας

Κολυμπηθρόξυλο όμως αποκαλούσαν παλιότερα και το ξύλο με το οποίο
μετέφεραν την κολυμπήθρα για τα βαφτίσια.

Πριν από τον πόλεμο πολλά βαφτίσια γίνονταν στα σπίτια (κυρίως πλουσίων).
Έτσι έπρεπε η κολυμπήθρα να μεταφερθεί από την εκκλησία στο σπίτι της βάφτισης.
Τη μεταφορά αναλάμβαναν δύο χαμάληδες, που περνούσαν ένα ξύλο από τις
πιάστρες της κολυμπήθρας για να την κουβαλήσουν.

Όταν τέλειωνε η βάφτιση, έπαιρναν πάλι την κολυμπήθρα, την πήγαιναν στην
εκκλησία και άδειαζαν το νερό με το άγιο λάδι και τα μαλλιά του παιδιού που
βαφτίστηκε στην καταβόθρα που ήταν χτισμένη έξω από την εκκλησία, δίπλα στο Ιερό.
Κάποιες φορές όμως από το βάρος το ξύλο έσπαγε και η κολυμπήθρα έπεφτε στον δρόμο.
Και βέβαια χυνόταν το νερό από τη βάφτιση, οπότε και αυτό αποτελούσε ένα
είδος καταστροφής.

ΠΗΓΗ.https://bimag.gr/ti-einai-to-kolymphthroxylo/

Συνεχίζεται...

Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Συνεχίζω το θέμα....

Πώς βγήκε η φράση «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά»

Όταν θέλουμε να πούμε ότι τα δύσκολα έπονται, χρησιμοποιούμε συχνά τη
φράση «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά».

Η έκφραση αυτή προέρχεται από την εποχή των Ενετών, σύμφωνα
τουλάχιστον με τον Τάκη Νατσούλη.
Όταν οι Ενετοί ήθελαν να μεταφέρουν το στρατό τους χρησιμοποιούσαν
μεταγωγικά.
Τα καράβια αυτά ήταν ξύλινα και πελώρια και είχαν σχήμα αχλαδιού.
Τις περισσότερες φορές έσερναν, πίσω τους ένα μικρό καραβάκι, όπου έβαζαν
μέσα τον οπλισμό, τα πολεμοφόδια, τρόφιμα και διάφορα πολεμικά σύνεργα.

Αυτά τα πλοία οι Έλληνες τα είχαν βαφτίσει «αχλάδες» από το σχήμα τους.
Έτσι όταν καμιά φορά στο πέλαγος παρουσιαζόταν κανένα άγνωστο καράβι, οι
νησιώτες ανέβαιναν πάνω στους βράχους και από κει παρακολουθούσαν τις κινήσεις του.

Αν το πλοίο ήταν απλώς ιστιοφόρο, δεν ανησυχούσαν και τόσο, γιατί υπήρχε
πιθανότητα να συνεχίσει γι’ αλλού το δρόμο του.
Αν όμως ήταν «αχλάδα», τούς έπιανε πανικός, γιατί καταλάβαιναν ότι σε λίγο
θα άρχιζαν μάχες, πολιορκίες, πείνα και θάνατοι. Έφευγαν τότε για να πάνε να
ετοιμάσουν την άμυνά τους.

Από στόμα σε στόμα κυκλοφορούσε η φήμη ότι η «αχλάδα» έχει πίσω την ουρά.
Με την ουρά εννοούσαν το καραβάκι που έσερνε το μεταγωγικό.
Άρα προμηνύεται επίθεση. Και για να συνειδητοποιήσουν τον κίνδυνο και να
προετοιμαστούν ανάλογα έλεγαν: «πίσω έχει η αχλάδα ουρά».

Ωστόσο, ενστάσεις για την εξήγηση αυτή έχει ο Νίκος Σαραντάκος, ο οποίος
εικάζει ότι προέρχεται από το γεγονός ότι η ουρά του αχλαδιού, το αντίθετο
σημείο από το κοτσάνι, δεν τρώγεται και είναι δυσάρεστο στη γεύση.
Όποιος λοιπόν γεύεται το ζουμερό αχλάδι και χαίρεται, δεν πρέπει να ξεχνάει
ότι ακολουθούν τα δυσάρεστα.

