Πελαργός ή εξωσωματική;

[ΑΣΠΑΣΙΑ]

Πελαργός ή εξωσωματική;

Είναι ένα κοινωνικό ζήτημα που με έχει προκαλέσει πολύ. Οι σκέψεις μου, όμως, θα είναι συγκρατημένες κι ο λόγος μου δειλός και μετριοπαθής, διότι στη ζωή μου ήρθε ο «πελαργός» και μιλώ εκ του ασφαλούς…

Κάποτε, η γυναίκα που δεν μπορούσε να κάνει παιδιά (όπως και σήμερα άλλωστε) κυκλοφορούσε με μία ταμπέλα στο μέτωπο «στείρα», «στέρφα», «άκληρη», ήταν σαν το καρπούζι με τη βούλα, βιώνοντας καθημερινά έναν κοινωνικό ρατσισμό. Πολύ πριν η επιστήμη πιστοποιήσει, ότι υπήρχαν και «στείροι» και «στέρφοι» άντρες, πετώντας τους κυριολεκτικά το μπαλάκι της ευθύνης.

Σήμερα τα πράγματα έχουν σαφώς διαφοροποιηθεί. Η επανάσταση της «εξωσωματικής γονιμοποίησης» έφερε απίστευτες αλλαγές, μετατόπισε τα δεδομένα στο χώρο κι έφερε στο φως την ελπίδα στα άκληρα ζευγάρια. Στην αρχή της γεννήσεώς της πιο δειλά και σήμερα κατά συρροή.

Αυτή η επιστημονική καινοτομία δεν είναι και τόσο ανώδυνη τελικά, το αντίθετο μάλιστα. Απ’ ότι γνωρίζω το κόστος της είναι μεγάλο. Τα ζευγάρια περνούν μία απίστευτη δοκιμασία σε ό,τι αφορά το οικονομικό πακέτο σε συνδυασμό με μία κακή ψυχολογία στην αναμονή της επιτυχίας. Στη διαδρομή για τον τελικό στόχο, βλέπεις άντρες να βιάζουν το σπέρμα τους ανορθόδοξα και γυναίκες βιολογικά διαλυμένες από τις ορμόνες.

Αξίζει τελικά όλη αυτή η διαδικασία στο βωμό ενός παιδιού; Όλη αυτή η ταλαιπωρία στο όνομα της κοινωνικής αποδοχής; Η’ στο να λέγεσαι γονιός; Είναι ο μόνος λόγος να λέγεσαι ευλογημένος από τον Θεό; Η απάντηση ήρθε σαν καταπέλτης και εισέπραξα ένα μεγάλο «ΝΑΙ» από τους επιτυχώς και ανεπιτυχώς προσπαθήσαντες. Κι εγώ με τη σειρά μου ήρθα να σεβαστώ το «κομμάτι» τους στην προσπάθειά μου να τους κατανοήσω.

Εδώ όμως γεννάται ένα μεγάλο ερώτημα, μπαίνοντας ορμητικά η ανήσυχη φύση μου, με τη μεταφυσική της αντίληψη, μην προσπαθώντας να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου, συναινώντας με τον Θεό.

Έχεις το δικαίωμα να «ΕΚΒΙΑΖΕΙΣ» το σύμπαν όταν σου αρνείται πεισματικά κάτι; Έχεις το δικαίωμα να κατεβάζεις ένα φωστήρα με το ζόρι στη γη; Πόσο παρεμβατική είναι η στάση σου απέναντι στην Οντότητα; Πόσο τελικά χρεώνεσαι αυτή σου την επιλογή; Τι ψυχή θα φέρεις στον κόσμο με αυτόν τον τσαμπουκά;

Πολλά αναπάντητα ερωτήματα με πλημμυρίζουν δίχως να γνωρίζω την ακριβή τους απάντηση. Γι’ αυτό, σε αυτές τις περιπτώσεις δεν επιτρέπω στη ψυχή μου να γίνεται δούλη του μυαλού μου, αφήνοντας την εσωτερική μου φωνή, που ανά τους αιώνες είναι γεμάτη σοφία, να δώσει τις απαντήσεις.

