Το forum του μεταφυσικού  

Επιστροφή   Το forum του μεταφυσικού > Η πόλη της FantasyGate > Τμήμα Πολυσυγγραφίας

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #11  
Παλιά 11-10-12, 00:02
Το avatar του χρήστη lana
lana Ο χρήστης lana δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 05-01-2012
Περιοχή: athens/london
Μηνύματα: 198
Προεπιλογή

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10- Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΑΛΦΟΝΣΟ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ

Σε λίγες μέρες επιστρέψαμε και πάλι στο κάστρο, επιτέλους είχα ξανά το χώρο μου και ένιωθα πιο ασφαλής επειδή είχα μάθει την περιοχή.
Ο Μάρκος καθόταν στην βιβλιοθήκη παρά την ευγνωμοσύνη στον Δημήτρη για τη διάσωση Μου ήταν αδύνατο να τον συμπαθήσει...σκεφτόταν για ώρες πόσα είχαν αλλάξει μέσα του και μέσα στο μυαλό του από την στιγμή που με γνώρισε.
-τι σκέφτεσαι γιε μου?, τον ρώτησε η βασίλισσα βλέποντας τον σκεπτικό
-τίποτα μητέρα σκέφτομαι να οργανώσω ένα ταξίδι για την ανακάλυψη μιας νέας χώρας...
-πώς σου ήρθε τώρα αυτό?
-απλώς η Ζοζεφίνα έχει μαζί της ένα χάρτι που της το έδωσαν οι γονείς της μου το έδειξε μόνο εμένα και έχει και άλλα μέρη πέρα απ΄αυτά που ξέρουμε
-πάλι αυτή? δεν μ΄αρέσει αυτή η κοπέλα για σένα γιέ μου εσύ είσαι όμορφος , καλός και γενναίος εκείνη είναι κινική δεν έχει σεβασμό είδες πως μου μίλησε μπροστά στο κόσμο?!
-την προκάλεσες μητέρα, γιατί δεν την συμπαθείς? είναι πολύ ξεχωριστή μια άξια πριγκίπισσα να σταθεί δίπλα μου!
-νιώθω να μας λέει ψέματα και είναι σαν να τους μαγεύει όλους να την συμπαθήσουν ίσως είναι μάγισσα!!!
-χαχαχαχα υπερβάλεις!
Εκείνη την στιγμή μπήκα μέσα με την Σελίν, υποκλίθηκα στην βασίλισσα χαμογέλασα στον Μάρκους και κάτσαμε σε ένα τραπεζάκι και της έδειχνα κάποια πράγματα. εκείνη γελούσε δεν με πίστευε. που να ήξερε πόσο θα αλλάξει ο κόσμος μακάρι να μπορούσα να την πάρω μαζί μου, ίσως αν μου έδειχνε απόλυτη εμπιστοσύνη να της έδειχνα και εγώ και κάποτε να της τα έλεγα όλα, αλλά προς το παρόν δεν εμπιστευόμουν κανέναν....
-μπορείς να φύγεις Σελίν είπε ο Μάρκους θα κάτσω εγώ με την Ζοζεφίνα
-μάλιστα είπε ντροπαλά και μας άφησε μόνους
εγώ συνέχισα να κοιτάω κάτι εικόνες, και τα ξεφύλλιζα
-μου έχεις θυμώσει και δεν μου μιλάς?
-όχι απάντησα απλώς ξέρω ακριβώς τι σου έλεγε μητέρα σου τώρα...και δεν μ αρέσει αυτό..δεν της έχω κάνει τίποτα!
-αγάπη μου γλυκιά που μου στεναχωριέσαι έτσι είναι η μητέρες
-ναι συγγνώμη έχεις δίκιο δεν μου φταίς εσύ!
-σε μια εβδομάδα θα πάω στην χώρα μου Νορμανδία θέλω να έρθεις μαζί μου... θα κάνουμε ένα ταξίδι θα είναι πολύ ωραία.
-δεν ξέρω Μάρκους δεν νιώθω καλά τελευταία και με όλα αυτά θα είναι κουραστικό ταξίδι.
-θα είναι κουραστικό ένα ταξίδι με τον αρραβωνιαστικό σου ??? δεν σε καταλαβαίνω είπε και σηκώθηκε και έφυγε, ο δάσκαλος μου, ήταν ένας γέρος γύρω στα 74 αλλά κρατιόταν καλά ήρθε και με πλησίασε
-κύριε Αλφόνσο του είπα χαμογελαστά
-τι κάνεις πριγκίπισσα Ζοζεφίνα ?
-η αλήθεια είναι οτι ήθελα να σας ρωτήσω κάτι, αλλά δεν θέλω να γελάσετε και να μείνει μεταξύ μας
-βέβαια αγαπητή μου, πείτε μου
Απάντηση με παράθεση
  #12  
Παλιά 11-10-12, 00:02
Το avatar του χρήστη lana
lana Ο χρήστης lana δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 05-01-2012
Περιοχή: athens/london
Μηνύματα: 198
Προεπιλογή

