Η υπερεθνική  δύναμη που διαμόρφωσε το γνωστό κομματικό σύστημα που σε όλο τον κόσμο σήμερα ονομάζεται καταχρηστικά ‘Δημοκρατία’,  έχει από δεκαετίες διεισδύσει και εγκαταστήσει πάγια δεξιόστροφα και αριστερόστροφα ιδεολογικά στρατόπεδα στην πολιτική σκηνή των περισσοτέρων κρατών του λεγομένου ‘Δυτικού Κόσμου’.
Ο παράγων αυτός έχει επικρατήσει να ταυτίζεται με το όνομα μιας ισχυρής  επιθυμίας του… Ενός μεγαλεπήβολου σχεδίου που ο ίδιος προσπαθεί να εφαρμόσει για να ελέγξει και να χειραγωγήσει ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο. :

Το σχέδιο του ως γνωστόν λέγεται Νέα Τάξη Πραγμάτων (Ν.Τ.Π.)

Σκοπός του πολιτικού μέρους του σχεδίου του, όπως προκύπτει από την σημερινή πολιτική διαμόρφωση ανά τον κόσμο, δεν ήταν το να καταλάβει  έναν ισχυρό ιδεολογικο-πολιτικό χώρο και να κυριαρχήσει βάσει αυτού.

Σκοπός του ήταν εξ αρχής να καταλάβει ΟΛΟΚΛΗΡΟ,  κάθε πολιτικό χώρο, κάθε κράτους.

Το πώς κάτι τέτοιο είναι εφικτό, σήμερα γίνεται  ολοένα και πιο κατανοητό, γνωρίζοντας πλέον όλη την αλήθεια για την αστείρευτη οικονομική πηγή της Ν.Τ.Π. : Την αμερικανική τράπεζα Federal Reserve, η οποία κυριολεκτικά ‘κόβει’ χρήμα (δολάριο) κατά βούληση, παράγοντας έτσι ανυπολόγιστα οικονομικά μεγέθη σε δολάρια, εκ του μηδενός.

Σκοπός λοιπόν ήταν να ελέγξει την ιδεολογική ανάπτυξη ολόκληρου του φάσματος των πολιτικών ιδεών, έτσι ώστε ανάλογα με την περιοχή του κόσμου, να μπορεί να αυξομειώνει τις δυνάμεις κάθε πολιτικού χώρου υπηρετώντας τα  διαφορετικά  ανά τον κόσμο οικονομικά μοντέλα που προωθούσε.

Για να το πετύχει αυτό, εκμεταλλεύτηκε μεταξύ άλλων, την έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να αναζητά αντιπάλους, μέσα από τη διαμάχη με τους οποίους αποδεικνύει και βελτιώνει τις ικανότητες του. Με το δεδομένο αυτό και φυσικά με κύριο όπλο την αστείρευτη οικονομική του δύναμη, ήλεγξε πλήρως όλο  το πολιτικό φάσμα του Δυτικού Κόσμου στη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα.  Αρχικά δύο κύριους αντίθετους πόλους που συνήθως φέρουν το γενικό ορισμό ‘Δεξιά’ και ‘Αριστερά’, αλλά σιγά σιγά ήλεγξε και όλες τις ενδιάμεσες κοινοβουλευτικές τους παραλλαγές διεισδύοντας σε κάθε κόμμα με δικούς του υπηρέτες, που κύριο έργο τους ήταν να ενισχύσουν τις πολιτικές αντιθέσεις με άλλα κόμματα.

Όμως,  όπως εύκολα διαπιστώνει κανείς και από την σημερινή τραγική κατάσταση της χώρας μας, οι πολιτικές αυτές ‘πολικές’ έννοιες έχουν πλέον εξαντλήσει τον σκοπό της ύπαρξης τους, με δεδομένο ότι δεν υποστηρίζονται από τα υπάρχοντα μοντέλα φιλελεύθερης οικονομίας που κυριαρχούν στον Δυτικό κόσμο.

