το διάστημα μεταξύ δύο φυσικών εννοιών...

[Raistlin]

Η ώρα ήταν περίπου 22:30, στο σαλόνι του σπιτιού του Θύμιου, ο Ανέστης καθόταν στον καναπέ και κοιτούσε υπομονετικά τον Θύμιο...
Τα φώτα όλα ήταν αναμένα,μια επιθυμία του Θύμιου αντίθετα με τις άλλες φορές που προτιμούσαν οι δυο τους να κουβεντιάζουν υπό το φως των κεριών ή με φωτισμό που να δημιουργεί κάποια τυπική ατμόσφαιρα.
Ο Θύμιος ήταν σκημένος μπροστά με τα χέρια του μπροστά στο στόμα του, μία ασυνείδητη προσπάθεια να κρατήσει για τον εαυτό του τα όσα συνέβησαν τρεις μέρες πριν. Ήξερε πως παρόλο ο Ανέστης δεχόταν το παράλογο δύσκολα θα πίστευε αυτό που του συνέβει... ή μάλων δύσκολα θα καταλάβαινε κάτι που καλά καλά ο ίδιος δεν καταλάβαινε...
Πείρε μια βαθειά αποφασιστική ανάσα και ακούμπησε πίσω στην πολυθρόνα κοιτώντας τον με ένα ελαφρός ειρωνικό ύφος.
<θυμάσαι που λέγαμε για το που είναι πιθανότερο να συναντήσεις στοιχειακά...?>
<...εννοείς για τα δάση με πηγές και τα σχετικά?> ρώτησε ο Ανέστης
<Όχι. εννοώ για τα μεταβατικά περιβάλλοντα...στις παρυφές κάποιου δάσους, στους πρόποδες κάποιου βουνού στα όρια μεταξύ ποταμού ή λίμνης ή και θάλασσας με την ξηρά, κάπου δηλαδή που δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο...>
<Ναι, δηλαδή τι...>
<λοιπόν με βάση όσα στοιχεία και εμπειρίες έχουμε συγκεντρώσει, προσπάθησα να κάνω μια πρακτική έρευνα όσο αφορά τις άλλες διαστάσεις...>
Ο Ανέστης τον κοιτούσε επιφυλακτικά <Ωραία, και τι έκανες λοιπόν?> τον παρότρυνε.
<...Ήρθα σε επαφή με κάποια άλλη διάσταση, αν θα μπορούσαν να το περιγράψω έτσι...>
Οι Ανέστης έσμιξε τα φρύδια τους και τον κοίταξε ερωτηματικά...
<Έκανα κάτι σαν τελετουργικό, όχι κάτι ιδιαίτερο ... κάτι που είναι συνδυασμός μεταξύ τελετουργικών και επικλήσεων και...παγανιστικών τελετών...>
Ο Ανέστης σφίχτηκε και ένιωσε ελαφρώς να ανατριχιάζει
<τι μαλακίες κάνεις...?> πετάχτηκε…
Ο Θύμιος άρχισε να κουνάει νετρικά τα πόδια του
<...βρήκα μια περιοχή που λίγο έξω από την Δράμα, σε ένα ποταμάκι, …και…έχεις ακουστά το Didgeridoo…?>
< …Ναι αν εννοείς το μουσικό όργανο που έχουν κάποιοι ιθαγενείς…>
Ο Θύμιος ξεφύσησε υπεροπτικά
<…χμμ…όχι φίλε μου! Δεν πρόκειται ακριβώς για όργανο…>

[Raistlin]