-έχω ακούσει κάτι για χρονοπύλες και ήθελα να ρωτήσω τι γνωρίζετε γι αυτά.? με κοίταξε με μάτια γουρλωμένα
-από κει έρχεσαι ?
-τι εννοείτε ?
-μικρή μου εσύ δεν είσαι από αυτήν την εποχή! το ξέρω καλά... δεν με ξεγελάνε τα μάτια μου... εσύ ξέρεις και πιο πολλά και από μένα, γνωρίζεις τέλεια μαθηματικά, αστρονομία, μιλάς με άλλο τόνο, και ζωγραφίζεις παράξενα
-είμαι μια παράξενη πριγκίπισσα είπα νευρικά
-κάθε γυναίκα κρύβει μέσα της μια πριγκίπισσα μου είπε, από ποια χρονιά έρχεσαι? δεν ήξερα αν έπρεπε να του μιλήσω... μπορείτε να περιμένετε λίγο και φώναξα την Σελίν που βρισκόταν απ΄έξω.
-πήγαινε βρες τον Αρθούρο και πες του να έρθει αμέσως εδώ..!!
-μα
-τώρα είπα Σελίν
πήγα και έκατσα δίπλα στον δάσκαλο
-εσείς από ποια εποχή έχετε έρθει? τον ρώτησα
-πανέξυπνο πλάσμα!!! μου είπε, ο Δημήτρης μπήκε μέσα ανήσυχος, για να τον καλέσω πρέπει να ήταν σοβαρό.
-κάτσε του είπα από δώ ο δάσκαλος μου ο Αλφόνσο έχει έρθει εδώ από κάποια χρονοπύλη.
-πανέξυπνο πλάσμα!!! ξαναείπε όλα τα καταλαβαίνεις
-αλήθεια??? ρώτησε ο Δημήτρης
-ναι, νεαρέ αλλά και εσείς...!!!
-ναι είπε ο Δημήτρης χωρίς να το σκεφτεί. πείτε μου από που έχετε έρθει?
-έχω έρθει μικρέ από το 1984 μπήκα μέσα σε μια πύλη στα ιωάννινα και έχω εγκλωβιστεί εδώ δεν έχω βρεί ακόμα έξοδο.
-είστε έλληνας δηλαδή δάσκαλέ!! πόσο χαίρομαι και εμείς από τα Ιωάννινα ερχόμαστε βρήκαμε μια πύλη σε ένα σπιτί, σε ένα υπόγειο!
-στο σπίτι μου!!! στο τούνελ μπήκατε ?
-ναι ναι είπε ο Δημήτρης!!
-η γυναίκα μου ζει ?
-ναι,κύριε Αλφόνσο είπε ο Δημήτρης είναι καλά , μια χαρά θα έλεγα!!
-τι καλά νέα!! αναφώνησε
-τι θα κάνουμε δηλαδή εμείς τώρα ? θα μείνουμε για πάντα εδώ? ρώτησα
-κοριτσάκι μου, έχω βρει κάποιες πύλες αλλά είναι μακριά... δεν μπορώ να πάω εγώ πια,είμαι ένας γέρος άνθρωπος δεν μπορώ τα ταξίδια, αλλά θα σας φτιάξω ένα χάρτι να φύγετε!
Ύστερα από μια ώρα συζήτησης σηκώθηκα να πάω στο δωμάτιο μου, όταν μπήκα μέσα βρήκα την Σελίν να ετοιμάζει τα πράγματα μου..
- μα τι κάνεις εκεί ? την ρώτησα
- ο Πρίγκιπας Μάρκους μου είπε να ετοιμάσω τα πράγματα σας το βράδυ φεύγετε...
-μην ετοιμάζεις τίποτα της είπα , πρέπει κάποιος να του μάθει τρόπους του κυρίου. και κατευθήνθηκα νευριασμένα στο δωμάτιο του.άνοιξα την πόρτα
-καλά ποιος νομίζεις ότι είσαι ... του είπα και έμεινα όταν τον είδα γυμνό, βάλε κάτι πάνω σου είπα και κοίταξα από την άλλη. εκείνος γέλασε τύλιξε την πετσέτα γύρω του.
-συγγνώμη για την εμφάνιση μου είπε γελώντας, αλλά έκανα μπάνιο και κάποια ξέχασε τους τρόπους της και μπήκε στο δωμάτιο μου έτσι...
-σιγά, σαν δεν έχω ξαναδεί γυμνό άντρα !!! του είπα αλλά στο θέμα μας τώρα
-τι έχεις πάει με κάποιον? με ρώτησε και με άρπαξε από το μπράτσο
-με πονάς του είπα, είχα έναν αδερφό στην Ελλάδα μικροί κάναμε και μπάνιο μαζί ελεινέ του είπα και ξέσπασα σε κλάμματα. το έχεις παρακάνει μα την παναγιά!!! είσαι ένας βάρβαρος!!!
-συγγνώμη !!!, απλώς με κάνεις να ζηλεύω... μου τρώει τα σωθικά η ζήλεια μου
-δεν μιλάω μόνο γι αυτό του είπα δεν με πολύ νοιάζει κιόλας, αλλά με πειράζει που πέρνεις αποφάσεις χωρίς να με ρωτήσεις, γιατί η Σελίν μαζέυει τα ρούχα μου?
-θα πάμε ταξίδι στο είπα δεν καταλαβαίνω γιατί δεν θες να έρθεις ?
-γιατί σου είπα δεν μ αρέσουν τα ταξίδια
-εσύ τα λατρεύεις και μόνη σου μου είχες πει, αμά έρθεις θα πάω να κάνω το ταξίδι για να ανακλύψουμε την Αμερική. στο υπόσχομαι!!!
-δεν μου κάνουν τίποτα οι υποσχέσεις, θέλω πράξεις!!! , με φίλησε , άνοιξε η πόρτα του δωματίου
-ξενδιάνθρωπη άκουσα μια γυναίκα να μου λέει , όταν γύρισα είδα την βασίλισσα
-δεν είστε ακόμα παντρεμένη για να κάνετε έρωτα είπε βλέποντας εμένα καθισμένη στο κρεβάτι και τον Μάρκους με την πετσέτα τυλιγμένη...
-δεν είναι αυτό που νομίζετε είπα
-σιωπή βρωμοθύληκο
-μητέρα την αλήθεια σου λέει μην της μιλάς έτσι, έφυγα κλαίγοντας και βγήκα έξω να πάρω αέρα οι φωνές τους ακουγόντουσαν μέχρι κάτω.είδα τον Δημήτρη παρόλο που ήταν με τους υπόλοιπους ιππότες έτρεξα και τον αγκάλιασα.
- τι έχεις κοριτσάκι μου? με ρώτησε πάμε κάπου να είμαστε μόνοι μας,όλοι μας κοίταζαν , είχαμε εκτεθεί άσχημα
άρχισα να του εξηγώ όσα έγιναν εκτός από το φιλί, νευρίασε παρόλα αυτά
-δεν μπορείς να φύγεις
-είναι μόνο για μια εβδομάδα τι μπορώ να κάνω έχει ετοιμάσει ήδη τα πράγματα μου...
πήγαινε πέρα δώθε με ζάλισε...
-Δημήτρη
-σκάσε θες και πας! σκάσε να κλαις δεν μπορώ να σκέφτομαι ότι θα είσαι μια εβδομάδα μ αυτόν
-δεν θα μου κάνει και τίποτα είπα... στο μάγουλο με φιλάει ακόμα και τώρα του είπα
-αλλού αυτά μου είπε ειρωνικά, τον κοίταξα σηκώθηκα και έφυγα δεν έκανε κίνηση να με σταματήσει... πήγα στο δωμάτιο μου, και είπα στην Σελίν να ετοιμάσει τα πράγματα και είπα να πάει να το ανακοινώση μετά στον Μάρκους ότι φεύγουμε το πρωί... εκείνος χάρηκε πολύ και μου έστειλε ένα γράμμα μαζί της
"χαίρομαι πολύ που θα πάμε τελικά! ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη εκ μέρους της μητέρας μου, της τα εξήγησα όλα!!! η παρεξήγηση λύθηκε... ανυπομονώ για αύριο πριγκίπισσα μου, σου στέλνω την αγάπη μου",το πέταξα στο κρεβάτι, λούστηκα και μετά ξάπλωσα να κοιμηθώ, σηκώνομαι και πάω στο μπαλκόνι...κοιτάζω τα αστέρια. κάνει κρύο και η νύχτα έχει πέσει για τα κάλα...
Πόσο μπορεί να αντέξει κανείς στο κρύο και το σκοτάδι; Δεν ξέρω. Εγώ κάθομαι ώρες με τη συνοδεία και των δυο. Το σκοτάδι είναι πιο φιλικό, σε τυλίγει στερώντας σου τη δυνατότητα να δεις οτιδήποτε, σαν να είσαι η μόνη ύπαρξη στον κόσμο. Το κρύο σε πονάει κιόλας. Αλλά εγώ δεν κρυώνω. Όσο για το σκοτάδι, είναι παλιός φίλος. Το έχω συνηθίσει. Κάθομαι στο σκοτάδι και αγνοώ το κρύο που προσπαθεί σαν το σκοτάδι να εισχωρήσει μέσα μου. Σκέφτομαι τον ιππότη μου. Σκέφτομαι το γλυκό του πρόσωπο, ξέρω κάθε του γωνιά, κάθε έκφραση, κάθε του χαμόγελο, Αρκεί να κλείσω τα μάτια μου για να το δω ολοζώντανο μπροστά μου. Το ξέρω τόσο καλά, πως το φωτίζει το χαμόγελό του, πως τρέμουν λίγο τα χειλάκια του στο παράπονο, πως είναι οι γραμμές του κάτω από τα ακροδάκτυλά μου.Το σκέφτομαι στο σκοτάδι, σε κάθε σκοτάδι που συναντώ και παίρνω δύναμη, γιατί όταν χαμογελάει είναι σαν να μου χαμογελάει το σύμπαν.
Ξαφνικά ένιωσα ένα χέρι στο μπαλκόνι έκανα άκρη, αλλά καθώς διέκρινα τον Δημήτρη πλησίασα. ανέβηκε.
-τι κάνεις εδώ? ρώτησα και μπήκα μέσα είσαι τρελός?
-ήθελα να σε αποχαιρετίσω έτσι θα έφευγες?
-όσους αγαπώ τους χαιρέτησα ! είπα θυμωμένα
-εμένα δεν μ αγαπάς ?
- είσαι πολύ ανώριμος για μένα..
-εσύ αν και είσαι μπανταλό εγώ πάλι σ αγαπώ... χαμογέλασα ήξερε ότι αυτές λέξεις πάντα με κάνανε να γελάω. πήγα και κλειδωσα την πόρτα καλού κακού, και έκατσα στο κρεβάτι, έκατσε δίπλα μου
- είσαι ακόμα θυμωμένη? , ενώ εγώ θα έπρεπε να είμαι
-όχι απλώς απόρώ γιατί δεν με φιλάς, γιατί δεν κάνουμε έρωτα,έχουμε όλο το βράδυ δικό μας , είχα γίνει πολύ τολμηρή σκεφτόμουν σ αυτή την εποχή, είχα ξαφνιαστεί από μένα ήταν σαν να έβλεπα μια διαφορετική Λιάνα..ήρθε και με φίλησε κατά κάποιο παράξενο λόγο έτρεμα, ήρθε και με φίλησε, μου φίλαγε το λαιμό μου και άρχισα ν ανατριχιάζω έκλεισα τα μάτια μου, αφέθηκα
-πόσο σε θέλω, μου είπε προσπαθώντας να μου ξεκουμπώσει το νυχτικό.
Άνοιξε το νυχτικό και χούφτωσε τα μικρά μου στήθη. κατέβαζε το νυχτικό και το άφησε να πέσει στο πάτωμα. με φίλησε ξανά στο σβέρκο και κατέβασε τα χεριά του στην κοιλία μου. αποθυμούσα το άγγιγμα του πιο πολύ και από άλλοτε. Δεν τον χόρταινα. Τα δάχτυλα βρήκαν το απόκρυφο σημείο μου και το χάιδεψαν. μου κόπηκε η ανάσα. Έκλεισα τα μάτια κι έγειρα πίσω το κεφάλι... δεν είχα ξανανιώσει έτσι ποτέ μου δεν ήθελα να σταματήσει ένιωθα να είχαμε γίνει ένα.. άραγε να υπήρχε πράγματι τόση αγάπη?!και να την βρήκα σε μια άλλη εποχή... είχα γίνει δικιά του ολοκληρωτικά.
Έξω η νύχτα έχει προχωρήσει, ο κόσμος κοιμάται ή ετοιμάζεται να το κάνει. Αλλά δεν μας ενδιαφέρει ο κόσμος, είμαστε οι δυο μας και αυτή τη στιγμή αυτό αποτελεί όλον τον κόσμο για μας.
Με κοιτάζει, ποτέ δεν χορταίνει να με κοιτάζει. Με κοιτάζει καθώς είμαι ξαπλωμένη δίπλα. Με αγκαλιάζει και χώνομαι στην αγκαλιά του.
-Σε αγαπώ πολύ, μου λέει.
-Αλήθεια;
-Σε αγαπώ πάρα πολύ πριγκίπισσά μου, με βεβαιώνει και μου χαϊδεύει τα μαλλιά μου.. Με χαϊδεύει απαλά και καθησυχαστικά.
-Με θέλεις ακόμα;
-Πάντα.
-Και δεν μου κρατάς κακία; ρωτάω που θα φύγω
-Όχι, ποτέ, δεν σου θυμώνω
Χαλαρώνω μέσα στα χέρια του.Με τραβάει πιο κοντά του και εγώ πηγαίνω σαν μικρό παιδάκι που θέλει να νιώσει σιγουριά. Γίνομαι ένα μικρό ζεστό κουβαράκι στην αγκαλιά του. Νιώθει την ανάσα μου στο λαιμό του. Γίνεται πιο αργή καθώς αποκοιμιέμαι ενώ με χαϊδεύει. Τώρα θα κοιμάται και εκείνος, δεν θα με αφήσει από την αγκαλιά του όλη νύχτα.
-Σε αγαπώ πολύ γλυκιά μου πριγκίπισσα, μου ψιθυρίζει και εγώ μέσα στον ύπνο μου χαμογελάω.
Απάντηση με παράθεση
  #13  
Παλιά 11-10-12, 15:59
Το avatar του χρήστη lana
lana Ο χρήστης lana δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 05-01-2012
Περιοχή: athens/london
Μηνύματα: 198
Προεπιλογή

