Στο χώρο της αναζήτησης υπάρχουν κατά τη γνώμη μας δύο ειδών ερευνητές. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι “ερευνητές της καρέκλας”. Καθισμένοι αναπαυτικά και έχοντας μπροστά τους δεκάδες βιβλία, μας “μεταφέρουν” (;) σε μυστήριους τόπους αραδιάζοντάς μας ευρήματα, υποθέσεις, ακόμα και πορίσματα. Υπάρχει και η δεύτερη κατηγορία, αυτή των “πραγματικών ερευνητών”. Σε αυτή την περίπτωση η βιβλιογραφία έρχεται σε δεύτερη μοίρα και είναι βοηθητική, παίζει δηλαδή κατά κάποιο τρόπο το μέσο που χρειάζεται ο ερευνητής ώστε να διασταυρώσει, να δέσει τα κομμάτια του παζλ που ο ίδιος έχει μαζέψει μετά από προσωπική επιτόπια έρευνα. Ο αξιότιμος κ. Νικήτας N. Παπανικήτας από το Απέρι της ακριτικής Καρπάθου έρχεται να προστεθεί στην μικρή, είναι η αλήθεια, λίστα των ερευνητών της δεύτερης κατηγορίας στην Ελλάδα. Με την προσωπική έρευνα και μελέτη που κάνει τα τελευταία χρόνια και τα συγκλονιστικά ευρήματα που φέρνει συνεχώς στο φως όχι μόνο ανατρέπει, αλλά και “δημιουργεί” (!) την ιστορία του ξεχασμένου αυτού νησιού των Δωδεκανήσων, μεταθέτοντάς την παράλληλα εκατοντάδες χρόνια πίσω από τα μέχρι τώρα πιστεύω μας. Γιατί αν για κάποιους οι “καρέκλες” και οι εύκολες λύσεις αποτελούν την παρηγορίαν, για άλλους η έρευνα παίζει αυτό το ρόλο. Και τα όσα ακολουθούν αφορούν κυρίως τους δεύτερους.

Μηνάς Παπαγεωργίου (beetlejuice)

