Παράθεση:
Οπότε από τη στιγμή που τα όσα αναφέρει το zeitgeist αποτελούν μια αποδεδειγμένη, με έντονα προπαγανδιστική διάθεση, μπαρουφολογία
|
Αυτό τώρα από που προέκυψε ξαφνικά; Έάν οι θεοσοφιστές ασπάζονται κομμάτια ή όλα τα χαρακτηριστικά της απόψεως των Μυθικιστών με γεια τους με χαρά τους. Τα δύο ρεύματα δεν πρέπει να ταυτίζονται σε καμία περίπτωση (προσωπικά με τη θεοσοφία δεν έχω ασχοληθεί σχεδόν καθόλου).
Για να εντοπίσουμε τους πρώτους Μυθικιστές που εξέφρασαν ανοικτά τις απόψεις τους, πρέπει να ταξιδέψουμε πίσω στα τέλη του 18ου αιώνα.
Πρώτος ήταν ο Γερμανός φιλόσοφος Hermann Samuel Reimarus (1694-1768). 10 χρόνια μετά τον θάνατό του κυκλοφόρησε το έργο του "Fragments from Reimarus: consisting of brief critical remarks on the object of Jesus and his disciples as seen in the New Testament" όπου θέτει το ζήτημα της ανάγκης της μελέτης της ιστορικότητας του Ιησού.
Την ίδια πάνω κάτω περίοδο τη σκυτάλη παίρνουν οι Γάλλοι. Ο Charles François Dupuis εκδίδει το 1794 το Origine de tous les Cultes ou La Religion universelle κάνοντας μια αστρομυθολογική ανάλυση του χριστιανισμού. Στα ελληνικά κυκλοφορεί από την εκδόσεις Ιδεοθέατρον το έργο του "Ερμηνεία του μύθου του Ήλιου που λατρεύτηκε με το όνομα του Χριστού".
Αναφορά τέλος θα πρέπει να κάνουμε και στον Count Volney (Ιακωβίνος Ναπολεόντιος ερευνητής) ο οποίος δημοσιεύει το 1787 το Les Ruines, ou méditation sur les révolutions des empires, στην προσπάθειά του να ερευνήσει τα αιγυπτιακά αρχετυπικά στοιχεία του χριστιανισμού.
Οι παραπάνω έδωσαν ουσιαστικά πάσα στον μεγάλο Γερμανό ακαδημαϊκό θεολόγο Bruno Bauer να μιλήσει 50 περίπου χρόνια μετά για την ανυπαρξία του ιστορικού Ιησού (ιδιαίτερα μέσα από το Christus und die Cäsaren). Κυνηγήθηκε και έχασε την έδρα του από το πανεπιστήμιο της Βόννης.
Και ο κατάλογος των εκπροσώπων του Μυθικισμού είναι μακρύς...