Κατά το παρελθόν είχα συμετάσχει κάμποσες φορές σε quija board ή επίκληση πνευμάτων αν θέλετε. Δεν ξέρω αν είναι απάτη, αν επικοινωνούν τα πνέυματα μαζί μας ή αν πρόκειται για ομαδική αυθυποβολή, πάντως σε κάθε περίπτωση που συμμετείχα είχαμε αποτέλεσμα επικοίνωνίας. Υπήρξαν δύο πολύ σημαντικές στιγμές εκ των οποίων η μία με ώθησε να μην ξανασχοληθώ με κάτι τέτοιο....

teoilio μπορείς να μοιραστείς μαζί μας αυτές τις 2 στιγμές των εμπειριών σου?

Δεν έχω πρόβλημα να τις μοιραστώ... ειδικά αν είναι να παρακινήσω άτομα να προσέχουν με τέτοιες εκδηλώσεις. Όπως είπα και στο προηγούμενο post έχω συμμετάσχει κατά καιρούς στο παρελθόν αρκετές φορές σε τέτοιες εκδηλώσεις επικλήσεων ή ότι άλλο είναι αυτό. Η ομάδα που το κάναμε αποτελούνταν από 6-7 άτομα και τα εργαλεία μας ήταν χαρτί, πιατάκι μικρό του φλυτζανιού του καφέ, 3-4 κεριά για ατμόσφαιρα κι αν θυμάμαι καλά κι ένας σταυρός. Με το χαρτί γράφαμε τα γράμματα της αλφαβήτου, αριθμούς από το 0 ως το 9 και πάνω στο φλυτζανάκι του καφέ (αναποδογυρισμένο) με το στυλό ζωγραφίζαμε ένα μακρύ βέλος. Στη συνέχεια ακουμπούσαμε όλοι όσοι συμετείχαμε στο τραπέζι τα δάχτυλα μας στο πιατάκι και προσπαθούσαμε να συγκεντρωθούμε σε κάτι (πρόσωπο ή γεγονός) αδειάζοντας το μυαλό μας απο οτιδήποτε άλλο. Και μετά το πιατάκι άρχιζε κάθε φορά να κουνιέται και να σχηματίζει φράσεις, λέξεις, ονόματα, χρονολογίες, αριθμούς, ανάλογα με τις ερωτήσεις που κάναμε. Σαν είπα δεν ξέρω αν αυτό ήταν πνεύμα, κάποια δύναμη αυθυποβολής ή οτιδήποτε άλλο πάντως γεγονός είναι πως κανένας μας δεν έσπρωχνε το πιατάκι για να κάνει πλάκα στον άλλον... άλλωστε προσπαθήστε 7 άτομα να σπρώξετε ένα πιατάκι με τα δάχτυλά σας προς μια κατεύθυνση κάθε φορά και θα δείτε πως ακόμα κι αν έχετε αποφασίσει που θέλετε να το πάτε, είναι ιδιάιτερα δύσκολο να κινηθεί, πόσο μάλλον με τη ταχύτητα που γινόταν σε μας. Αυτό το λέω επειδή μετά τη πρώτη φορά που το κάναμε, είμασταν κάπως δύσπιστοι μήπως κάποιοι είχαν συννενοηθεί για να κάνουν πλάκα στους υπόλοιπους, και κάναμε το πείραμα που σας είπα πιο πάνω και είδαμε ότι δεν γινόταν.