Ο Ανέστης προσπάθησε να καταλάβει που το πήγαινε, ήξερε ότι το ντιτζεριντού είναι ένα όργανο που έχει σχήμα φαρδιού και μακρύ σωλήνα που φυσόντας μέσα σε αυτόν με συγκεκριμένο τρόπο βγάζει περίεργους και ψυχεδελικούς όπως θα το έλεγε ήχους.
<ο ήχος που βγάζει δεν είναι καθαρά μουσικός τόνος, εξ άλλου δεν φυσάς απλά για να το κάνεις να βγάλει αυτόν τον…αυτόν το ήχο…>
<Κοίτα είναι όντος ένα περίεργο μουσικό όργανο…>
<Δεν είναι μουσικό όργανο σου είπα…> αρπάχτυκε ο Θύμιος
Ο Ανέστης διέκρινε μια παραφροσύνη στην έκφραση του φίλου του, μια θολή λάμψη και ένα στραβό χαμόγελο.
<Λοιπόν αγόρασα ένα τέτοιο πράγμα πριν από μερικές μέρες στο πανηγύρι που γίνεται στο Παλιό από έναν πάγκο με ινδιάνικα είδη. Αυτός που μου το πούλησε, που μάλων είχε δυτική καταγωγή απ’ ότι φαινόταν, είχε ένα τατουάζ ενός μικρού πλάσματος του δάσους πάνω σε ένα μανιτάρι στην γάμπα του. Εκείνη την στιγμή, έτσι για να σπάσει η τυπική σχέση μεταξύ έμπορου και πελάτη το σχολίασα, και του είπα {Ωραίο το trow}. Τότε αφού με κοίταξε για λίγο χαμογέλασε και με ρώτησε αν έχω δει ποτέ μου κάποιο, όταν του απάντησα πως αυτά τα πλάσματα είναι μόνο στα παραμύθια, χαμογέλασε περίεργα είπε κάτι που μέχρι τότε δεν είχα ξανακούσει…δείχνοντας το ντιτζεριντου μου είπε για την τέχνη της μαγείας της μουσικής… Δεν χρειαζόταν κάτι παραπάνω για να ανοίξω συζήτηση για το θέμα, και ύστερα από κάποιο διάστημα αφού μου έμαθε και τα βασικά πάνω στο ντιτζεριντού, που ομολογώ πως χωρίς την βοήθειά του δεν θα κατάφερνα να το κάνω να παίξει… Τέλος πάντων μου έμαθε μια μελωδία αν μπορώ να το πω έτσι και το τελετουργικό επίκλησης τέτοιων πλασμάτων…Αφού τον ευχαρίστησα για την βοήθειά του και για όσα μου είπε άρχισα να σχηματίζω κάποιο σχέδιο στο μυαλό μου μόνο που ήθελα κάτι πιο ατμοσφαιρικό από αυτό που μου είπε και έτσι σκέφτηκα όλα αυτά περί μεταβατικών περιοχών… Το τελετουργικό ήταν απλό, λίγα κεριά λόγω του ότι τα πλάσματα αυτά μαγεύονται από την φλόγα των κεριών και μερικά θυμιάματα από κλαδάκια λεβάντας, δενδρολίβανου, θυμαριού και μερικά άνθη κέστρου…γιασεμιού της νύχτας δηλαδή εξ αιτίας του μεθυστικού του αρώματος τέλος κάτι που θα προσφέρω στα πλάσματα του δάσους συνήθως είναι ξηροί καρποί, χυμός φρούτων ένα κομμάτι κέικ κάτι τέτοιο…μόνο που ακόμα και σ’αυτό επέλεξα κάτι πιο ιδιαίτερο, κάτι μεταξύ φυσικού και επεξεργασμένου και επιπλέον μεταξύ υγρού και στερεού..!>
Ο Ανέστης άκουγε με επιφύλαξη αλλά και με νέο ενδιαφέρον πλέον…
<…Μέλι! Φυσικό προϊόν που έχει επεξεργαστεί μόνον από μέλισσες ούτε στερεό αλλά ούτε και υγρό!> Το ύφος του Θύμιου ήταν πλέον απόμακρο αλλά αφού συλλογίστηκε για λίγο ξανα σοβάρεψε απότομα… Για μια στιγμή πέρασε από το μυαλό του Ανέστη ότι ο φίλος του το είχε χάσει και πιο πολύ τον ανησυχούσε η κατάστασή του παρά το τι συνέβη

[Raistlin]

