Το πληγωμένο ελαφάκι

[fantasy]

Κεφάλαιο 14 Συνέχεια

Πήγαν στην αίθουσα 30, όπως τους ζητήθηκε. Εκεί είδαν ένα μεγάφωνο και από εκεί ακούστηκε μια φωνή:
- Βασίλη, Κατερίνα φάτε όπως οι άλλοι. Μη φοβάστε. Μόλις φάτε θα τα μάθετε όλα. Είδαν ότι οι φίλοι τους δεν έπαθαν τίποτα κι έφαγαν κι αυτοί. Μόλις έφαγαν επανήλθαν σ’ αυτή την αίθουσα.
- Φάγαμε. Πες μας τώρα τι κάνουμε;
- Λοιπόν θα πάτε στα κρεβάτια σας και θα κοιμηθείτε όλοι να ξεκουραστείτε. Εναλλακτικά, αν δεν θέλετε να κοιμηθείτε μπορείτε να δείτε τηλεόραση ή να εξερευνήσετε αυτό το σπίτι. Είναι απέραντο και έχει πολλές σάλες. Κάντε ό,τι θέλετε. Δεν υπάρχουν κάμερες, δεν σας παρακολουθεί κανείς. Θα μείνετε εδώ για μία εβδομάδα. Μετά από μια εβδομάδα θα τα ξαναπούμε. Μη φοβάστε. Να μου έχετε εμπιστοσύνη. Είστε εγκλωβισμένοι στις δύο εποχές. Θα διορθωθεί αυτό σε λίγο καιρό.
- Γιατί μας το κάνατε αυτό;
- Πρέπει να πάτε στη Ρόδο του 2012. Υπάρχουν όμως κάποια προβλήματα: Το όνομά σας είναι αναρτημένο σε όλα τα αστυνομικά τμήματα της χώρας, οι φωτογραφίες σας βρίσκονται αναρτημένες σε κάθε αεροδρόμιο, λιμάνι, σταθμό. Για την ανυπαρξία το φως στην Ομίχλη με τη Νικητούλη σας ζητά. Είναι μια εκπομπή που στον υπαρκτό κόσμο δεν εκπέμπει πια δυστυχώς, γιατί το κανάλι έχει προβλήματα και είναι κλειστό. Πρέπει οπωσδήποτε να δημιουργήσουμε ένα παράλληλο σύμπαν και μέσα σ’ αυτό να σας βάλουμε, ώστε να περαιωθεί η υπόθεσή μας. Άλλωστε, για να γίνει σωστά πρέπει να είναι καλοκαίρι και στο δικό σας σύμπαν είναι σήμερα πρώτη Μαρτίου, χει ταραχές, πείνα, δυσκολίες, οικονομική κρίση. Αυτό θα δυσκολέψει πολύ το έργο μας. Έπειτα, όταν κάνετε αυτά που θέλουμε, θα φύγετε. Θα πάτε στο δικό σας σύμπαν, στην πατρίδα σας και στην εποχή σας.
- Γιατί αυτό το παράλληλο σύμπαν δεν το κάνατε από την αρχή, ώστε να είμαστε στα σπίτια μας τώρα;
- Αυτός ήταν ο αρχικός μας σκοπός, να ήσασταν στα σπίτια σας και παράλληλα εσείς οι ίδιοι να περνάτε όσα περάσατε, δηλαδή να έχετε δύο παράλληλες ζωές, να ζείτε κι εδώ κι εκεί χωρίς να το αντιληφθείτε, αλλά ο Στάθης ο φίλος σας πρόσβαλε την Έλβα, την αγαπημένη μου σύντροφο, την Ελένη – Βασιλεία, την πριγκίπισσα της καρδιάς μου, το ελαφάκι, και έπρεπε να τιμωρηθείτε όλοι γι’ αυτό. Το κρίμα του ενός το χρεώνεται όλη η παρέα δεν το ξέρετε;
- Ά ρε Στάθη! Και πού θα πούμε στους δικούς μας ότι επήγαμε;
- Θα δηλώσετε ότι έχετε μερική αμνησία. Ότι δεν θυμάστε που επήγατε, ενώ ξέρετε ποιοι είστε. Θα φροντίσουμε εμείς αυτό να φανεί στα εγκεφαλογραφήματα που θα σας κάνουν. Θέλετε αυτές τις περιπέτειες να τις θυμάστε ή να τις ξεχάσετε;
- Να τις θυμόμαστε.
- Εγώ θέλω να ξεχάσω αυτά που πέρασα. Είπε η Παυλίνα κλαμένη.
- Παυλίνα μου δεν τα πέρασες στ’ αλήθεια όλα αυτά. Αν είχατε ρολόι θα βλέπατε ότι σταματήσαμε για λίγο το χρόνο. Αυτό που πέρασες ήταν μια περιπέτεια περίεργη, σαν όνειρο, αλλά όνειρο δεν ήταν. Αυτή η ιστορία δεν έγινε ποτέ. Μόλις αυτοί ήπιαν, μετά βρέθηκαν στο πάτωμα από την πολύ οινοποσία και όχι από τα χτυπήματα του Τρύφωνα. Καταλάβατε;
- Μα το βίωσα.
