Μπεναζίρ Μπούτο

[Αλεξης15]

Με αφορμή τη δολοφονία της Μπούτο και την ανάληψη της ευθύνης για την δολοφονία της από την Αλ κάιντα θα ήθελα απλώς να ρωτήσω αν υπάρχει κάποιος που να αμφιβάλλει ακόμα για την απόλυτη συνεργασία της εν λόγω οργάνωσης με την Αμερική, το Ισραήλ και την νέα τάξη πραγμάτων? Δυστυχώς το Πακιστάν οδεύει προς μια εμφύλια διαμάχη που θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια όλης της περιοχής, ίσως οι αμερικάνοι να στείλουν στρατό για την διασφάλιση της ασφάλειας του παράνομου καθεστώτως Μουσάραφ, έτσι ώστε να είναι και κοντά στο Ιράν αλλά και να κρατήσουν στην εξουσία τον σύμμαχό τους κατά του πολέμου της τρομοκρατίας, το δεύτερο ίσως να είναι το ανέκδοτο του αιώνα.

[OANNHSEA]

Αλεξης15,
Δεν συμφωνώ με τίποτα με την σκέψη σου.
Έχουν πάρα πολλά στο μυαλό τους οι "κυρίαρχοι", για να έχουν και το πρόβλημα του Πακιστάν. Θέλουν έλεγχο της χώρας και δη μίας χώρας που έχει και βαλλιστικά στοιχεία και πυρηνική βόμβα...
Όπως πάντα, έσπειραν ανέμους για να κερδίσουν κάτι προσωρινό και θα θερίσουν θύελες μεγάλη χρονικής διάρκειας.
Το πρόβλημα βέβαια είναι πολύ πιο σύνθετο από ότι μπορείς να φανταστείς. Αλλά σίγουρα η δολοφονίας της είναι κάτι που δεν ήθελε με τίποτα η Αμέρικα, αλλά ψοφούσε να συμβεί η Αλ...
Τώρα περί συνεργασιών είναι κάτι που εδώ τουλάχιστον φαίνεται να μην ισχύει...

Φίλοι μου καλημέρα σας.

Σίγουρα αυτό το θέμα είναι αρκετά μεγάλο και παιζει σε διεθνές επίπεδο
Γεωπολιτικων στρατηγικών..

Δεν νομίζω πως κανένας δύναται να πει με σιγουρία τι ακριβώς γίνεται...

Απλά για την Ιστορία αναφέρω πως και τα δυο αδέλφια της Μούτο είχαν
δολοφονηθεί..

Οι συμμαχίες παίζουν ανάλογα με τα συμφέροντα...

Ευχαριστώ.

[Αλεξης15]

Δεν νομίζω ότι έχεις καταλάβει τη σκέψη μου. Η συνεχής αποσταθεροποίηση είναι ο στόχος, ο Μουσάραφ είναι ο σύμμαχος της Αμερικής ενάντια στην τρομοκρατία ναι?Για ποιόν λόγο σκοτώνεται η Μπούτο και ο Μουσάραφ δεν έχει γίνει ποτέ στόχος της Αλ κάιντα αφού αυτός είναι ο εχθρός. Μήπως ενοχοποιώντας την Μπούτο ως πράκτορα των ΗΠΑ διευκολύνεται ο Μουσάραφ? Ενώ σκοτώνοντας την έχουμε και ένα φανερό πλήγμα ενάντια στην δημοκρατία και σε έναν σύμμαχο των ΗΠΑ ο οποίος δεν έχει και ούτε θα είχε καμία δύναμη αφού μιλάμε για εκλογές παρωδία?

[Ophelia]

Δυστυχώς νομίζω οτι ο Αλεξης15 μάλλον έχει δίκιο.
Απο την παρούσα κατάσταση στο Πακιστάν, αυτός που θα είχε τα περισσότερα να κερδίσει απο την απουσία της Μπούτο είναι ο Μουσάραφ, ο οποίος είναι αγαπητό παιδί των ΗΠΑ - αυτό φαίνεται άλλωστε και απο την προκλητική ανοχή των τελευταίων προς τη στάση και τις ενέργιες του στατηγού τους τελευταίους 2 μήνες (αφού δηλαδή ανακοίνωσε το state of emergency). Η Μπούτο ήτανε μια απο τους 2 αντίπαλους του Μουσάραφ στις εκλογές που θα γίνουν στις 8 Ιανουαρίου. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα απογίνει και με τον Ναουάζ Σαρίφ (που επίσης κατεβαίνει στις εκλογές).
Στο CNN μάλιστα διάβασα οτι η Μπούτο είχε εμπιστευτεί στον κοντινό της φίλο και αμερικανό πολιτικό Mark Siegel, οτι εάν κάτι της συνέβαινε θα θεωρούσε υπεύθηνο τον Μουσάραφ μια και της είχε αρνηθεί την προστασία που είχε ζητήσει γυρίζοντας στη χώρα μετά απο 8 χρόνια αυτο-εξορίας.
http://edition.cnn.com/2007/WORLD/as...ef=mpstoryview