<…λοιπόν πήγα, το απόγευμα στην περιοχή αυτή, γιατί και η ώρα είχε σημασία για ξέρεις, την ώρα που δύει ο ήλιος για τον ίδιο λόγο…>
<ναι και τελικά τι έγινε?> Ο Ανέστης άρχισε σιγά σιγά να κουράζετε από την ιστορία αλλά λόγω της ψυχολογικής κατάστασης του Θύμιου δεν ήθελε να τον πιέσει πολύ.
Ο Θύμιος χλόμιασε και πήρε μια έκφραση αποστροφής. <Μετά από κάποια στιγμή αφού έπαιζα με αυτό το…το ινδιάνικο πράγμα ένοιωσα σαν να μουδιάζω και να μην έχω σταθερή αντίληψη του τι γίνεται αλλά ξέρω πως δεν ονειρεύτηκα…το είδα> και αφού διάβασε την σκέψη του Ανέστη πρόσθεσε < Ούτε μαστουρωμένος ήμουν, εξ άλλου ξέρεις πως δεν καπνίζω, ούτε πίνω…>
<Όχι, όχι δεν είπα τίποτα, μήπως όμως ζαλίστηκες από τα θυμιάματα…?>
<Όχι, δεν είχα άμεση επαφή μαζί τους για να πω ότι με επηρέασε…Τότε σηκώνω το κεφάλι μου και το βλέπω…και βλέπω αυτό το πράγμα να με κοιτάει…> Η παράνοια άρχισε να γίνεται εμφανής στο πρόσωπό του πλέον. <Αν ο Θεός έκανε πολλές δοκιμές και προσπάθειες πριν πλάσει τον άνθρωπο και καταλήξει στην σημερινή του εμφάνιση, τότε αυτό ήταν θα ήταν κάποιο από τα πρώτα του δημιουργήματα… κάτι πρόχειρο για να πάρει ιδέες…> Ο Ανέστης έμεινε κοκαλομένος. Κάτι που τον έκανε να θυμώσει γιατί αισθάνθηκε σαν μικρό παιδάκι που πιστεύει μια φανταστική ιστορία που του λέει η γιαγιά του…
< Ήταν ένα πράγμα σαν ανθρωπάκος, δηλαδή έμοιαζε με παιδί στο μπόι, που αλλά δεν ήταν παιδί… περίπου ένα μέτρο ύψος, αδύνατο
Με πολύ λεπτά μπράτσα και βραχύονες που κατέληγαν σε ασύμμετρα μεγάλες παλάμες…ει… είχε σχετικά μεγάλο στόμα με σαρκώδη χείλη, και φαρδύ πηγούνι, μικρά στρογγυλά μισόκλειστα μάτια σαν να ήταν νυσταλέο, αδιάφορο ή βαριεστημένο με ριτύδες στις άκρες και με μεγάλες μαύρες ίριδες που σχεδόν έπιαναν όλο το μάτι, σχετικά πυκνά φρύδια και πλατύ μέτωπο. μεγάλα αυτιά αλλά όχι όπως παρουσιάζουν τα ξωτικά…ήταν…πλατιά με μεγάλους τους κάτω λοβούς. Η μύτη του ήταν όπως την αποκαλούνε Γαλλική, και με βαθουλωμένα ζυγωματικά. Τα ακάλυπτα σημεία του δέρματός του φανέρωναν ανοιχτό χρώμα σαν εμάς περίπου αλλά γυαλιστερό, σαν να ήταν πασαλημένο με κάποιο είδος υγρού… Ήταν ντυμένο με γκρίζα και καφέ κουρέλια και δέρματα και φορούσε κάτι σαν τουρμπάνι στο κεφάλι φτιαγμένο με δέρμα, φύλλα και κλαράκια…τα πόδια του επίσης ήταν λεπτά και κατέληγαν σε μεγάλα πέλματα τυλιγμένα επίσης με δέρμα. Φορούσε και κάτι κρεμαστά φτιαγμένα από πέτρες και σπόρους…και…και έμοιαζε τόσο με ανθρώπινη καρικατούρα, τόσο γελοίο αλλά και απόκοσμα όμορφο…αλλά…δεν μπορούσα να διακρίνω φύλλο…αν είχε δηλαδή…>
Ο Ανέστης είχε μείνει άναυδος, πλάσμα χωρίς φύλο… είχε φτιάξει μια εικόνα στο μυαλό του, την εικόνα ενός περίεργου πλάσματος που μπορείς να δεις μόνο στα όνειρα. Δεν μπορούσε όμως να πιστέψει αυτά τα παράλογα πράγματα που του έλεγε, σκέφτηκε πως ίσως τα φαντάστικε, ίσως τον επιρέασαν τα θυμιατά και θόλωσαν την όρασή του. Όμως βλέπονταν την παράνοια του φίλου του που πλέον ήταν λουσμένος στον ιδρώτα δεν ήξερε τι να πει…ή τι να πιστέψει <…τότε άρχισε να μιλάει με μια ανδρόγυνη λεπτή φωνή που κάποια γράμματα τα έλεγε πιο μπάσα, πιο βραχυά… μιλούσε σε μια γλώσσα ακατανόητη…>
Την επόμενη στιγμή ο Θύμιος, μάλων γνωρίζοντας τις ανείπωτες αμφισβητήσεις, και αμφιβολίες που είχε ο Ανέστης, έβγαλε άφησε ένα μικρό μαύρο αντικείμενο στο τραπέζι… κάτι που έκανε τον Ανέστη να ανατριχιάσει και να αρχίσει να ακούει τον χτύπο της καρδιάς του. Γνώριζε το αντικείμενο αυτό πάρα πολύ καλά έχοντάς το χρησημοποιήσει ο ίδιος. Αλλά το είχε ξεχάσει εντελώς και αναρωτήθηκε πως ήταν δυνατόν να το ξεχάσει. Ατέλειωτες σκέψεις για το τι θα ακολουθούσε, πέρασαν από το μυαλό του μέσα σε μια στιγμή. Ήταν ένα μικρό δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι…