Παρ’ όλα αυτά, το κομματικό σύστημα ελεγχόμενο από την Ν.Τ.Π. εξακολουθεί να ευνοεί την πλασματική αυτή πόλωση με κάθε δυνατό τρόπο. Π.χ. με την  παγίωση αδιάλλακτων πολιτικών αντιλήψεων και την καθιέρωση αναγνωρίσιμης πολιτικής φρασεολογίας για κάθε πολιτικό στρατόπεδο, -ιδιαίτερα των ακραίων-, έτσι ώστε ακόμα και μια ελάχιστη εκφορά της  να προκαταβάλλει και να προδιαθέτει αρνητικά τον συνομιλητή.  Να τον προϊδεάζει δηλαδή ότι θα αντιμετωπίσει έναν εκ προοιμίου ιδεολογικό εχθρό, που δεν μετακινείται με κανένα τρόπο από τις πάγιες αντιλήψεις του.

Αντίθετα, κανένας κρατικός μηχανισμός ή άλλος φορέας από την πλευρά του κράτους, δεν προωθεί σταθερά, έμπρακτα και κυρίως υπερκομματικά,  ιδέες αρκετά περιεκτικές και σταθερές, έτσι ώστε να τις έχουν ως βάση όλα τα  κόμματα. Π.χ. Αδέκαστη Δικαιοσύνη, Κοινωνική Αλληλεγγύη, ή Εθνική Ενότητα. Αυτό δεν συμβαίνει διότι κανένας πολιτικός ‘εχθρός’ χωρίς αβυσσαλέες ιδεολογικές  διαφορές δεν μπορεί να παραμένει εχθρός για πολύ και κάτι τέτοιο δεν εξυπηρετεί το νεοταξικό σύστημα.

Μια κοινωνία μη πολωμένη ιδεολογικά και κομματικά,  δεν παρέχει ποτέ την απαιτούμενη μάζα για να στηθούν κόμματα-εταιρείες όπως τα σημερινά, με φανατικούς  υποστηρικτές από το εξαρτημένο πλήθος που παρασύρουν. Χωρίς την τεχνητή πόλωση, ο λαός θα καταλάβει πως δεν έχει και τόσα να χωρίσει, τουλάχιστον όχι  όσα του παρουσιάζουν και πως η ταξική πάλη δεν είναι αναγκαστικά πάλη ζωής και θανάτου όπως έντεχνα καλλιεργούν στο υποσυνείδητο του.

Μοναδική εξαίρεση σε κοινά προωθούμενες ιδέες αποτελεί η ασαφής αλλά πάντα εξωραϊσμένη έννοια ‘Δημοκρατία’ η οποία περιέργως προωθείται από όλους.

Αυτό συμβαίνει επειδή στην ουσία δεν πρόκειται για κάποια  κοινά αποδεκτή πολιτική ιδέα ή αντίληψη,  αλλά για το ίδιο το σημερινό ψευδεπίγραφο κομματικό σύστημα, το οποίο απλά  αυτοδιαφημίζεται μέσα από όλα τα κόμματα-μέλη που το απαρτίζουν και συγκαλύπτει με την εύηχη λέξη ‘Δημοκρατία’ τους καθόλου δημοκρατικούς μηχανισμούς του. Αυτό βέβαια  κάνοντας κατάχρηση της πανάρχαιας και ταλαιπωρημένης αυτής έννοιας η οποία στην Ελληνική της μορφή απείχε παρασάγγας από το σημερινό ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα.

Μιλώντας για ‘Δημοκρατία’ σήμερα, αναφερόμαστε αναγκαστικά σε ένα πολιτικό σύστημα με μηχανισμούς που παρασκευάζουν ‘φέουδα’ ελέγξιμων πολιτικών αρχηγών με προσωπείο ‘δημοκρατικού’ κόμματος. Στην ουσία ιδιωτικές ‘εταιρείες’ παραγωγής πολιτικού έργου,  που όμως πάντα (και συνήθως εν αγνοία της πλειονότητας των μελών τους)  δουλεύουν για λογαριασμό του ίδιου ‘εργοδότη’ : Του υπερεθνικού και υπερτοπικού τραπεζοοικονομικού  παράγοντα  της  Ν.Τ.Π. που με αυτόν τον τρόπο ελέγχει κεντρικά ολόκληρο το κοινοβουλευτικό φάσμα σε κάθε χώρα.