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11-Ο ΠΥΡΕΤΟΣ

Ξύπνησα από το πρωινό φως που με έλουζε. Ένιωθα γαληνεμένη, μια αίσθηση πληρότητας που είχα πολύ σπάνια στο παρελθόν αισθανθεί. Άφησα για λίγο το φως του ήλιου να με λούσει με τη θαλπωρή του ενώ ένιωθα στο πλάι μου το ζεστό σώμα του Δημήτρη. Τον κοίταξα, είχε ήδη ξυπνήσει και απλά έμενε στο πλευρό μου
-Πες μου πως δεν ονειρεύομαι, είπε με τα μάτια κλειστά.
-Όχι, δεν ονειρεύεσαι. του είπα
Χάιδεψε τα μαλλιά μου, ενώ κοίταζε το πρόσωπό μου.
-Όταν σε είδα για πρώτη φορά ξέρεις τι σκέφτηκα;
-τι ? ρώτησα
-ότι είσαι ξεχωριστή, και το διαπυστώνω κάθε μέρα
Μετακίνησε το κεφάλι του κοντά στο δικό μου. Άφησε έναν αναστεναγμό.
-Είσαι τόσο ζεστός, όσο ζεστή είναι και η καρδιά σου. Ευχαριστώ που έμεινες μαζί μου.
-και σήμερα φεύγεις...!!! σηκώθηκα και φόρεσα το νυχτικό μου
-πρέπει να πηγαίνεις είπα στενάχωρα
-να φύγουμε από δω!! πάμε τώρα
-δεν γίνεται αυτό πρέπει πρώτα να μας δώσει ο δάσκαλος τους χάρτες... ντύθηκε με φίλησε το μέτωπο σαν να μου έδινε την ευχή και έφυγε πόσο νευρίασα... τι να έκανα ήθελε να μας πιάσουν να μας σκοτώσουν ?!
ένιωθα πολύ αδύναμη, πήγα ετοίμασα το μπάνιο μου μιας και η Σελίν είχε αργήσει, ντύθηκα χτένισα τα μαλλιά μου και τα έκανα μπούκλες όπως ήταν η μόδα της εποχής, μπήκε μέσα η Σελίν
-μπορείς να με βάψεις σε παρακαλώ δεν νιώθω πολύ καλά σήμερα, κούνησε καταφατικά το κεφάλι της... Ήμουν έτοιμη κατέβηκα... κατέβασαν και τις βαλίτσες μου και μπήκα στην άμαξα όπου με περίμενε ο Μάρκος. Ο Δημήτρης ήταν λίγο πιο πέρα προσπάθησα να μην τον κοιτάξω δεν μου άρεσαν οι αποχαιρετισμοί, φίλησα την Σελίν και φύγαμε..
Μια από τις υπηρέτριες πλησίασε τον Δημήτρη,
-θα τα πούμε μετά τώρα που έφυγε και η πριγκίπισσα? τον ρώτησε
εκείνος την προσπέρασε, δεν είχε όρεξη μόλις είχα φύγει δεν θα έκανε καμιά ανοησία, αν το μάθαινα το ήξερε πια θα ήταν η κατάληξη... πλησίασε την Σελίν
-σου άφησε κάτι για μένα ? την ρώτησε
-όχι είπε εκείνη ντροπαλά, ήταν χλωμή η πριγκίπισσα όμως τι να είχε ?! πόσο θα μου λείψει και άρχισε να κλαίει, την άφησε να κλαίει και προχώρησε να βρεί τον δάσκαλο... διάβαζε κάτι βιβλία
-δάσκαλε μήπως μπορείς να μου δώσεις τους χάρτες?
-παλικάρι μου τους φτιάχνω ακόμα όταν γυρίσει η Ζοζεφίνα θα σας τα δώσω σκέφτεσαι να την αφήσεις εδώ? μόνη της ? ντροπή σου!!!
-όχι, δάσκαλε!
Το πρωινό ήταν αρκετά κρύο μιας και ήταν μόλις 14 Δεκεμβρίου και η θάλασσα δεν ήταν μακριά. Οι ιππότες που βρίσκονταν γύρω από μας ήταν μουδιασμένοι. Είχαν μόλις φτάσει στο νησί ερχόμενοι από τα στρατόπεδα εκπαίδευσης νεοσυλλέκτων και τόσο το κρύο όσο και το νέο περιβάλλον δεν βοηθούσαν καθώς περίμεναν για την μεταφορά τους στις μονάδες που θα υπηρετούσαν.
Είχε μόλις ξημερώσει και μέσα στο γκρίζο πρωινό οι περισσότεροι ήταν βυθισμένοι σε σκέψεις, κάποιοι συζητούσαν μαζεμένοι σε μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες. Κάποιοι έχουν πάρει και πίνουν καφέ σε κύπελλα, είναι ένας τρόπος να ζεσταθούν. έπειτα από δυο μέρες φτάσαμε... ήταν νύχτα αλλά το κάστρο φώτιζε ήταν ακόμα πιο όμορφο από κείνη της Αγγλίας... κάθησα κοντά στο τζάκι. Αρχές Δεκεμβρίου και το κρύο ήταν πια τσουχτερό. Άπλωσα τα χέρια μου στην φωτιά να ζεσταθούν. Έξω το χιόνι έπεφτε συνεχώς και μέχρι το πρωί θα ήταν όλα καλυμμένα από ένα αφράτο άσπρο πέπλο. Δεν παραπονιόμουν , μου άρεσε το χιόνι. Ήταν για μένα ο συμβολισμός της αγνότητας και της ελπίδας... ο Μάρκος ήρθε και έκατσε και αυτός δίπλα μου να ζεσταθεί... επικρατούσε μια ησυχία δεν μιλούσε, έβαλε το κεφάλι του στα πόδια μου σαν ένα μικρό παιδάκι που ζητούσε τρυφερότητα. πόσο τον λυπήθηκα μακάρι να μπορούσα να του προσφέρω, αλλά δεν γινόταν... τον λυπόμουν, τον φίλησα στο κεφάλι και κράτησα σφιχτά τα χέρια του σκεπτόμενη τον πόνο που θα του προκαλούσα όταν έφευγα.
-σ αρέσει εδώ ? με ρώτησε τα δάκρυα είχαν πνίξει το πρόσωπο μου
-ναι του είπα σήκωσε το κεφάλι του, με είδε να κλαίω
-γιατί κλαίς πριγκίπισσα μου?
-είναι που φοβάμαι μην σε χάσω! σε παρακαλώ υποσχέσου μου ότι αν φύγω κάποτε ή πάθω κάτι να προσέχεις τον εαυτό σου και προχωρήσεις.
-μα γιατί μου το λες συνέχεια αυτό, με τρομάζεις, θα μαι πάντα δίπλα σου
-σε παρακαλώ υποσχέσου το!
-στο υπόσχομαι μου είπε και μου φίλησε τα χέρια
-σ αγαπώ τόσο πολύ! , απλώς του χαμογέλασα δεν μπορούσα να του πω και εγώ θα ήταν λάθος.
Ο αέρας φυσάει μανιασμένα, τα παραθυρόφυλλα τρίζουν κάτω από το σφυροκόπημά του σαν καστρόπορτες κάτω από τον πολιορκητικό κριό. Ξαπλώνω κάτω από τα βαριά σκεπάσματα και μαζεύμαι σε ένα ζεστό κουβαράκι, ακούω τον άνεμο και χαμογελάει. ανοίγω την τσάντα μου να πάρω μια φωτογραφία που έχουμε βγάλει με τον Δημήτρη στο κάστρο στα Ιωάννινα είναι η απόδειξη ότι κάποτε ζούσαμε στο 2012... γύρισα την φωτογραφία κάτι ήταν γραμμένο πάνω, αναγνώριζα τα γράμματα του Δημήτρη...
"Το ένιωσα από την πρώτη σχεδόν στιγμή που σε γνώρισα, πολύ ακόμα πριν μάθω πόσο ξεχωριστό άτομο είσαι, πριν σε αγαπήσω. Ήταν μια έντονη αίσθηση να σε προστατέψω να προσέχω να είσαι καλά, να σε προσέχω. Μου έβγαλες μια πρωτοφανή τρυφερότητα που ποτέ δεν είχα αισθανθεί ως τότε. Που δεν ήξερα καν ότι την είχα, ότι ήμουν ικανός να την αισθανθώ.
Τώρα ένα και κάτι χρόνια μετά, και ενώ όχι μόνο σε γνωρίζω μα και σε αγαπώ όσο είμαι ανίκανος να εκφράσω, εξακολουθώ να το νιώθω. Μια ακαταμάχητη ανάγκη να σε προσέχω και να φροντίζω ώστε να είσαι καλά. Τόσο πολύ όσο δεν προσέχω καν τον εαυτό μου. Και ακόμα και όταν είσαι μακριά όπως τώρα, πάντα το σκέφτομαι, πάντα ανησυχώ και θέλω να είσαι καλά. Γιατί όταν εσύ είσαι καλά είναι όλα σωστά και όπως πρέπει στον κόσμο αυτό πριγκίπισσά μου."
έμεινα πρώτη φορά που λάμβανα ένα τόσο υπέροχο γράμμα το κράτησα σφιχτά στην καρδιά μου και αποκοιμήθηκα μ αυτό. οι επόμενες μέρες ήταν άσχημες με είχε πιάσει γρίπη και δεν ήμουν καθόλου καλά.. αποφασίσαμε να γυρίσουμε πιο νωρίς...
πλεόν στο κρεβάτι μου στην Αγγλία με την Σελίν να με φροντίζει ένιωιθα καλύτερα,από ψυχολογική άποψη, αλλά όλο και χειροτόρευα...
Έτσι όπως ήμουν καθηλωμένη στο κρεβάτι δεν μπορώ να κάνω και πολλά άλλα πράγματα από το να σκέφτομαι και όπως πάντα οι σκέψεις μου γυρίζουν στο Δημήτρη, στην οικογένεια μου.Ο πυρετός ρημάζει το σώμα μου, τα αντιπυρετικά δυστυχώς δεν με πιάνουν και έτσι δεν λιγοστεύει. Με έχει στεγνώσει σαν να ήμουν κάτω από τον ήλιο στην έρημο. Οι σκέψεις αρχίζουν και αυτές να μπερδεύονται. Είναι τόσα αυτά που μου λείπουν όταν είναι μακριά. Αλλά αυτή τη στιγμή θα έδινα πολλά να ήταν εδώ, να κρατάει το χέρι μου το δικά του. Το δροσερό του άγγιγμα θα ήταν καλύτερο από κάθε φάρμακο. Αλλά δυστυχώς αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. δεν με επισκέφτηκε ούτε μια μέρα, δεν μπορούσε, όλο γιατροί έμπαιναν και ο Μάρκος φαινόταν απελπισμένος. Ο πυρετός κατακτάει νέα ύψη. Βυθίζομαι σε ένα πηκτό σκοτάδι, το λήθαργο του υψηλού πυρετού. Οι τελευταίες μου συνειδητές σκέψεις είναι για αυτόν. Ελπίζω ότι όταν θα συνέλθω, όποτε γίνει αυτό θα είσαι εδώ ο πριγκιπάς μου...
-γιατρέ πως είναι ? τον ρώτησε ο Μάρκος, ο Δημήτρης καθόταν πιο πέρα ανήσυχος και προσπαθούσε να ακούσει τίποτα
-σηκώνω τα χέρια ψηλά είπε η πριγκίπισσα δεν έχει σωτηρία... λυπάμαι
έχασε την γη κάτω από τα πόδια του...
Απάντηση με παράθεση
  #14  
Παλιά 15-10-12, 15:12
Το avatar του χρήστη lana
lana Ο χρήστης lana δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 05-01-2012
Περιοχή: athens/london
Μηνύματα: 198
Προεπιλογή