Τα Καβείρια Μυστήρια

Τα κυριότερα μυστήρια στην Αρχαία Ελλάδα ήταν τα κρητομινωικά, τα καβείρια, τα διονυσιακά-ορφικά και τα ελευσίνια. Η εσωτερική διδασκαλία των καβειρίων μυστηρίων ήταν η γέννηση του ανθρώπου, ενώ των ελευσίνιων μυστηρίων ήταν η συμβολική παράσταση της ψυχής, της καθόδου αυτής στην ύλη μετά την ανάληψή της και την επιστροφή της στην αιώνια ζωή. Για τα καβείρια μυστήρια σώζονται οι λιγότερες ίσως πληροφορίες σε σχέση με τα άλλα ελληνικά μυστήρια. Ο Στράβων γράφει σχετικά με τις λίγες πληροφορίες που γνώριζαν από την εποχή του ακόμα: για τους Σαμοθράκη τιμομένους θεούς πολλοί έχουν πει ότι είναι οι κάβειροι οι ίδιοι, αλλά ούτε και αυτοί που είπαν αυτό μπορούν να μας πουν ποιοι ήταν οι κάβειροι στην πραγματικότητα. Η αρχή της τελέσεως των καβειρίων μυστηρίων χάνεται στα βάθη της ελληνικής προιστορίας. Ο Ηρόδοτος υποστηρίζει ότι η λατρεία των καβείρων ήταν αυτόχθων μυστηριακή λατρεία των Πελασγών. Ο Στησίμβροτος που καταγόταν από την Θάσο υποστηρίζει ότι η λατρεία των καβείρων εισάγεται στον ελλαδικό χώρο από την Μικρά Ασία που την κατοικούσαν Πελασγοί. Πιο συγκεκριμένα ο Ηρόδοτος γράφει για την προέλευση των μυστηρίων: αυτά και άλλα πολλά τα οποία εγώ θα υπομνήσω τα παρέλαβαν οι Έλληνες παρά των αιγυπτίων ότι δε τα αγάλματα του Ερμού έχουν τα αιδοία ορθά τούτω δεν το έμαθαν παρά των Αιγυπτίων αλλά παρά των Πελασγών.To έμαθαν πρώτοι όλων των Ελλήνων οι Αθηναίοι και παρά τούτων δε όλοι οι Έλληνες διότι τη Σαμοθράκη κατοικούσαν προηγουμένως οι πελασγοί οι οποίοι έγιναν σύνοικοι με τους Αθηναίους και παρέλαβαν από αυτούς τα μυστήρια. Μια σημαντική πληροφορία που μας έχει δώσει ο χριστιανός συγγραφέας Ιππόλυτος που έζησε τον 2ο αιώνα μ.χ Διότι οι Σαμοθράκες σαφως ονομάζουν τον τιμόμενο παρ’αυτόν εις τα μυστήρια τα οποία επιτελούν, τον Αδάμο τον αρχικό άνθρωπο, υπάρχουν δε στο ιερό της Σαμοθράκης 2 αγάλματα γυμνών ανθρώπων έχοντας τας χείρας τεταμένας προς τον ουρανό και τους φαλούς στραμένους προς τα άνω όπως έχει και το εν Κυλλήνη άγαλμα του Ερμού.Τα προ αναφερόμενα αγάλματα είναι εικόνες του αρχανθρώπου και του αναγεννημένου πνευματικού ανθρώπου ο οποίος είναι κατά πάντα ομοούσιος με εκείνο τον άνθρωπο (Ιππόλυτος κατά πασών αιρέσεων έλεγχος σελ 8) Το βέβαιον είναι ότι οι πρώτοι Αχαιοί περί το 2000 π.χ κατέγραψαν στον κατάλογο των θεοτήτων τα ονόματα του Διός, της Εκάτης, του Απόλλωνος και των Καβείρων. Στην λατρεία των καβειρίων μυστηρίων πρωτεύοντα ρόλο έπαιζε το πυρ από όπου φαίνεται πήραν το όνομα τους.Η λατρεία των Καβείρων σχετιζόταν με τον Ηφαιστο, τον θεό της φωτιάς και των τεχνών.Τα καβείρια μυστήρια τελούνταν κυρίως στη Σαμοθράκη , την Λήμνο, την Ίμβρο, την Μακεδονία, την Θράκη, την Βοιωτία, την Μικρά Ασία και την Κάρπαθο. Το πιο γνωστό κέντρο λατρείας ήταν στη Σαμοθράκη. Ο Όμηρος ονομάζει την Σαμοθράκη Ιερά χώρα: Σεπτή και Αγιότατη Σαμοθράκη όπου τελετές προκαλούν ρίγος φόβου γίνονται για χάρη των θεών οι οποίες είναι απόρρητες στους κοινούς θνητούς. Οι επιφανέστεροι των Ελλήνων λέγεται ότι είχαν μυηθεί στα καβείρια μυστήρια. Κάποιοι εξ αυτών ήταν ο Αγαμέμνων, ο Οδυσσεύς αλλά και άλλοι Έλληνες που έλαβαν μέρος στον τρωικό πόλεμο. Επίσης σύμφωνα με την μυθολογία ο Ορφεύς , ο Ηρακλής, ο Ιάσων , οι διόσκουροι Κάστωρ και Πολυδεύκης(Στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας υπάρχει περιοχή που ονομάζεται διοσκούροι). Σύμφωνα με την μυθολογία οι Κάβειροι είχαν για μητέρα τους την Καβειρώ, θυγατέρα του Πρωτέα ο οποίος ζούσε στο Καρπάθιο πέλαγος. Μυθολογικά η σχέση της Καρπάθου με τα καβείρια μυστήρια είναι ότι η Καβειρω γεννήθηκε στην περιοχή του Καρπάθιου πελάγους. Υπάρχει επίσης αναφορά ότι αργότερα η Καβειρώ έφυγε από το Καρπάθιο Πέλαγος και εγκαταστάθηκε στην Σαμοθράκη. Από την ίδια και τον Ήφαιστο γεννήθηκαν οι Κάβειροι και οι Καβειρίδες. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι ο ένας γεννήτορας των Καβείρων είχε καταγωγή από την Κάρπαθο, σύμφωνα με τον λατίνο ιστορικό Βιργίλιο( Γεωργικά- μετ. Μουτσόπουλος ΑΠΘ).