Λέμε ‘πάντα’, όχι επειδή γνωρίζουμε περισσότερα, αλλά επειδή εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να συμβαίνει διαφορετικά. Είναι αυτονόητο ότι για να υπάρξει πραγματικός οικονομικός αντίπαλος της Ν.Τ.Π. αυτός θα πρέπει να καταστεί εκδότης ενός ισχυρού διεθνούς νομίσματος με δυνατότητες  παραγωγής οικονομικών αξιών από ‘καθαρό αέρα’ εξ ίσου απεριόριστες, ο οποίος αφ’ ενός θα αναγνωριστεί από την διεθνή νομισματική αγορά και παράλληλα θα αντιτάξει το δικό του νόμισμα του ως αντίβαρο στην εξαγοραστική δύναμη του δολαρίου. Θα πρέπει επίσης να μπορεί να τα κάνει όλα αυτά χωρίς να υποχρεωθεί να αναγνωρίσει το δολάριο ως διεθνή νομισματική αξία, δεδομένης της ανεξέλεγκτης υπερτίμησης του.

Βεβαίως, εφ όσον κάτι τέτοιο είναι εντελώς ουτοπικό και  εφ’ όσον όλα τα υπόλοιπα νομίσματα εξαρτούν την αξία τους από αυτήν του δολαρίου αποδεχόμενα ταυτόχρονα τον διεθνή του ρόλο και το ύψος της σημερινής αξίας του ως πραγματικό, τότε δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΕ που να εμποδίζει ουσιαστικά την Ν.Τ.Π. να εξαγοράσει με ‘καθαρό αέρα’ ΟΛΟΚΛΗΡΟ το πολιτικό  φάσμα, όχι μόνο σε μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, αλλά ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ του Δυτικού Κόσμου συλλήβδην.

Του Δυτικού Κόσμου που στηρίζει καταχρηστικά και δίνει υπόσταση στο ‘αέρινο’ και πληθωρικό δολάριο, υποτιμώντας ταυτόχρονα με την παραβατική αυτή αναγνώριση τα άλλα νομίσματα που ενδεχομένως αντιπροσωπεύουν πολύ μεγαλύτερες και πραγματικές αξίες.

Αυτή η σαρωτική δυνατότητα της Ν.Τ.Π. να παράγει οικονομικές αξίες με μηδέν κυριολεκτικά κόστος, συνεπάγεται την αυτονόητη εξαγορά ή εξουδετέρωση κάθε πιθανού και απίθανου πολιτικού ή κρατικού αντιπάλου. Κανένας εκπρόσωπος ή φορέας ιδεών δεν νοείται να της αντιστέκεται διατηρώντας ταυτόχρονα οποιαδήποτε αξιόλογη οικονομική υπόσταση.  Και φυσικά χωρίς τέτοια υπόσταση δεν αποτελεί καμία απολύτως απειλή για την Ν.Τ.Π.

Οπωσδήποτε η ίδια η κολοσσιαία συσσώρευση οικονομικής ισχύος θα είναι η απαιτούμενη γιγάντια δύναμη που σύντομα θα προκαλέσει την παταγώδη κατάρρευση της Ν.Τ.Π. ως χάρτινος πύργος και όχι κάποιο αντίπαλο νόμισμα. Είναι η ίδια δύναμη που οδηγεί σε κατάρρευση οποιαδήποτε ανισόρροπη συσσώρευση υλικών, όποτε αυτή παίρνει ανεξέλεγκτο ύψος.