Οι εξής δύο εμπειρίες που θα μου μείνουν αξέχαστες, ανάμεσα σε πολλές άλλες, είχαν μια καλή και μια κακή αποτύπωση των νεανικών μας ανησυχιών γενικά με όλα αυτά τα μυστήρια πράγματα. Ας ξεκινήσω από την καλή... ένα βράδυ λοιπόν, σε μία απο αυτές τις συγκεντρώσεις μας ήρθε ένα πνέυμα (το αποκαλώ πνεύμα για συντομία γιατί όπως σας είπα δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν) το οποίο ήταν πολύ φιλικό και πολύ χαρούμενο. Αυτό το καταλαβαίναμε (το αν αυτό που ερχόταν δηλαδή ήταν χαρούμενο, πικραμένο, φιλικό, εχθρικό, κ.α.) από το πόσο πρόθυμο ήταν να απαντήσει σε ερωτήσεις κι αν έκανε κύκλους αργούς και μεγάλους πάνω στο τραπέζι. Αν έκανε κύκλους γρήγορους και μικρούς ήταν συνήθως ενοχλημένο ή και εχθρικό. Το συγκεκριμένο λοιπόν ήταν χαρούμενο και φιλικό. Σε διάφορες ερωτήσεις μας απάντησε πως ονομαζόταν Χέρμαν, πως ζούσε στη Γερμανία, ότι στην προήγούμενή του ζωή ήταν ξυλοκόπος κι ότι τώρα του άρεσε πολύ εκεί που ήταν και πως όλοι τον αγαπούσαν και του έδειχναν ιδιαίτερη προσοχή, αν κι αυτός δεν μπρούσε να κάνει και πολλά πράγματα, αλλά του άρεσε. Όλοι πιστέψαμε ότι μας έλεγε για κάποια κατάσταση παραδείσου (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) κι όταν το ρωτήσαμε αν μπορούμε να ξαναεπικοινωνήσουμε μαζί του κάποια άλλη φορά επειδή ήταν πολύ συνεργάσιμο μας έδωσε ένα αριθμό τον οποίο και γράψαμε σε ένα χαρτί και αμέσως μετά μας άφησε κι έφυγε. Η ώρα -το θυμάμαι πολύ καλά ήταν 10:30μμ κι ο μήνας Φλεβάρης- κι εμείς δεν ξέραμε τι σήμαινε ο αριθμός που μας είχε δώσει, μέχρι που κάποιος υπέθεσε πως ήταν αριθμός τηλεφώνου κι έτσι είπαμε να καλέσουμε. Είχαμε και μια κοπέλα στη παρέα που μιλούσε γερμανικά και την βάλαμε να πάρει και να ζητήσει τον Χέρμαν. Πήραμε τον αριθμό, καλούσε και ξαφνικά μια γυναικεία γερμανική φωνή μας απάντησε.... η κοπέλα ζήτησε τον Χέρμαν και η γυναίκα μας είπε αυτολεξεί "Μάλον κάνετε λάθος, άλλον Χέρμαν θα ψάχνετε γιατί ο δικός μας είναι μόλις 1,5 ετών και δεν μιλάει". Ζητήσαμε συγνώμη και μείναμε να κοιταζόμαστε αρκετή ώρα χωρίς να ξέρουμε τι να πούμε. Το μόνο που θυμάμαι είναι η τρίχα μου να έχει φτάσει στο σβέρκο μου και να μη μπορώ να το πιστέψω. Ενωείται πως η ιστορία μας έγινε θρύλος στην Αγγλία αν και μερικοί δεν μας πίστεψαν. Αυτή ήταν η καλή εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη... η κακή τώρα δεν αφορά άμμεσα εμένα αλλά τον κολητό μου τότε στο πανεπιστήμιο, ο οποίος συμμετείχε μαζί μου στις συγκεντρώσεις που κάναμε. Την αναφέρω όμως γιατί την έζησα πολύ κοντά του και είδα όλα όσα τράβηξε κι επιπλέον θα μπορούσα να ήμουν κι εγώ στη θέση του...