Τα Καβείρια Μυστήρια στην Κάρπαθο

Με απασχολούσε πάντοτε τι ιερό είναι αυτό που βρίσκεται στην θέση Μύλοι στον δήμο Καρπάθου το οποίο είναι σκαλισμένο στον πορόλιθο. Οι μέχρι τώρα ερευνητές και αρχαιολόγοι όπως και ο κύριος Μουτσόπουλος το αναφέρουν ως ταφικό μνημείο. Επειδή είχα και έχω διαφορετική άποψη, δηλαδή ότι είναι καβείριο ιερό και όχι ταφικό μνημείο ξεκίνησα την έρευνα μου για να το αποδείξω. Από την βιβλιογραφική έρευνα και από προφορική επικοινωνία με ερευνητές και συγγραφείς που ασχολούνται με τον ελληνικό πολιτισμό διαπίστωσα και τελικώς είμαι βέβαιος πως πρόκειται για ιερό των Καβείρων. Ο καθηγητής Μουτσόπουλος το ονομάζει ταφικό μνημείο αλλά σημειώνει ότι η τεχνική της κατασκευής του είναι όμοια με ανάλογα ιερά της Μικράς Ασίας. Ο τούρκος αρχαιολόγος Ακρέμ Αργιάλ στο βιβλίο του ‘Ερείπια και Αρχαιολογικά μνημεία των περιοχών Τουρκίας’ αναφέρει πως στην αρχαία πόλη Ασος δίπλα στην Τρωάδα υπάρχουν σπουδαία καβείρια ιερά όμοιας τεχνοτροπίας με αυτό της Καρπάθου. Αξιόλογη αναφορά είναι ότι μόνο το χωράφι που βρίσκεται μπροστά στο ιερό της Μύλης ονομάζεται ʼσος. Κάποιοι παλαιότεροι γέροντες το ονομάζουν ‘Η σπηλιά στην Άσο’. Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι υπάρχει σχέση ανάμεσα στα Καβείρια της Μικράς Ασίας με το δικό μας. Ο συγγραφέας ερευνητής Δημήτρης Βαρδίκος στο βιβλίο του ‘Έμείς οι Έλληνες’ αναφέρει ότι στην Κάρπαθο λειτουργούσαν Καβείρια μυστήρια από τα πανάρχαια χρόνια. Ο συγγραφέας ερευνητής Περικλής Ροδάκης στο βιβλίο του ‘”Τα Καβείρια μυστήρια” αναφέρει ότι στην Κάρπαθο υπήρχαν καβείρια ιερά. Ο Πάουλι Βίσοβα στην εγκυκλοπαίδεια ‘Ρεάλ ‘ (τόμος 1) δημοσιεύει πινακίδες με ονόματα Θηρέων και Ιερέων από Καβείρια Ιερά της Καρπάθου.Οι πινακίδες αυτές βρέθηκαν σε άλλα ιερά της Ελλάδος. Ο Εμμανουήλ Μανωλακάκης στο βιβλίο του ‘Δωρικό ψήφισμα της Καρπάθου’ δημοσιεύει μια επιγραφή η οποία βρέθηκε στο Τρίστομο και σε δεύτερη χρήση χτισμένη στον τοίχο ερειπωμένης εκκλησίας η οποία αναφέρει : θεών Σαμοθρέκων Ιερείς και αναφέρει τα ονόματα 44 ιερέων των καβειρίων της Καρπάθου. Ένα από τα ονόματα των ιερέων που αναφέρονται είναι του Νευπόλιου.Στο παλιό μονοπάτι που κατεβαίνει από την Δαματρία προς την Μύλη που βρίσκεται το καβείριο που αναφέρω και κοντά σε αυτό βρήκα μια επιγραφή που αναφέρει το όνομα Νευπόλιος.Από τα 44 ονόματα ιερέων που αναφέρονται στην συγκεκριμένη επιγραφή συμπερένουμε ότι στην Κάρπαθο λειτουργούσαν αρκετά ιερά. Με μια απλή ματιά στο ιερό της Μύλης ο καθένας συμπεραίνει ότι οι τάφοι που βρίσκονται στον δεύτερο χώρο της δεξιάς αίθουσας είναι νεώτεροι διότι η τεχνική του λαξεύματος στους τάφους είναι διαφορετικής τεχνικής και νεώτερης από αυτής του ιερού.Πιστεύω ότι χρησιμοποιήθηκε σε δεύτερη χρήση για τάφο. Το ιερό αυτό έχει 3 χώρους. Ο πρώτος χώρος είναι ερείπιο και έχει βωμό.Βωμοί υπάρχουν σε όλα τα καβείρια ιερά ενώ βλέπουμε στον δεξιά εσωτερικό χώρο να υπάρχουν τάφοι.Αντίθετα στους άλλους 2 χώρους δεν υπάρχουν.Αν λοιπόν η αρχική του χρήση ήταν τάφος τότε γιατί δεν υπάρχουν τάφοι στους άλλους 2 χώρους; Κατά τη μύηση ο υποψήφιος έπρεπε να περάσει 2 στάδια. Το 1ο ήταν ο καθαρμός του σώματος και το 2ο ήταν ο καθαρμός της ψυχής. Ανακάλυψα χτιστό θολωτό υδραγωγό που μετέφερε το νερό από πηγή που βρισκόταν ακριβώς κάτω από το ιερό. Πιστεύω ότι εκεί γινόταν ο καθαρμός του σώματος. Μέσα στο ιερό υπάρχουν ευδιάκριτα αλλά ακαθόριστα γράμματα που όπως γνωρίζουμε αυτό ήταν συνήθεια των Καβείρων. Για να φτάσουμε στην περιοχή που βρίσκεται το ιερό πρέπει να περάσουμε από την περιοχή που ονομάζεται Όξω Πυλιά. Οι μέχρι τώρα ερευνητές έχουν δώσει την ερμηνεία για το τοπωνύμιο ότι είναι η είσοδος ή η έξοδος για την πόλη των Ποτιδέων. Σε αυτή την περιοχή όμως γνωρίζουμε ότι υπάρχει αρχαίο νεκροταφείο. Επόμενο λοιπόν είναι να υπάρχει δίπλα και το ανάλογο ιερό. Κατά τη δική μου εκτίμηση η εξήγηση για το τοπωνύμιο Όξω Πυλιά είναι ότι πρόκειται για την Πύλη που σε οδηγεί σε άλλους κόσμους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Κάβειροι ήταν χθόνιοι θεοί, δηλαδή του κάτω κόσμου.