[Νηρηιδα]

...Παρακολου8ησε το βλεμμα του Ανεστη να μενει μετεωρο πανω στο μικρο κασετοφωνακι και τους κομπους ιδρωτα που αρχισαν να ξεπροβαλλουν στο μετωπο του.Περιμενε...
Δεν ηταν σιγουρος αν ηθελε ν ακουσει οσα περιμεναν μεσα στο κασετοφωνακι απο τοτε που ο Θυμιος τα ειχε παγιδευσει εκει.Ηταν περιεργος αλλα γνωριζε τι επαθε η γατα.
"Η περιεργεια σκοτωσε τη γατα"Σκεφτηκε και τραβηξε ενα τσιγαρο απο το πατημενο μαλακο πακετο που ειχε στην τσεπη του.Το αναψε χωρις να παρει τα ματια του απο τη χρονομηχανη, γιατι αυτο ηταν αυτο μπροστα του. Μια μηχανη που παγιδευε τις στιγμες και τωρα τον προκαλουσε να ζησει ο,τι και ο φιλος του. Ναι αλλα η περιεργεια σκοτωσε τη γατα.
"Αλλα η ικανοποιηση την εφερε πισω" συνεχισε με τη σκεψη του σαν να απαντουσε στο δειλο μερος του εαυτου του.
Εσκυψε και επιασε αποφασιστικα το κασετοφωνακι, ξεφυσηξε τον καπνο που αιωρη8ηκε για λιγο σαν χλωμο φαντασμα αναμεσα τους και κοιταξε τον Θυμιο στα ματια.
<Ελπιζω να θυμηθηκες να βαλεις κασετα> Αστειευτηκε σε μια προσπαθεια να διωξει το σφιξιμο απο το στομαχι του.
Πατησε το play και μαζεψε βιαστικα το χερι του λες και περιμενε πως κατι θα τον δαγκωνε.
Στην αρχη ακουστηκαν μονο ηχοι αγραφης ταινιας και μετα οι θορυβοι που ειχε κανει ο Θυμιος προσπαθωντας να πατησει το rec βαζοντας το χερι του στην τσεπη του γιλεκου που ειχε κρυψει το κασετοφωνο.
Αμεσως μετα μια φωνη γεματη κρυφη μελωδια εφτασε μεσα απο το χωρο και τον χρονο στα αυτια του.Ασυναισ8ητα κρατησε την ανασα του.
Λογια ακατανοητα και μαζι γνωριμα. Μια φωνη χωρις φυλο που εμοιαζε να εχει καιρο να χρησιμοποιη8ει και γι αυτο αλλαζε αποτομα ενταση και καθαροτητα.
Η καρδια του εχασε εναν χτυπο, την ηξερε αυτη τη φωνη. Του ειχε μιλησει.Του ειχε πει οσα δεν μπορεσε να καταλαβει εως τωρα.
Την ειχε ξεχασει μολις την ειχε ακουσει?Δεν μπορουσε να σκεφτει, μονο την αφηνε να κυλαει μεσα του...

