ΜΗ ΑΔΡΑΝΕΙΑΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

[netrino]

Ο χρόνος είναι μια δύσκολη έννοια που με απασχόλησε έντονα για αρκετό χρονικό διάστημα. Αυτό που θα προσπαθήσω να αναπτύξω είναι η διαφορά που υπάρχει στις έννοιες του μηχανισμού μέτρησης του χρόνου (ρολόι) και στην πραγματική φύση αυτού.
Είναι γεγονός ότι όλων των ειδών τα ρολόγια χαρακτηρίζονται από την περιοδική κίνηση ενός μηχανισμού η κάποιου φαινομένου το οποίο χρησιμοποιούμε ως ένδειξη η καλύτερα ως κανόνα μέτρησης της ροής που αντιλαμβανόμαστε ως χρόνο.
Όλα αυτά τα συστήματα ρολογιών είναι εύκολο να κατανοήσουμε ότι είναι μη αδρανειακά συστήματα αναφοράς μέτρησης χρόνου. Έτσι για παράδειγμα έχουμε τα ατομικά ρολόγια όπου μιλάμε για περιστροφές σωματιδίων γύρω από πυρήνα, ανακλάσεις φωτονίων σε κάτοπτρα που συναντάμε σε διάφορα νοητικά πειράματα κτλ.
Ας σκεφτούμε τώρα την ακόλουθη διάταξη:
Σε ένα κυκλικό επίπεδο έχουμε τοποθετήσει στα τέσσερα τεταρτημόρια τέσσερα κάτοπτρα.


Από το σημείο Α ένας παλμός φωτός εκπέμπεται με τέτοιο τρόπο ώστε να ανακλάται στα κάτοπτρα Β,Γ και Δ και να επιστρέφει στο αρχικό σημείο Α συνεχίζοντας την ίδια πορεία επ’αόριστον.
Με αυτόν τον τρόπο έχουμε φτιάξει το δικό μας ρολόι το οποίο είναι και ακριβείας μιας και η ταχύτητα τους φωτός παραμένει αναλλοίωτη.
Έτσι ένας παρατηρητής γνωρίζοντας την ταχύτητα του φωτός και τις αποστάσεις των κατόπτρων στην διάταξη μας είναι σε θέση να γνωρίζει σε πόσο χρόνο ο παλμός φωτός επιστρέφει στο αρχικό σημείο Α και αυτός ο χρόνος είναι σταθερός.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που η διάταξη μας ξεκινά να περιστρέφεται με σταθερή γωνιακή ταχύτητα για παράδειγμα αριστερόστροφα?
Τώρα κατά την στιγμή εκπομπής του φωτεινού παλμού από το σημείο Α στο σημείο Β η διάταξη έχει περιστραφεί ελαφρώς αριστερόστροφα κατά μια απόσταση χ με αποτέλεσμα το φως να χρειάζεται να διανύσει μια ελαφρώς μεγαλύτερη απόσταση από την προηγούμενη κατάσταση. Άρα αν οι αποστάσεις μεταξύ των κάτοπτρων ήταν α τώρα η απόσταση που θα διανύσει το φως από το Α στο Β θα είναι α+χ, από το Β στο Γ θα είναι α+2χ, από το Γ στο Δ θα είναι α+3χ και από το Δ στο Α θα είναι α+4χ.
Καταλήγουμε δηλαδή στο απλό συμπέρασμα ότι για κάθε σημείο που βρίσκονται τα κάτοπτρα μας ο χρόνος όπως τον ορίζουμε μέχρι σήμερα, εμφανίζεται να καθυστερεί στα αντίστοιχα σημεία σε σχέση με την αρχική κατάσταση ηρεμίας και μάλιστα αναλόγως της απόστασης που έχουν από το αρχικό σημείο εκπομπής του φωτεινού παλμού.
Ας φανταστούμε τώρα ότι την στιγμή εκπομπής του φωτεινού παλμού από το Α στο Β η διάταξη μας ξεκινά να περιστρέφεται δεξιόστροφα. Αν ο παρατηρητής ακολουθήσει την ίδια συλλογιστική τώρα θα πρέπει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο χρόνος θα εμφανίζεται ποιο σύντομος σε σχέση με την αρχική κατάσταση ηρεμίας και μάλιστα αναλόγως πάλι της απόστασης που έχουν τα κάτοπτρα από το αρχικό σημείο εκπομπής του φωτεινού παλμού.
Με αυτόν τον τρόπο έχουμε καταφέρει να αναδείξουμε ένα παράδοξο στην έννοια που έχουμε σήμερα για τον χρόνο, διότι είναι αντιφατικό να δεχτούμε ότι η ΄΄ροή΄΄ του χρόνου διαστέλλεται η συστέλλεται αναλόγως με το ποια διεύθυνση περιστρέφεται η διάταξη μας.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να επιμείνουμε και να γίνει ξεκάθαρο ότι το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στην συλλογιστική του παρατηρητή αλλά στην λανθασμένη αντίληψη που έχουμε για τον χρόνο. Αν δηλαδή χρησιμοποιούσαμε τέσσερις παρατηρητές στα σημεία των κατόπτρων αυτοί πρέπει υποχρεωτικά να καταλήξουν στα ίδια συμπεράσματα μιας και θα βρίσκονται τοποθετημένοι σε ένα μη αδρανειακό σύστημα αναφοράς. Αυτό που παρέμεινε και στις δύο περιπτώσεις σταθερό δεν ήταν άλλο παρά η γωνιακή ταχύτητα περιστροφής της διάταξης μας και το φώς. Άρα η ταύτιση πλέον είναι εμφανής.
Τα στοιχεία που χρειαζόμαστε για την απόδειξη αυτή τα έχουμε ήδη εντοπίσει από τις παρατηρήσεις μας στους απομακρυσμένους γαλαξίες. Όμως τα συμπεράσματα είναι λανθασμένα γιατί όπως στο αρχικό μας νοητικό πείραμα οι αποστάσεις μεταξύ των κατόπτρων δεν αλλάζουν, άλλα ο χρόνος που φτάνει το φως καθυστερεί ανάλογα με την απόσταση των κατόπτρων εξαιτίας της περιστροφής του χώρου που εμπεριέχονται, το ίδιο συμβαίνει και με τους γαλαξίες και το σύμπαν, δεν χρειάζεται να απομακρύνονται μεταξύ τους για να παρατηρώ το ίδιο φαινόμενο με συνέπεια να μην χρειάζεται να έχω ένα σύμπαν που ξεκίνησε να διαστέλλεται κάποια στιγμή στο παρελθόν.
Ο χώρος που μας περιβάλει περιστρέφεται με σταθερή γωνιακή ταχύτητα και είναι αρκετό για να δημιουργήσει όλα τα φυσικά φαινόμενα που παρατηρώ. Το φώς δεν είναι τίποτα άλλο από το ψευδοδιάνυσμα της γωνιακής ταχύτητας του χώρου και αυτό έχει απόλυτο μέτρο.