KEΦΑΛΑΙΟ 12-Η ΚΑΤΑΡΑ

Ο Μάρκος συνόδεψε τον γιατρό ήταν απαρηγόρητος, ο Δημήτρης έτρεξε στο δωμάτιο μου, ευτυχώς εκείνη την στιγμή ήμουν εγώ και η Σελίν μόνο... κοιμόμουν δεν είχα μάθει τίποτα για την κατάσταση μου..η Σελίν έκλεισε βιαστηκά την πόρτα
-πριγκίπισσα μου !! είπε και μου φίλησε το χέρι ήταν έτοιμος να δακρύσει,
άνοιξα τα μάτια μου
-ήρθες επιτέλους...
-ήρθα να σε πάρω φεύγουμε, πάμε να πάρουμε τους χάρτες και πάμε Αθήνα στην δικιά μας εποχή εκεί όλα γιατρεύονται...
-Δημήτρη δεν νιώθω καλά είναι σαν να καίγομαι από μέσα μου, δεν θα αντέξω να βγούμε ούτε καν απ΄αυτό το δωμάτιο, εσύ όμως πρέπει να φύγεις εμένα ο χρόνος μου είναι πολύ λίγος εδώ...
-τι λές δεν φεύγω χωρίς εσένα μην είσαι ανόητη... δεν θα πεθάνεις στο υπόσχομαι...
-Δημήτρηηη φώναξα άκουσες τι είπα θέλω να φύγεις! υποσχέσου το!
-δεν μπορώ να το κάνω αυτό είπε με δακρυσμένα τα μάτια... γαμώ το γιατί ήρθαμε εδώ... δεν έπρεπε!
-ήρθαμε για να αγαπηθούμε του είπα χαμογελαστά...
-δεν θα το κάνω κατάλαβε με , ακόμα κι αν χρειαστει να μείνω για πάντα εδώ
-εγώ ξέρω τι έχει η πριγκίπισσα Δημήτρη, Αρθούρε ή όπως σας λένε είπε η Σελίν σιγά
-τι ξέρεις εσύ είπε ο Δημήτρης και μου φίλαγε το χέρι
-η βασίλισσα την έχει καταραστεί , ανήκει στις μάγισσες της σάλεμ... το άκουσα να το λέει έτσι ακριβώς..
-έχω ακούσει γι αυτές είπα
-τι έχεις ακουστά?
η πόρτα χτύπησε, ήταν ο Μάρκος, έκανα νόημα στον Δημήτρη να πάει στο μπαλκόνι, η Σελίν άνοιξε... έκανα πως τότε ξύπνησα
-πώς είσαι ? με ρώτησε
-η μαμά σου κατάγεται από την οικογένεια Σάλεμ? τον ρώτησα αμέσως η Σελίν με κοίταξε τρομαγμένη μήπως αποκάλυπτα ότι εκείνη μου το είπε
-ναι, που το ξέρεις ?
-η μαμά σου είναι μάγισσα του είπα
-αγάπη μου, ο πύρετος σε πείραξε άσχημα... ξεκουράσου!
-σε λίγα χρόνια θα σημειώθει η διασημότερη περίπτωση μαζικών δαιμονικών καταλήψεων που έμεινε στην ιστορία και σ αυτό θα ευθύνεται η μητέρα σου και οι οικογένεια της! εμπιστέψου με...
-είναι μητριά μου και όχι μητέρα μου, αλλά πάλι δεν μπορώ να φανταστώ κάτι τόσο κακό γι αυτήν...
-αυτή φταίει για την κατάσταση μου... με έχει καταραστεί... θα πεθάνω αν δεν με βοηθήσεις! είπα σαν να τον εκλιπαρούσα ήθελα να ζήσω πάρα πολύ είχα έρωτα με την ζωή!!!
-είναι ανοησίες αυτές που λες!
-έστειλες να ανακαλύψουν την Αμερική?
-ναι, έστειλα καρδιά μου αφού στο είχα υποσχεθεί αν έρθεις μαζί μου στο ταξίδι .... ο Δημήτρης δεν μπορούσε να ακούσει, άλλα κατέβηκε από το μπαλκόνι
-ωραία.. του είπα αν είχα δίκιο θα με πιστέψεις ? φαινόταν αναποφάσιστος
-που τα ξέρεις όλα αυτά?
-θα στα πώ όλα στο ορκίζομαι μόλις γίνω καλά!!!
μου υποσχέθηκε να το ερευνήσει και με φίλησε το μέτωπο και έφυγε...
Μια εβδομάδα αργότερα, και η κατάσταση μου είχε αρχίσει να γίνετε όλο και χειρότερο νόμιζα δεν θα άντεχα άλλο, δεν είχα αρρωστήσει ποτέ άλλοτε στην ζωή μου έτσι...
-ψάξε όλο το δωμάτιο για κάτι παράξενο είπα στην Σελίν, άρχισε να ψάχνει μανιωδώς...δεν υπήρχε ίχνος. σκεφτόμουν... κάτι θα έπρεπε να μου είχε ξεφύγει...
-το βρήκα!!! φώναξα Σελίν ξερω πως θα με βοηθήσεις... αλλά είναι πολύ ριψοκίνδυνο, αυτό που θα σου ζητήσω γι αυτό θα πας να βρεις τον Αρθούρο! και της είπα τι πρέπει να κάνουν, η Σελίν βρήκε τον Αρθούρο και του τα είπε όλα το σχέδιο ήταν καλό... το παλάτι σήμανε κίνδυνο, όλοι έτρεξαν έξω... Ο Μάρκος ήρθε τρέχοντας και με πήρε στο χέρι, αυτά δεν ήταν στο σχέδιο εκτός αν το είχαν αλλάξει...φρίκαρα!
Ο Δημήτρης με την Σελίν έτρεξαν για το δωμάτιο της βασίλισσας άνοιξαν σιγά την πόρτα και μπήκαν μέσα, δεν ήταν κανείς, άρχισαν να ψάχνουν...όλα εκεί μέσα ήταν ύποπτα "τι να προτοκάψω?!" σκεφτόταν ο Δημήτρης..
-τρέχα και φέρε μου πετράλαιο είπε στην Σελίν, υπάκουα πήγε τρέχοντας και γύρισε ο Δημήτρης το έχυσε πάνω σε όλα τα αντικείμενα...εγώ προσευχόμουν στο θεό, δεν ήξερα τι γινόταν ξαφνικά είδα να βγαίνει καπνός από ένα δωμάτιο...συνέχισα να προσεύχομαι...έσφιξα το χέρι του Μάρκου, διέκρινα μετά από λίγα λεπτά την Σελίν και τον Δημήτρη μέσα στο πλήθος...
-Μάρκους...είπα η κατάρα φεύγει...και έπεσα κάτω...
όταν συνήλθα βρισκόμουν στο δωμάτιο μου ήταν όλα λευκά, νόμιζα ότι είχα πεθάνει, όχι όμως το δωμάτιο είχε γεμίσει από λουλούδια...λευκά..ένιωθα καλά σηκώθηκα και κοιτάχτηκα στο καθρέφτη το χρώμα μου είχε επανέλθει και δεν ένιωθα πόνο...λούστηκα, χτενίστηκα και κατέβηκα κάτω η ώρα ήταν εννιά λογικά όλοι θα δειπνούσαν... κατέβηκα τα σκαλιά, αλλά δεν έτρωγαν αλλά καθόντουσαν όλοι θλιμμένοι, οι πριγκίπισσες κλαίγανε όταν με είδαν όλοι έμειναν άφωνοι. δεν κουνήθηκε κανείς από την θέση του... πήγα και τους πλησίασα...η βασίλισσα δεν ξαφνιαστηκε καθόλου...
-πως είναι δυνατόν είπε ο Μάρκος αγγίζοντας με, και φιλώντας με και κλαίγοντας μόλις μας ανακοίνωσε ο γιατρός ότι ήσουν νεκρή!!!
Απάντηση με παράθεση
  #15  
Παλιά 15-10-12, 23:07
Το avatar του χρήστη lana
lana Ο χρήστης lana δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 05-01-2012
Περιοχή: athens/london
Μηνύματα: 198
Προεπιλογή

