Επισκέπτης

[Deepest_Emotion]

Το λιγοστό φως που υπήρχε δεν την διευκόλυνε να καταλάβει που βρισκόταν. Κοιτούσε γύρω της μα τίποτα δε της ήταν γνώριμο. Ούτε το μονοπάτι μπροστά της που οδηγούσε ανάμεσα σε πλήθος δέντρων, αλλά ούτε το παλιό σπίτι που υπήρχε πίσω της. Μα πως βρέθηκε εκεί; Αναρωτήθηκε η Σμίλη. Το μόνο που θυμόταν ήταν η κούραση που ένιωθε όταν έφτασε στο χωριό του πατέρα της. Ήθελε πολύ να κάνει αυτό το ταξίδι εδώ και καιρό, για να ηρεμήσει και να αλλάξει λίγο το περιβάλλον της πόλης όπου ζούσε.
Κοίταξε το πυκνό και σκοτεινό δάσος που απλωνόταν μπροστά της και ένιωσε ένα ρίγος να τη διαπερνά. Παντού υπήρχε ησυχία. Κάπου – κάπου άκουγε το φύλλωμα των δέντρων που κουνιόνταν από το αδύναμο αεράκι που φυσούσε κάθε τόσο.
Κοίταξε το παλιό σπίτι πίσω της. Με το λιγοστό φως που ερχόταν από το φεγγάρι, μπόρεσε να δει πως το σπίτι ήταν φτιαγμένο από ξύλο. Ένα αδύναμο φως τρεμόπαιζε από τα ανοιχτά παντζούρια του. Μα ποιος θα μπορούσε να μένει σ’ αυτή την ερημιά; Αναρωτήθηκε. Ίσως ο δασοφύλακας. Όποιος και να μένει πάντως, σίγουρα θα μπορεί να με βοηθήσει, μονολόγησε.
Ξεκίνησε με διστακτικά βήματα προς το σπίτι. Ανέβηκε τα δυο μοναδικά σκαλοπάτια του και στάθηκε μπροστά στη πόρτα. Ίσως να είναι επικίνδυνο, σκέφτηκε. Μα δεν είχε άλλη επιλογή. Πήρε μια βαθιά ανάσα και χτύπησε τη πόρτα. Περίμενε για λίγο και ξαναχτύπησε, μα καμία απάντηση δε πήρε. Ίσως να κοιμάται όποιος μένει εδώ και να μην ακούει, σκέφτηκε μιας και δε γνώριζε τι ώρα ήταν. Ξαναχτύπησε πιο δυνατά αυτή τη φορά και με πιο πολύ διάρκεια. Η πόρτα μισάνοιξε τρίζοντας και το γνώριμο ρίγος τη διαπέρασε ξανά. Έμεινε μερικά λεπτά ακίνητη κι αφού δεν είδε καμία άλλη κίνηση αποφάσισε να σπρώξει τη πόρτα και να μπει.

[Deepest_Emotion]