[Ntemis]

παρόλα αυτά ο Μουσάραφ επέρριψε ευθύνες σε τρομοκράτες για την δολοφονία, κήρυξε τριήμερο πένθος και έκανε έκκληση για ηρεμία. Νωρίτερα ο Μπους χαρακτήρισε την δολοφονία ως πράξη δειλίας και ζήτησε από τον Μουσάραφ να κρατήσει τη χώρα στο δρόμο της δημοκρατίας...

Η απόλυτη κοροιδία λέω εγώ

[OANNHSEA]

Δεν νομίζω πως κανένας δύναται να πει με σιγουρία τι ακριβώς γίνεται...

AVATARGR, Νομίζω ότι αυτή είναι η αλήθεια...
Σίγουρα οι ΗΠΑ δεν θέλουν αυτή την στιγμή ακόμα μία ανοιχτή πληγή.
Σίγουρα δεν ελέγχουν τον Μουσάραφ, όπως έκαναν πριν από 10 χρόνια.
Σίγουρα στο Πακιστάν αυτή την στιγμή αντιμάχονται ισλαμιστές με δημοκρατικές δυνάμεις.
Σίγουρα, οι περισσότερες από τις αυτόνομες περιοχές του Πακιστάν είναι στα χέρια των μουτζαχεντίν και το επίσημο κράτος κάνει τα στραβά μάτια για να τα έχει καλά μαζί τους.
Σίγουρα ο ρόλος της Μπούτο θα ήταν πιο δραματικός από του Μουσάραφ, αλλά ΕΞΩ από τα διδάγματα των ακραίων ισλαμιστών (και δη της Αλ)....

Με λίγα λόγια η περιοχή είναι μέσα στα σκατά...
Το μέλλον είναι σίγουρα πολύ ενδιαφέρων...

[BalianOfIbelin]

καλησπερα,
σιγουρα πολλά δεν είναι έτσι όπως φαίνονται...
το presscode (www.presscode.gr) ελληνικο περιοδικό που εχει αποκλειστική
συνεργασία με το αμερικανικο foreign affairs και τον Henry Kissinger, δημοσίευσε ενα αρθρο στο προηγούμενο τεύχος... το αναδημοσιεύω χωρίς σχόλια...