Εκείνο το βράδυ που είχαμε κανονίσει τη συγκέντρωση, δυστυχώς (ή ευτυχώς καλύτερα όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα) είχα να παραδώσω μια εργασία κι έπρεπε να μείνω μέχρι αργά στα εργαστήρια για να τη τελειώσω (κλασικός έλληνας πάντα τη τελευταία στιγμή). Τελείωσα κατά τις 11 το βράδυ και πήγα από το σπίτι που συνήθως μαζευόμασταν και κάναμε τις συγκεντρώσεις και που τύχαινε να είναι του κολητού μου. Όταν έφτασα και μπήκα μέσα τους είδα όλους σε άσχημη κατάσταση, να είναι σχεδόν κλαμένοι και να τους έχει λούσει κρύος ιδρώτας.... είχαν σηκωθεί από το τραπέζι και καθόντουσαν στο πάτωμα, ανήμποροι ακόμα και να μιλήσουν. Μου εξήγησαν λοιπόν τι είχε συμβεί και έμεινα άφωνος... είχαν καλέσει κάποιο πνεύμα -οι επικλήσεις ήταν πάντα τυχαίες γιατί δεν ξέραμε πως να καλέσουμε συγκεκριμένα πνεύματα- το οποίο από την αρχή ήταν πολύ νευριασμένο, ενοχλημένο και τελικά πολύ εχθρικό... έκανε μικρούς πολύ γρήγορους κύκλους με τρομερή ταχύτητα όπως μου είπαν, έλεγε ακαταλαβίστικα πράγματα, σε οποιαδήποτε ερώτηση απαντούσε με "θάνατος" και τελικά όταν του ζήτησαν να φύγει εκείνο αρνήθηκε...άρχισε να κάνει τρομερούς κύκλους και τους έσβησε τα κεριά. Απο κείνη τη στιγμή και μετά τα πάντα ηρέμησαν, κι όταν ξανάναψαν τα κεριά τα πάντα ήταν ήρεμα και το πνεύμα είχε φύγει.... ή έτσι νόμιζαν. Αν δεν τους έβλεπα στη τραγική κατάσταση που ήταν και οι 6 θα έλεγα πως μου κάνανε πλάκα γιατι ποτέ πριν δεν είχε συμβεί κάτι παρόμοιο. Μετά από καμιά ωρίτσα χωρίσαμε να πάμε στα δωμάτιά μας. Κατά τις 1:30 τα ξημερώματα, άκουσα χτυπήματα στη πόρτα μου, σηκώθηκα, άνοιξα και ήταν ο κολητός μου σε άθλια κατάσταση, ιδρωμένος, κλαμένος σε κατάσταση πανικού θα έλεγα. Προσπάθησα να τον ηρεμήσω αλλά μάταια... συνέχεια μου έλεγε "δεν έφυγε...δεν έφυγε". Τελικά κατάφερα να τον χαλαρώσω, του έβαλα κι ένα ποτάκι και μου είπε τι συνέβη. Όταν φύγαμε όλοι από το δωμάτιο κι έμεινε μόνος του, ξάπλωσε να κοιμηθεί και τότε άρχισαν τα περίεργα... τα κεριά άναψαν μόνα τους, τα φώτα του αναβόσβηναν, τα βιβλία του έπεφταν από το ράφι κι εκείνος τρομαγμένος το έβαλε στα πόδια και ήρθε σε μένα. Στο δρόμο προς το σπίτι μου δε ένοιωθε μια παρουσία πάντα πίσω του, να τον ακολουθεί, σχεδόν άκουγε τα βήματα αλλά κάθε φορά που σταμάταγε και γύριζε να κοιτάξει σταμάταγαν και τα βήματα και δεν έβλεπε κανένα. Δεν ήξερα τι να του πω... γνώριζα πως δεν έλεγε ψέματα και πως δεν ήταν και φαντασιόπληκτος, αλλά μου ήταν δύσκολο να τον πιστέψω. Απο τη μια του έλεγα πως μάλλον ήταν αρνητικά φορτισμένος και ότι τα φαντάστηκε όλα αυτά από την άλλη όμως έβλεπα την άσχημη κατάσταση στην οποία ήταν και ήμουν κάπως επιφυλακτικός. Μέχρι που άρχισε να χτυπάει το κινητό του και να τον καλούνε και οι υπόλοιποι που ήταν στο τραπέζι... Είχαν ακριβώς την ίδια εμπειρία με την παρουσία που τους ακολουθούσε και δεν έβλεπαν κανένα. Εκεί πια πείστηκα πως κάτι περίεργο και άσχημο συνέβαινε. Φυσικά και τον φιλοξένησα εκείνο το βράδυ και η αλήθεια είναι πως δεν έγινε τίποτα περίεργο. Την επόμενη μέρα το πρωί, τον είδα κάπως πιο ήρεμο αφού είχε κοιμηθεί καλά και πεπεισμένο πως όλα είχαν τελειώσει μέχρι που φύγαμε για τα μαθήματά μας. Το απόγευμα που βρεθήκαμε, πάλι τα ίδια... μια παρουσία σαν σκιά βρισκόταν πίσω του συνέχεια, όπου κι αν πήγαινε... τό ίδιο και οι άλλοι. Φυσικά στο σπίτι του δεν πήγε ούτε εκείνη τη μέρα... Για να μη μακρυγορώ, αυτή η κατάσταση κράτησε 5-6 μέρες πριν αποφασίσουν να πάνε σε ένα παπά σε μια ορθόδοξη εκκλησία που είχε εκεί κοντά. Το παιδί κόντευε να τρελαθεί... είχε γίνει μανιακός, δεν μπορούσε να ηρεμήσει, έφτασε μέχρι και στο σημείο να σκεφτεί να πάει σε ψυχίατρο...αλλά και οι άλλοι δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Έτσι αποφάσισαν να επισκεφτούν έναν ιερέα. Του είπαν τι συνέβη....τους διάβασε κάτι ευχές και μετά πήγε και στο σπίτι του φίλου μου και διάβασε ευχές. Απο εκείνη τη στιγμή και μετά ηρέμησαν όλοι, δεν ξαναένοιωσαν την παρουσία, το σπίτι του φίλου μου καθαρό και ήρεμο και μεις ουδέποτε ξανασχοληθήκαμε με τις επικλήσεις...πάνε 10 χρόνια από τότε αλλά ακόμα θυμάμαι την κατάσταση στην οποία είχε έρθει ο φίλος μου... ακόμα κι αυτός καμιά φορά τώρα το θυμάται και δεν θέλει ούτε να το συζητάμε.