Στάθηκε και κοίταξε στο εσωτερικό του σπιτιού.
«Είναι κανείς εδώ;» Φώναξε συνεχίζοντας να κοιτάει παντού. Αριστερά της είδε ένα ξύλινο τραπέζι με μια λάμπα πετρελαίου πάνω του. Δυο καρέκλες, ξύλινες κι αυτές, ήταν τοποθετημένες δεξιά κι αριστερά του τραπεζιού. Πιο πίσω ένας πάγκος όπου πάνω του υπήρχαν πολλά, σκορπισμένα πράγματα και λίγα σκεύη μαγειρικής. Μερικά ντουλάπια μισοφαγωμένα από κάτω συμπλήρωναν την εικόνα. Φαίνεται θα ήταν η κουζίνα του σπιτιού.
«Είναι κανείς εδώ;» Φώναξε για δεύτερη φορά, μα καμιά απάντηση δεν πήρε ξανά. Στα δεξιά της το σαλονάκι του σπιτιού, το οποίο αποτελούνταν από έναν παλιό καναπέ, όπου το κάλυμμα του ήταν μισό σκισμένο, ένα ξύλινο τραπεζάκι μπροστά του, δυο παλιές πολυθρόνες, στην ίδια κατάσταση με του καναπέ και σε μια γωνιά μια σόμπα. Μια λάμπα πετρελαίου υπήρχε πάνω στο τραπεζάκι. Απέναντί της μια πόρτα, η οποία προφανώς οδηγούσε στα υπόλοιπα δωμάτια. Δεξιά κι αριστερά της πόρτας άλλες δυο λάμπες πετρελαίου κρεμασμένες.
Έκλεισε τη πόρτα πίσω της και πλησίασε την άλλη. Κόλλησε το αφτί της πάνω της μήπως ακούσει κάτι από μέσα, μα μάταια. Άνοιξε τη πόρτα και άρχισε να την σπρώχνει σιγά – σιγά. Πρόσεξε πως πίσω από αυτή τη πόρτα δεν υπήρχε φως κι έτσι ξεκρέμασε μια από τις λάμπες που κρεμόταν δίπλα της. Φέρνοντάς την μπροστά, το φως ξεχύθηκε στο σκοτάδι κι έτσι μπόρεσε να διακρίνει έναν μικρό διάδρομο που οδηγούσε σε δυο πόρτες. Προχώρησε μερικά βήματα και κατάλαβε πως στους τοίχους κρεμόταν άλλες δυο λάμπες. Γύρισε στη κουζίνα και σταμάτησε στον πάγκο μήπως βρει κάτι για να τις ανάψει. Για καλή της τύχη, βρήκε ένα κουτί σπίρτα και μερικά κεριά. Άναψε ένα κερί και επέστρεψε για να ανάψει τις λάμπες.
«Πολύ καλύτερα τώρα». Είπε με τον εαυτό της καθώς ο χώρος φωτίστηκε. Προχώρησε λίγα βήματα και άνοιξε τη μια πόρτα. Με τη λάμπα που ακόμα κρατούσε φώτισε το δωμάτιο που ήταν τώρα μπροστά της. Ήταν το μπάνιο. Στη μία άκρη υπήρχε μια λεκάνη και απέναντι αντί για νιπτήρα υπήρχε ένας κουβάς. Από πάνω μια σκουριασμένη παλιά βρύση και ένα κομμάτι από σπασμένο καθρέφτη. Κοίταξε το είδωλο της στο καθρέφτη και πρόσεξε πως τα σημάδια κούρασης από το ταξίδι ήταν ζωγραφισμένα στο πρόσωπό της. Τα μακριά, ξανθά μαλλιά της ήταν ανακατεμένα και τα μάτια της φαινόταν κουρασμένα.
Βγήκε από το μπάνιο και κατευθύνθηκε στην άλλη πόρτα. Την άνοιξε σιγά – σιγά και μπήκε. Εκεί ήταν το υπνοδωμάτιο του σπιτιού. Ένα παλιό, σιδερένιο κρεβάτι ήταν στη μέση του δωματίου, που το μόνο που υπήρχε πάνω του ήταν το βρώμικο και μισό σκισμένο στρώμα του. Δίπλα του υπήρχε μια ξύλινη καρέκλα και πάνω της υπήρχαν μερικά ξεθωριασμένα ρούχα βαλμένα με τάξη. Παρατηρώντας τα προσεκτικά, κατάλαβε πως ήταν αντρικά.

[Deepest_Emotion]

