Το forum του μεταφυσικού  

Επιστροφή   Το forum του μεταφυσικού > Η πόλη της FantasyGate > Τμήμα Πολυσυγγραφίας

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #11  
Παλιά 12-06-12, 18:37
Το avatar του χρήστη fantasy
fantasy Ο χρήστης fantasy δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 09-12-2011
Μηνύματα: 797
Προεπιλογή

Μόλις μπήκε μέσα στην μυστηριώδη πόρτα είδε τρία δωμάτια. Έπρεπε να διαλέξει μόνο μια πόρτα. Εκείνη έκλεισε τα μάτια και άφησε την αφή της να την οδηγήσει με το ένστικτό της. Αριστερά υπήρχε μία μαύρη πόρτα. Δεξιά μια κόκκινη και ευθεία μπροστά της έβλεπε μια μπλε πόρτα. Η αριστερή έγραφε αδιέξοδο, η ευθεία έγραφε κήπος και η δεξιά Φυλακή. Τράβηξε τον ευθύ δρόμο και είδε την γατούλα να την αποχαιρετά ευχαριστημένη.
- Τώρα πια εμένα δεν με χρειάζεσαι. Θα ξανάρθω όποτε με χρειαστείς, και θα είμαι εδώ. Φωναξε γατούλα
Άνοιξε την πόρτα και είδε ένα ξερό κήπο. Τίποτα δεν ήταν καλό εδώ. Τα φυτά ήταν σαπισμένα, τα λουλούδια ξερά. Έμοιαζε σαν ένα παρατημένο κήπο. Τότε είδε μια μάνικα και πήγε να δει που καταλήγει και δίπλα στο τέρμα της μάνικας φάνηκε μια πηγή. Έριξε λίγες σταγόνες νερό και μετά ποτίστηκε όλη η πλάση. Το αποτέλεσμα ήταν ο κήπος να βλαστήσει και να γίνει ένας όμορφος κήπος που το ανθρώπινο μάτι δεν έχει ξαναδει και στην άκρη του κήπου βρήκε μια σπηλιά. Μπήκε μέσα και είδε ότι υπήρχε εκεί μια τσουλήθρα. Μπήκε μέσα της και στο τέρμα της ήταν το κάστρο που ήταν φυλακισμένη η μητέρα της. Όμως εκεί είδε ότι η μητέρα της φυλασσόταν από παντού. Ήθελε τη γατούλα κοντά της, να της πει πως θα αντιμετώπιζε όλους αυτούς. Ήταν δύσκολο για ένα πεντάχρονο παιδί να κάνει κάτι τέτοιο. Όμως και η νεράιδα δείλιασε. Και οι δύο φύσεις της την είχαν εγκαταλείψει. Ένιωθε άσχημα και την έπιασε απελπισία.
- Βγάλτα πέρα μόνη σου, μην περιμένεις πάντα να σε βοηθούν οι άλλοι. Άκουσε μια φωνή και πέταξε ψηλά με τα φτερά. της. Κανένας από τους φύλακες δεν μπορούσε να πετάξει. Αυτό ήταν ένα αβαντάζ γι' αυτήν και κατάφερε να μπει μέσα από μια σχισμή. Όλοι είχαν στραμμένα τα νώτα τους προς τα κάτω, και έτσι η είσοδός της στον χώρο ήταν πιο εύκολη απ' ό,τι πίστευε. Έτρεξε κατευθείαν στο κόκκινο δωμάτιο που ήταν φυλακισμένη η μητέρα της.
"Ω Θεέ μου αν διάλεγα την κόκκινη πόρτα θα φυλακιζόμουν μαζί με τη μητέρα μου και η μαύρη δεν θα με οδηγούσε ποτέ εδώ. Έκανα τη σωστή επιλογή λοιπόν" σκέφτηκε και ένιωσε τη γατούλα δίπλα της.