- Ήταν μια εικονική πραγματικότητα που την προκαλέσατε οι ίδιοι με τη συμπεριφορά σας. Έπρεπε να σας προφυλάξω. Τα γεγονότα ήταν με ελεύθερη βούληση. Λέτε να μην σας έπιανε το παράνομο ζευγάρι είδηση έτσι που ξεσηκώσατε τον κόσμο με τις φωνές σας; Εκείνο ήταν πραγματικό γεγονός. Όπως και το άλλο, αλλά φροντίσαμε να μην σας ακούσουν για να μην αναστατώσετε τα τεκταινόμενα. Ήσασταν σαν θεατές στην εποχή αυτή για να μη δημιουργηθούν χρονικά παράδοξα. Εμείς, οι ίδιοι, δεν θέλαμε να γίνει αυτό. Το εμποδίσαμε με κρυφό ηχητικό μανδύα για το καλό σας. Απορρόφησε τις φωνές σας και δεν σας αντιλήφθηκαν. Γι’ αυτό το λόγο δεν σας κυνήγησε κανείς. Αν σας αφήναμε μόνους θα είχατε πεθάνει. Τότε υπήρχε η θανατική ποινή. Θα τα κάνατε μούσκεμα. Το 1852 θα ήταν για σας η καταδίκη σας. Δεν θέλαμε να γίνει έτσι.
- Ευχαριστούμε.
- Καταπληκτικό! Και το βιασμό, γιατί τον προκαλέσατε;
- Σκόπιμα, για δύο λόγους. Για να βρει ο Τρύφωνας το λαγούμι και να γίνει ήρωας στα μάτια της Παυλίνας, ώστε να μην χωρίσουν. Την αγαπά αληθινά, αλλά παράλληλα είναι εγωιστής. Αν η Μαρκέλλα δεν έδινε άφεση αμαρτιών στον Ισίδωρο, κάτι θα πάθαινε κι αυτή, όχι ότι έχουμε κάτι προσωπικό με την Παυλίνα κι έπαθε αυτά που έπαθε καταλάβατε; Επειδή ήταν εικονική η σκηνή που ζήσατε, θα την βγάλετε από τη σκέψη σας. Άρα το αίτημα της Παυλίνας, γίνεται δεκτό. Δεν σας θέλαμε ούτε νεκρούς, ούτε χωρισμένους. Οι ενέργειές σας κόντεψαν να μου τινάξουν στον αέρα το σχέδιο διάσωσης της αγαπημένης μου. Από εδώ και πέρα παύει η παρακολούθηση. Το σπίτι μας στη διάθεσή σας. Έχει 5 κρεβατοκάμαρες, 160 αίθουσες, από τις οποίες οι 129 είναι όσα βάζει ο ανθρώπινος νους και η 130η είναι ο δρόμος της επιστροφής σας, αλλά μόνο όταν το ορίσω εγώ. Θα μάθετε μελλοντικά πολλά γι’ αυτή την πόρτα. Οι προηγούμενες πόρτες έχουν πράσινο χρώμα. Η 130η έχει κόκκινο χρώμα αυτή τη στιγμή, αλλά όταν σας επιτραπεί η είσοδος θα πρασινίσει. Υπάρχουν επίσης 10 αίθουσες με γεγονότα ανύπαρκτα που δεν μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους, 10 πόρτες που κρύβονται οι αληθινές απαντήσεις όλων των σημερινών αναπάντητων ερωτημάτων. και 10 πόρτες που θα προστεθούν πράγματα που υπάρχουν σήμερα και δεν θα υπάρχουν αύριο. Είναι κενές. Από την αίθουσα 30 δηλαδή θα μεταφερθούν εδώ. Από τις αίθουσες αυτές έχετε δικαίωμα να δείτε μόνο τις 129. Οι άλλες είναι κλειστές κόκκινου χρώματος και δεν σας αφορούν. Η 130η θα μείνει προσωρινά κλειστή. Θα ανοίξει όταν πάτε στην Ρόδο. Επίσης το διαμέρισμα αυτό διαθέτει μια κουζίνα, που ό,τι τρώτε ξαναμπαίνει στη θέση του, δηλαδή το φαγητό δεν τελειώνει ποτέ και επίσης διαθέτει 10 τουαλέτες. Ο καθένας θα έχει τη δική του. Έχετε το δικαίωμα επιλογής. Μπορείτε να κολλήσετε ταμπελίτσα με το όνομά σας για να τη ξεχωρίζετε. Οι πόρτες της τουαλέτας, της κουζίνας και των δωματίων ύπνου είναι πράσινου χρώματος Επίσης έχετε ένα κοινό σαλόνι στο οποίο μπορείτε να κάθεστε αν θέλετε τα απογεύματα με ένα τραπεζάκι, δέκα πολυθρόνες και έναν τριπλό καναπέ.