Κουφοβασίλης Αριστείδης
23/12/2014

[heretic]

Το οτι έχεις στήσει εναν ελλατωματικό (εκ σχεδίασης) μηχανισμό μέτρησής του χρόνου, και φυσικά ανίκανο να λειτουργήσει (ομοίως εκ σχεδίασης) δεν σημαινει οτι ο χρόνος σου αλλοιώνεται για αυτόν το λόγο. Τα ατομικά ρολόγια δεν μετράνε τον χρόνο με αυτόν το τρόπο που αναφέρεις. Πιο συγκεκριμένα δεν περιστρέφονται σωματίδια γύρω απο πυρήνες γενικά, υπάρχει το λεγόμενο στατιστικό νέφος ηλεκτρονίων.
Τα ατομικά ρολόγια μετρούν με αναφορά την περίοδο της ακτινοβολίας που προκύπτει από τον χρόνο μετάπτωσης των ενεργειακών καταστάσεων των ηλεκτρονίων ενός στοιχείου (καίσιο-133).

Το πρόβλημα οτι ο κενός χώρος διαστέλλεται και ενδέχεται το φως που φτάνει σε εμάς απο τους μακρινούς γαλαξίες να έχει διανύσει τελικά μεγαλύτερο διάστημα απο το πραγματικό είναι υπαρκτό έτσι κι αλλιώς. Οι εικόνες που βλέπουμε στην Γη, προέρχονται απο την στιγμή της εκπομπής του φωτός, ανεξαρτήτως του πότε αυτές έγιναν. Προκύπτει έτσι θέμα ακριβούς χρονολόγησης του σύμπαντός, αλλα κάπου έχω διαβάσει (δεν θυμάμαι τώρα) πως οι μελέτες έχουν συμπεριλάβει αυτόν τον παράγοντα.

Η αντίληψη τέλος για τον χρόνο σύμφωνα με την καθιερωμένη επιστήμη, έχει παγιωθεί με την θεωρία της σχετικότητας. Το άλλο που γράφεις για το "ψευδοδιάνυσμα της γωνιακής ταχύτητας του χώρου" δεν ξέρω απο που προέρχεται. Επιστημονική φαντασία μήπως;