Εμφάνιση ενός μόνο μηνύματος
  #685  
Παλιά 20-01-09, 14:37
Το avatar του χρήστη Litsa
Litsa Ο χρήστης Litsa δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 25-01-2006
Περιοχή: ολούθε
Μηνύματα: 2.315
Προεπιλογή

«1. Στηρίζεται σε αυθεντικά αποδεικτικά στοιχεία.»
Η σφαγή των νηπίων απ τον Ηρώδη, αποδείχτηκε; Όχι !


«2. Δεν προκαλεί αντιφάσεις σε ιστορικά τεκμηριωμένα στοιχεία.»
Μάλλον μιλάμε για άλλη Καινή διαθήκη τότενες.



«Οι αποδείξεις για την τεκμηρίωση ενός ιστορικού γεγονότος είναι τριών ειδών:
Α. Οι προφορικές μαρτυρίες
Β. Οι γραπτές μαρτυρίες
Γ. Οι πραγματικές αποδείξεις.»
Φυσικά, αυτές ΔΕΝ είναι οι αποδείξεις αλλά οι πηγές πάνω στην οποία ο ερευνητής προσπαθεί
να συνθέσει το ιστορικό γεγονός. Προφορικές ή γραπτές μαρτυρίες μπορούν να δώσουν και οι
ίδιοι οι ψεύτες ή οι ένοχοι ενός εγκλήματος παρόλα αυτά ο αστυνομικός που κάνει έρευνα
ΔΕΝ τα καταπίνει όλα αυτά αλλά μέσα από προσεκτική εξέταση προσπαθεί να διαπιστώσει την αλήθεια.


Παράθεση:
«Άρα, από αριθμό σωσμένων κωδίκων, η Αγία Γραφή είναι το πλέον αξιόπιστο κείμενο που έχουμε. »
Προσπαθώ σκληρά να κατανοήσω ΠΩΣ συνδέεται λογικά, η γραμματική και η συντακτική αξιοπιστία ενός
κειμένου με το όποιο ιστορικό του περιεχόμενο. Και μόνο που ο συγγραφέας αυτού του κειμένου καταφεύγει
σε τέτοιους επιπόλαιους συσχετισμούς αυτό φανερώνει το κενό στην ουσία του επιχειρήματος και επίσης
μας δείχνει ΠΟΣΟ ευκολόπιστοι ήταν κάποτε (και σήμερα) οι άνθρωποι. Πόσο μπορούσε να επιδράσει στον
δογματικό τρόπο σκέψης τους ένα "κείμενο".

Ας πάρω την ευκαιρία να σας διηγηθώ ΠΩΣ αποκαθιστούν κείμενα αρχαίων συγγραφέων.

Όπως είχα πει και αλλού, έγραφε ο τάδε σοφός ή ιστορικός ή ποιητής ένα κείμενο.
Αυτό το κείμενο το αντέγραφαν οι αντιγραφείς και το έστελναν σε διάφορα κέντρα (βιβλιοθήκες)
ή το αντέγραφαν έναντι αμοιβής από κάποιον πλούσιο που ήθελε να το διαβάσει.

Ας πούμε λοιπόν ότι έχουμε το Α έργο που αντέγραψαν αρχικά 5 φορές Α1, Α2, Α3, Α4, Α5.
Μετά τα 5 αντίγραφα (Α1-Α5) τα αντέγραφαν άλλες 5 φορές έκαστον ας πούμε.
Έχουμε μέχρι στιγμής 30 αντίγραφα του πρωτοτύπου. Αν ο Α1 αντιγραφέας έκανε ας πούμε
3 ορθογραφικά λάθη, θα περιμέναμε ότι ο αντιγραφέας που αντέγραψε τον Α1 θα έκανε και αυτός
άλλα 3 ορθογραφικά οπότε το κείμενο Α11 θα έπρεπε να έχει 6 λάθη. Αντίστοιχα, ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ πάντα
θα περιμέναμε και το Α22 να έχει και αυτό 6 λάθη και φυσικά ΟΧΙ τα ίδια αλλά διαφορετικά λάθη.

Όπως ξέρουμε, αν κάποια στιγμή υπήρξαν 100 αντίγραφα, τα 90 θα καταστράφηκαν και θα μας έμαναν
10 χειρόγραφα τα οποία ονομάζουμε κώδικες. (Φυσικά αν είχαμε 10 χειρόγραφα θα είμασταν πολύ τυχεροί,
συνήθως έχουμε ένα ή δύο κώδικες και σε κάποιους άλλους τμήματα του σωζμένου έργου)