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13ο - Η ΣΥΛΛΗΨΗ

-Έγινε θαύμα!!! αναφώνησε ο Βασιλιάς
-δόξα το θεό είπε μια από τις πριγκίπισσες και ήρθε και με αγκάλιασε, η Σελίν μόλις άκουσε την φωνή μου έτρεξε κοντά μου...έπεσε στα πόδια μου και με αγκάλιασε σφιχτα και προσευχόταν... την σήκωσα όρθια και την αγκάλιασα σφιχτά...είχε γίνει όντως ένα θαύμα? σκεφτόμουν ή απλώς ένα λάθος του γιατρού...αλλά τελικά τι σημασία είχε.. ήμουν ζωντανή!
Βγήκα στον κήπο να πάρω αέρα να νιώσω ζωντανή, η Σελίν περπάτησε μαζί μου,η ευτυχία μου δεν περιγραφόταν... επίτηδες κατευθήνθηκα προς την μεριά τον ιπποτών... εκεί βρισκόταν ο Δημήτρης... ήθελα να δω πως θα αντιδράσει...
του χαμογέλασα μόλις με είδε είχε μείνει άναυδος... με κοίταζε με μάτια γουρλωμένα
-πώς είναι τελικά να βλέπεις φαντάσματα ? τον ρώτησα σχεδόν γελώντας
-είσαι ζωντανή!!! είπε δυνατά και ήρθε και με σήκωσε πάνω άτιμη με τρόμαξες!
-κατέβασε με του είπα σιγά μας βλέπουν όλοι, είσαι χαζό...! παρόλα αυτά δεν με κατέβασε με φίλησε. απομακρύνθηκα τον χαιρέτησα πήρα την Σελίν και έφυγα. πλέον ήταν θέμα να το μάθουν και οι υπόλοιποι... Ύστερα από ένα μήνα αναμονής για τους χάρτες είχαμε συμπληρώσει 2 χρόνια σχεδόν στον μεσαίωνα... ήρθε γράμμα... ο Μάρκος έτρεξε και με βρήκε στον κήπο μου καθόμουν με τις αδερφές του, με σήκωσε με φίλησε με αγκάλιασε, φαινόταν ευτυχισμένος
-είχες δίκιο!!! υπάρχει!
-τι Μάρκους??? οι αδερφές του κοίταζαν απορημένες
-υπάρχει και άλλος κόσμος...
-ααα άρχισα να ουρλιάζω από την χαρά μου και τον αγκάλιασα τα κατάφερες, εκείνες παρακολουθούσαν χωρίς να καταλαβαίνουν αλλά χαίρονταν...
-μου έκανες το καλύτερο δώρο είπε χαμογελαστά
-εγώ απλά... ήθελα να του πω ότι αυτό ήταν ένα αποχαιρετηστήριο δώρο
-εσύ απλά είσαι ότι καλύτερο και θα δώ και το άλλο θέμα με την μητριά μου, στο υπόσχομαι
-ίσως να ναι επικίνδυνο για σένα μην το κάνεις, είδες τι συνέβ σε μένα
-η μητέρα ευθυνόταν γι αυτό? ρώτησε η Λίζα μία από τις πριγκίπισσες
-μην ανακατευτείς σ αυτό σε παρακαλώ της είπα και την φίλησα. πόσο είχα αγαπήσει αυτή την οικογένεια πρώτη φορά που ένιωθα τόση ζεστασιά, αλλά έπρεπε να φύγουμε..
Τις επόμενες μέρες το βασίλειο γιόρταζε για μια εβδομάδα, ήταν πολύ ευχαριστημένοι όλοι τους και είχα ανεβεί λίγο στα μάτια τους... είχα καταφέρει αυτό που ήθελα... αλλά ήθελα να δω κατά πόσο αυτό είχε αλλάξει στο μέλλον..
επιτέλους οι χάρτες ήταν έτοιμοι, το μόνο που μας είχε μείνει να σκεφτούμε ήταν ένα σχέδιο... στεναχωριόμουν από την μια θα ξαναγύρναγα στην εποχή μου τέρμα το πρωινό στο κρεβάτι τα φορέματα να μου φέρονται σαν πριγκίπισσα, αλλά τουλάχιστον θα είχα τον Δημήτρη...θα τον είχα?! πως θα τα δικαιολογούσα όλα αυτά στους δικούς μου ή αν πηγαίναμε αλλού...
Καθόμουν στην βιβλιοθήκη με τον Δημήτρη και συζητούσαμε για το σχέδιο, είχαμε πολλές διαφωνίες...δεν μπορούσαμε να φύγουμε έτσι, εγώ ήθελα να πάρω και την Σελίν μαζί μου της το είχα υποσχεθεί, όταν της τα είχα αποκαλύψει όλα, δεν φαινόταν να καταλαβαίνει πολλά, αλλά θα με ακολουθούσε παντού αν χρειαζόταν.
-τι την θες την μπανταλό? θα μας είναι βάρος!
-θα την σκοτώσον αμά την αφήσω πίσω ήταν σχεδόν παντού μαζί μου...με έχει βοηθήσει της το οφείλω...
-καλά απλά να ξέρεις ότι θα μας δημιουργήσει πολλά προβήματα
Ξαφνικά ακούστηκαν βήματα μπήκαν μέσα πολλοί στρατιώτες και ήρθαν προς την μεριά μας, εντάξει λέω μας κατάλαβαν... μας έπιασαν ούτε που θα φύγουμε ποτέ από δω αντιθέτως θα γίνει ο τάφος μας.
-συλλάβετε τον είπε ο Μάρκος και έδειξε τον Δημήτρη
-Μάρκους τι κάνεις? ρώτησα τρομαγμένη , δεν μου μίλησε
-σε παρακαλώ μην τον συλλάβεις τον κοίταζα στα μάτια και σχεδόν τον παρακαλούσαν...
-ποια είσαι ? με ρώτησε αηδιασμένος
-είμαι αυτή που αγάπησες του απάντησα
-είσαι αυτή που αγαπάς αυτόν...
-Μάρκους μην κάνεις βλακείες απλός μελετούσαμε δεν έχω κάτι μαζί του μην τον πειράξεις...
-εσύ έλα μαζί μου, μου είπε και με άρπαξε από το μπράτσο
-Δημήτρηηη φώναζα
-άσε την φώναζε εκείνος
με πήγε στο δωμάτιο μου και κλειδωσε την πόρτα και με πέταξε στο κρεβάτι
-τι πάς να κάνεις ? τον ρώτησα
-πες τα μου όλα!
- τι να σου πώ? τον ρωτούσα κλαίγοντας
έκανα πως δεν είχα καταλάβει τίποτα δεν γνώριζα κιόλας αν κι αυτός ήξερε κάτι γιατί μας είχε συλλάβει άραγε αναρωτιόμουν?! να τα είχε πει όλα η Σελίν?!, αλλά αυτό ήταν αδύνατο... δεν μιλούσα... με κοιτούσε
-γιατί δεν μου απαντάς ? με ρωτούσε ήρεμα πια ... απάντα μου γιατί αλλιώς θα αναγκαστώ να σε σκοτώσω βρήκαμε κάτι πράγματα στην τσάντα σου
-τι είσαι ? τον έφτυσα,
-σ αγαπώ γαμώ το απάντα μου!!!
-δεν μ αγαπάς του είπα δακρυσμένη αλλιώς δεν θα με είχες εδώ κλεισμένη δεν θα είχες συλλάβει τον Αρθούρο, αχάρηστε του φώναξα, εγώ σε έκανα ένα σπουδαίο αλλιώς θα έμενες απλώς ο γιός του Γουλιέλμου!!!
με χαστούκισε, αλλά αμέσως το μετάνιωσε , με κοίταξε ξανά... και μου είπε
-όταν γυρίσω θα μου τα πεις όλα αλλιώς θα σκοτώσω τον φίλο σου μπροστά σου...και με κλείδωσε μέσα...ξέσπασα σε κλάμματα...
παγιδευμένη σ αυτό το δωμάτιο... Ώρες ώρες δυσκολευόμουν να ανασάνω. ήΘελα να ουρλιάξω , να βγάλω από μέσα μου όλη αυτήν τη μαυρίλα που με έπνίγε. Αλλά δεν τολμούσα. Δεν ήθελα να νομίζουν πως είμαι αδύναμη. Όλοι γνωρίζουν τη μοίρα των αδύναμων...Ύστερα από ώρες μέσα στο δωμάτιο κλειδωμένη, είχα χάσει την αίσθηση της ώρας... νομίζω είχε βραδιάσει ... η πόρτα άνοιξε... τι θα έλεγα...πως θα μπορούσα να τον σώσω δεν είχα κανένα σχέδιο πέρα από την αλήθεια ... μερικές φορές όμως ούτε αυτή δεν σε σώζει!
Απάντηση με παράθεση
  #16  
Παλιά 17-10-12, 13:07
Το avatar του χρήστη lana
lana Ο χρήστης lana δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 05-01-2012
Περιοχή: athens/london
Μηνύματα: 198
Προεπιλογή

