Αρχείο Κειμένων: Εσωτερισμός & Φιλοσοφία
Οι περισσότεροι άνθρωποι θεμελιώνουν την πραγματικότητα τους έχοντας ως μέτρο την καθημερινότητα τους. Ως έτσι, τα όρια του πραγματικού είναι τα όρια που θέτουν οι αισθήσεις, η γλώσσα και ο ρυθμός της επαναληψιμότητας των πραγμάτων. Ομως παρόλο όμως που είμαστε μέλος ενός σύμπαντος που διαρκώς αλλάζει, ερμηνεύουμε την ζωή σαν μια στατική πορεία περιορισμένων κινήσεων και ελευθεριών. Καθόλου παράξενο λοιπόν που οι εσωτερικές παραδόσεις περιγράφουν τον κόσμο των ανθρώπων ως τάφο. Η έξοδος από τον τάφο αυτό, η ανάσταση -δηλαδή η νέα στάση ύπαρξης- δεν είναι παρά η ενθύμηση της αληθινής κίνησης του σύμπαντος κόσμου, η συμπάθεια στο κυκλικό ταξίδι των πλανητών, ο συντονισμός στην (αιώνια) περιστροφή των αστεριών που ομοιάζει στην άχρονη αιτία των πραγμάτων, που όπως και το φως των μακρινών ήλιων, δεν ανήκει στον δικό μας χρόνο.
«Στην παγκόσμια μυθολογία και ιστορία μπορούμε να αναγνωρίσουμε παρόμοιες “αρχετυπικές” ιστορίες ηρωικής έκστασης και ουράνιας ανάβασης, αλλά και δαιμονικής, μαρτυρικής κατάβασης στο σκότος και την κόλαση», υπογραμμίζει η N. Bush (2002), συμπεριλαμβάνοντας στον κατάλογό τής τις περιπτώσεις του Ορφέα, του Ηρακλή, της Περσεφόνης, του Κρίσνα αλλά και του Ιησού. Πρόκειται, όμως, για αλληγορίες ή για «αληθινές» περιπτώσεις παροδικής πνευματικής μετάβασης στον παράδεισο ή την κόλαση αντίστοιχα; Ο επιστημονικός χώρος μελέτης των περιθανάτιων εμπειριών (Near-Death Studies) καλείται να δώσει μια απάντηση στο πανανθρώπινο ερώτημα αναφορικά με τη ζωή μετά το θάνατο.
Στο λεξικό της Οξφόρδης ο Χρόνος εννοείται ως «η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων, στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον, θεωρούμενη ως σύνολο», ενώ σήμερα κυριαρχεί η άποψη ότι είναι απλώς η μέτρηση μια διαδικασίας από ένα σημείο του παρελθόντος μέχρι το παρόν και η προοπτική της διαδικασίας αυτής στο μέλλον. Πέραν τούτου, ο ανθρώπινος στοχασμός απασχολήθηκε από την έννοια του Χρόνου και της σημασίας του στην κατανόηση του κοσμικού γίγνεσθαι…
Ο ορισμός του όρου «Δυτικός Εσωτερισμός» έχει οριστεί από τον καθ. Σορβόννης Antoine Faivre ως εξής, ορισμός που επικρατεί σε ακαδημαϊκούς κύκλους της Ευρώπης. Περιγράφει όλα τα «ρεύματα σκέψης» τα οποία εμφανίζουν 6 χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Παρ’ότι είναι ευρύτατη έννοια, είναι ακαδημαϊκά αποδεκτό ότι όλα τα εσωτερικά ρεύματα εμφανίζουν τουλάχιστον τα πρώτα 4 γνωρίσματα, και αρκετά, αν όχι όλα από αυτά, συχνά εμφανίζουν και τα άλλα 2.
Ο Πυθαγόρας, ο σπουδαίος Σάμιος, δεν υπήρξε απλά ο πρώτος των φιλοσόφων. Είναι και ο μέγιστος. Έχω την στέρεη πεποίθηση πως εκείνος που τον απεκάλεσε «διδάσκαλο της Δύσης» δεν το έκανε από αβροφροσύνη ή από συντεχνιακή αλληλεγγύη. Απλά, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Είναι σαν να βρίσκεσαι στη σκιά ενός ουρανοξύστη και να σε ρωτούν αν το κτίριο που ορθώνεται εμπρός σου είναι επιβλητικό. Και ο Πυθαγόρας προβάλλει ως το πλέον επιβλητικό μέγεθος στη σκέψη της ανθρωπότητας δυο χιλιετηρίδες και πεντακόσια χρόνια τώρα.
Η κοσμοθέαση των αρχαίων Ελλήνων είναι ένα ζήτημα που απασχολεί στις μέρες μας ολοένα και περισσότερους επιστήμονες, φιλόσοφους αλλά και απλούς ανθρώπους. Δεν αποτελεί προσφιλή «ανάμνηση» κάποιων αρχαιολατρών, αλλά είναι κάτι ζωντανό το οποίο υπάρχει μέσα στον άνθρωπο όπου γης είναι ένα πανανθρώπινο μέτρο, ένας πανανθρώπινος παλμός, που δονεί διαφορετικά τον άνθρωπο που τον έχει μέσα του…
“Tο περιβάλλον όπου ζει ένα ον, είναι αυτό που αντιλαμβάνεται μέσω των πέντε αισθήσεών του, κατά τη διάρκεια της ζωής του. Επομένως, περισσότερο επιτρέπουμε να μας επηρεάζει η μόδα ή ένα σκασμένο λάστιχο παρά η τρύπα του όζοντος ή η σκοτεινή ύλη ή ένας υπερκαινοφανής!” – Ένα ακόμα “δύσκολο” κείμενο του μέλους της Gateway Team, Παύλου Μανωλούδη, που πραγματεύεται την ανάγκη -αλλά και την πιθανή μορφή- μίας επερχόμενης θρησκείας. Είτε είστε μυημένοι στο γράψιμο του είτε όχι, αξίζει να το διαβάσετε..
Ο Πλάτων, υπήρξε ο δεύτερος της μεγάλης τριάδας των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων -Σωκράτης, Πλάτων και Αριστοτέλης- που έθεσαν σε συνάφεια ο ένας προς τον άλλον τα φιλοσοφικά θεμέλια του Δυτικού πολιτισμού. Ήταν φιλόσοφος και συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Κολλυτό της Αττικής το 427 π.Χ. ήταν γιός των αριστοκρατικών Αρίστωνα και Περικτιόνης…