[Raistlin]

Η φωνή στην αρχή του θύμησε κάτι σαν βόμβο. Με όλο το κλήμα που δημιουργήθηκε και φέρνοντας στο μυαλό του την εικόνα του φίλου του να κάθετε σε έναν κύκλο από κεριά και θυμιατά, έννοιωσε μια ανατριχήλα παρ όλο που ήξερε πως αυτό που άκουγε ήταν το μουσικό όργανο. Παρότι δεν ήταν ειδηκός στην μουσική διέκρινε κάποιες φάλτσες νότες που ξέφευγαν και με δυσκολία έκρυψε ένα χαμόγελο. Στην συνέχεια διέκρινε και αυτήν την γνώρημη φωνή. Τίναξε το πηγούνι του προς τα μέσα από δυσπηστία. Την είχε ακούσει όντος πολλές φορές αυτήν την φωνή. Πολλές φορές στην τηλεόραση. Στιγμιαία έννοιωσε οίκτο για τον Θύμιο. Πολύ υπερβολικό για φάρσα και ειδηκά από την στιγμή που τον επιρέασε τόσο. Αν και σε αυτό ευθύνονται και ο καπνός από τα λιβανίσματα διότι ο Ανέστης ήταν σίγουρος πως ο Θύμιος δεν χρησιμοποίησε μόνο απλά λουλουδάκια...

[Raistlin]

<φίλε μου...κάποιος σου την έφερε...>
ο Θύμιος γούρλωσε να μάτια και ένα σύννεφο θυμού απλώθηκε στο πρόσωπό του.<κοίταξε, καταλαβαίνω πως έχεις επιρεαστεί αλλά άκου πιο προσεκτικά...κάποιος σου έκανε πλάκα χρησιμοποιόντας μια συσκευή που αλλάζει την φωνή...> Ο Θύμιος φάνεικε να ηρεμει για να το σκευτεί αλλά για μια μόνο στιγμή. <...αποκλείεται. Όχι, δεν μπορεί, ξέρω τι είδα, τι άκουσα...τι έννοιωσα>
<Ναι καταλαβαίνω...> ο Θύμιος σηκώθηκε όρθιος και άρχισε να μιλάει σε έντονο τόνο <μια φάρσα δεν μπορεί να με κάνει να κοιμάμαι με ανοιχτά φώτα! Δεν ψυθιρίζει στο αυτί μου ακατανόητους ήχους όταν κοντέυω να κοιμηθω...Και εξ άλλου δεν καταγράφηκαν όλα στην κασέτα, στην τσέπη μου που ήταν δεν μπόρεσαν να γραφτούν όλα και μετά από ένα μισάωρο δεν γράφτηκε σχεδόν τίποτα.>
Ναι, σκεύτικε ο Ανέστης. Μετά από ένα μισάωρο βαρέθηκαν οι φίλοι μας με την φάρσα και σε άφησαν <<φτιαγμένο>> στο δάσος...
<Κοίτα, θες λίγη ξεκούραση> είπε ο Ανέστης καθώς σηκονόταν όρθιος τεντόνοντας την μέση του για να ξεπιαστεί. <Θα σε αφήσω λίγο να σκευτείς και το ενδεχόμενο που σου είπα. Εντομεταξύ θα πάρω την κασέτα να την ακούσω λίγο πιο προσεκτικά...> και λέγοντας αυτά ακούμπησε φιλικά τον Θύμιο στο μπράτσο και τον χεραίτησε με ένα νεύμα. Αυτό φάνεικε να ηρεμεί κάπως τον Θύμιο που με την σειρά του έκανε σκεπτηκός ένα νεύμα...
Ήταν όμως σίγουρος πως κάποιος, γνωστός τους σίγουρα, εκμεταλευόμενος το γεγονός ότι είναι λίγο αφελής και ευκολόπιστος του την έφερε. Αλλά ακόμα κι ετσι, γιατί τότε ανατρίχιαζε στην θύμιση του τι άκουσε?