- Μια χαρά τα κατάφερες και χωρίς εμένα. Λοιπόν όπως κατάλαβες η μητέρα σου βρίσκεται στο κόκκινο δωμάτιο. Κρατάς το κλειδί της πόρτας που είχες ανοίξει;
- Ορίστε.
- Λοιπόν, τη μητέρα σου θα την δεις μόνο. Δεν θα την πάρεις μαζί σου γιατί θα κάνεις κακό στους δύο κόσμους, στις δύο φύσεις σου. Εξήγησε στη μητέρα σου και στον πατέρα σου την αλήθεια. Ούτε εκείνη μπορεί να γίνει άνθρωπος, ούτε και εκείνος να ζει με μια νεράιδα. Είναι κάτι αφύσικο. Εσύ όμως μπορείς να μεγαλώσεις μαζί του ή μαζί της. Οι νεράιδες δεν είναι κακές και αν μεταχειρίστηκαν το ψέμα το έκαναν για το καλό όλων.
- Ευχαριστώ γατούλα για όλα.
- πήγαινε. Έχεις στη διάθεσή σου 5 χρόνια να μείνεις εδώ. Η μητέρα σου θα απελέυθερωθεί. Με τον πατέρα σου δεν θα ξανασυναντηθεί πια. Τα επόμενα 5 χρόνια θα ζήσεις με τον πατέρα σου. Αυτή η εναλλαγή θα γίνεται συνεχόμενα, μέχρι να γνωρίσεις τον Δημήτριο.
Όπως τα είπε η γατούλα έγιναν τα πράγματα. Η Σοράγια έμεινε πέντε χρόνια στο κάστρο, πέντε χρόνια με τον πατέρα της και ποτέ δεν συναντήθηκε και με τους δύο γονείς. Ένιωθε σαν τα παιδιά των χωρισμένων γονιών. Για το καλό της ανθρωπότητας έπρεπε να θυσιαστεί.
Τα χρόνια κυλούσαν και το πεντάχρονο παιδί μεγάλωσε. Όταν πια έφτασε σε ηλικία γάμου έπρεπε να εγκαταλείψει τον πατέρα της γιατί η διορία των 5 ετών μαζί του έληξε. Έγινε όπως ακριβώς το είδε στο όνειρό της. Πετούσε και όταν είδε τον Δημήτριο μετά από λίγα λεπτά έγινε άνθρωπος. Εκείνος δεν πίστευε ότι ήταν νεράιδα και έπρεπε να φύγει. Της έκλεψε λοιπόν το πέπλο και εκείνη τον παρακάλεσε να την αφήσει. Εκείνος την άφησε και εκείνη έφυγε με βαριά καρδιά γιατί τον είχε αγαπήσει. Εκείνος υποσχέθηκε να την περιμένει.
Όμως εκείνη τη στιγμή που έφευγε η γατούλα την σταμάτησε και την μάλωσε αυστηρά:
- Είχαμε πει ότι θα μένεις με τους δύο γονείς σου μέχρι να έρθει η αγάπη. Είναι δυνατόν να αφήνεις εκείνον που αγαπάς για να ζήσεις με τη μητέρα σου.
- Τον αγάπησα, αλλά πρέπει να ...
- Δικαιολογίες. Ήρθε η ώρα να διαλέξεις τι φύση θα ακολουθήσεις. Οφείλω να σου πω ότι σαν νεράιδα θα πετάς. Θα είσαι αθάνατη, θα μικραίνεις και θα μεγαλώνεις όσο θέλεις. Σαν άνθρωπος θα είσαι θνητός, θα γεράσεις, θα αρρωστήσεις.
- Και θα τρώω πρωινό. Θα με γαργαλά ο ουρανίσκος μου αλλά θα μ' αρέσει γιατί θα είμαι με το Δημήτριο. Αξίζει το τίμημα.
- Οφείλω να σου υπενθυμήσω τι έλεγες όταν ήσουν πεντε ετών.