Μέχρι όμως να συμβεί κάτι τέτοιο, η παγίωση  της νεοταξικής κυριαρχίας στην Ελλάδα έχει καταστήσει τον όρο ‘κοινοβουλευτική δημοκρατία’  ψευδεπίγραφο και έχει μετατρέψει το πολιτικό σύστημα σε κομματική ολιγαρχία, καθώς η ισχύουσα ‘κομματική πειθαρχία’ έχει εκμηδενίσει κάθε ελεύθερη φωνή βουλευτών.

Αντίθετα για να ενισχυθούν οι κομματικές θεατρικές παραστάσεις ‘μάχης’ και η ψευδής πόλωση για τα μάτια του κόσμου, ευνοείται και προωθείται αφανώς η πολιτικοποίηση απλών ανθρώπινων χαρακτήρων με βάση λέξεις ή φράσεις ‘κλισέ’, π.χ. : φασίστας, ρατσιστής, κουκουές, αναρχικός, διεθνιστής και πλείστα άλλα χυδαία παράγωγα τους, αρκετά γνωστά ώστε να μην αξίζει τον κόπο να τα επαναλάβουμε.

Και βέβαια δεν υπάρχουν ως αυτοφυείς τέτοιοι ‘στάνταρ’ τύποι ανθρώπων.

Εμείς τους αναπαράγουμε έχοντας υποκύψει στις τεχνικές μαζικής ιδεοληψίας των ΜΜΕ.

Ακόμα και η πολιτική θέση που υποτίθεται ότι κρατά ίση απόσταση  από τους δύο κύριους πόλους Δεξιάς και Αριστεράς, η θέση δηλαδή αυτών που θεωρητικά συσπειρώνονται γύρω από κάποιο ανύπαρκτο σήμερα Κέντρο, αποβαίνει σε κάθε περίπτωση βολική για το νεοταξικό σύστημα καθώς ευνοεί την διατήρηση μιας εστίας μόνιμης  μετριοπάθειας, που παίζει ταυτόχρονα τον ρόλο σταθεροποιητή.

Ο χώρος αυτός συνήθως συγκεντρώνει εκφραστές μιας αντίληψης, που για πολλούς είναι τρόπος ζωής και προπορεύεται κάθε συνειδητής σκέψης :

Της αυτόματης τήρησης ίσων αποστάσεων, ανεξαρτήτως αντικειμένου.

Το μόνο ουσιαστικό αποτέλεσμα μιας τέτοιου είδους ‘κεντρώας’ συσπείρωσης είναι η  συντήρηση ενός διαχωριστικού των αντιθέτων πόλων με ασαφή πολιτικά όρια, αλλά ταυτόχρονα και η διαρκής εξουδετέρωση τολμηρών  πολιτικών λύσεων που απαιτούν  αποφασιστικές τοποθετήσεις, μέσα από μια διαρκώς ουδέτερη ή  επαμφοτερίζουσα στάση.

Όμως στην πραγματικότητα ποιος μας υποχρεώνει να απομονώσουμε τέτοια χαρακτηριστικά όπως η μεγάλη αγάπη του ‘δεξιού’ εθνικιστή για την πατρίδα, την ιστορία και την παράδοση του από το ισχυρό αίσθημα αλληλεγγύης και κοινωνικής δικαιοσύνης του ‘αριστερού’ συμπολίτη μας και δεν μας αφήνει να τα συνδέσουμε και να τα αναπτύξουμε ταυτόχρονα ;

Μήπως κάποιος μας έχει πείσει ότι τέτοια χαρακτηριστικά είναι ασύμβατα μεταξύ τους ;

Μήπως κάποιος μας έχει πείσει ότι δεν γίνεται να αγαπάς την πατρίδα σου,  την ιστορία και τον πολιτισμό της χωρίς αναγκαστικά  να είσαι και ‘πωρωμένος φασίστας’ ;

Μήπως κάποιος έχει καταφέρει να μας περάσει την ιδέα ότι δεν γίνεται να πιστεύεις στην ισότητα απέναντι στο νόμο, την παροχή ίσων ευκαιριών, την κοινωνική πρόνοια χωρίς απαραίτητα να είσαι και ‘κολλημένος αναρχοκουμουνιστής’ ;