ΠΗΓΉ..https://www.newsbeast.gr/greece/arth...hlada-tin-oura

ΠΛΗΡΩΣΕ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ

Οι φόροι πριν από το 19ο αιώνα ήταν τόσοι πολλοί στην Ελλάδα, ώστε όσοι
δεν είχαν να πληρώσουν, έβγαιναν στο βουνό.
Για τη φοβερή αυτή φορολογία, ο ιστορικός Χριστόφορος Άγγελος, γράφει τα
εξής χαρακτηριστικά:

«Οι επιβληθέντες φόροι ήσαν αναρίθμητοι, αλλά καί άνισοι.
Εκτός της δέκατης, του εγγείου και της διακατοχής των ιδιοκτησιών, έκαστη
οικογένεια κατέβαλε χωριστά φόρον καπνού (εστίας), δασμόν γάμου, δούλου
και δούλης καταλυμάτων, επαρχιακών εξόδων καφτανίων, καρφοπετάλλων και άλλων εκτάκτων.

Ενώ δε ούτο βαρείς καθ' εαυτούς ήσαν οί επιβληθέντες φόροι, έτι βαρυτέρους
και αφορήτους καθίστα ο τρόπος της εισπράξεως και η δυναστεία των
αποσταλλομένων πρός τούτο υπαλλήλωνη εκμισθωτών.
Φόρος ωσαύτως ετίθετο απί των ραγιάδων (υπόδουλος-τουρκ.raya) εκείνων
οίτινες έτρεφον μακράν κόμην».

Από το τελευταίο αυτό, έμεινε παροιμιώδης η φράση....
«πλήρωσε τα μαλλιά της κεφαλής του»

ΠΗΓΉ..https://www.newsbomb.gr/bombplus/blo...ikes-paroimies

Συνεχίζεται...

Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Συνέχεια του θέματος...

Θα καταθέσω κάτι που δεν έχει σχέσει σχετικά με τις φράσεις και τι σημαίνουν
αλλά έχει σχέσει Γιατί σβήνουμε κεριά στα γενέθλια;

Ένα από τα πιο διαδεδομένα έθιμα σε όλο τον κόσμο είναι το σβήσιμο των
κεριών της τούρτας την ημέρα των γενεθλίων.
Στις περισσότερες χώρες ακολουθείται η ίδια διαδικασία.
Πάνω στην τούρτα τοποθετούνται τόσα κεριά όσα τα χρόνια ζωής του εορτάζοντος.
Φίλοι και συγγενείς λένε με μια φωνή το τραγούδι των γενεθλίων και στο
τέλος ο εορτάζων σβήνει τα κεριά, κάνοντας μια ευχή.
Ποια είναι όμως, η προέλευση αυτού του εθίμου;

Σύμφωνα με μια θεωρία, το έθιμο αυτό έχει τις ρίζες του στην αρχαία Ελλάδα.

Οι αρχαίοι Έλληνες λέγεται ότι έφτιαχναν πίτες με μέλι, τις οποίες στόλιζαν με
κεριά, προς τιμήν της θεάς Αρτέμιδος.
Τα κεριά συμβόλιζαν τα αστέρια και το φεγγάρι.
Οι αρχαίοι έσβηναν τα κεριά γιατί πίστευαν ότι ο καπνός μεταφέρει τις ευχές τους στους θεούς.
Την ίδια τελετή έκαναν και στα γενέθλια των παιδιών τους γιατί θεωρούσαν
ότι η θεά Άρτεμις ήταν προστάτιδα των παιδιών και έτσι θα τα προστάτευε από
αρρώστιες και κάθε κακό.

Tο έθιμο αυτό έχει τις ρίζες του στην αρχαία Ελλάδα.