- Πέντε ετών ήμουνα. Τι μυαλό μπορεί να έχει ένα πεντάχρονο παιδί;
Η γατούλα έσκασε στα γέλια. Τόσα γέλια δεν έκανε άλλη φορά.
Αύριο τα μεσάνυχτα θα έρθουν όλες οι νεράιδες να σε αποχαιρετήσουν. Θα γίνει μια τελετή. Θα κοιμηθείς και θα γίνει η μεταμόρφωσή σου σε άνθρωπο. Μεθαύριο θα πας στο Δημήτριο. Θα πετάξεις ψηλά το πέπλο και θα είσαι μια κανονική γυναίκα πια.
- Γι' αυτό λένε ότι γίνονται γυναίκες στην αγκαλιά ενός άνδρα.
- Όχι, αυτό είναι άλλο. Θα μου επιτρέψεις να μη μάθεις από μένα την απάντηση. Γέλασαν και οι δύο.
Τα μεσάνυχτα της επόμενης μέρας όταν το φεγγάρι ήταν πανσέληνος ακούστηκε ένα ουρλιαχτό. Ήταν οι νεράιδες που είχαν ηττηθεί από την απόφαση της Σοράγιας να γίνει άνθρωπος. Την ξάπλωσαν σε ένα κρεβάτι ανθρώπινο και ο σοφός άναψε μια μεγάλη φωτιά. Της είπαν πως ό,τι γίνει να μη φοβηθεί. Είναι για το καλό της. Την έβαλαν μέσα στη φωτιά και άρχισαν να καίγονται τα φτερά της και κάηκε ολόκληρη. Τότε είδαν να φυτρώνει ανθρώπινο δέρμα και να βγαίνει η ψυχή της από το σώμα της μέχρι να δημιουργηθεί ολοκληρωμένα το κορμί της. Έπειτα μπήκε και εκείνη άνοιξε δειλά τα μάτια της. Είδε τις νεράιδες να φεύγουν και να την αποχαιρετούν. Η τελευταία της έδωσε το πέπλο της.
- Μη ξεχάσεις να πετάξεις το πέπλο ψηλά.
- Τη μητέρα μου δεν θα την ξαναδώ;
- Εφόσον απαρνήθηκες την νεραιδένια φύση δεν θα την ξαναδεις. Για σένα είναι πεθαμένη. Σε λίγο στον εγκέφαλό σου θα φυτευτεί αυτή η ιδέα. Και εκείνη θα σε ξεχάσει. Θα ζεις από εδώ και πέρα, μέχρι να παντρευτείς, με τον πατέρα σου. Οι νεράιδες θα ξεχαστούν Δεν θα θυμάσαι ότι υπήρξες νεράιδα. Δεν θα πιστεύεις στην ύπαρξή μας. Θα ξεχάσεις αυτή τη ζωή μόλις πετάξεις το πέπλο. Αν ξεχάσεις να πετάξεις το πέπλο θα μας θυμάσαι και θα πονάς. Το παρόν μήνυμα θα είναι το τελευταίο. Δεν έχεις δικαίωμα για άλλη ερώτηση.
- Αντίο!
- Αντίο. Έκανες την επιλογή που έπρεπε, πίστεψέ με, αυτό που έκανες έκανε τον κόσμο μας και τον ανθρώπινο αρμονικό.
- Εγώ δεν θέλω να σας ξεχάσω.
- Επιβάλλεται. Δεν υπάρχει άνθρωπος να πιστεύει στις νεράιδες. Τι άνθρωπος θα ήσουν αν πίστευες σε μας; Ο πατέρας σου μας ξέχασε ήδη. Μόλις πετάξεις το πέπλο θα γίνει το ίδιο και σε σένα.
Εκείνη κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι και δεν της απάντησε τίποτα. Δεν χρειαζόταν πια.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
__________________

* Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Καζαντζάκης.


Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη fantasy : 12-06-12 στις 18:39
Απάντηση με παράθεση
  #12  
Παλιά 15-06-12, 11:59
Το avatar του χρήστη fantasy
fantasy Ο χρήστης fantasy δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 09-12-2011
Μηνύματα: 797
Προεπιλογή

Ήρθε πια η άνοιξη ένα ψιλόβροχο έπιασε εκείνη τη στιγμή. Μπήκε σε μια κουφάλα ενός σάπιου δέντρου για να προφυλαχτεί. Σαν νεράιδα δεν φοβόταν την βροχή γιατί δεν την ένιωθε. Όμως όταν ήταν δυνατή έβρεχε τα φτερά της και αδυνατούσε να πετάξει. Οι φίλες της αυτή τη στιγμή θα παίζουν στη βροχή. Αυτή όμως ήταν πια κανονική γυναίκα. Τότε κοίταξε το πρόσωπό της να καθρεπτίζεται στη λίμνη. Ήταν γυμνή και ένιωθε ότι ντρεπότανε. Έπρεπε οπωσδήποτε να φορέσει κάτι για να κρύψει τη γυμνία της. Έπιασε φύλλα από τα δέντρα και με μια μαγική κλωστή που της έδωσαν οι νεράιδες κατάφερε να υφάνει ένα ωραίο φόρεμα. Χαμογέλασε όταν είδε ότι ήταν στα μέτρα της και στο χαμόγελό της έπεφτε στο χώρο. Τα τελευταία ίχνη της νεραϊδόσκονης, που της έδινε τη δύναμη που είχε σαν νεράιδα να ξεπερνά όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες και να κυλά η ζωή της όπως μιας κανονικής νεράιδας χάθηκε, αλλά πάντα γνώριζε ότι νεράιδα κανονική δεν υπήρξε. Ήταν ένα κράμα των δύο κόσμων. Του φανταστικού και του πραγματικού. Ήταν σαν να διάλεξε την πραγματικότητα από τη φαντασία και το πέτυχε με την απόφαση να γίνει αυτό που έπρεπε για να κατακτήσει την καρδιά του Δημήτρη. Έπρεπε να το πετύχει αυτό με κάθε τίμημα.
Μέσα στο χαμόγελό της έπεφταν ανθισμένα τριαντάφυλλα γεμάτα νεραϊδόσκονη και έπαψε πια να είναι νεράιδα, αλλά έγινε ένα κανονικό κορίτσι με όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες. Γι' αυτό λένε ότι όλα τα παιδιά αφήνουν τον φανταστικό τους κόσμο και ζουν στην πεζή πραγματικότητα. Μόνο που αυτή η πραγματικότητα σε γερνάει γρήγορα, ενώ για να μείνεις νέος πρέπει να μην αποβάλλεις την παιδική ψυχή σου, να πιστεύεις στα όνειρα γιατί είναι μόνο δικά σου και ανήκουν στο δικό σου κόσμο. Όλα αυτά πια η μικρή μας νεράιδα τα γνώριζε.