Αυτά φίλοι μου για όσους σκοπέυετε έστω και σαν εμπειρία να ασχοληθείτε με κάτι τέτοιο... δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη και τι ήταν αυτή η μοχθηρή δύναμη αλλά ίσως να συμβεί και σε σας. Προσοχή λοιπόν!!

πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία σου teoilio:)

Oχι εγώ προσωπικά δεν έχω σκοπό να κανω κάτι τέτοιο γιατί τα ψιλοφοβάμαι αυτα...αν και η περιέργεια παντα υπαρχει.
Αυτό με το παιδακι τώρα πως μπορεί να εξηγηθεί?Πολύ περίεργο όντως...
Λιγο black humor θα κάνω αλλα δεν λέγατε στην μάνα εκείνη την ώρα να πάει να κοιταξει το παιδάκι της να δει αν είναι καλα???


*(ασχετο αλλα είχα ένα γατακι που το έλεγα χερμαν :D)

Εαν θέλεις να πειστούμε πραγμάτικά ότι οι δύο παραπάνω ιστοριούλες ειναι πραγματικές θα σε παράκαλουσα πολύ(καθώς και καθέ άλλον που ισχυρίζεται οτι έχει παρόμοιες εμπειρίες)να μας αναφέρεις όλο το Τελετουργικό της επικλησης δηλαδή που ακριβώς απευθύνεστε και πια λόγια λέτε γιατί με πεντε κεράκια και ένα φλυτζάνι του καφέ δεν κανεις επίκλυση αλλά κοινωνικό GALA.