Ιερό θεών Διόσκουρών

Στη θέση Σταχτούρα του Δήμου Καρπάθου και στη δεκαετία του 1980 ,έγινε ανασκαφή από τον κ. Κόλλια ,μετέπειτα προϊστάμενο της αρχαιολογικής υπηρεσίας βυζαντινών αρχαιοτήτων Δωδ/σου ,όπου αποκαλύφθηκε μια παλαιοχριστιανική βασιλική και από τότε η βασιλική αυτή ονομάζεται αγία Φωτεινή. Παρ’όλα αυτά ,κανείς υπεύθυνος δεν έλαβε υπ’όψιν του το γεγονός ότι το τοπωνύμιο αγία Φωτεινή βρίσκεται σε απόσταση 800 μέτρων νοτιότερα της βασιλικής και ο ναός της αγίας Φωτεινής βρίσκεται (βρισκόταν) σε τοποθεσία που παλαιότερα ανήκε ιδιοκτησιακά στο ναό της κοίμησης της Θεοτόκου ( σχετικά με αυτό, θα αναφερθώ εκτενέστερα στο βιβλίο μου, που βρίσκεται υπό έκδοση).Ο ναός των Διοσκούρων (αγία Φωτεινή) ,είναι όπως παρατηρεί ο κάθε επισκέπτης ένας καθαρά ελληνικός ναός και σε δεύτερη χρήση χριστιανικός. Απλά κατά τον 5ο μ.Χ αιώνα έχτισαν γύρω από τον ελληνικό ναό το χριστιανικό και οι κολώνες του ελληνικού ναού χρησιμοποιήθηκαν για στήριγμα της οροφής του χριστιανικού ναού. Παράλληλα ,οι ελληνικές κολώνες λαξεύτηκαν για να αποτυπωθεί πάνω σε αυτές το σύμβολο του σταυρού. Κατά την ανασκαφή από τον κ. Κόλλια ,βρέθηκε επιγραφή αφιερωμένη στους θεούς Διοσκούρους (δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Διοσκούροι λατρεύονταν και ως Κάβειροι). Οι Διοσκούροι ήταν θεοί της φωτιάς ,των ηφαιστείων και παράλληλα ήταν μεταλλουργοί. Κοντά σε αυτή την περιοχή και σε απόσταση 150 μέτρων περίπου ,εντόπισα σημείο που αποτελούσε σίγουρα κεραμοποιείο και πιθανότατα και μεταλλουργείο. Ως γνωστόν ,τα “απομεινάρια” της φωτιάς των ηφαιστείων ,καθώς και κάθε μεταλλουργείου,είναι σίγουρα η στάχτη.Από αυτήν πιστεύω ότι πήρε η περιοχή την ονομασία της (Σταχτούρα).