- Αν είναι έτσι περνάμε μπέικα εδώ. Δεν μένουμε για πάντα; Τι λέτε παιδιά;
- Είσαι ανόητος Ισίδωρε. Αν φέρεστε έτσι επιπόλαια, θα τα χάσετε όλα.
- Αστειευτήκαμε φίλε. Τ’ όνομά σου;
- Θα με φωνάζετε Μάρκο. Είμαι κανονικός άνθρωπος όπως εσείς, αλλά με μάγεψε η μητέρα μου και περιπλανιέμαι στο χρόνο. Βοηθώντας την Έλβα, βοηθάτε κι εμένα, γιατί θα διαλύσετε τις δυνάμεις της. Όποιο πρόβλημα έχετε θα πηγαίνετε στην αίθουσα νούμερο 30 και θα πιάσετε ένα μικρόφωνο και θα λέτε Μάρκο έλα, και θα έρχομαι διότι, όπως προείπα, δεν παρακολουθείστε πια. Ό,τι κάνετε δεν θα έχετε προστασία από πουθενά.
- Μόνο από το Θεό είπε η Μαρκέλλα.
Ο Μάρκος δεν της απάντησε τίποτα άλλο κι έπαψε να τους μιλά.
Μείνανε πια μόνοι στο σπίτι. Δεν ένιωσαν πια να παρακολουθούνται. Ήθελαν να κοιμηθούν, το είχαν ανάγκη, αλλά προτίμησαν να εξερευνήσουν το σπίτι. Πήγαν στα μπάνια και διάλεξε ο καθένας το δικό του. Μάλιστα, ο καθένας τοποθέτησε μια αυτοκόλλητη ταμπελίτσα με το όνομά του έξω από την πόρτα για να μην μπερδεύονται Το ίδιο έγινε και με τις κρεβατοκάμαρες. Μόνο που στις κρεβατοκάμαρες τα ονόματα ήταν δύο. Μάλιστα είχαν κι από μία τηλεόραση που είχε 2 τηλεκοντρόλ. Το ένα έδειχνε τα εικονικά κανάλια της εποχής του 2012 και το άλλο την εποχή του 1852. Όχι κανάλια αυτής, αλλά γεγονότα. Γιατί, όπως προείπα, το 1852 δεν υπήρχε ακόμα τηλεόραση. Έβαλαν όλοι σαν αχρείαστο το τηλεκοντρόλ του 1852 στο συρτάρι και κράτησαν αυτό που τους ενδιέφερε. Όλοι παρακολούθησαν όλα όσα ειπώθηκαν, όσες ανακρίσεις γίνανε σαν να ήταν υποθετικά το Β΄ μέρος από την εκπομπή το φως στην ομίχλη που παρουσιάζει η Φωτεινή Νικητούλη. Το κακό ήταν ότι έμειναν χωρίς δουλειά, διότι ο εργοδότης τους ανακοίνωσε ότι λυπάται πολύ που έχασε τόσο πολύτιμους συνεργάτες, αλλά δεν μπορεί να μείνει κλειστή η επιχείρησή του. Δήλωσε, πως αν αργήσουν πολύ να επιστρέψουν θ’ αντικατασταθούν από άλλους. Ήδη έβαλε αγγελία στις εφημερίδες και ζητά 9 άτομα. Δεν τους πείραξε και πολύ, όλοι ήταν πλουσιόπαιδα. Από χόμπι δούλευαν. Ας φάει κάποιος που έχει πραγματική ανάγκη.
Τελικά, δεν εξερεύνησαν το σπίτι, όπως αρχικά είχαν αποφασίσει, αλλά όλοι κάθισαν ξαπλωμένοι και αγκαλιασμένοι στα κρεβάτια τους και ξενύχτησαν να παρακολουθούν την εικονική εκπομπή. Αυτοί δεν πρόσεξαν τα λόγια του Μάρκου και νόμιζαν ότι ήταν πραγματική. Έβλεπαν τους δικούς τους να αγωνιούν και να κλαίνε και τους φώναζαν ότι είναι καλά, ότι θα επιστρέψουν, αλλά εκείνοι δεν μπορούσαν να τους ακούσουν. Μετά το πέρας της εκπομπής, τρεις το πρωί, κοιμήθηκαν. Η Μαρκέλλα έμαθε πού πήγε το φουλάρι της και μάλιστα ήξεραν πια ότι όλα τα προσωπικά τους αντικείμενα ήταν στα χέρια των συγγενών τους, κι αυτή η σκέψη τους ανακούφιζε. Ήταν όλοι δακρυσμένοι που είδαν τους δικούς τους, αλλά η Κατερίνα περισσότερο απ’ όλους που είδε το μικρό ανιψάκι της Θανασάκη να την καλεί και του έλεγε.
- Θα ’ρθω καρδούλα μου το γρηγορότερο και ο Βασίλης προσπαθούσε πάντα να την ηρεμήσει, γιατί αυτή η ιστορία την είχε κάνει ψυχικό ράκος.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