«Ω κορυφαία Θεά των γεννήσεων, Ακραία Άρτεμη δέξου αυτόν τον σεμνό
ύμνο και χάρισε την ευλογία σου σε αυτόν που γιορτάζει την ημέρα της
γεννήσεως του στο υλαίο πεδίο της ύπαρξης….
Σεμνή Θεά δώρισε την σπουδαιότητα και τον σεβασμό σε τούτη την ύπαρξη.»
έλεγε η αρχαία ελληνική ευχή για τα γενέθλια.

Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία, το σβήσιμο των κεριών προέρχεται από την Γερμανία του 18ου αιώνα.
Οι Γερμανοί εμπλούτισαν λίγο τα κέικ που φτιάχνονταν μέχρι τότε και άρχισαν
να φτιάχνουν τούρτες με ζαχαρόπαστα, τις οποίες στόλιζαν με κεριά.
Συγκεκριμένα, το έθιμο καθιερώθηκε στο φεστιβάλ για παιδιά Kinderfeste.

Συνήθως, έβαζαν πάνω στην τούρτα τόσα κεριά όσα ήταν τα χρόνια που ζούσε
ο παιδί, συν ακόμα ένα που συμβόλιζε την μακροζωία.

Για πολλούς τα αναμμένα κεριά συμβολίζουν «το φως της ζωής», ενώ άλλοι
θεωρούν ότι διώχνουν μακριά το κακό.

Το έθιμο όμως, δεν αφορούσε μόνο τα παιδιά.
Το 1746 ο Γερμανός κληρικός Nikolaus Ludwig von Zinzendorf γιόρτασε τα
γενέθλιά του με μια τεράστια τούρτα γεμάτη κεριά.

Κρατήστε όποια από τις δύο εκδοχές θέλετε και διαβάστε παρακάτω ολόκληρη την ευχή των αρχαίων....
Ω κορυφαία Θεά των γεννήσεων, Ακραία Άρτεμη δέξου αυτόν τον σεμνό ύμνο
και χάρισε την ευλογία σου σε αυτόν που γιορτάζει την ημέρα της γεννήσεως
του στο υλαίο πεδίο της ύπαρξης.

Εσύ που δίνεις το τέλειο δώρο Ανυσιδώρα χάρισε δώρα υγίειας, ευδαιμονίας,
πνευματικής και υλικής ανάπτυξης, χαράς, ευθυμίας, και κάθε άλλου ψυχικού ή
υλικού δώρου που εσύ κρίνεις για την αρετοδρομία της υπάρξεως.

Στάσου Βοηθός της υπάρξεως τούτης και Ευπλόκαμος, στρώνοντας άριστους
δρόμους αρετής που οδηγούν σε έπαθλα αιώνια ώστε η ψυχή να ομοιάζει την Ευστέφανη χάρη Σου.

Καθαρά Θεά, κράτα αμόλυντη την ψυχή από κάθε κακό.
Μεγαλώνυμη και Ολβιόμοιρη Θεά χάρισε την μέγιστη ευτυχία της μοίρας ως
Περασία βοήθησε την σκέψη να οδεύει ασφαλής από τις αναζητήσεις της.

Σαόφρων χάρισε υγιή σκέψη.
Σεμνή Θεά δώρισε την σπουδαιότητα και τον σεβασμό σε τούτη την ύπαρξη.»

Συνεχίζεται το θέμα....

Ευχαριστώ..

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Συνεχίζω το θέμα......

Ήξεις αφήξεις, ο αινιγματικός χρησμός της Πυθίας..

Τα δύο ρήματα είναι μέλλοντες των ρημάτων «ήκω» και «αφήκω».
Το πρώτο σημαίνει έχω φθάσει και το δεύτερο επιστρέφω.

Η φράση αποτελεί τμήμα ενός χρησμού της Πυθίας με πλήρη μορφή
«ἥξεις, ἀφήξεις, οὐκ ἐν πολέμῳ θνήξεις» και ο οποίος άλλαζε νόημα ανάλογα
σε ποιο σημείο της φράσης έμπαινε το κόμμα με αποτέλεσμα να καταστεί
συνώνυμο της ασάφειας.
α) “ἤξεις , ἀφήξεις, οὐ θνήξεις ἐν πολέμω = θα φθάσεις, θα επιστρέψεις , δεν θα πεθάνεις στον πόλεμο”
(β) “ἤξεις , ἀφήξεις οὐ, θνήξεις ἐν πολέμω = θα φθάσεις, δεν θα επιστρέψεις , θα πεθάνεις στον πόλεμο”

Τι αναφέρει το wiktionary.