Ποιά κομματική ρητορεία  κατόρθωσε να μας πείσει πως δικαιούται να ‘κατοχυρώσει’ αποκλειστικότητα σε κάποια από αυτά τα χαρακτηριστικά και δεν μας επιτρέπει να τα προβάλλουμε και να τα καλλιεργήσουμε όλα μαζί, χωρίς να επωμιζόμαστε και τα χυδαία επίθετα που τους επισυνάπτουν ;

Ποιος μας έχει επιβάλλει τέτοια  ανύπαρκτα διλλήματα και τα έχει παγιώσει τόσο βαθειά μέσα στον ψυχισμό μας ;

Ποιος μας ωθεί με τόσο θράσος να πιστέψουμε ότι ενεργοί πολίτες είναι μόνο όσοι παραμένουν προσκολλημένοι γύρω από το κοινοβουλευτικό φάσμα ενός πολιτικά νεκρού δίπολου ενώ όλοι οι υπόλοιποι που αρνούνται να συμμετάσχουν και να νομιμοποιήσουν με την ψήφο τους το σαθρό πολιτικό κατεστημένο είναι αμέτοχοι  και ‘απολιτικοί’ ;

Η ‘αριστεροδέξια’ πόλωση δεν έχει πλέον  νόημα στην εποχή μας.

Οι κοινωνικές συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί ως πρότυπα σε παγκόσμια κλίμακα  τον προηγούμενο αιώνα για να στηρίξουν αυτήν την πόλωση (ο υπαρκτός σοσιαλισμός και το αμερικανικό ‘όνειρο’) έχουν πλέον εκλείψει και μαζί έχει εκλείψει κάθε έρεισμα για πολιτικούς σχηματισμούς από ιδεολογίες συνδεδεμένες με τα  δυο αυτά αποτυχημένα κοινωνικά μοντέλα :

Από τη μια έχουμε την αποτυχία της βίαιης και καταδυναστευτικής  εφαρμογής ενός συστήματος κοινωνικών ιδεών,  μιας δικτατορίας κομματικών κομισάριων που ακόμα και σε επίλεκτη και εξιδανικευμένη  ‘κοινωνία αγγέλων’ θα είχε ελάχιστες ελπίδες να ευδοκιμήσει.

Από την άλλη την αποτυχία του καπιταλιστικού συστήματος που απατηλά ταύτισε την οικονομική ελευθερία με την πρόοδο,  σε μια υπερκαταναλωτική κοινωνία υπό ατέρμονο αύξηση του κεφαλαίου, χωρίς όμως να είναι σε θέση να την συνοδεύσει με παράλληλη αύξηση της κοινωνικής ευημερίας,  ούτε και μπόρεσε να κρύψει την πνευματική και ιδεολογική του φτώχεια.

Τα σημερινά λοιπόν κόμματα, θλιβερές αντανακλάσεις παρελθοντικών γεωπολιτικών μεθοδεύσεων, δεν μπορούν πλέον να πείσουν ότι εκφράζουν πολιτικές θέσεις απλά και μόνο επειδή αυτό δηλώνουν.

Αντίθετα πείθουν ότι εκφράζουν ξένα συμφέροντα επειδή αυτό προκύπτει διαχρονικά από τις πράξεις τους.

Σήμερα, κάτω από τις ιδιαίτερα κρίσιμες περιστάσεις που περνά η χώρα μας ο συνειδητός  Έλληνας αφυπνίζεται  και αναγνωρίζεται εύκολα γιατί δεν πέφτει πια σε τέτοιου είδους παγίδες.

Αναγνωρίζεται  γιατί διαθέτει ισχυρά χαρακτηριστικά τα οποία καθορίζουν την ταυτότητα του μέσα από την γλώσσα, την ιστορία και τον πολιτισμό του.

Ο συνειδητός Έλληνας σήμερα δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να στηριχθεί ξανά στους διεφθαρμένους πολιτικούς σχηματισμούς που κατέστρεψαν την οικονομία της χώρας, ούτε και να τους ανασκευάσει επάνω στα ίδια σαθρά θεμέλια.