Το Καβείριο στο Απέρι

Ακολουθώντας το δρόμο προς Αχάτα και βόρεια της θέσης κάτω χωριό βρίσκεται η τοποθεσία Ληνόκτιστα. Ο καθηγητής Κωνσταντίνος Μηνάς στο βιβλίο του ” Το τοπωνυμικό της Καρπάθου” γράφει: Ληνόκτιστα: Μεγάλη σπηλιά με αρχαία ερείπια γύρω της. Από το Ελληνόκτιστα ,δηλαδή τα κτισμένα κτίρια από τους αρχαίους Έλληνες. Πράγματι στη σπηλιά αυτή βρίσκονται κατεστραμμένα κτίρια.Στη βόρεια και πιο απόκρυμνη πλευρά σώζεται τμήμα τοίχου και στην πίσω πλευρά του αναφερομένου κτίσματος είναι λαξευμένος ο βράχος. Στην ανατολική πλευρά της σπηλιάς υπάρχει άλλο σπήλαιο και στη νότια πλευρά υπάρχει τάφρος που κρατάει νερό όλο το χρόνο. Αυτό πιστεύω ότι είναι ιερό των Καβείρων, παλιότερο από το ιερό της Μύλης. Δίπλα στην περιοχή Ληνόκτιστα και νοτιοδυτικά υπάρχει η περιοχή με την ονομασία Σκάρα.Όπως θα αναπτύξω στη συνέχεια στη συγκεκριμένη περιοχή ετελούντο ιεροπραξίες προς τιμήν της θεάς Κυβέλης και διατηρούνται μέχρι σήμερα τοπωνύμια που σε συνδυασμό με συγκεκριμένα αρχαιολογικά ευρήματα το αποδεικνύουν. Ο Κωνσταντίνος Μηνάς στο έργο του “Το Τοπωνυμικό της Καρπάθου” αναφέρει για τη Σκάρα: “Ευρύχωρη πεδινή έκταση ανατολικά του χωριού Απερίου σε υψίπεδο από το Εσχάρα, που σημαίνει βωμός ισόπεδος.”Στην περιοχή αυτή μετά από επιτόπια έρευνα διαπίστωσα ότι ο κ. Μηνάς έχει δίκιο για την εξήγηση του τοπωνυμίου Σκάρα δια τον λόγον ότι εκεί υπάρχουν ερείπια και διάσπαρτα όστρακα που προσδιορίζω την χρονολόγηση τους από τον 5ο αιώνα π.χ εως τέλος της ρωμαικής περιόδου. Στο συγκεκριμένο σημείο υπάρχουν υπάρχουν κατεστραμμένα κτίρια , κίονες, μάρμαρα, σκαλιά σκαλισμένα στο βράχο που σε οδηγούν στο χώρο του ιερού, βρήκα επίσης ένα βούκρανο (βάση βωμού) θεμέλια από κτιριακές εγκαταστάσεις και το κυριότερο μετά από έρευνα, βρήκα μια τάφρο-λάκκο σκαλισμένη στο βράχο όπου σε αυτή καταλήγει ένα αυλάκι που και αυτό είναι που και αυτό είναι σκαλισμένο στο βράχο. Η συγκεκριμένη τάφρος-λάκκος και όλη η κατασκευή της μας δίνει το δικαίωμα να συμπεραίνουμε ότι ήταν βωμός αφιερωμένος στη θεά Κυβέλη, γιατί η όλη κατασκευή της συγκεκριμένης τάφρου ταιριάζει απόλυτα με το βωμό της θεάς Κυβέλης όπου ετελούντο τα γνωστά ταυροβόλια προς τιμήν της θεάς. Πάντα σύμφωνα με το βιβλίο του Γεώργιου Σιέτου ( Ιεροπραξίες στην αρχαία Ελλάδα) και σύμφωνα με τις αναφορές που περιγράφει λεπτομερώς ο Προυβέντιος από το 400 μχ στο έργο του “Περί στεφάνων”, αναφέρει ότι ο μύστης κατέβαινε σε μια τάφρο που σκεπαζόταν με μια εσχάρα από της οποίας ο ιερέας της φρυγικής θεάς Κυβέλης θυσίαζε ένα ταύρο η όταν οι οικονομικές δυνατότητες του μύστη ήταν περιορισμένες ένα κριό. Στο ίδιο βιβλίο αναφέρεται ακόμα για τα μυστήρια της Κυβέλης ότι ο ταύρος σφαζόταν πάνω σε διάτριτο βάθρο , μέσα από το οποίο έρεε το αίμα και έλουζε το μυημένο που στέκονταν κάτω από ένα λάκκο. Ο συγγραφέας Γκρευρ αναφέρει ότι τα ταυροβόλια ετελούντων στη Ρώμη από το 150 πχ και όλη η τελετή καθιερώθηκε το 300μχ. Εως που τα κατάργησε ο Μέγας Θεοδόσιος.