ήξεις αφήξεις < ἥξεις ἀφήξεις οὐκ ἐν πολέμῳ θνήξεις (μεταφραστικό δάνειο
από την μεσαιωνική λατινική Ibis redibis nunquam per bella peribis)
«Θα πας θα γυρίσεις δεν θα πεθάνεις στον πόλεμο».
Διφορούμενη φράση που αποδίδεται στη Σίβυλλα, όπως αναφέρει ο Aubri ή
Aubry de Trois-Fontaines......
(στα λατινικά: Albericus Trium Fontium) (13ος αιώνας μ.Χ.), στο έργο του
Chronicon (Χρονικό), και μεταφράστηκε, μάλλον λανθασμένα, σε
μεταγενέστερη εποχή από κάποιον σε κακά αρχαία ελληνικά.
Πρόκειται για την απάντηση σε κάποιον στρατιώτη που ζήτησε χρησμό αν θα
γυρίσει ζωντανός από τον πόλεμο.
Αν η παύση γίνει στο redibis / ἀφήξεις, σημαίνει ο στρατιώτης θα γυρίσει, αν
γίνει στο non /οὐκ, σημαίνει ότι θα πεθάνει.

Επιμέλεια Αλέξανδρος Ν. Κατσαράς
Φιλόλογος
katsaras2002@yahoo.gr
Πηγή...https://olympia.gr/2018/11/06/ήξεις-...ματικός-χρησμ/

Συνεχίζεται.....

Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Συνεχίζω το θέμα.....

Πώς βγήκε η φράση «…του συρμού».
Η διάδοση των νέων τάσεων της μόδας μέσα από τον σιδηρόδρομο και πώς
τελικά η φράση απέκτησε αρνητικό πρόσημο...

Η χρήση του σιδηρόδρομου ως μέσου μαζικής μεταφοράς συνετέλεσε μεταξύ
άλλων και στην ενημέρωση των κυριών και των δεσποινίδων των προαστίων ή
των επαρχιακών περιοχών, για το ντύσιμο και τη μόδα που επικρατούσε στην πρωτεύουσα.
Το τρένο συνέδεε τις ευρωπαϊκές πόλεις με τις ελληνικές και μέσα από τις
ράγες του ταξίδευαν και οι νέες τάσεις της μόδας στις απομακρυσμένες περιοχές της χώρας.
Ο γυναικείος πληθυσμός των γαλλικών προαστίων έβλεπε κατά τη στιγμή της
αποβίβασης στην αποβάθρα τις παριζιάνες κυρίες, τον τρόπο που ντύνονταν,
τα χρώματα που έφεραν, τα αξεσουάρ που κρατούσαν, τα καπέλα που φορούσαν.
Στη συνέχεια και οι ίδιες μιμούμενες τiς Παριζιάνες ντύνονταν με τον ίδιο τρόπο.
Έτσι, η ενημέρωση ως προς τη μόδα ήταν έργο του σιδηροδρόμου και
καθιερώθηκε να ονομάζεται «του τελευταίου συρμού», εννοώντας ότι ήταν
πολύ πρόσφατη ενημέρωση περί της μόδας.

Την έκφραση «του τελευταίου συρμού» εισήγαγε στην Ελλάδα το περιοδικό
«Ευτέρπη» το 1847,παρά το γεγονός ότι στη χώρα μας δεν υπήρχε ακόμα σιδηρόδρομος!