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14ο - Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Μπήκε μέσα ,δεν τον είχα μισήσει ποτέ τόσο πολύ καθώς με κοίταζε μ αυτό το βλέμμα.. νοιαζόμουν γι αυτόν...
-είσαι καλά ? με ρώτησε
-γιατί σε νοιάζει?
-κοίτα Ζοζεφίνα μην ξεπερνάς τα όρια έκανα πολλά για σένα
-ναι βέβαια σήκωσες χέρι πάνω μου... τέλος πάντων ήρθες εδώ για να μάθεις την αλήθεια... άκουμε λοιπόν... μπορείς να μου φέρεις και την τσάντα μου για να στα εξηγώ καλύτερα
Μου την έφερε και έκατσε δίπλα μου κοιτάζοντας να απλώνω τα πράγματα στο κρεβάτι και να του εξηγώ όλη την ιστορία δείχνωντας του φωτογραφίες, βίντεο... δείχνοντας του το κινητό μου... όλα του φαίνονταν περίεργα αλλά όλα τα δικαιολογούσαν όσα είχαν συμβεί
-έχω ακούσει για χρονοπύλες μου είπε
ξαφνιάστηκα...
- τι κάνεις στην άλλη σου ζωή? είσαι ευτυχισμένη? μου είχε θέσει ερωτήματα που δεν τα είχα σκεφτεί ποτέ να τα απαντήσω ούτε εγώ στον εαυτό μου..
-ζω με την οικογένεια μου στην Ελλάδα, συγκεκριμένα στην Αθήνα, σπουδάζω λογιστική και έχω μια σχέση εκεί έναν άνθρωπο που δεν με σέβεται, με βρίζει, μου μιλάει άσχημα, αλλά τολμάει όπως και εσύ να λέει την λέξη σ αγαπώ και όταν την έλεγε με έκανε να ξεχνάω τα πάντα, κάθε πρόβλημα δεν με ένοιαζε κανένας άνθρωπος, αλλά αυτός ο άνθρωπος άρχισε να γίνεται ξένος, και σιγά σιγά από την στιγμή που ήρθα εδώ κατάλαβα πόσο λάθος έκανα νόμιζα ότι ήταν τα πάντα για μένα, είχε γίνει τα πάντα για μένα χωρίς να το αξίζει και ξαφνικά η καρδιά μου ένιωσε ελευθρία και ηρεμία που δεν τον έβλεπα πια... που δεν τον βλέπω, δεν ήμουν ευτυχισμένη η αλήθεια είναι... θα μας αφήσεις να φύγουμε ?
-ποτέ δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου πλέον χωρίς εσένα, γιατί να μην μείνεις εδώ αφού εκεί δεν ήσουν ευτυχισμένη...
-ίσως πάω σ άλλη εποχή, πρέπει να συνεχίσω το ταξίδι μου...
-άμα φύγεις θα σας σκοτώσω !
-άσε τουλάχιστον τον Δημήτρη να φύγει δεν σου φταίει σε τίποτα φώναζα κλαίγοντας
-ηρέμησε...
-μην μ ακουμπάς βάρβαρε... στο υπόσχομαι να μείνω εδώ, φτάνει να τον αφήσεις να φύγει
-θα τον αφήσω, αλλά εσένα σε θέλω δίπλα μου θα σε κάνω ευτυχισμένη το υπόσχομαι...
-θα του δώσεις ένα άλογο, έναν οδηγό της επιλογής του, τροφή, και την τσάντα μουκαι θα μου ορκιστείς ότι δεν θα τον πειράξεις
-εντάξει, το απόγευμα θα χει φύγει ήδη φάε ντύσου και θα πάμε να τον δεις και κάνε τον να μην γυρίσει για σένα να μην σε πάρει το άκουσες?
-ναι, ξέρω τι θα του πω, θα έκανα τα πάντα για να ναι καλά
Όταν πήγαμε κάτω στις φυλακές καθόταν με τα χέρια στο πρόσωπο, κουρασμένος, πεινασμένος και καθόμουν και τον παρατηρούσα, ήταν τόσο καλός άνθρωπος, όταν με αντιλήφθηκε πετάχτηκε στα κάγκελα
-είσαι καλά? σου έκανε κάτι? και τον κοίταξε
-ανοίξτε του είπα μην τον κρατάτε εδώ μέσα ακόμα εκείνοι κοίταξαν τον Μάρκους
-ακούσατε την πριγκίπισσα
άνοιξαν την πόρτα, ήρθε κοντά μου, μου έπιασε τα χέρια, μου χαίδεψε το πρόσωπο
-σε παρακαλώ του είπα είναι ο Μάρκος μπροστά σεβάσου λίγο
ανεβήκαμε τα σκαλιά και βγήκαμε στο κήπο ο Μάρκος μας άφησε,
-τα είπα όλα στον Μάρκους, και μας άφησε να φύγουμε όποτε θέλουμε ακόμα μας δίνει και οδηγό
-αυτά είναι πολύ καλά νέα πετάχτηκε
-φεύγεις σε μια ώρα
-φεύγουμε εννοείς κοριτσάρα μου, μου είπε χαμογελώντας
-δεν θα έρθω Δημήτρη, δεν έχω κάτι για να θέλω να γυρίσω Ελλάδα,είμαι ευτυχισμένη εδώ.. φεύγεις μόνος σου!
-έλα σταμάτα την πλάκα
-σοβαρολογώ είπα εκνευρισμένα μην το κάνεις πιο δύσκολο σε παρακάλω, παντρεύομαι και με τον Μάρκο σε ένα μήνα
-έλα σε ανάγκασε να τα κάνεις όλα αυτά, εσύ δεν είσαι έτσι
-και που ξέρεις εσύ πως είμαι? του είπα ειρωνικά
-έχεις δίκιο δεν διαφέρεις από καμία άλλη όλες τα ίδια θέλετε, άντε στο διάολο!
-Δημήτρη!
-χάσου από μπροστά μου!
έφυγα πολύ λυπημένη, δεν κοίταξα πίσω μου, δεν μπορούσα να τον αποχαιρετίσω, έτσι ζήτησα από την Σελίν να του πάει την τσάντα μου, του είχα βάλει μέσα μερικά πράγματα... πρώτη φορά που έκανα κάτι με όλη μου την καρδιά και το άτομο αυτό το άξιζε,ένιωθα περήφανη για μένα που αγάπησα πάνω από μένα...
Ο Δημήτρης πήγε ετοίμασε τα πράγματα του ήταν πολύ απογοητευμένος από μένα απ όλα...πήρε μόνο τα απαραίτητα και ξεκίνησε με τον φίλο του τον Μέριν για οδηγό...τον έβλεπα από το μπαλκόνι να απομακρύνεται και ήξερα ότι δεν θα τον έβλεπα ποτέ ξανά, το στομάχι μου δέθηκε κόμπος
-Αρθούρε γιατί δεν μένεις σε είχαμε συμπαθήσει! τον ρώτησε ο Μέριν καθώς καλπάζανε με τα άλογα...δεν απάντησε...
-και την πριγκίπισσα δεν την αγαπάς πια?
-εκείνη με έδιωξε
-αποκλείετε είπε ξαφνιασμένος εκείνη σ αγαπάει
-όλες το ίδιο είναι Μέριν
-για να το λες εσύ φίλε με τόση πείρα κάτι ξέρεις
Βράδιασε και σταματήσανε να ξεκουραστούνε, έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσαν να συνεχίσουν μέσα στο σκοτάδι...ο ουρανός είχε γεμίσει με αστέρια και η πανσέληνος διακοσμούσε το μαύρο μανδύα που είχε φορέσει..όπως ήταν ξαπλωμένος άνοιξε την τσάντα και πήρε την ψηφιακή φωτογραφική μηχανή και άρχισε να βλέπει τις φωτογραφίες που είχαμε βγάλει,κάποιες στον μεσαίωνα και κάποιες δικές μου και ένα βιντεάκι για να το δείξει στους δικούς μου όταν επιστρέψει... έβγαλε και τα υπόλοιπα πράγματα του είχα βάλει μέσα, ένα μεσαιωνικό ρολοί που το έχω μέχρι και σήμερα... το κινητό μου και ένα διαμάντι
"είχε κόλλημα με τα διαμάντια, γιατί άραγε ? ",αναρωτήθηκε
-Μέριν ξέρεις τίποτα για τα διαμάντια?
-ότι είναι πολύτιμα
-κάτι μεταφυσικό?
-θεραπεύουν λένε, σε προστατεύουν από πνεύματα, αλλά βλακείες γιατί ρωτάς?
-όχι απλώς μου ήρθε. που να του εξηγούσε τώρα όλα αυτά
-ααα , Αρθούρε έχω κάτι για σένα, ένα γράμμα από την Σελίν , ραβασάκι θα ναι, ξεχάστηκα τελείως
-δώστο μου !
-ναι ρε πάρε το σιγά πως κάνεις έτσι ?!
το άνοιξε γρήγορα, ένα φτωχό γράμμα με όσα γράμματα ήξερε του τα εξηγούσε όλα.
-τι λέει ? έλα διάβασε το να γελάσουμε
-είναι κάτισ σημαντικό, θα κάνεις κάτι για μένα φίλε μου
-και την ζωή μου θα έδινα είμαστε σαν αδέρφια το ξέρεις, τι θες να κάνουμε
-να γυρίσουμε πίσω!!!
Απάντηση με παράθεση
  #17  
Παλιά 21-10-12, 21:13
Το avatar του χρήστη lana
lana Ο χρήστης lana δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 05-01-2012
Περιοχή: athens/london
Μηνύματα: 198
Προεπιλογή