Ένας μεγάλος καθρέφτης υπήρχε στο τοίχο, απέναντι από το κρεβάτι. Κοίταξε τα ρούχα πάνω της που ήταν τσαλακωμένα και προσπάθησε να τα στρώσει. Ένα παγωμένο αεράκι χάιδεψε το πρόσωπό της και μια ανάσα σαν ήχος στο αφτί της ήταν αρκετά για να την κάνει να τρέμει. Χωρίς άλλη σκέψη βγήκε από το δωμάτιο όπου βρισκόταν και κατευθύνθηκε προς την κύρια είσοδο του σπιτιού. Ακούμπησε πάνω στη πόρτα προσπαθώντας να καθησυχάσει τους χτύπους της καρδιάς της που ήταν έτοιμη να σπάσει. Κοίταξε γύρο της, μα δεν είδε τίποτα που να την απειλεί. Ίσως ήταν η ιδέα της. Ναι, σίγουρα ήταν η ιδέα της. Πήρε μια βαθιά ανάσα και πήγε να καθίσει στη πολυθρόνα. Άφησε τη λάμπα στο τραπεζάκι και ακούμπησε τη πλάτη της πίσω. Δεν μπορούσε να φύγει από αυτό το σπίτι. Ήταν το μόνο καταφύγιο που θα μπορούσε να της δώσει ασφάλεια σ’ αυτή την έρημη περιοχή, τουλάχιστον μέχρι να ξημερώσει. Σηκώθηκε να κλείσει τη πόρτα που οδηγούσε στα εσωτερικά δωμάτια και ξανακάθισε στη πολυθρόνα. Έτσι ένιωθε λιγότερο φόβο. Ένιωθε κουρασμένη. Ακούμπησε το κεφάλι της στη πλάτη της πολυθρόνας και έκλεισε για λίγο τα μάτια της. Της χρειαζόταν ύπνος, μα φοβόταν να κοιμηθεί εκεί μέσα.
Η αίσθηση πως δεν ήταν μόνη πια, την έκανε να ανοίξει τα μάτια της. Μα πάλι δεν είδε κανέναν. Ένιωθε όμως έντονα την παρουσία κάποιου. Ένα αεράκι χάιδεψε το σώμα της και την έκανε να ανατριχιάσει. Κοίταζε γύρο της μα δεν έβλεπε τίποτα. Ξαφνικά οι λάμπες άρχισαν να σβήνουν μία – μία. Ανάσαινε πιο γρήγορα τώρα. Η τελευταία λάμπα που έσβησε ήταν αυτή που είχε τοποθετήσει στο τραπεζάκι και το σκοτάδι απλώθηκε σε όλο το σπίτι. Άκουσε τη πόρτα του διαδρόμου να ανοίγει και οι χτύποι της καρδιάς της έγιναν πιο δυνατοί. « Ποιος είναι;» Μπόρεσε να βγάλει από τα χείλη της. Δεν πήρε καμία απάντηση. Μόνο βήματα άκουγε να την πλησιάζουν. Δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια της. Σηκώθηκε από την πολυθρόνα και άρχισε να κατευθύνεται προς τη πόρτα ψηλαφιστά. Ήθελε να φύγει το συντομότερο από εκεί μέσα. Επιτέλους έφτασε στη πόρτα. Με γρήγορες κινήσεις την άνοιξε και πετάχτηκε κυριολεκτικά έξω. Έτρεξε προς το δάσος, μα σταμάτησε λίγα μέτρα πριν. Μα που πήγαινε; Γύρισε πίσω της και όπως το περίμενε δεν υπήρχε κανείς. Αυτό που δεν περίμενε, ήταν να δει το φως από τις λάμπες να τρεμοπαίζει και πάλι στα παράθυρα του σπιτιού. Όπως τη πρώτη φορά. Πριν μπει στο σπίτι. Αλλά όχι. Δε μπορούσε να ξανάπαει στο σπίτι. Δεν τολμούσε πάλι να βρεθεί εκεί μέσα.

[Deepest_Emotion]

