Αρχείο Κειμένων: Μελέτες
Το πρωί της 13ης Οκτωβρίου του 2016, περνούσα το κατώφλι του πανεπιστημίου Neofit Rilski στο Blagoevgrad της Βουλγαρίας, τέσσερα ακριβώς χρόνια μετά την τελευταία μου επίσκεψη στον ίδιο χώρο, για τον ίδιο ακριβώς σκοπό: την παρακολούθηση των εργασιών του συνεδρίου για τα Μεγαλιθικά Μνημεία και τις Λατρευτικές Πρακτικές στη νοτιοανατολική Ευρώπη, εκπροσωπώντας την ομάδα Πυθέας και την Ελληνική Κοινότητα του Μεταφυσικού, που φέτος συμμετείχε με ένα poster για τα πυραμιδοειδή κτίσματα της Αργολίδας.
Ηταν ένας αυθεντικός εξερευνητής, που µε κίνητρό του την αναζήτηση της αλήθειας ταξίδεψε σε Ανατολή και Αφρική, ερχόµενος σε επαφή µε δεκάδες πολιτισµούς και παραδόσεις. Ελάχιστοι σήµερα γνωρίζουν για τον Παναγιώτη Ποταγό, τον Ελληνα ιατρό του 19ου αιώνα από τη Βυτίνα Αρκαδίας, που έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην Κέρκυρα. Ενας σύγχρονος Κερκυραίος ιστορικός ερευνητής, ο Νίκος-∆ηµήτριος Μάµαλος, ξεθάβει τις διαθέσιµες πληροφορίες για το βίο του Ποταγού, ανοίγοντας µέσα από τις σελίδες των «Φαινοµένων» νέα ερευνητικά µονοπάτια της σύγχρονης -άγνωστης- Ιστορίας της πατρίδας µας.
Ποια είναι τελικά η Σοφία; Αυτή η µυστηριώδης θηλυκή µορφή µε τις θεϊκές ιδιότητες που ονονάζεται Χοχµά στα εβραϊκά; Mέσα από κείµενα της Παλαιάς ∆ιαθήκης, όπως οι Παροιµίαι, η Σοφία Σολοµώντος, η Σοφία Σειράχ, το βιβλίο του Iώβ και οι Ψαλµοί, τη βλέπουµε να ξεπροβάλλει ξανά και ξανά. Εµφανίζεται ως πρόσωπο που φτιάχνεται από τον Γιαχβέ πριν απ’ τον κόσµο, παίρνει µέρος στο δηµιουργικό του έργο και στέλνεται απ’ αυτόν στη Γη για να φανερώσει στους ανθρώπους τα µυστικά της θείας βούλησης.
Πιστεύετε στις προκαταλήψεις; Στους αριθµούς γρουσουζιάς και τις µαύρες γάτες; Στις ηµέρες ατυχίας, όπως για παράδειγµα κάθε Τρίτη και 13; Οχι; ∆εν είστε ο µόνος που υποστηρίζει κάτι τέτοιο. Οταν όµως σπάσει ένας καθρέφτης ή πάθετε κάτι άσχηµο κάποια Τρίτη και 13; Τότε δεν σταυροκοπιέστε; Ή τουλάχιστον δεν αναρωτιέστε από µέσα σας «και αν όντως ισχύει;»;
Οι περισσότεροι άνθρωποι θεμελιώνουν την πραγματικότητα τους έχοντας ως μέτρο την καθημερινότητα τους. Ως έτσι, τα όρια του πραγματικού είναι τα όρια που θέτουν οι αισθήσεις, η γλώσσα και ο ρυθμός της επαναληψιμότητας των πραγμάτων. Ομως παρόλο όμως που είμαστε μέλος ενός σύμπαντος που διαρκώς αλλάζει, ερμηνεύουμε την ζωή σαν μια στατική πορεία περιορισμένων κινήσεων και ελευθεριών. Καθόλου παράξενο λοιπόν που οι εσωτερικές παραδόσεις περιγράφουν τον κόσμο των ανθρώπων ως τάφο. Η έξοδος από τον τάφο αυτό, η ανάσταση -δηλαδή η νέα στάση ύπαρξης- δεν είναι παρά η ενθύμηση της αληθινής κίνησης του σύμπαντος κόσμου, η συμπάθεια στο κυκλικό ταξίδι των πλανητών, ο συντονισμός στην (αιώνια) περιστροφή των αστεριών που ομοιάζει στην άχρονη αιτία των πραγμάτων, που όπως και το φως των μακρινών ήλιων, δεν ανήκει στον δικό μας χρόνο.
Παρελθόν, παρόν και μέλλον. Μια αίσθηση γραμμικότητας, ένας παγιωμένος νόμος αιτιότητας. Ή μήπως όχι; Είναι δυνατόν να αλλάξουμε το παρελθόν; Είναι δυνατόν το μέλλον και όσα δεν έχουν ακόμα συμβεί, να επηρεάζουν με παράδοξους τρόπους το παρόν μας; «Ισως», είναι η απάντηση που μας προσφέρουν τα σχετικά παραψυχολογικά ευρήματα!
Μια κρυφή επιθυμία της πλειοψηφίας των ανθρώπων σε αυτό το πλανήτη είναι τα πάντα γύρω τους να κατευθύνονται σύμφωνα με τη σκέψη τους. Ποιος δεν θα επιθυμούσε αυτό το ιδιαίτερο χάρισμα , να μπορεί να προγραμματίζει τους ανθρώπους γύρω του και επομένως τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή του. Κάτι τέτοιο σαφώς και είναι ανέφικτό όμως αυτό δεν σημαίνει πως ο έλεγχος της ανθρώπινης βούλησης είναι ένα απροσπέλαστο εμπόδιο.
Οι αλαφροΐσκιωτοι δεν είναι μύθος, ούτε το φαινόμενο είναι τόσο σπάνιο. Προσωπικά έχω γνωρίσει τρεις, όμως υπάρχουν πολύ περισσότεροι. Συχνά ταυτίζονται με τα μέντιουμ, στην πραγματικότητα όμως είναι κάτι ξεχωριστό. Ποιοι λοιπόν είναι αλαφροΐσκιωτοι και τι είναι αυτό που τους επιτρέπει να βλέπουν τους πεθαμένους; Οπως ίσως γνωρίζετε από τις γιαγιάδες σας, η λέξη αλαφροΐσκιωτος είναι αρκετά παλιά και για να την εξηγήσουμε πρέπει να ανατρέξουμε στις Παραδόσεις (1904) του λαογράφου μας Νικόλαου Γ. Πολίτη.