Απο τη στιγμη που η μετανεωτερικη αναστοχαστικοτητα αναδεικνυει το Λογο ως εργαλειο χρησιμοθηριας (ως δολωμα!)' απο τη στιγμη που η λογοκρατια εχει ταυτιστει με το μακροπολιτικο εγχειρημα συγκεντρωτισμου και εκμεταλλευσης των πορων, ειναι πολυ ευνοητο να θεσουμε τον ηρωα της Καινης Διαθηκης στο εδωλιο.
Διοτι μονο ενας αφελης θα πιστευε οτι τα λογια του γραφτηκαν στα Ευαγγελια διχως την παραμικρη παραλειψη ή αλλοιωση. Ακομη κι αν υπηρξε ο ιστορικος Ιησους, η χρονολογικη αποσταση απο την υπαρξη του και τη συγγραφη της Κ.Δ. το καθιστα ξεκαθαρο: η αποδοση του στα Ευαγγελια θα πρεπει να θεωρηθει (διχως πολλη περισυλλογη) ως λογοτεχνικη.
Και αν ειναι λογοτεχνικη τοτε θα πρεπει να την αναθεωρησουμε και ως μεθοδευση συγκεντρωτισμου. Οπως εχει αναφερει ο Lacan, η καθεμια δηλωση ξεχωριστα υπαινισσεται μια αλλη. Δηλαδη, ο καθε λογος υποδηλωνει κατι που δεν ειναι ευαναγνωστο αρχικα. Με μια ψυχαναλυτικη προσεγγιση, τα Ευαγγελια αποδεικνυονται ως λογοτεχνικα κειμενα που αποσκοπουν στην ανατροπη της Ρωμαϊκης Αυτοκρατοριας με κρυφο ποθο τον σφετερισμο ή την απορροφηση της ισχυος της.
Πραγμα που εγινε χαρη στους αμνους που δεν μαθαν να διαβαζουν αναμεσα στις λεξεις...
Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Kerezoon : 17-11-10 στις 14:21
|