[Νηρηιδα]

Ακουσε την πορτα να κλεινει πισω απο τον Ανεστη.Εμεινε για λιγες στιγμες ακινητος με το βλεμμα στο κενο κι επειτα,σαν να η8ελε να κα8αρισει το μυαλο του, κουνησε εντονα το κεφαλι του.
Σηκω8ηκε αποτομα και αρχισε να βηματιζει μεσα στο δωματιο.Δεν τον χωρουσε ο τοπος.Ποσο ηλι8ιος ηταν να πιστεψει μια φαρσα;!Η8ελε να τους πιασει και να τους σπασει στο ξυλο!...Ποιους; Ποιοι του την εστησαν τοσο καλα;
Εφερνε ξανα στο μυαλο του οσα εζησε στο δασος,ψαχνωντας λεπτομερειες που του ειχαν ξεφυγει και ισως τωρα του επιβεβαιωναν την βλακεια του.Τιποτα.
Ειχε αρχισει να νυχτωνει.Σταθηκε μπροστα στο παρα8υρο και ακουμπησε το μετωπο του στο τζαμι. Πιστευε τον Ανεστη αλλα πιστευε και τα ματια του, τα αυτια του.Ηταν μια πλακα εις βαρος του αλλα ειχε επηρεαστει τοσο που εξακολου8ουσε να ακουει τη φωνη τα βραδια πριν κοιμη8ει;
Κι αν ο Ανεστης εκανε λα8ος; Αλλα οχι, παραηταν βεβαιος...Ναι, αλλα αν εκανε;
Ξεφυσηξε μπερδεμενος οσο και 8υμωμενος.Ισως επρεπε να ξαναπαει.Ισως αυτος ηταν ο τροπος για να βεβαιω8ει. Ισως...Αλλα αυτο δεν ειναι ευκολο να γινει.Αν ηταν πλακα 8α τον δουλεψουν ακομη χειροτερα, αν ειναι αλη8εια..Ναι, φοβοταν αυτην την εκδοχη οσο κι αν δεν την πιστευε πια ουτε ο ιδιος και ντρεποταν για τα ριγη που τον διαπερνουσαν ακομη.
Προς το παρον δεν 8α εκανε τιποτα.Τραβηχτηκε απο το παρα8υρο και αποφασισε να ετοιμασει κατι να φαει αν και ηξερε ηδη πως δεν 8α μπορουσε να κατεβασει μπουκια.
Οπως και να'χει 8α κοιμοταν χωρις φωνες!Μια πλακα ηταν γαμωτο!

Ο Ανεστης ενιωσε τον ελαφρυ αερα που εσπρωχνε τα μαλλια απο το μετωπο του,να δροσιζει αισ8ητα κα8ως βα8αινε το σκοταδι. Αρχισε να βηματιζει λιγο πιο γρηγορα σφιγγοντας την κασσετα στην τσεπη του...

[Raistlin]

Έπρεπε να ελέγξει πιο προσεκτικά τα όσα παγίδευσε το κασετοφωνάκι...όμως πρώτα έπρεπε να κάνει κάτι άλλο...