Το 1869 στην Ελλάδα η πρώτη σιδηροδρομική σύνδεση ήταν μεταξύ της
Αθήνας (Θησείο) με τον Πειραιά.
Οι επεκτάσεις του σιδηροδρόμου με την καθιέρωση εκ παραλλήλου νέων
ενδιάμεσων στάσεων, εξυπηρετούσαν και αυτόν το σκοπό όπως και στην Ευρώπη.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, στον Πειραιά και στην Αθήνα βρισκόταν σε χρήση η
έκφραση «του τελευταίου συρμού», η οποία ακριβώς όπως και στη Γαλλία,
σήμαινε «η τελευταία» λέξη της μόδας.
Ο τελευταίος συρμός λοιπόν έφερνε τη μόδα και τις νέες τάσεις μιας κοινωνίας που μεταλλασσόταν διαρκώς.
Οι αλλαγές αυτές έβρισκαν πολλές φορές ενάντια το μεγαλύτερο μέρος της
κοινωνίας που ήταν συνήθως συντηρητική, ιδιαίτερα όταν ήταν πολύ ριζοσπαστικές.

Σταδιακά, η έκφραση «του τελευταίου συρμού» από «τελευταία λέξη της
μόδας», άρχισε να σημαίνει κάτι που ήταν αρνητικό, ευτελές ή επιπόλαιο.
Το «μην αφήνεις να σε επηρεάζουν οι ιδέες του συρμού», έμεινε τελικώς ως κάτι το αρνητικό.

Ως κάτι που μετέφερε ο σιδηρόδρομος από το παρηκμασμένο κέντρο διαβρώνοντας
την παραδοσιακή συντηρητική ηρεμία και γαλήνη των προαστίων....

Του Στέφανου Μίλεση...

ΠΗΓΉ: http://www.mixanitouxronou.gr/pos-vg...itiko-prosimo/

Συνεχίζεται το θέμα...

Ευχαριστώ.

[AVATARGR-1]

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Πως βγήκε η φράση πνίγει το κουνέλι....

Φράση που χρησιμοποιείται κατά κόρον για γυναίκα ελαττωμένων σεξουαλικών αντιστάσεων.
Κοινώς «εύκολη».
Ακόμα περισσότερο για γυναίκα δεσμευμένη που είναι όμως ευκόλως επιρρεπής στην απιστία.

Φράσεις με ίδια σημασία....

τη γυρνάει τη μπετονιέρα
τη μαδάει τη μαργαρίτα
τη ματσακονιάζει τη βάρκα
τη σουρώνει την ψαρόσουπα
τη χαλαρώνει τη βαλβίδα
την ανοίγει την πίσω πόρτα
την καταπίνει την κοινωνία
την κουνάει την αχλαδιά
την κουνάει την καμπάνα
την κρατάει την τιάρα
την κυνηγάει την πέρδικα
την ξεφλουδίζει τη μπανάνα
την τινάζει την βερικοκιά
τις μαζέυει τις ελιές
το γρασάρει το ρουλεμάν
το γυαλίζει το φυνιστρίνι
το δαγκώνει το αντίδωρο
το ευλογάει το γένι
το ζυμώνει το μπιφτέκι
το καβουρδίζει το φυστίκι
το κανελώνει το ριζόγαλο
το καταπίνει το κουκούτσι
το κρεμώνει το γαλακτομπούρεκο
το μαζεύει το λάστιχο
το μαζεύει το σαπούνι
το μαστιγώνει το δελφίνι
το μελώνει το παστέλι
το πάει το γράμμα
το πιπιλίζει το καλαμάκι
το ρουφάει το γλειφιτζούρι
το ρουφάει το κανελόνι
το σαλιώνει το πασαλάκι
το σηκώνει το ράσο
το σηκώνει το σακάκι
το στρώνει το σεντόνι
το σφίγγει το μπουλόνι
το σφουγγαρίζει το κατάστρωμα
το τρίβει το πιπέρι
το φυσάει το αχνιστό
το ψέλνει το ευαγγέλιο
το ψήνει το τσουρέκι
τον απλώνει τον τραχανά
τον βάζει το σύρτη
τον παίρνει
τον πασπαλίζει τον κουραμπιέ
τον στρίβει τον ντολμά
τον τσουρουφλίζει τον αστακό
τον φτύνει τον ταραμά
την καίω τη βάτα
την σιδερώνω τη γραβάτα

Πηγή:https://www.slang.gr/lemma/91-pnigo-to-lagoudaki

Ευχαριστώ.