Λίγο άσχετο με την Νάρνια αλλά σχετικό με την σύγκριση που γίνεται με τον Άρχοντα των δαχτυλιδιών.
Την στιγμή που ο καθηγητής Τολκιν αποφάσισε να γράψει ή μάλλον να εκδόσει το Χομπιτ φάνηκε σαν κάτι να άλλαξε, όταν ήρθε ο Άρχοντας όλα είχαν αλλάξει. Όλα ήταν πριν, μετά αλλά και γύρω απο τον Άρχοντα. Δεν μπορεί να γίνει σύγκριση όμως. Ο Τόλκιν ήταν κάποιος που δεν ήθελε να γράψει ένα βιβλίο. Ήθελε να δημιουργήσει μια ιστορία και μια μυθολογία που οι Άγγλοι ποτέ δεν είχαν ολοκληρωμένη και μέσα απο τις γνώσεις του να δημιουργήσει έναν κόσμο που ήταν τόσο μυθικός αλλά και τόσο κοντά στην πραγματικότητα που είχε ζήσει ο ίδιος΄κατα την διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου στον οποίο είχε πάρει μέρος. Άλλωστε πολλοί απο τους χαρακτήρες που έχει δημιουργήσει είναι "πραγματικά" πρόσωπα, φίλοι και συμπολεμιστές του και ο Σόρον δεν είναι τίποτα άλλο παρά το απόλυτο κακό που έβλεπε στο πρόσωπο του Χιτλερ κατα την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου. Η συντροφία του δαχτυλιδιού δεν ήταν τίποτα περισσότερο αλλά και τίποτα λιγότερο απο αυτό που ένιωθε στην μονάδα του αλλά και αυτός δεν ήταν τίποτα άλλο απο τον Φρόντο που ξαφνικά αναγκάστηκε να κουβαλήσει το φορτίο που του επέβαλαν οι καταστάσεις και να πάει στο πόλεμο, χάνοντας όλους τους συντρόφους αλλά και πολλούς φίλους. Εργάστηκε πάνω στον άρχοντα για πάρα πολλά χρόνια, πάνω απο δέκα και δημιούργησε όχι ένα βιβλίο αλλά μια ιστορία που έμοιαζε να μην έχει τα κλειστά όρια που την περιορίζουν οι σελίδες των βιβλίων.
Η σύκγριση με την Νάρνια και με οποιαδήποτε Νάρνια είναι άδικη αλλά και αναποφευκτη. Όπως το ίδιο άδικη θα ήταν η σύγκριση της όποιας νεομυθολογίας με την αρχαία Ελληνική καί όχι μόνο Μυθολογίας. Την συμπάθησα σαν ταινία. Ήταν light αλλά μου αρέσουν και οι light μυθολογίες και ταινίες. Αναφερόταν σε άλλο κοινό αλλά βλεπόταν απο πολύ περισσότερο. Όσο για το ότι δεν πεθαίνει το συμπαθέστατο λιοντάρι, ούτε στον Άρχοντα πεθαίνει κανείς εαν εξαιρέσει κανείς τον Μπορομιρ. Όσο για το αίμα, πουθενά δεν υπήρχε αίμα, τουλάχιστον όχι με την κλασική έννοια του κόκκινου αιματος, ούτε στον Άρχοντα. Γιατί στην τελική έλεος, με τα θανατικά και με τα αίματα, υπάρχει και το Kill Bill.

Τη βρήκα μία από τις χειρότερες ταινίες της περυσινής περιόδου. Τίγκα στην αναληθοφάνεια (παιδάκια που μέχρι χθες έπαιζαν κρυφτό, τώρα χειρίζονται το σπαθί σαν τον Κόναν -είπαμε παραμύθι αλλά όχι κι έτσι), τίποτα το ιδιαίτερο σε πλοκή ή εφφέ και μια "χριστιανική" ατμόσφαιρα ("γιοι του Αδάμ, κόρες της Ευας", "πνοή ζωής" από τον Άσλαν στους άψυχους, θάνατος για να σωθούν οι καλοί αλλά και ανάσταση, κλπ) μέσα σ' ένα κόσμο ξωτικών που μόνο ξενέρωμα μου προκάλεσε.

Αν το θέτεις έτσι, συμφωνώ. Παρ' όλ' αυτά, όταν έχω την επιλογή, θα δείξω προτίμηση σε κάτι όπως "Αλλαντίν", "Ο βασιλιάς των λιονταριών", "Ο πλανήτης των θησαυρών", "Τοy Story", κλπ.

Θα συμφωνήσω με τον φίλο πάκιο αν και προτιμώ να δείξω στα παιδιά μου κάποια καλά "ανιμέ" βλέπε Miyazaki κλπ κλπ.

Καλούτσικη!!Πιο συμπαθητική ήταν η τηλεοπτική μεταφορά των βιβλίων!Κάποιοι πιο παλιοί ίσως τη θυμάστε να παίζεται στην κρατική τηλεόραση μαζί με το "Ουράνιο Τόξο"!Συμφωνώ πάντως με τους προλαλίσαντες ότι δεν συγκρίνεται με τον "Άρχοντα" σε καμία περίπτωση!!!