Το φως από την λάμπα νυκτώς μαζί με τον καπνό που αιωρούταν τεμπέλικα έκανε τις αφήσες από κάποια metal συγκρωτήματα να φαίνονται πιο επιβλητικά. Ο υπολογιστής έπαιζε κάποιες rock μπαλάντες και τα δύο άτομα που καθόντουσαν ο ένας ξάπλα στο κρεβάτι και ο άλλος σε μια αναπαυτική μαύρη, δερμάτινη ποληθρόνα ήταν χαμένα στις σκέψεις τους. Αυτό που καθόταν στην πολυθρόνα, ένας μεσαίου αναστήματος με καστανόμαυρα ίσια μακριά μαλλιά και γαλανά μάτια, έτριψε με τον αντίχειρα και τον δείκτη το μουσάκι του και τα λεπτά του χείλη σχημάτησαν μια λεπτή γραμμή. <Ίσως πρέπει να του το πούμε πλέον. πέρασαν περίπου 3 μέρες και δεν μας τηλεφώνησε ακόμα... Μάλων το παρατραβήξαμε...> <Το ίδιο σκευτόμουν κι εγώ...> απάντησε μια μεταλλική ανδρόγυνη φωνή. Ο άλλος περίπου 2 μέτρα ύψος με μακριά καστανόξανθα κατσαρά μαλλιά, απομάκρηνε μια μικρή συσκευή μετατροπής της φωνής από τα σαρκώδη χείλη του. <γερή φάρσα αλλά μάλων τον φρίκαρε λίγο...>
Πριν προλάβουν να πουν τίποτε άλλο ο ήχος του ενός κινητού τους έβγαλε από τις σκέψεις τους. <Ναι?...Έλα ρε Ανέστη, τι γίνεται?>

[Νηρηιδα]

<<Καλα ρε 'συ τι ηταν αυτο με τον Θυμιο;>>
<<Πες και ενα "γεια" πρωτα ρε φιλαρακι.>>Κοιταξε τον ψηλο κατσαρομαλλη σαν να του ελεγε "ωχ!"
Ακουσε για λιγο τον Ανεστη και τραβηξε το κινητο απο το αυτι του.
<Θελει να μιλησει και στους δυο>Ενημερωσε τον ψηλο που συνεχιζε να κοιταζει με περιεργεια.Υστερα πατησε το πληκτρο ανοιχτης ακροασης και εσκυψαν πανω απο την ασημενια συσκευη.
<Μ'ακουτε;> Η φωνη του Ανεστη εφτανε μεσα στο δωματιο καθαρη σαν να ηταν παρον και μπορουσαν να διακρινουν ευκολα τον συγκρατημενο θυμο του.
Μουρμουρισαν ενα ναι και η προηγουμενη ευ8υμια απο τα προσωπα τους εσβησε σαν να μην υπηρξε.
<Περασατε καλα δουλευοντας τον Θυμιο;Σας φανηκε πολυ αστειο με την αγα8η φατσα του ε;> Εκανε μια παυση χωρις να περιμενει πραγματικα απαντηση, ουτε κι εκεινοι προθυμοποιηθηκαν να δωσουν καποια.
<Μπραβο ρε μαλακες>,πηρε μια βα8ια ανασα σαν να προσπα8ουσε να συγκρατησει τις λεξεις που ερχονταν αυ8ορμητα στο στομα του<Πολυ εξυπνη κινηση να κανετε μια πλακα με κατι τοσο σοβαρο.Κριμα να μην εχω βραβειο εξυπναδας να σας δωσω!>
<Κατσε ρε φιλε>,ο ψηλος ακουστηκε μαλλον δισταχτικος παρα παρεξηγημενος οπως σκοπευε.<Δεν ηταν και τοσο τρομερο, μια α8ωα->
<Α8ωα!Καλα ρε εσεις εχετε επιγνωση για τι μιλαμε;Μαζι ημασταν οταν εγινε...ο,τι εγινε.Σας ειχε φανει πολυ α8ωο τοτε?Δεν μπορω να πιστεψω οτι φερ8ηκατε τοσο ηλι8ια!>
Ο μουσατος εκανε νοημα στον φιλο του "κατσε να τον ηρεμησω" και εσκυψε λιγο πιο κοντα στο κινητο.
<Ρε Ανεστη κοιτα εχεις δικιο,μαλακια μας αλλα για τον Θυμιο μιλαμε! Θελω να πω, ok τρομαξε λιγο αλλα ουτε 8α το πει παραεξω ουτε και 8α το ψαξει.Αυτος τωρα θα τα'χει κανει επανω του!>
Για μια στιγμη ο Ανεστης δεν μιλησε και ανα8αρρεψαν,μαλλον ειχε ηρεμησει.
<Πρωτον ξεχνατε οτι ο Θυμιος ειναι φιλος μου.Ενταξει δεν ειναι πονηρεμενος και μαγκας αλλα ειναι πολυ πιο ξηγημενος απο ολους μας και δεν γουσταρω να τον δουλευουν.>Αλλη μια παυση και μονο ο αερας απο καποιον δρομο που περπατουσε ο Ανεστης εφτανε ως αυτους μονο σαν ηχος παρομοιος με παρασιτα.<Ελπιζω να μην το ψαξει παραπερα.Πραγματικα το ευχομαι.>Ειπε τελικα με φωνη γεματη εγνοια.
Δεν τους αφησε να συνεχισουν.Τερματισε την κληση και εβαλε 8υμωμενος το κινητο του στην τσεπη.Με την ραχη του χεριου ακουμπησε παλι την κασσετα.