Γιατί λοιπόν δεν αφήνουμε τα πράγματα στη θέση τους; Γιατί δεν επιτρέπουμε στη ροή του σύμπαντος να ξεκλειδώσει τις πόρτες του τη στιγμή που πρέπει; Γιατί δε δίνουμε χώρο στο χρόνο να μας δηλώσει το λόγο της παρουσίας μας εδώ; Γιατί δεν έχουμε την υπομονή να περιμένουμε να δούμε για ποια πράγματα έχουμε γεννηθεί και για ποια όχι; Γιατί κι εμείς παράλληλα δεν προσπαθούμε να δουλέψουμε τις ελλείψεις που μας προκάλεσαν πόνο, αφήνοντας στο χέρι του καλού Θεού να μας δηλώσει την παρουσία του στα πράγματα που έχουμε γεννηθεί για να κάνουμε;

[Μιχάλης]

Αρχική Δημοσίευση από ΑΣΠΑΣΙΑ

Έχεις το δικαίωμα να «ΕΚΒΙΑΖΕΙΣ» το σύμπαν όταν σου αρνείται πεισματικά κάτι; Έχεις το δικαίωμα να κατεβάζεις ένα φωστήρα με το ζόρι στη γη; Πόσο παρεμβατική είναι η στάση σου απέναντι στην Οντότητα; Πόσο τελικά χρεώνεσαι αυτή σου την επιλογή;

Ως επιστήμονας που ασχολείται με τα φαινόμενα της σύλληψης και του τοκετού, μπορώ να σε διαβεβαιώσω και από τη δική μου την πλευρά ότι τα ζευγάρια που μπαίνουν στη διαδικασία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής συνήθως είναι απολύτως συνειδητοποιημένα για την επιλογή τους, παρά το γεγονός ότι υπάρχει σαφέστατα μεγάλη ταλαιπωρία κάθε είδους, από την οικονομική έως και την ψυχολογική. Καθημερινά σχεδόν έρχομαι σε επαφή με ζευγάρια που δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν και που έχουν επανειλλημένες αποτυχημένες εξωσωματικές και όμως το πείσμα τους είναι τέτοιο που βρίσκουν τη δύναμη να προσπαθούν συνέχεια.
Αυτό αποτελεί δική τους επιλογή και είναι απολύτως σεβαστή αν και εγείρονται σαφώς ποικίλα ερωτήματα, μερικά από τα οποία μας εξέφρασες κι εσύ στο κείμενό σου. Είναι δύσκολα ερωτήματα, στα οποία μπορώ να φανταστώ ότι δεν υπάρχει τετελεσμένη σωστή απάντηση. Πολλά από αυτά με έχουν απασχολήσει κι εμένα, μέσα από τα δικά τους προβλήματα κι εκεί που είμαι έτοιμος να πω ότι ίσως και να μην πρέπει να πάμε αντίθετα σε εκείνο που το Σύμπαν ορίζει, όταν βλέπω τα πρόσωπά τους τη στιγμή που κρατούν το μωρό στα χέρια τους, αμφιβάλω ξανά και απάντηση δεν βρίσκω...

[Y1annis]

Αν και νιώθω ευλογημένος αφού ο πελαργός επισκέφθηκε εμένα και την οικογένεια μου δύο φορές, με σίγουρια θα έλεγα πως αξίζει τον κόπο.

Σίγουρα θυσίες απαιτούνται πολλές, αλλά υπάρχει μεγαλύτερη απώλεια από το να μην προσπαθήσεις να δεις το παιδί σου να σου γελά?

