Εμφάνιση ενός μόνο μηνύματος
  #9  
Παλιά 13-09-05, 13:16
Pholarchos Ο χρήστης Pholarchos δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 07-09-2004
Μηνύματα: 1.882
Προεπιλογή

1ος αιώνας συνέχεια…

Έγραψα ότι στα πρώτα χρόνια το "κίνημα" των Ναζωραίων (των μαθητών του Ιησού) ήταν τόσο περιθωριακό ώστε να περνά σχεδόν απαρατήρητο. Ούτε διεκδικούσε "φιλοσοφικό" κύρος, οπότε δεν έμπαινε σε "χωράφια" φιλοσόφων. Η αντίδραση των "Ελλήνων" φιλοσόφων θα μπορούσε να συνοψιστεί σ' ένα "ειρωνικό μειδίαμα" - αν και υπάρχουν ενδείξεις ότι υπήρχαν ανταλλαγές απόψεων και ότι κάποιοι έδειχναν ενδιαφέρον...
Εδώ να σημειώσω ότι σε ολόκληρο αυτό το ζήτημα έχουν δύο "πηγές" πηγών: Μια από Χριστιανικά κείμενα που καταγράφουν την επαφή Χριστιανών-Ελλήνων φιλοσόφων και από τα οποία μπορούν να εξαχθούν συμπεράσματα και μια από τα κείμενα των "εθνικών".
Από τα Χριστιανικά κείμενα - με αρχή τις "Πράξεις των Αποστόλων" - βλέπουμε ότι το κίνημα αρχικά ήταν αρκετά "συμβιβαστικό". Δεν κατηγορούσε δημόσια τις "εθνικές" θρησκείες, ούτε την φιλοσοφία. Δεν επεδίωκε σύγκρουση και στην περίπτωση του Παύλου στην Αθήνα παρουσιάζονται οι Στωικοί να παίρνουν την πρωτοβουλία και να καλούν έναν κάπως απρόθυμο Παύλο να τους μιλήσει. Η περίπτωση έχει ενδιαφέρον γιατί ο Παύλος (που χρησιμοποιεί τις ιουδαϊκές γραφές, σε κάθε άλλη σχεδόν περίπτωση) τους μιλά επικαλούμενος την «κοινή λογική» και Ελληνικά κείμενα (π.χ. Άρατου Φαινόμενα 5). Να μην ξεχνάμε ότι ήταν γεννημένος στην Ταρσό, κέντρο φιλοσοφικό (του Στωικισμού) στις μέρες του, έτσι δεν είναι περίεργο που ήταν εξοικειωμένος με τα «Ελληνικά γράμματα». Η συνάντηση τελειώνει με τους φιλόσοφους των Αθηνών να κλείνουν κάπως κοροϊδευτικά την συνάντηση. Και αυτή η στάση διατηρήθηκε (Πράξεις 17..
Εν τω μεταξύ πάλι στις Πράξεις παρουσιάζεται ο Παύλος λίγο μετά να χρησιμοποιεί για 2 χρόνια το χώρο της σχολής κάποιου Τυράννου στην Έφεσο, μάλλον «ρητορική» σχολή (Πράξεις 19). Στο λεξικό του Σουίδα αναφέρεται η ύπαρξη κάποιου «σοφιστή» Τύραννου που μπορεί να είναι ο ίδιος.
Από την πλευρά τους οι Έλληνες φιλόσοφοι αγνοούν το νέο θρησκευτικό κίνημα. Οι λίγες αναφορές Ρωμαίων και Ιουδαίων δεν προέρχονται από το χώρο της φιλοσοφίας και για ορισμένες αμφισβητείται η εγκυρότητά τους, χωρίς αυτό να μπορεί να επιβεβαιωθεί ή να απορριφθεί σήμερα (Mara Bar-Serapion, Tacitus (Annals 15.44), Thallus, Σουετώνιος, Ιώσηπος, Πιλίνιος ο νεότερος κτλ.). Από τα αποσπάσματα αυτά διαφαίνεται μια πολύ ημιτελής πληροφόρηση που δεν είναι ασυνήθιστη σε αρχαία κείμενα όταν ο συγγραφέας δεν έχει άμεση γνώση αλλά αντλεί από «φήμες».
Το μόνο βέβαιο είναι ότι μέσα σε εκείνο τον αιώνα η συνάντηση Ιουδαϊσμού-Ελληνισμού ήδη παρήγαγε «φιλοσοφικά» έργα «ελληνικά» στην παράδοση – βλέπε Φίλων Αλεξάνδρειας – ενώ προηγουμένως είχε οδηγήσει μόνο σε Ελληνιστικά Ιουδαϊκά κείμενα που ακολουθούσαν τη Βιβλική παράδοση.
Φαίνεται επίσης να μην γίνεται ξεκάθαρος διαχωρισμός «Χριστιανών» με Ιουδαίους / Εβραίους – η ειρωνική στάση «συγκατάβασης» του Ελληνορωμαϊκού κόσμου ήταν και προς τους Εβραίους.
Απάντηση με παράθεση