Οταν καταλαβανε πως η συζητηση ειχε λαβει τελος, ο μουσατος τεντω8ηκε νευρικα και ο ψηλος τον ρωτησε αγανακτησμενος τι παπαριες τους ελεγε.Τον κοιταξε προβληματισμενος.
<Κι αν δεν ελεγε παπαριες τελικα;>
Ουτε εκεινος πιστευε πως 8α γινοταν κατι παραπανω.Απλα μετα την τελευταια φραση του Ανεστη 8υμη8ηκε μια που ελεγε συχνα η γιαγια του"ο διαολος εχει πολλα ποδαρια".
Υστερα πηρε τον μετατροπεα φωνης και τον εφερε στα χειλη του
<Ας ξεχασουμε τις παπαριες κι ας πιουμε τιποτα καλο>
Η -χωρις φυλο- φωνη τους εκανε να γελασουνε.

Τι μπορουσε να συμβει δηλαδη;...




(σημ.ελπιζω να μη σε βγαζει εντελως εκτος αλλιως αγνοησε το )

[Raistlin]

...<χι χι χι χι...> το γέλιο ακούστηκε πνιχτό και απόμακρο αλλά συνάμα πολύ κοντα...
<...π..πάλι εσυ..? όχι δεν υπάρχεις, ήταν φάρσα, είσαι της φαντασίας μου...>
<χεχ...χμμμμμ...> ο Θύμιος βρησκόταν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με μόνο φως γύρω του που δεν ήξερε απο που προερχόταν...ή μάλλων δεν έδειξε να νοιάζεται και τόσο...
<βλέπω όνειρο...το ξέρω, και συ δεν υπάρχεις>
ακούστηκαν βήματα σαν κάτι μικρό να περπατάει σε ξεραμένα φύλλα και κλαδάκια...τότε είδε μπροστά του στο σκοτάδι δύο μάτια που αντανακλούσαν ένα θαμπό φως να τον κοιτάνε...
Ο Θύμιος έβγαλε ένα μουγκρητό και του πέταξε αυτά που κρατούσε στο ένα από τα χέρια του. Τότε κοκάλωσε. Ήταν μόνος του πλέον, το πράγμα που ήρθε έφυγε. Όχι όμως γιατί φοβήθηκε, αλλά γιατί του θύμησε αυτό που ήθελε...
Ο Θύμιος έσφηγκε την γροθιά του κοιτάζοντάς την αλλά μην τολμόντας να την ανοίξει για να δει τι κρατούσε...Έτσι κι αλλιώς θυμήθηκε, ήξερε...
'Ανοιξε τα μάτια του υδρωμένος και κατάλαβε πως ήταν ενά όνειρο. Παρ' όλα αυτά όμως δεν ηρέμησε. Γιατί τώρα θυμήθηκε. Δεν ήταν φάρσα. Τουλάχιστον όχι μόνο φάρσα. Θυμήθηκε την ζακέτα που φόρούσε τότε, ήταν στο καλάθι με τα άπλητα και εκεί, στην εσωτερική τσέπη της κάτι που δεν ήταν σίγουρος αν ήθελε να δει... Σχεδόν χωρίς να το καταλάβει είχε σηκωθεί και πλησίαζε προς το μπάνιο. Στο καλάθι με τα άπλητα...