[lifo]

To σύμπαν δεν αρνείται την ζωή Ασπασία. Αν το θες ας το κάνεις. Δεν σημαίνει πως είναι κατά της φύσης η ίδια η ζωή! Αν νομίζει ένα ζευγάρι πως είναι έτοιμο γιατί να μην κάνει παιδιά και με όποιον τρόπο θέλει; Ευχαριστώ

[tsilof]

ΑΣΠΑΣΙΑ θέτεις αρκετά και σημαντικά ερωτήματα και σκέψεις.

Κάποτε, η γυναίκα που δεν μπορούσε να κάνει παιδιά (όπως και σήμερα άλλωστε) κυκλοφορούσε με μία ταμπέλα στο μέτωπο «στείρα», «στέρφα», «άκληρη», ήταν σαν το καρπούζι με τη βούλα, βιώνοντας καθημερινά έναν κοινωνικό ρατσισμό. Πολύ πριν η επιστήμη πιστοποιήσει, ότι υπήρχαν και «στείροι» και «στέρφοι» άντρες, πετώντας τους κυριολεκτικά το μπαλάκι της ευθύνης.

Πολύ ορθά κάνεις μια Ιστορική αναδρομή σε περασμένες κοινωνιες όπου το "στίγμα" και τα ταμπού τις χαρακτήριζαν.
Έπρεπε να εδραιωθεί και να αποδαιμονοποιηθεί η Επιστήμη για να προχωρήσουμε στα νέα δεδομένα

Απ’ ότι γνωρίζω το κόστος της είναι μεγάλο. Τα ζευγάρια περνούν μία απίστευτη δοκιμασία σε ό,τι αφορά το οικονομικό πακέτο σε συνδυασμό με μία κακή ψυχολογία στην αναμονή της επιτυχίας. Στη διαδρομή για τον τελικό στόχο, βλέπεις άντρες να βιάζουν το σπέρμα τους ανορθόδοξα και γυναίκες βιολογικά διαλυμένες από τις ορμόνες.

Έχοντας ως βάση τον ξάδερφό μου όπου για 3 σχεδόν χρόνια δε μπορούσαν να επιτύχουν κύηση, θα προσυπογράψω τα παραπάνω σου λόγια.
Έπειτα από δύο ή τρεις (αν θυμαμαι καλά) αποτυχημένες προσπάθειες εξωσωματικής ,τελικά πάνε όλα καλά και σε 2 μήνες τα "διδυμάκια" θα ναι γεγονός
Ωστόσο η δοκιμασία ήταν μεγάλη, και το κόστος (οικονομικό και -κυρίως- ψυχολογικό) ήταν ανάλογο..

Εδώ όμως γεννάται ένα μεγάλο ερώτημα, μπαίνοντας ορμητικά η ανήσυχη φύση μου, με τη μεταφυσική της αντίληψη, μην προσπαθώντας να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου, συναινώντας με τον Θεό.

Έχεις το δικαίωμα να «ΕΚΒΙΑΖΕΙΣ» το σύμπαν όταν σου αρνείται πεισματικά κάτι; Έχεις το δικαίωμα να κατεβάζεις ένα φωστήρα με το ζόρι στη γη; Πόσο παρεμβατική είναι η στάση σου απέναντι στην Οντότητα; Πόσο τελικά χρεώνεσαι αυτή σου την επιλογή; Τι ψυχή θα φέρεις στον κόσμο με αυτόν τον τσαμπουκά;

Δε μπορώ να σου απαντήσω, ή μάλλον μπορώ αλλά επειδή δεν είμαι γονιός ,ίσως να προβώ σε πρόχειρες απαντήσεις...
Θεωρητικά δε πρέπει να εκβιάζουμε το Σύμπαν ,το κάνουμε ήδη με την τρύπα του Όζοντος και τα αποτελεσματα είναι ήδη ορατά.
Όμως ποιος μπορεί να στερήσει από κάποιον την "Ελπίδα" ότι θα πετύχει τον (όποιο) σκοπό έχει βάλει στη ζωή του?