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15ο- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Ξαφνικά η μουσική σταμάτησε και όλοι οι καλεσμένοι γύρισαν από την μεριά της βασίλισσας η οποία έμπαινε μέσα συνοδευόμενη από στρατιώτες. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά, ταχυκαρδία είχα πάθει πια σ αυτή την εποχή τι την ήθελα και εγώ την περιπέτεια...κατάλαβα τι συνέβαινε, φαντάστηκα και τι θα γινόταν, με είδα δεμένη να με πετάνε σε ένα κελί, να με χτυπάνε και μετά να με σκοτώνουν δημόσια ή καλύτερα να με καίνε στην φωτιά σαν μάγισσα...τις σκέψεις μου τις διέκοψε ο Μάρκος, ο οποίος με άρπαξε από το χέρι και αρχίσαμε να τρέχουμε σαν τρελοί...άρχισα να νιώθω ότι ζούσα συνέχεια τα ίδια, όπως τότε με τον Δημήτρη από την συνομωσία της βασίλισσας... μα τι λέω και πάλι αυτή φταίει! φτάσαμε στις πύλες και ήμουν ανεβασμένη με τον Μάρκο σε ένα άλογο ούτε που το είχα αντιληφθεί...
-Ανοίξτε τώρα!!! φώναξε, αμέσως άνοιξαν τις πύλες
πίσω συνέχιζαν να μας ακολουθούν.Μπήκαμε στο δάσος το σκοτάδι είχε πέσει για τα καλά, αλλά συνέχιζε να τρέχει...μετά από κάμποση ώρα μας χάσανε. έδεσε το άλογο του σε ένα από τα δέντρα και προχωρήσαμε λίγο με τα πόδια πηγαίνοντας υπόγεια σε ένα μυστικό τούνελ που δεν φαίνοταν να το ξέρουν αρκετοί...υπήρχαν δωμάτια μέσα, ήταν σαν καταφύγια...μπήκαμε σε ένα από τα δωμάτια και κλειδώσαμε...επιτέλους έκατσα! έβγαλα τα παπούτσια μου. με είχαν πεθάνει.
-Μάρκο, σ΄ευχαριστω! δεν μίλησε απλώς με κοίταζε και συνέχισα φοβάμαι για σένα ο θέε μου που σε έμπλεξα γιατί ανακάτεψα έτσι την ζωή σου!! και άρχισα να κλαίω...
-ήθελα να την ανακατέψεις! τώρα ζω δεν ζούσα μέχρι τώρα!
ξάπλωσα και έκατσε δίπλα μου χαιδεύοντας όλη νύχτα τα μαλλιά μου...
Το πρωί, ξυπνήσαμε από το χλιμίντρισμα τών αλόγων σίγουρα είχαν βρεί το καταφύγιο. τρομοκρατήθηκα. τι με τρόμαζε τόσο πολύ? τώρα που το σκέφτομαι ξέρω...φοβόμουν να πεθάνω μ άρεσε η ζωή μου... είχα βρεί σ αυτή την εποχή την επιθυμία να ζω που την είχα χάσει στην πραγματική μου εποχή.
-Μέριν να την σπάσουμε είναι κλειδωμένη βοήθαμε...πετάχτηκα αυτή ήταν η φωνή του Δημήτρη το γνώριζα καλά... ο Μάρκος άνοιξε την πόρτα όταν του το είπα...μαζί τους ήταν και η Σελίν.τι χαρά!!! Ήμουν πολύ τυχερή τελικά!!! Η Σελίν έτρεξε και μ' αγκάλιασε και ο Δημήτρης με κοίταξε και μου χαμογέλασε.
-τι κάνετε εσείς εδώ? τους ρώτησα
-ήρθαμε να σας βρούμε πριγκίπισσα, είπε ο Μέριν
-Την Σελίν, πώς τα βρήκατε?
-μας περίμενε κρυμμένη στην πύλη, όταν γυρίσαμε για σένα, είπε ο Δημήτρης
-σου είπα να μην την ξαναπλησιάσεις, είπε ο Μάρκος και τον χτύπησε τον Δημήτρη και άρχισαν να τσακώνονται
-σταματήστε!!! φώναξα κινδυνεύουμε να πεθάνουμε και εσείς τι κάνετε??? δεν αγαπάω κανέναν από τους δύο σας...έλεος!!! δεν αντέχω άλλο θέλω να γυρίσω σπίτι μου!!! σταμάτησαν και με κοίταζαν
-τι με κοιτάτε ??? πέντε χρονόν είστε ???
πήραμε τα άλογα και φύγαμε δεν θέλαμε πολύ για να φτάσουμε στην πύλη
-θα έρθω και εγώ μαζί σας, μου είπε ο Μάρκος.
-τι λές πως θα τα καταφέρεις εκεί?
-έτσι όπως τα καταφέρατε και εσείς στην εποχή μου...
-εμείς είμασταν όμως χίλια χρόνια μπροστά και τα καταφέραμε
-θα έρθω... δεν μπορείς να με εμποδίσεις!! δεν μίλησα και κοίταξα μπροστά μου δεν μπορούσα να τον εμποδίσω εγώ, αλλά ο πατέρας του ο βασιλιάς και μια στρατιά βρίσκονταν μπροστά στην πύλη. κοιταχτήκαμε όλοι μεταξύ μας σαν να λέγαμε το τέλος μας ήρθε! μας κατέβασαν από τα άλογα και έπειτα μας πέταξαν μπροστά του. κοίταξε τον Μάρκο
-είσαι ντροπή για μένα!
-μην του μιλάτε έτσι είπα, μα καλά τι σκεφτόμουν τότε να πεθάνω ήθελα?!
-και εσύ Ζοζεφίνα με απογοήτευσες πολύ, εγώ σε εμπιστεύτηκα
-μα, δεν ήθελα να σας πώ ψέματα για να σωθώ το έκανα
-σιωπή!!!
-πατέρα είπε ο Μάρκος άκουσε την να σου τα πεί είναι καλός άνθρωπος ακόμα και αυτός και έδειξε τον δημήτρη.
-σκοτώστε τον είπε σε κάτι στρατιώτες και εκείνη έβαλαν το σπαθί στο λαιμό του...
-όχιιιιιι!!!!!! φώναξα σας παρακαλώ, μην είστε τόσο άψυχος είναι ο γιός σας ακούστε με δύο λεπτά μόνο είπα παρακαλώντας μην τον σκοτώσετε!!! ο βασιλιάς κατέβηκε από το άλογο και τα μάτια του τα γουρλωμένα και τεράστια με κοίταξαν
-μίλα !!! άρχισα να του λέω όλη την ιστορία προσέχοντας την κάθε λεπτομέρεια
-θείε τώρα τα ξέρετε όλα είμαστε στο έλεος σας!!! κατηγορήστε με που είπα ψέματα για να σωθώ, κατηγορήστε με που αγάπησα την οικογένεια σας, που σας έδωσα τον χάρτη για την Αμερική, που ο Δημήτρης πολέμησε για σας, που σας υπηρέτησε...και χαμήλωσα το κεφάλι μου... αφού με κοίταζε για ώρα με πλησίασε έβγαλε το σπαθί του και μου το έδωσε..
-είστε ελεύθεροι είπε!!!
Απάντηση με παράθεση
  #18  
Παλιά 05-01-13, 02:24
Το avatar του χρήστη lana
lana Ο χρήστης lana δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 05-01-2012
Περιοχή: athens/london
Μηνύματα: 198
Προεπιλογή ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Δεν πίστευα στα μάτια μου όπως και κανείς άλλωστε, ο ίδιος ο βασιλιάς να μ προσφέρει το σπαθί του και να μας αφήσει ελεύθερους ύστερα απ’ αυτά άρχισα να πιστεύω ότι είχα σίγουρα έναν φύλακα άγγελο. Σηκώθηκα και αφού έκανα μια υπόκλιση δεν άντεξα και αγκάλιασα τον βασιλιά αυτός ο άντρας παρότι έδειχνε ένας παχουλός σκληρός άνθρωπος ήταν καταβάθος πολύ καλός και έντιμος...ξαφνιάστηκε από την κίνηση μου, αυτή αλλά ο αυθορμητισμός μου ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά μου, το μόνο που ήλπιζα τώρα ήταν να γυρίσω σπίτι μου… ο Δημήτρης έδεσε τα άλογα και πήρε την τσάντα και χαιρέτησε τον Μέρλιν , κατάλαβα ότι ήταν η στιγμή να τους αποχαιρετήσω. Πως θα αποχαιρετούσα τον Μάρκο ο οποίος ήταν αποφασισμένος να έρθει μαζί μου, δεν έπρεπε να έρθει, αρκετά τα είχα ανακατέψει ήδη τα πράγματα δεν χρειαζόταν να τα μπερδεύω όλα, με κολάκευε ιδιαίτερα ότι ένας άντρας θα άφηνε τα πάντα για μένα, ακόμα και την εποχή του, αλλά αυτά που έκανα ήταν έγκλημα αν τον άφηνα να έρθει μαζί μου. Τον πλησίασα με σκοπό να τον αποχαιρετήσω. - τα είπα όλα στον πατέρα μου, θα έρθω μαζί σου! -δεν γίνεται αυτό Μάρκο σε περιμένει μια ολόκληρη ζωή εδώ, μια αυτοκρατορία, δεν μπορείς να αφήσεις τον λαό σου έτσι… τις αδερφές σου, έχω διαβάσει για σένα του είπα χαμογελώντας, θα γίνεις σπουδαίος βασιλιάς. Δεν μπορείς να τα παρατήσεις όλα για μένα. Θα χρειαστεί να μείνεις για το βασίλειο σου τον λαό σου δεν θα είναι πάντα έτσι ρόδινα τα πράγματα θα χρειαστούν έναν ηγέτη και αυτό πρέπει να τους προσφέρεις εγώ θα σε έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου, αλλά δεν γίνεται εσύ να με έχεις γιατί κανονικά δεν υπήρχα σ αυτή την ιστορία σου. Σε παρακαλώ μείνει εδώ να κάνεις αυτό που πρέπει.
–μα θέλω να είμαι μαζί σου… σ αγαπώ!
-πρέπει να κάνεις τον καθήκον σου Μάρκο είπα και τον αγκάλιασα δώσε τα φιλιά μου στις αδερφές σου και να προσέχεις και υποσχέσου μου να μείνεις εδώ και να μείνεις στην ιστορία και να με κάνεις περήφανη. Εκείνος κούνησε καταφατικά το κεφάλι και ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του χαιρέτησα την αγαπημένη μου Σελίν της έδωσα ένα φιλί και το κολιέ που φορούσα να έχει ένα δώρο από μένα και μπήκαμε μέσα στο τούνελ με τον Δημήτρη και πήρα μια ανάσα έκλεισα τα μάτια μου και ευχήθηκα να πάνε όλα καλά.
Ακούστηκε ξανά η ίδια μουσική και ένα φώς ερχόταν πιο κοντά μας. Όσο προχωρούσα σκεφτόμουν ότι ο Δημήτρης ίσως περίμενε πολλά από μένα ήξερα όμως ότι στην εποχή μου δεν θα ήταν εύκολο να είμαι μαζί του ίσως επειδή είμαι κομπλεξικιά και δεν μπορώ να κάνω σχέση με μικρότερους, όχι όχι δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναγυρίσω στον πρώην μου, αλλά θα ήταν δύσκολο… είδαμε την πόρτα ήταν ίδια πόρτα η οποία είχαμε μπει κοιταχτήκαμε ήξερα ότι νιώθαμε το ίδιο εκείνη την στιγμή μια απέραντη χαρά… πριν την περάσουμε στάθηκε στην πόρτα και με έπιασε από τα χέρια και μου τα φίλησε.
–είσαι ότι πιο όμορφο μου συνέβη και χαίρομαι που αυτό το έζησα αυτό μαζί σου
-και εγώ είπα χωρίς να το σκεφτώ και περάσαμε την πόρτα ήμασταν πίσω σπίτι αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. Ξαφνικά άνθρωποι όρμησαν πάνω μας άρπαξαν κάποιοι το Δημήτρη και κάποιοι εμένα και μας κάνανε μια ένεση και δεν θυμάμαι τίποτα, ούτε το πώς βρέθηκα στο σπίτι μου, και πολλές αναμνήσεις μου είχαν χαθεί και το πιο παράξενο ήταν ότι βρισκόμουν σπίτι και είχε περάσει μια εβδομάδα από τότε που είχα φύγει από το σπίτι και όχι τέσσερα χρόνια… ίσως σκεφτόμουν ότι τα είχα ονειρευτεί έτσι συνέχισα την ζωή μου συνέχισα της σπουδές μου χώρισα με τον Γιώργο και η ζωή μου ξαναέγινε βαρετή και συνηθισμένη στην Αθήνα Ένιωθα άσχημα που το σκεφτόμουν αυτό αλλά δεν μπορούσα να κοροϊδεύω τον εαυτό μου, ίσως το ταξίδι αυτό να μας έφερε πιο κοντά και ξέραμε ότι μόνο ο ένας τον άλλον έχουμε… και ο Δημήτρης στο τηλέφωνο τα αρνιόταν όλα δεν μ αγαπούσε πια αυτό καταλάβαινα. Αλλά μετά από μήνες οι αναμνήσεις μου ήρθαν όλες βλέποντας ένα σημάδι που είχα στο χέρι όταν με ήμασταν σε κυνηγητό με το Δημήτρη και ένας άντρας μου είχε ορμήσει. δεν ξέρω τι του είχαν κάνει και τα αρνιόταν όλα ίσως τον απειλούσαν για να μην μάθει κανείς ότι ταξιδέψαμε η φωτογραφική μας χάθηκε , αλλά ήξερα ότι δεν είμαι τρελή τα έζησα όλα μια μέρα στο τηλέφωνο ο Δημήτρης με πήρε και μου είπε <<Ζοζεφίνα σ' αγαπώ αλλά δεν μπορούμε να είμαστε μαζί γιατί δεν γίνεται >> και εγώ δεν ζήτησα εξηγήσεις ακόμα και σήμερα δεν τον ρωτάω πια παραμείναμε δυο καλοί φίλοι που ζήσαμε μια ιστορία αγάπης σε μια άλλη εποχή, την ιστορία της Ζοζεφίνας και του Αρθούρου και έτσι θα ήθελα να αφιερώσω σήμερα αυτό το βιβλίο μου στον ιππότη μου τον Δημήτρη και να του πω ένα ευχαριστώ για κάτι που Κάποτε είπε....Ζήσε την κάθε σου στιγμή σαν να είναι η τελευταία...Αν πραγματικά μπορούσαμε να καταλάβουμε την αξία της κάθε στιγμής σίγουρα θα την ζούσαμε σαν να ήταν η τελευταία....Αξίζει να σκεφτούμε με πόσο πάθος και ανάγκη θα ερωτευόμασταν για μια τελευταία φορά..Με πόση δύναμη θα αγκαλιάζαμε το άλλο μας μισό...Με πόσο τρυφερότητα θα αγκαλιάζαμε τον ίδιο μας τον εαυτό...Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να απολαύσουμε τη ζωή μας, όχι στην ιδέα πως η αγάπη μπορεί να περιμένει για αύριο..Γιατί η αγάπη είναι πάντα το σήμερα..!!!