Αποπροσωποποιώντας τις σχέσεις μας με το Πακιστάν
Daniel Markey

Τον τελευταίο καιρό, ολοένα και αυξάνονται οι φωνές που εκφράζουν αμφιβολίες για τη συνεργασία της Ουάσιγκτον με τον Πακιστανό πρόεδρο Pervez Musharraf, ο οποίος κατέλαβε την εξουσία το 1999 εκδιώκοντας την εκλεγμένη κυβέρνηση και, υποστήριξε διστακτικά τον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία, αφού πρώτα ζύγισε όλες τις άλλες επιλογές του. Όλοι αυτοί, θεωρούν πως ήρθε η ώρα για τον πρόεδρο Μπους να αποπροσωποποιήσει τη σχέση των Ηνωμένων Πολιτειών με το Πακιστάν.
Η απογοήτευση που επικρατεί σχετικά με τους αργούς ρυθμούς προόδου στο Πακιστάν, είναι κατανοητή. Ανώτεροι αξιωματούχοι των Αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, πιστεύουν πως η «άγρια δύση» των φυλετικών περιοχών του Πακιστάν προσφέρει καταφύγιο στους ηγέτες των Ταλιμπάν και της Al Qaeda. Ο –πρώτης γραμμής- σύμμαχος πρόεδρος Musharraf, ακόμα να πιάσει το μεγάλο ψάρι, παρά τη γενναιόδωρη χρηματοδότηση και την ανάλογη υποστήριξη. Η χρηματική ενίσχυση των Ηνωμένων Πολιτειών προς το Πακιστάν από την 11/9, ανέρχεται στα 10 δις.$ Η Condoleezza Rice ήδη ζήτησε ακόμα 785 εκ.$ για το 2008.
Οι διαδηλώσεις στο Lahore και το Κarachi, πυροδοτήθηκαν από τις αδέξιες κινήσεις του Musharraf σχετικά με τον Πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Πακιστάν και τις αστήρικτες εις βάρος του κατηγορίες. Η επιλογή του αντιπαρατεθεί με το Δικαστικό Σώμα και τις Ενώσεις, κατέβασε τη δημοτικότητά του, ακόμα χαμηλότερα.
Οι Σκεπτικιστές μέχρι ενός βαθμού, έχουν δίκιο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάζονται μια νέα σχέση με το Πακιστάν, διευρύνοντας τους δεσμούς μας. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε να τους πείσουμε πως μοιραζόμαστε κοινούς στόχους και ταυτόχρονα να μας θεωρούν μακροπρόθεσμα, ως αξιόπιστους συνεργάτες. Αυτή τη στιγμή, πάρα πολλοί Πακιστανοί θεωρούν την Ουάσιγκτον έναν ευκαιριακό φίλο που θα ξεχάσει το Ισλαμαμπάντ, μόλις εξαρθρώσουμε την Al Qaeda και τους Ταλιμπάν.
Αυτή η αποπροσωποποίηση της σχέσης μας, δεν αποτελεί φυσικά πανάκεια. Δεν πρέπει να στηριχθούμε στον Musharraf, αλλά ούτε και να πιστεύουμε πως η αποχώρησή του από την προεδρία θα εξυπηρετήσει τους σκοπούς μας. Μόνο οικοδομώντας την εμπιστοσύνη με το στρατό, την ίδια στιγμή που θα υποστηρίζουμε τα πολιτικά κόμματα της χώρας, μπορεί να επιτύχουμε μια μακρόχρονη και εποικοδομητική σχέση με το Πακιστάν.
Ο Musharraf δεν είναι το κύριο πρόβλημα, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που οι φανατικοί επικριτές του, υποστηρίζουν. Αν αποκλείσουμε το εφιαλτικό σενάριο μιας ακραίας Ισλαμικής κυβέρνησης, η κατάσταση στο Πακιστάν χωρίς τον Musharraf, δεν θα είχε και πολλές διαφορές από ότι σήμερα. Ένας άλλος στρατιωτικός ηγέτης θα ήλεγχε έμμεσα ή άμεσα τα πολιτικά κόμματα και την εξουσία. Το πιο θετικό σενάριο, θα ήταν τα προοδευτικά πολιτικά κόμματα να αποκτήσουν μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων, ενώ το συμφέρον του στρατού θα ήταν να προσφέρει τη στήριξή του. Πολιτική και στρατιωτική ηγεσία θα πρέπει να εστιάσουν και να βρουν λύσεις στα τεράστια προβλήματα της χώρας, όπως ο εξτρεμισμός, η φτώχεια και οι συγκρούσεις ανάμεσα σε εθνικές και θρησκευτικές ομάδες. Το χειρότερο σενάριο, θα ήταν ένας νέος στρατιωτικός ηγέτης με ακόμα πιο οπισθοδρομικές αντιλήψεις – ένα τέτοιο καθεστώς θα ήταν ακόμα πιο απρόθυμο να συνεργαστεί με την Ουάσιγκτον στον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία και να οικοδομήσει ένα σύγχρονο κράτος και μια πιο μετριοπαθή κοινωνία.
Σε όλα τα σενάρια, ο ρόλος του στρατού είναι κεντρικός. Η ισχυρότερη και βαθύτερα θεμελιωμένη εξουσία στο Πακιστάν, που όμως, σπανίως είχε μια υγιή σχέση συνεργασίας με την πολιτική ελίτ. Ακόμα και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 90, ο στρατός ήταν που έπαιρνε τις σημαντικές αποφάσεις που αφορούσαν το εσωτερικό, ή που καθόριζαν την εξωτερική πολιτική. Κοιτώντας την ιστορία, είναι σαφές πως ο Στρατηγός – Πρόεδρος Musharraf, δεν είναι παρά η προσωποποίηση αυτής της λανθάνουσας πολιτικο-στρατιωτικής σχέσης. Δεν κερδίζουμε τίποτα αγωνιώντας για τις αποφάσεις του, η απόσυρσή του από την προεδρία δεν θα ισοδυναμούσε απαραίτητα και με μια αποτελεσματικότερη πολιτική ηγεσία, ή ισχυρότερους θεσμούς, ούτε θα μπορούσε να απεγκλωβίσει έτσι απλά το στρατό από την πολιτική.
Δεν πρόκειται να κερδίσουμε τίποτα και από την δυσφήμηση του στρατού του Πακιστάν. Φυσικά η πολιτική ασκείται από τους πολιτικούς και όχι από τις μυστικές υπηρεσίες ή το στρατό, αλλά προς το παρών, οι μυστικές υπηρεσίες και ο στρατός είναι οι μόνοι που μπορούν να πολεμήσουν τους τρομοκράτες και να διαφυλάξουν τα σύνορα με το Αφγανιστάν. Εάν θέλουμε να έχουν καλύτερα αποτελέσματα, θα πρέπει να ενισχύσουμε τη συνεργασία μας σε κάθε επίπεδο και να επιδιώξουμε την οικοδόμηση της εμπιστοσύνης μαζί τους. Η δημόσια κριτική δεν ωφελεί, αντίθετα, πρέπει να αγκαλιάσουμε τις μυστικές υπηρεσίες και το στρατό, αναγκαστικά μεν, ζεστά δε.
Συγχρόνως, οι πιέσεις, ο κατευνασμός και η τεχνική βοήθεια, θα πρέπει να συνοδεύονται από την διπλωματική ισχύ της Ουάσιγκτον υποστηρίζοντας τους συνταγματικούς μηχανισμούς του Πακιστάν: εκλογικούς, δικαστικούς και θεσμικούς. Οι ελεύθερες και δίκαιες εκλογές, υπό τον έλεγχο διεθνών παρατηρητών, θα παρείχαν στο Κοινοβούλιο τη μεγαλύτερη δυνατή αποδοχή και νομιμότητα, κάνοντας ένα σημαντικό βήμα προς τη Δημοκρατία, ακόμα και αν ο Musharraf παρέμενε στην προεδρία.
Οι διαφανείς νομικές διαδικασίες, όπως στην υπόθεση με τον Πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου, χωρίς τον εκφοβισμό η την παρενόχληση μαρτύρων και ΜΜΕ, θα προωθούσαν περισσότερο την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης από οποιαδήποτε πορεία στους δρόμους. Μια μετεκλογική συμφωνία μεταξύ στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίες για το διαχωρισμό των εξουσιών, θα αποτελούσε το καλύτερο προοίμιο της μετάβασης σε μια σταθερή και βιώσιμη Δημοκρατία.
Η αποπροσωποποίηση της σχέσης μας με το Πακιστάν θα έχει νόημα, μόνο αν αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο εστιάζοντας στην οικοδόμηση μιας καλής και σταθερής σχέσης, ενδυναμώνοντας τους θεσμούς στο Πακιστάν, και λιγότερο ανησυχώντας για το τέλος της εποχής Musharraf.