Ξανακοίταξε το δάσος. Δεν ήξερε που τελείωνε και δεν μπορούσε να διακινδυνεύσει να περιφέρεται όλη τη νύχτα εκεί. Δεν ήξερε τι να κάνει. Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή. Δεν μπορούσε να ηρεμίσει ακόμα. Άκουσε τη πόρτα να κλείνει δυνατά και βήματα να τρέχουν προς την κατεύθυνση της. Χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε να τρέχει μέσα στο δάσος. Τα δέντρα σαν πανύψηλες σκιές, εμπόδιζαν το φως του φεγγαριού να φτάσει και να φωτίσει τον δρόμο της. Δεν ήξερε που πήγαινε. Τα βήματα συνέχιζαν να την ακολουθούν. Όσο και να έτρεχε, ένιωθε πως δε μπορούσε να ξεφύγει από αυτό που την κυνηγούσε. Ο λαιμός της ξεράθηκε από τις γρήγορες ανάσες που έπαιρνε. Η καρδιά της κόντευε να σπάσει. Ένα κλαδί της έσκισε το μπράτσο και μια κραυγή βγήκε από τα χείλη της νιώθοντας έντονα το πόνο. Ζεστό αίμα άρχισε να κυλά. Τώρα τα βήματα ήταν σχεδόν πίσω της. Πολύ κοντά της. Η αγωνία της ήταν στο κατακόρυφο. Έκλαιγε με λυγμούς. Τα δέντρα άρχισαν να αραιώνουν και ένα ξέφωτο ελπίδας φαινόταν μπροστά της. Στη προσπάθειά της να το φτάσει, σωρός από χόρτα τυλίχτηκαν σαν σκοινιά στο πόδι της. Βρέθηκε πεσμένη στο έδαφος. Αυτό ήταν. Δεν θα γλίτωνε. Άκουσε τα βήματα να σταματούν λίγα εκατοστά πίσω της. Γύρισε προς τη μεριά τους και τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα στη μορφή ενός άντρα. Μέσα στο σκοτάδι μπορούσε να ξεχωρίσει τα άχρωμα μάτια του που την κοίταζαν ανέκφραστα. Ο άντρας άρχισε να την πλησιάζει. Η Σμίλη προσπάθησε να σηκωθεί και πάλι μα ήταν αδύνατον. Τα χόρτα της είχαν φυλακίσει για τα καλά το πόδι της. Κάτι γυάλιζε στα χέρια του. Σιγά – σιγά άρχισε να τα σηκώνει. Το αντικείμενο φωτίστηκε από το φως του φεγγαριού. Κρατούσε ένα τσεκούρι. Τα μάτια του σκοτείνιασαν. Το τσεκούρι την πλησίαζε με δύναμη και οι κραυγές της Σμίλης τάραξαν την νεκρική σιγή που επικρατούσε στο δάσος.

[Deepest_Emotion]

Έμεινε έτσι, ξαπλωμένη, με κλειστά τα μάτια της, για αρκετή ώρα. Ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα. Προσπαθούσε να ηρεμήσει την ανάσα της. Οι χτύποι της καρδιάς της σιγά – σιγά έπαιρναν τους κανονικούς τους ρυθμούς. Το μόνο που άκουγε ήταν ο ήχος των δεικτών κάποιου ρολογιού. Άνοιξε αργά τα μάτια της. Το πρώτο πράγμα που αντίκρισε ήταν το μεγάλο ρολόι που κρεμόταν στον απέναντι τοίχο. Κοίταξε το υπόλοιπο δωμάτιο που βρισκόταν και πήρε μια καθησυχαστική, βαθιά ανάσα. Βρισκόταν στο σπίτι της, στο χωριό. Στο δικό της δωμάτιο. Όλα ήταν ένα όνειρο. Ένα πολύ κακό όνειρο. Ένας εφιάλτης. Μα ήταν τόσο ζωντανό, σκέφτηκε. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και πήγε στην κουζίνα να φτιάξει έναν καφέ. Άνοιξε τα παράθυρα του σπιτιού και ο ήλιος ξεχύθηκε μέσα στο σπίτι. Ήταν μια θαυμάσια μέρα. Πρέπει να ήταν πολύ κουρασμένη το προηγούμενο βράδυ και δεν κατάλαβε πότε τη πήρε ο ύπνος. Κατέβασε το μπρίκι από τη φωτιά και έριξε το περιεχόμενο του σε μια κούπα. Ένιωσε την ανάγκη να αναπνεύσει καθαρό αέρα, έτσι πήρε τον καφέ της και βγήκε στην αυλή για να τον απολαύσει. Ένας δυνατός πόνος έφερε συσπάσεις στο πρόσωπό της. Κοίταξε το χέρι της και είδε κηλίδες αίματος σχεδόν σε ολόκληρο το μανίκι της. Δεν είναι δυνατόν, μονολόγησε έντρομη. Σήκωσε σιγά – σιγά το μανίκι της για να δει. Η κούπα έπεσε από τα χέρια της και έγινε θρύψαλα στο έδαφος αντικρίζοντας την μεγάλη και απαίσια πληγή που είχε στο μπράτσο της. Έμεινε εκεί, να την κοιτάζει άναυδη, δίχως να καταλαβαίνει. Ένα παγωμένο αεράκι χάιδεψε το πρόσωπό της. Ένα γνώριμο ρίγος διαπέρασε το σώμα της.