Οι τραγικές για τη χώρα μας καταστάσεις που έχουν περίτεχνα στηθεί για να καταλύσουν κάθε έννοια Ελληνικής εθνικής κυριαρχίας επί των εδαφών μας,  επιβάλουν σε εμάς τους εναπομείναντες συνειδητούς  Έλληνες να επιλέξουμε μια νέα κατεύθυνση και να προχωρήσουμε μπροστά με μόνο γνώμονα και σκοπό τη διάσωση της χώρας μας.

Να επιλέξουμε ‘εμπρός’ αντί να σκορπίζουμε ‘δεξιά’ και ‘αριστερά’ ακολουθώντας στα τυφλά την ψευδή πολιτική ισορροπία και δήθεν ευστάθεια που προσέφεραν μέχρι τώρα τα ξενοκίνητα ιδεολογικά ‘μαντριά’. Οι σημερινές συγκυρίες απαιτούν  ιδιαίτερη προσοχή και αυτοσυγκράτηση διότι οποτεδήποτε επεκράτησε πόλωση με βάση κομματικές ιδεολογίες σε κρίσιμες περιστάσεις, αυτό απέβη πάντα καταστροφικό για την χώρα, προς όφελος των οικονομικών δυναστών της.

Η Ελλάδα έχει σήμερα ανάγκη από ένα ριζικά διαφορετικό θεσμικό πλαίσιο βασισμένο στην αμεσότητα της πραγματικής δημοκρατίας των προγόνων μας, που θα διασφαλίζει την ελευθερία έκφρασης των εκπροσώπων του Λαού και θα καταργεί την ομαδοποίηση και προβατοποίηση τους.

Βιογραφικό: Ο Κώστας Σκανδάλης γεννήθηκε το 1955, είναι πατέρας 2 παιδιών  και ζει μόνιμα στην Αθήνα.
Αφού αποφοίτησε από το Λύκειο και συμπλήρωσε 2  επί πλέον έτη φιλολογικών σπουδών στην Ελληνική, ασχολήθηκε με την σπουδή των γλωσσών.
Παράλληλα έκανε σπουδές  στον κινηματογράφο, παίρνοντας το πτυχίο του από τη  Σχολή Κινηματογράφου Σταυράκου.
Επαγγελματικά εργάστηκε ως ταξιδιωτικός σύμβουλος με πολλά ταξίδια στο εξωτερικό , μεταξύ άλλων και εκπροσωπώντας την Ελλάδα σε διεθνή συνέδρια, όπου και είχε την ευκαιρία και να αξιοποιήσει τις γλώσσες που κατέχει, αλλά και να αποκομίσει πολύτιμες εμπειρίες που θα τον βοηθούσαν στην γλωσσολογική έρευνα του.
Μιλάει 4 ξένες γλώσσες και έχει ασχοληθεί με την συγκριτική γλωσσολογία ερευνώντας κυρίως τις αρχαϊκές  σχέσεις μεταξύ των γλωσσών . Είναι συγγραφέας του βιβλίου ‘Η Αθέατη όψη του Ινδοευρωπαϊκού Ζητήματος’ μέσω του οποίου κάνει μια εισαγωγή στην ‘Θεωρία της Βυθισμένης Αιγηίδος’,   ως μια αντιπρόταση στην  διεθνώς επικρατούσα γλωσσολογική αντίληψη με βάση την λεγόμενη Ινδοευρωπαϊκή θεωρία.
Επίσης έχει δημοσιεύσει κύρια άρθρα  σε έντυπα του Ελληνοκεντρικού χώρου, γλωσσολογικού  και ιστορικού περιεχομένου,  όπως  στο περιοδικό «Ιχώρ»  στο περιοδικό « Ελληνική Αγωγή», στο περιοδικό ΔΙΙΠΕΤΕΣ, στο περιοδικό «Ελληνόραμα» καθώς και πολλά άλλα άρθρα στο Διαδίκτυο.
Η ιστοσελίδα του είναι : www.aegean-theory.gr