Αυτοί οι κώδικες ΔΕΝ είναι ολόιδιοι αλλά κληρονομικά μεταφέρουν πολλά ορθογραφικά λάθη, διαφορετικά ο καθένας.
Αν λοιπόν για ένα έργο, έχουμε ΕΝΑ αντίγραφο από το Βατικανό και ένα από την βιβλιοθήκη της Μόσχας
(τυχαία τα μέρη αυτά) και προέρχονται από μακρυνούς αντιγραφικούς δρόμους, δηλαδή το ένα
προέρχεται απ το Α1 και το άλλο απ το Α5, τότε οι φιλόλογοι κάνουν την λεγόμενη αποκατάσταση

Δηλαδή, διαβάζουν προσεκτικά το ένα έργο και σε αντιπαραβολή με το άλλο προσπαθούν να εντοπίσουν
τα λάθη και να διορθώσουν το αρχικό έργο.
Παράδειγμα, στον Παυσανία έλεγε σε ένα σημείο η "φαγή της Αθηνάς", ένας φιλόλογος πρότεινε
ότι εκεί πρέπει να λέει η "σφαγή της Αθήνας" διότι "φαγή της Αθηνάς" δεν βγάζει νόημα.

Αργότερα άλλος φιλόλογος διόρθωσε το εδάφιο και έβαλε "η φυγή της Αθηνάς" όπου έβγαινε και το σωστό νόημα.

Κάθε φιλόλογος που κάνει μια πρόταση διόρθωση, ΠΡΩΤΑ την τοιχοκολά στο πανεπιστήμιο της Λειψίας,
εκεί για ένα μεγάλο διάστημα, οι υπόλοιποι φιλόλογοι κάνουν τις παρατηρήσεις τους και μια επιτροπή
μετά από σύσκεψη, κάνει τις επίσημες διορθώσεις. Αυτά βέβαια συνέβαιναν σε παλαιότερες εποχές,
σήμερα θα υπάρχουν ελάχιστα σημεία διαφωνίας.

Αν έχουμε λοιπόν μόνο ένα σωζμένο αντίγραφο με πολλά λάθη, η αποκατάσταση είναι δύσκολη εως αδύνατη.
Αν έχουμε δύο αντίγραφα από μακρινούς δρόμους αντιγραφών, το έργο γίνεται πιο εύκολο.
Αν έχουμε πολλά αντίγραφα, το έργο είναι σχετικά απλό. Αυτά τα κείμενα που διαβάζουμε σήμερα
είναι αποκατεστημένα. Ο Κέλσος ας πούμε διασώθηκε επειδή όταν έγραψε το έργο "Κατά Χριστιανών"
ένας απολογητής ονόματι Ωριγένης, πήρε το κείμενο και απαντούσε στα επιχειρήματα του Κέλσου
παραθέτοντας αποσπάσματα απ το αρχικό έργο του Κέλσου. Οι φιλόλογοι, διαβάζοντας προσεκτικά
το έργο του Ωριγένη, πήραν αυτά τα αποσπάσματα και ανασύνταξαν το αρχικό κείμενο κατά 80% περίπου.
Δηλαδή δεν ξέρουμε αν η σειρά είναι αυτή ακριβώς ή αν η διατύπωση η ίδια.
Σκεφτείτε επίσης τι γίνεται όταν έχουμε αντίγραφα κώδικες σε άλλες γλώσσες. (π.χ. Αρχιμήδης στα Αραβικά)
Εκεί η αποκατάσταση είναι πνευματικός άθλος.
Και για όσους δεν γνωρίζουν, Ευάγγελος Σταμάτης, ήταν αυτός που αποκατέστησε τον Αρχιμήδη από τα Αραβικά
χειρόγραφα.


Γιατί έκανα αυτήν την παρένθεση ?

Δεν έχει τόση σημασία για ένα ιστορικό ή φιλοσοφικό έργο η πιστότητα στο αρχικό κείμενο αλλά η σύλληψη
του νοήματος και της ιδέας που ο αρχικός συγγραφέας ήθελε να δώσει. Αντίθετα, σε δογματικά κείμενα,
το κυρίαρχο είναι η γραμματική και συντακτική πιστότητα και αδιαφορούν για το περιεχόμενο αυτό καθεαυτό
εφόσον είναι θέμα "ερμηνείας" και στην ερμηνεία είναι για τους δογματικούς όλο το ζουμί.
Στην ερμηνεία "κάνουν" το παιχνίδι τους.

Εδώ λοιπόν, ο συγγραφέας μας λέει ούτε λίγο ούτε πολύ πως ο Ιησούς ήταν υπαρκτό πρόσωπο διότι αυτό γράφουν
τα Ευαγγέλια και τα Ευαγγέλια είναι το πλέον αξιόπιστο κείμενο που έχουμε (από γραμματική πλευρά).

Όμως το ότι κάτι είναι γραμματικά πιστό στο αρχικό κείμενο και έχει αντιγραφτεί πολλές φορές δεν
του δίνει την παραμικρή ενίσχυση και στο νοηματικό περιεχόμενο.

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Litsa : 20-01-09 στις 14:39
Απάντηση με παράθεση