Τα ταυροβόλια αποτελούσαν μια απόκρυφη τελετή που δεν περιελάμβανε απαραιτήτως την αφιέρωση ενός αναθηματικού βωμού. Αυτός είναι ο λόγος για την απουσία κάθε γραπτής και αρχαιολογικής μαρτυρίας σχετικά με την τέλεση των ταυροβολίων. Μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε ότι το τοπωνύμιο Σκάρα πήρα την ονομασία του από την Εσχάρα που σημαίνει βωμό ισόπεδο χθόνιας θεότητας. Τα ταυροβόλια λοιπόν ετελούντο προς τιμήν της θεάς Κυβέλης η οποία όπως και οι Κάβειροι ήταν χθόνιες θεότητες. Και στις δύο θεότητες οι φτωχότεροι προσφέρανε εδέσματα (που φτιαχνόντουσαν από σιτάρι, σταφίδες κ.λ) και ονομαζόνταν καπήρια(τα μετέπειτα πλακούντια). Ανάμεσα στην απόσταση της περιοχής Σκάρα που υπάρχει βωμός της θεάς Κυβέλης και στην περιοχή Ελληνόκτιστα που υπάρχει ιερό των Καβείρων, υπάρχει ένας λοφίσκος ανατολικά του χωριού Απέρι και κοντά σε αυτό που ονομάζεται Καπήρι. Οι μέχρι τώρα ερευνητές έδωσαν την εξήγηση για το τοπωνύμιο Καπήρι ότι η ονομασία παράγεται από το ξηρό, ενώ παράλληλα αναφέρουνε ότι είναι λόφος πευκόφυτος και τη λέξη Καπήρι την γράφουνε με ύψιλον. Όμως σύμφωνα με τις ιεροπραξίες στην αρχαία Ελλάδα τα Καπήρια (εδέσματα) επαρασκευάζοντο πλησιον των ιερών. Εάν λοιπόν συνδυάσουμε τα έθιμα των ιεροπραξιών με τα αρχαιολογικά ευρύματα που υπάρχουν στο λόφο Καπήρι λογικό είναι να συμπεράνουμε ότι ο συγκεκριμένος λόφος πήρε την ονομασία του από τα Καπήρια που εκεί επαρασκευάζοντω και όχι από το ξηρό. Για την λέξη Καπήριον το μεγάλο λεξικό της ελληνικής γλώσσας “LEADER SCOTT” αναφέρει: Καπήριον και εξηγεί ότι είναι τα πλακούντια – εδέσματα και μας παραπέμπει στο λεξικό ‘ΣΟΥΙΔΑ’. Στο λεξικό ‘ΣΟΥΙΔΑ’ βρήκα την παλαιότερη αναφορά για την ετυμολογία της λέξεως. Αναφέρει τη λέξη Καπήριον με ήτα τα παρ’ ημιν Καπήρια με ύψιλον. Σίγουρα λοιπόν ο προσδιορισμός της λέξεως αναφέρεται στα καπήρια τα οποία ήταν εδέσματα , προσφορές στους χθόνιους θεούς. Όμως όπως γνωρίζουμε το ήτα στην αρχαία ελληνική γλώσσα δεν προφερότανε ως ι αλλά εε. Εάν λοιπόν εμείς προφέρουμε τη λέξη Καπήριον με ήτα τότε θα ακουστεί η λέξη Καπεέριον. Με την αφαίρεση του κάπα τότε βγαίνει η λέξη απεέριον .Λογικό είναι να υποθέσουμε ότι η ονομασία του χωριού μου Απέριον προέρχεται από τα Καπήρια ( στην ίδια περιοχή που εφάπτεται με το Καπήρι βρίσκεται η περιοχή που ονομάζεται Καταπέρια. Το τοπωνύμιο προσδιορίζεται με πληθυντικό αριθμό και στην λέξη υπάρχει το γράμμα έψιλον). Το άρθρο μου αυτό το αφιερώνω σε όλους τους διαχρονικά νέους της Ελλάδας, υπενθυμίζοντας τους ότι το μεγαλείο των Ελλήνων φιλοσόφων ανάμεσα στα άλλα είναι ότι προέβαλλαν την απόκτηση της γνώσης ως το υπέρτατο αγαθό χωρίς αυτή να παραμένει προνόμιο των ολίγων. Η αποκάλυψη της γνώσης βέβαια δεν είναι εύκολη γιατί πρέπει πρώτα να γνωρίσουμε τον εαυτό μας δηλαδή το ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ.Η γνώση του εαυτού μας και του κόσμου που μας περιβάλλει αποτελεί την ευτυχία της ζωής και την αφετηρία της φιλοσοφίας. Η γνώση αυτή δεν είναι κάτι που μπορεί να περιγραφεί με λόγια όπως οι άλλες επιστήμες , αλλά μέσα από τη συνεχή επικοινωνία μαθητή και δασκάλου και την κοινή ενασχόληση με το αντικείμενο. Ξαφνικά σαν λάμψη της φωτιάς γεννιέται στη ψυχή η γνώση και τη τρέφει.