Έμεινε για λίγο μόνη. Οι νεράιδες την εγκατέλειψαν και της υποσχέθηκαν ότι θα την επισκεφτούν ακόμη μια φορά, και θα είναι η τελευταία, την καθορισμένη ώρα που θα τους παραδώσει το πέπλο της, την ώρα εκείνη δεν θα τις δει, αλλά θα τις νιώσει να βρίσκονται δίπλα της, και το ένστικτό της την κατάλληλη στιγμή θα την αναγκάσει να το κάνει, γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Η βροχή συνέχισε να δροσίζει το χώμα, αλλά παράλληλα βγήκε ο ήλιος. Ένα ουράνιο τόξο φάνηκε στον ουρανό και ένα αερόστατο φάνηκε παράλληλα εκείνη τη στιγμή που έγραφε πάνω του μπες μέσα. Όμως εκείνη συνέχισε απτόητη το δρόμο της και το αερόστατο εξαφανίστηκε. Έμεινε μόνο το ουράνιο τόξο στο χώρο και απέμεινε να το κοιτάζει. Φαντάστηκε τις στιγμές που πετούσε με τις φίλες της πάνω σ' αυτό όταν ζούσε στη νεραϊδοχώρα και πετούσαν νεραϊδόσκονη η μια στην άλλη παίζοντας μαζί του. Όλες αυτές τις στιγμές καλείται τώρα να τις θάψει για πάντα στην ψυχή της.
Περιπλανήθηκε μόνη της κουρασμένη και πεινασμένη μέσα στο πράσινο δάσος. Κοίταξε στον ουρανό τον ήλιο και της φάνηκε πολύ ψηλά. Ακόμα είχε αναμνήσεις από τη νεραϊδένια της φύση και θα ήθελε να ανέβει στο πιο ψηλό κλαδί να ρίξει λίγη νεραιδόσκονη και να γίνει μικρή να χαζέψει τον ήλιο αλλά τώρα πια αυτά δεν μπορούσε να τα πραγματοποιήσει. Μόνο στη σκέψη της ήταν σαν όνειρο. Τώρα πια ήταν ένα κορίτσι που ερωτεύτηκε τον γοητευτικό Δημήτριο, που γι' αυτόν θα μπορούσε να κάνει τα πάντα.
Μετά από λίγη ώρα είδε πάνω σε ένα άσπρο άλογο έναν καβαλάτη να τρέχει βιαστικά. Ήταν εκείνος, ήρθε, της φάνηκε σαν επίγειος άγγελος. Η καρδιά της κόντευε να βγει από τη θέση της. Χτυπούσε ρυθμικά. Φαίνεται ότι και η δική του χτυπούσε ανάλογα. Είδε ότι πίσω του ακολουθούσε η γατούλα του, η γατούλα που τόσο την είχε βοηθήσει. Εκείνος Φορούσε άσπρο κουστούμι και άσπρα παπούτσια.
Σταμάτησε σε ένα χάνι. Αρχικά δεν την είδε, αλλά τελικά εκείνη πήγε τάχα να χαϊδέψει τη γατούλα. Της μίλησε, αλλά εκείνη έκανε νιάου, δεν μπορούσε πια να της μιλήσει. Δεν μπόρεσε να καταλάβει τι έγινε. Πού πήγε αυτή η δύναμη που είχε; Εκείνος της χαμογέλασε και την προσκάλεσε να πάνε μαζί στο χάνι για να πάρουν μαζί πρωινό και να συζητήσουν. Εκείνη ένιωσε πολύ ευτυχισμένη. Τώρα πετούσε χωρίς φτερά. Τώρα μπόρεσε να ακουμπήσει τον ήλιο, τώρα μπόρεσε να καθίσει στο πιο μικρό κλαδί τώρα μπόρεσε να διεσχύσει το ουράνιο τόξο. Ενώ σαν νεράιδα έλεγε ότι ήταν ένα πλάσμα δυνατό, πρώτη φορά ένιωσε νΑ έχει μεγάλη ψυχική δύναμη. Μόνο η πρόσκληση που της έκανε το προκάλεσε αυτό. Πραγματικά, η ευτυχία κρύβεται αλλού. Τώρα πια το ήξερε, τώρα πια το είχε μάθει.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
__________________

* Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Καζαντζάκης.


Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη fantasy : 15-06-12 στις 12:04
Απάντηση με παράθεση
  #13  
Παλιά 15-06-12, 13:12
Το avatar του χρήστη fantasy
fantasy Ο χρήστης fantasy δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 09-12-2011
Μηνύματα: 797
Προεπιλογή

Σε λίγο άρχισε να κρυώνει. Η ξενοδόχα άναψε το τζάκι. Συγκέντρωνε τα ξύλα που θα έβαζε στο τζάκι και αργούσε να τους πάρει παραγγελία. Ο σερβιτόρος σήμερα καθυστέρησε να έρθει στη δουλειά του και όλα πέρασαν από τα χέρια της. Τίποτα δεν προλάβαινε να κάνει μόνη της. Ήταν οργισμένη μαζί του, πόσα είχε να του σούρει όταν έρθει!
Εκείνοι βρήκαν μόνοι τους το τραπεζάκι, κάθισαν
- Κάπου σε ξέρω εσένα, της είπε.
- Είχα έρθει κάποτε περαστική στον τόπο σου αλλά ήμουν βιαστική να φύγω.
- Η νεραϊδούλα που γκρίνιαζε να της δώσω πίσω το πέπλο της.
- Πόσο γρήγορα με θυμήθηκες!
- Νόμιζα ότι ήσουν ένα όνειρο. Άλλωστε δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε.
- Δεν είμαι νεράιδα πια. Αρνήθηκα την φύση μου.
- Άρχισα να σε πιστεύω. Ποιο λόγο θα είχες να μου πεις ψέματα; Άλλωστε, τα είχα δει τα φτερά σου. Δεν τα έχεις πια ε;
- Ναι, αυτό ισχύει.
- Για μένα θα είσαι μια νεράιδα. Έτσι λένε όλοι οι άνδρες τις αγαπημένες τους.
- Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ώστε είμαι η αγαπημένη σου;
Δεν της απάντησε τίποτα την κοίταζε βαθιά στα μάτια. Την ίδια κίνηση έκανε κι αυτή από τη δική της πλευρά. Κοιτάχτηκαν για αρκετή ώρα στα μάτια σαν να σταμάτησε ο χρόνος. Δεν μιλούσαν πια με το σώμα, αλλά με την ψυχή. Κοιτάχτηκαν γεμάτοι θαλπωρή και έφυγαν από το χάνι. Πήγαν και κάθισαν στο δάσος. Ήρθαν πολύ κοντά και ένιωσε όλο το αιθερικό της σώμα γεμάτο από την παρουσία του. Το ίδιο έγινε αμφίπλευρα. Αργότερα ένιωσαν τις αισθήσεις τους να συμμετέχουν σε έναν ασταμάτητο μεθυστικό χορό. Σε λίγο έδωσαν το πρώτο τους φιλί. Οι δύο ψυχές μέσα σε μια γλυκιά αρμονία δέθηκαν και οι καρδιές με το αίμα τους υπέγραψαν ένα νέο σ' αγαπώ, νέα όνειρα άρχισαν να γεννιούνται και να βιώνουν παράλληλα με τον έρωτά τους. Έδωσαν και δεύτερο φιλί και έπιασαν τα χέρια και ένιωσαν χελιδόνια να πετάνε στον ουρανό και να μαρτυρούν την άνοιξη. Εκείνη την ώρα έκαναν αστρικό ταξίδι οι δύο ψυχές σε κόσμους μαγευτικούς που δεν βάζει ο νους. Με το τρίτο φιλί όλες οι νεράιδες έπιασαν τα χέρια και σχημάτισαν κύκλο και τους έβαλαν στη μέση. Εκείνοι άρχισαν να χορεύουν ρυθμικά τραγούδια του έρωτα, και ένιωθαν να πετάνε στον έβδομο ουρανό. Τότε έβλεπαν τον κόσμο να λάμπει, ένα φως έλαμπε παντού. Έβλεπαν τον κόσμο μαγικό Άρχισαν να ραντίζουν με αρώματα, τον έρωτα που άρχισε να ανθίζει στις δύο ερωτευμένες καρδιές και ευχήθηκαν να κρατήσει για πάντα. Τότε, όλες έπιασαν τα πανεράκια τους και έριξαν αρκετή νεραϊδόσκονη που φύλαγαν γι' αυτή τη στιγμή. Μια απ' αυτές πότισε τα δύο άτομα το ποτό της αγάπης και τους ευχήθηκε να μην ξεθυμάνει ποτέ. Όλα αυτά δεν τα είδαν, αλλά τα ένιωσαν αμφότεροι, όπως αντιλαμβάνεται ο τυφλός όσα δεν μπορεί να δει. Η τελευταία πράξη ήταν το πέπλο. Εκείνη το έπιασε και το πέταξε ψηλα. Ο Δημήτρης δεν το αντιλήφθηκε αυτό, αλλά εκείνη ξαφνικά ξέχασε ότι ήταν νεράιδα. Το ίδιο ένιωσε κι αυτός. Περπάτησαν αγκαλιασμένοι και πήγαν στο χάνι να πάρουν το πρωινό τους, αλλά τέτοια ώρα, μεσημεριανό χρειάζονται πια.
Και ζήσανε αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα...

ΤΕΛΟΣ
__________________

* Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Καζαντζάκης.


Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη fantasy : 15-06-12 στις 13:14
Απάντηση με παράθεση
  #14  
Παλιά 15-06-12, 13:28
Το avatar του χρήστη Vakryle
Vakryle Ο χρήστης Vakryle δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 14-01-2012
Μηνύματα: 994
Προεπιλογή

Αστείρευτη πηγή φαντασίας.

Σου συνιστώ να δημιουργήσεις ένα blog και να εκθέτεις εκεί τα αριστουργήματά σου. Με το χρόνο μπορείς να συμμετέχεις και σε affiliated προγράμματα, έτσι ώστε με κάθε click να παίρνεις κι ένα cent.

Το τερπνόν μετά του ωφελίμου.
Εμείς θα αναλάβουμε την διαφήμιση και θα παίρνουμε το 30% των εσόδων.

Για περισσότερες πληροφορίες, εκφράσου εδώ.
__________________
"The needs of the many outweigh the needs of the few"
-Mr. Spock, Starfleet's First Officer, 2230 A.D. - 2387 A.D.
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα

Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
Δεν μπορείτε να προσθέσετε νέα threads
Δε μπορείτε να απαντήσετε
Δεν μπορείτε να προσθέσετε συνημμένα
Δεν μπορείτε
BB code είναι σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι εκτός λειτουργίας



Όλες οι ώρες είναι GMT +2. Η ώρα τώρα είναι 09:32.


Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.4
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.