[labros]

Μιας και άκουσα και τη δήλωση του Μπους, έκανε αναφορά ότι πλήγεται το δημοκρατικό καθεστώς του Πακιστάν. Ή μας δουλεύει ή μας δουλεύει πολύ. Ποια δημοκρατία;;;
Το λέει για τα "αμερικανάκια" και για τους ευκολόπεπτους ως εξωτερική είδηση;;;
Έχει το Πακιστάν δημοκρατία;;;
Πιστέυω ότι έχει βάλει το χεράκι του. Ή για να βοηθήσει το "φίλο" του ή για να τον συνετήσει. Σαν να του λέει: - Εγώ δεν μασάω πουθενά. Βλέπεις γιατί είμαι ικανός!!!
Ωραία τσιχλόφουσκα η αλ κάϊντα. Σαν την trident splash. Απ' έξω εξτρεμιστική ισλαμική οργάνωση και από μέσα να μια ΗΠΑ να δεσπόζει....

[OANNHSEA]

Δεν το νομίζω να είναι τόσο απλό.
Οι μόνοι που οφελούνται είναι οι ισλαμιστές...
Ίσως να υπάρχουν και άλλες οργανώσεις εκτός της Αλ.
Ίσως κάποιες από αυτές να χρηματοδοτούνται από την Κίνα...
Το ξαναέγραψα, το παιχνίδι είναι πιο περίπλοκο από όσο μπορούμε να φανταστούμε...