τέλος...

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη lana : 05-01-13 στις 02:30
Απάντηση με παράθεση
  #19  
Παλιά 23-01-13, 17:30
Το avatar του χρήστη Vakryle
Vakryle Ο χρήστης Vakryle δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 14-01-2012
Μηνύματα: 994
Προεπιλογή

Ανυπέρβλητο!
__________________
"The needs of the many outweigh the needs of the few"
-Mr. Spock, Starfleet's First Officer, 2230 A.D. - 2387 A.D.
Απάντηση με παράθεση
  #20  
Παλιά 05-02-13, 04:10
Το avatar του χρήστη lana
lana Ο χρήστης lana δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 05-01-2012
Περιοχή: athens/london
Μηνύματα: 198
Προεπιλογή

Παράθεση:
Αρχική Δημοσίευση από Vakryle Εμφάνιση μηνυμάτων
Ανυπέρβλητο!
σε ευχαριστώ πολύ αν το εννοείς να σαι καλά!:-)
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα

Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
Δεν μπορείτε να προσθέσετε νέα threads
Δε μπορείτε να απαντήσετε
Δεν μπορείτε να προσθέσετε συνημμένα
Δεν μπορείτε
BB code είναι σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι εκτός λειτουργίας



Όλες οι ώρες είναι GMT +2. Η ώρα τώρα είναι 12:55.


Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.4
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.