#51
|
|||
|
|||
Αν ισχύει η εικασία σου, δεν αντιστέκομαι, παρατηρώ. Δεύτερον, ο μηδενισμός δεν έχει να κάνει με το αριθμητικό. Όταν όλα τα βλέπεις ίδια, δεν δίνεις νόημα σε τίποτα. Αυτό θα πει μηδενισμός.
|
#52
|
||||
|
||||
Οχι, μηδενισμός είναι μια ακραία μορφή σκεπτικισμού.
|
#53
|
|||
|
|||
Ο μηδενισμός δεν είναι αποκλειστικά ο ακραίος σκεπτικισμός. Ο ακραίος σκεπτικισμός είναι μια από μερικές μορφές μηδενισμού.
Wikipedia warning για τους ευαίσθητους! Παράθεση:
Παράθεση:
|
#54
|
||||
|
||||
Ναι, ΟΚ, ας πούμε ότι είναι έτσι. Ποια απ' όλες τις έννοιες του μηδενισμού νομίζεις ότι με περιγράφει;
Έπειτα, προσπερνάς πολύ ελαφρά το θέμα της γλώσσας. Χωρίς να θέλω να υπαινιχθώ αρχές της γλωσσικής σχετικότητας, είναι απαραίτητο να δίνεις σημασία στις λέξεις που χρησιμοποιείς. Να σου δώσω ένα παράδειγμα, που αφορά το θέμα που συζητάμε. Ο τίτλος "γνωρίζουμε τον εαυτό μας;" θα μπορούσε να είναι μαι πρόταση άνευ σημασίας. Ας υποθέσουμε ότι ο εαυτός σου διαμορφώνεται συνεχώς, κάθε ώρα και στιγμή, ακόμα και μετά την ανάγνωση αυτού του μικρού κειμένου που γράφω. Πιθανόν λοιπόν να είσαι διαφορετικός στο τέλος της ανάγνωσης, εγώ είμαι σίγουρα, ξαναθυμήθηκα στην αρχή αυτή από τα φοιτητικά μου χρόνια. Άρα ποιον εαυτό ξεκινάς να ανακαλύψεις; τον χθεσινό, τον περσινό ή τον τωρινό; Αυτόν με τον οποίο μιλάω ή αυτόν που θα έχει διαμορφωθεί σε μέλλοντα χρόνο; Για να μην σκεφτεί κάποιος ότι πάω να παίξω την κολοκυθιά, θα καταλήξω ότι το παραπάνω ερώτημα ενδέχεται να είναι παραπλανητικό, και να κρύβει μια ψυχική ανισορροπία, ενός ανθρώπου που δεν αισθάνεται καλά στις παρούσες συνθήκες. Και αναζητά μια υπαρξιακή απάντηση στο πρόβλημά του, ενώ μπορεί να το επιλύσει μια γνωσιακή συμπεριφορική προσέγγιση (ilias1990 θεωρητικά μιλάω, μην το πάρεις προσωπικά). |
#55
|
|||
|
|||
Παράθεση:
Είναι απαραίτητο να δίνεις σημασία στις λέξεις που χρησιμοποιείς. Με τρελαίνει η ειρωνία ότι η πρόταση περιέχει μια αμφισημία: Μπορεί να σημαίνει να προσέχουμε ποιες λέξεις χρησιμοποιούμε, ή μπορεί να σημαίνει να δίνουμε νόημα στις λέξεις που χρησιμοποιούμε. Τέλος πάντων, και τα δύο είναι απαραίτητα (όσο δίνουμε όλοι τα ίδια ή συμβατά νοήματα για την ίδια λέξη), και τα δύο εξυπηρετούν τον σκοπό της επικοινωνίας, να κάνουμε τον άλλον να σκεφτεί αυτό που σκεφτόμαστε όσο πιστότερα γίνεται. Οπότε θα έλεγα ότι εδώ συμφωνούμε. Παράθεση:
|
#56
|
||||
|
||||
Οχι έτσι, δες το ως εξής: Το άπειρο, όσο κι αν το τέμνεις, όσα κομμάτια και να διαχωρίσεις , πάλι άπειρο παραμένει. Μπορεί ο Εαυτός να προέρχεται από το Ολο, παραμένει όμως το δικό μας κομμάτι. Με τον ίδιο τρόπο που το δικό μας ασυνείδητο, είναι ένα κομμάτι του συλλογικού ασυνείδητου (κατά Γιούνγκ)
|
#57
|
||||
|
||||
Άρα κάποιες αρχές της ψυχανάλυσης μπορεί και να ισχύουν, άσχετο του ότι σαν επιστήμη η ψυχανάλυση απέτυχε. Αυτό που γράφεις το πιστεύω ακράδαντα. Ο άνθρωπος σαν μονάδα είναι ο μικρόκοσμος ενώ ο άνθρωπος σαν είδος είναι ο μακρόκοσμος. Εξερεύνησε τον μικρόκοσμο και θα γνωρίσεις τον μακρόκοσμο και vice versa.
|
#58
|
||||
|
||||
Το πρόβλημα με την ψυχανάλυση ειναι πως δεν ήταν επιστήμη. Η επιστήμη δεν στηρίζεται σε αυθαίρετες εικασίες. Θα έλεγα ότι αρκετές αρχές της ψυχολογίας ισχύουν, έχουν αποδειχτεί. Υπάρχουν και εκεί θολά νερά, όπως η διαπροσωπική. Αλλά σε γενικές γραμμές, η σύγχρονη ψυχολογία βρίσκεται σε καλό δρόμο.
|
#59
|
||||
|
||||
Παράθεση:
|
#60
|
||||
|
||||
Σε τόσο εξειδικευμένα πράγματα, μόνο ψυχολόγος θα μπορούσε να μας διαφωτίσει
|
Εργαλεία Θεμάτων | |
Τρόποι εμφάνισης | |
|
|