Δε ξέρω, είναι πολύ μεγάλο το θέμα και η προέκτασή του, σχετικά με τα "όρια" που μας επιτρέπεται ή όχι να "επέμβουμε" ίσως δεν οδηγήσει πουθενά ,μιας και θεωρώ πως είναι καθαρά υποκειμενικό το τι έχει ο καθένας προσδιορίσει ως όριο...

Ο Μιχάλης στις τελευταίες σειρές της πιο πάνω δημοσίευσής του ,με κάλυψε απολύτως...

Πολλά από αυτά με έχουν απασχολήσει κι εμένα, μέσα από τα δικά τους προβλήματα κι εκεί που είμαι έτοιμος να πω ότι ίσως και να μην πρέπει να πάμε αντίθετα σε εκείνο που το Σύμπαν ορίζει, όταν βλέπω τα πρόσωπά τους τη στιγμή που κρατούν το μωρό στα χέρια τους, αμφιβάλω ξανά και απάντηση δεν βρίσκω...

[PUCK]

Έχεις το δικαίωμα να «ΕΚΒΙΑΖΕΙΣ» το σύμπαν όταν σου αρνείται πεισματικά κάτι; Έχεις το δικαίωμα να κατεβάζεις ένα φωστήρα με το ζόρι στη γη; Πόσο παρεμβατική είναι η στάση σου απέναντι στην Οντότητα; Πόσο τελικά χρεώνεσαι αυτή σου την επιλογή; Τι ψυχή θα φέρεις στον κόσμο με αυτόν τον τσαμπουκά;

Πόσο σίγουροι είμαστε ότι το Σύμπαν, ο Θεός, η Οντότητα κλπ, υπάρχουν και μάλιστα μας χαρίζουν ή μας αρνούνται κάτι;

Πόσο σίγουροι είμαστε ότι "ο φωστήρας που κατεβάσαμε στη Γη" υπήρχε από πριν και κατέβηκε με το ζόρι ή από επιλογή του;

Πόσο σίγουροι είμαστε ότι παρεμβαίνουμε σε έργο κάποιας (ή, της) Οντότητας;

Γιατί να "χρεωθώ" κάτι και να "λογοδοτήσω" σε κάποιον;

Έχει διαφορά σε ποιότητα η ψυχή που θα ενσαρκωθεί με τον συνήθη τρόπο, από αυτήν που θα ενσαρκωθεί με υποβοηθούμενη αναπαραγωγή; Και ποιος ξέρει μετα βεβαιότητος να μας πει το ναι ή το όχι;

[ΑΣΠΑΣΙΑ]

Αγαπητά μέλη,

Αν και μικρές οι αναφορές μας ως προς το θέμα(γιατί παίρνει πολλή συζήτηση), νομίζω ότι καλύψαμε το κοινωνικό και ηθικό μέρος του ζητήματος. Αλλά κανείς από εσάς δε με κάλυψε μεταφυσικά, καθώς ο στόχος μου με αυτό το κείμενο ήταν να το δούμε από αυτήν την οπτική γωνία. Τελικά, τι μέρος του λόγου είναι αυτά τα παιδιά, τα "εκτός σχεδίου πόλεως" σε σχέση με αυτά που έρχονται αβίαστα; Σίγουρα κανείς δε μπορεί να δει τη διαφορά από το πρώτο χαμόγελο που εισπράττουν οι οικογένειές τους, αλλά από τη μετέπειτα δράση τους. Πιστεύετε ότι οι "εξωσωματικοί", προγραμματισμένοι στρατιώτες είναι ίδιοι με τους "συμπαντικούς"; Για μένα, όχι!

[karma]

Αγαπητή ΑΣΠΑΣΙΑ

Συγχαρητήρια για το θέμα!

Είναι ένας προβληματισμός που έχει απασχολήσει και εμένα, σαν άνθρωπο και σαν Αστρολόγο. Όταν με ρωτούν, γιατί δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν και πως μπορούν να βοηθηθούν μέσα από τον αστρολογικό τους χάρτη...

Ας δούμε, λοιπόν, το θέμα και από μία άλλη σκοπιά...

Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα τεκνοποίησης.

Γιατί, τελικά, δεν ήρθε ο πελαργός... στη ζωή μου;;;;;;

Μήπως, άραγε, ήταν διαφορετική η δική μου αποστολή;;;;

[Diana]

Αγαπητή ΑΣΠΑΣΙΑ,

Το ζήτημα που παραθέτεις παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον και θα μου ήταν αδύνατο να μην απαντήσω! Αν και δεν είμαι μητέρα και έχω αρκετό καιρό μπροστά μου, θα μπορούσα να δώσω μία απάντηση σε ένα τόσο λεπτό θέμα. Πιστεύω ακράδαντα στη Συμπαντική νομοτέλεια, σε αυτήν την απίστευτη σοφία μιας ανώτερης δύναμης, που μέσα από καθημερινά μαθήματα και καταστάσεις συμβάλει στην εξέλιξή μας.

Αμφισβητώ τις συμπτώσεις, δίνω υπόσταση στις συγχρονικότητες και πέρα από την ελεύθερη βούληση, δεν πιέζω καταστάσεις που δεν προχωράνε, αλλά αφήνω το Συμπάν να με οδηγήσει όπως αυτό νομίζει πως είναι καλύτερα για μένα. Θα συμφωνήσω λοιπόν μαζί σου. Τα ερωτήματα που θέτεις έχουν ένα λογικό, αλλά και μεταφυσικό υπόβαθρο.

Θα ήθελα ακόμη να προσθέσω, αναφερόμενη στο μέλος Puck, πως αν πραγματικά δεν υπάρχει Σύμπαν, Θεός, αλλά και συμπαντικό σχέδιο, τότε τι κάνουμε εμείς εδώ; Μήπως περιφερόμαστε άσκοπα στον αποδεδειγμένα χαμηλό πλανήτη Γη; Δε νομίζω. Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε λοιπόν για τι έχουμε γεννηθεί και για τι όχι, ας αναζητήσουμε το σχέδιό μας εδώ και ας μην πηγαίνουμε κόντρα σε αυτό που ο Θεός ορίζει για μας. Και για να κλείσω, σχετικά με το θέμα της ΑΣΠΑΣΙΑΣ, ας συνειδητοποιήσουμε πως δε γεννηθήκαμε για να κάνουμε τα ΠΑΝΤΑ. Είτε αυτό πρόκειται για τη δουλειά των ονείρων μας, είτε για το πιο τρελό μας όνειρο, και γιατί όχι... για την απόκτηση ενός παιδιού.

[Observer]

Αρχική Δημοσίευση από ΑΣΠΑΣΙΑ

Αγαπητά μέλη,

Αν και μικρές οι αναφορές μας ως προς το θέμα(γιατί παίρνει πολλή συζήτηση), νομίζω ότι καλύψαμε το κοινωνικό και ηθικό μέρος του ζητήματος. Αλλά κανείς από εσάς δε με κάλυψε μεταφυσικά, καθώς ο στόχος μου με αυτό το κείμενο ήταν να το δούμε από αυτήν την οπτική γωνία. Τελικά, τι μέρος του λόγου είναι αυτά τα παιδιά, τα "εκτός σχεδίου πόλεως" σε σχέση με αυτά που έρχονται αβίαστα; Σίγουρα κανείς δε μπορεί να δει τη διαφορά από το πρώτο χαμόγελο που εισπράττουν οι οικογένειές τους, αλλά από τη μετέπειτα δράση τους. Πιστεύετε ότι οι "εξωσωματικοί", προγραμματισμένοι στρατιώτες είναι ίδιοι με τους "συμπαντικούς"; Για μένα, όχι!

Δηλαδή θεωρείς ότι τα παιδιά αυτά των οποίων η σύλληψη γίνεται με τεχνητό τρόπο, διαφέρουν σε κάτι, ή υστερούν σε κάτι, από τα υπόλοιπα?
Μεταφυσικά αυτό που θα μπορούσε να στηριχθεί?