THE KEEPER OF SECRET δεν είναι υποχρεωμένος να σου απαντησει και το ξέρεις για τον απλουστατο λογο επειδη αν μια στις 10 ειναι αληθινη η ιστορια (κατα τα λεγομενα σου) τοτε θα μπορούσε ο κάθε ανεγκεφαλος να ακολουθησει τα βηματα του τελετουργικου...
Οποτε ας μη γράφουμε οτι να ναι

Μεταξύ μας μου φαινεται κοροιδευόμαστε...!
Πιστευεις εσυ οτι τοσα και τοσα παιδακια που ισχυριζονται οτι καλεσαν πνευματα ακολουθησαν καποιο τελετουργικό?
Την πλακα τους εκαναν και μετα έρχονται και κάνουν πλακα και σ' εμάς.
ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ οτι προκαλώ τον οποιοδηποτε λεει οτι με φλυτζανακια του καφέ και μερικα κερακια καλεσε πνεύμα να μας αναφέρει και το υπολοιπο τελετουργικό επίκλησης και για να μην ανησυχεί η LUCID ας παραλείψει μερικά απο τα λόγια της επίκλησης μην την παρω εγώ ή άλλος ανεγκεφαλος και ανοίξουμε τις πυλες της κολάσεως.
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΣ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΠΛΗΡΕΙΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΑΠΟ ΤΡΟΜΑΧΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΟΥΛΕΣ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ ΜΠΟΥΧΤΙΣΑΜΕ.

Αν δεν βιαζόσουνα να κατακρίνεις και είχες διαβάσει προσεκτικά τι είχα γράψει δεν θα έλεγες όλα αυτά. Το έγραψα 3 φορές για να μην υπάρξει παρεξήγηση αλλά τελικά η παρεξήγηση υπήρξε. Είπα πως δεν κάναμε καμία επίκληση ούτε καλέσαμε κάτι συγκεκριμένο όπως επίσης ανέφερα 2-3 φορές ότι δεν ξέρω τι ήταν αυτό που ήρθε, αν ήταν πνεύμα, ομαδική αυθυποβολή ή οτιδήποτε άλλο. Τώρα όσο για τις ιστορίες, αν η μία η κοπέλα είπε ψέμτα για το της είπαν στο τηλέφωνο και οι άλλοι έλεγαν ψέματα για το τι τους συνέβαινε τότε μάλλον ψέματα σας λέω κι εγώ. Αλλά τα γεγονότα γίνανε...τουλάχιστον στο ένα που ήμουν κι εγώ παρών. Και το ξαναλέω αν αυτό που ήρθε και κούνησε το φλυτζανάκι του καφέ ήταν πνέυμα ή οτιδήποτε άλλο δεν το γνωρίζω. Το φλυτζανάκι πάντως μια χαρά κουνήθηκε....

Παράθεση:

Αρχική Δημοσίευση από teoilio ... Όπως είπα και στο προηγούμενο post έχω συμμετάσχει κατά καιρούς στο παρελθόν αρκετές φορές σε τέτοιες εκδηλώσεις επικλήσεων ή ότι άλλο είναι αυτό.

Για το ότι δεν κάνατε καμμία επίκληση αλλα χαβαλέ ήμουν σίγουρος απο την αρχή.
Απλά οπως βλέπείς απομόνωσα καποιες δικές σου φράσεις οπου εσύ ο ίδιος αναφέρεις αυτη την κακιά λέξη:D διανθισμένη με την φράση παντα τυχαίες.
Συνεχίζω λοιπόν να σε προκαλώ(κι ας έχω παρει κιτρινη κάρτα απο τους Διαχειριστές) να μας πείς επιτέλους πως στο καλο καλούσατε έστω και τυχαία αυτο το μη συγκεκριμένο οπως αναφέρεις που ερχόταν και σας έβρισκε. Τα λόγια φιλε μου τα λόγια που λέγατε θέλω να διαβάσω... διαφορετικά δεν μας πείθεις.

Υ.Γ. Τυχαία πιανεις το JOKER... Δεν συνομηλείς με πνευματα.