Με εκτίμηση , Νικήτας Νικολάου Παπανικήτας Απέρι Καρπάθου Τ.Κ 85700

Βοηθητική βιβλιογραφία

1)Περιοδικό Ελληνική Αγωγή ,Αρ. Φύλλου 20/73

2)Ιππόλυτος “Κατά πασών αιρέσεων έλεγχος” σελ. 8

3)Βιργίλιος “Γεωργικά – μετ. Μουτσόπουλος ΑΠΘ”

4)Ακρέμ Αργιάλ “Ερείπια και αρχαιολογικά μνημεία των περιοχών Τουρκίας”

5)Δημήτρης Βαρδίκος “Εμείς οι Έλληνες”

6)Περικλής Ροδάκης “Τα Καβείρια Μυστήρια”

7)Πάουλι Βίσοβα “Εγκυκλοπαίδεια Ρεάλ -τόμος 1″

8)Γεώργιος Σιέττος “Ιεροπραξίες στην Αρχαία Ελλάδα”

9)Γεώργιος Σιέττος “Τα μυστήρια της Κυβέλης και του Αττη”

10)Λεξικό Σουίδα

11)Το μεγάλο λεξικό του Λίντερ – Σκοτ

12)Ηροδότου Ιστορία “Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι”

13)Κουρτίδου “Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια”

Τα στοιχεία του συγκεκριμένου άρθρου ,σχετικά με τις νέες ανακαλύψεις στο νησί της Καρπάθου ,ανήκουν πνευματικά στον Νικήτα Ν. Παπανικήτα.

Οποιαδήποτε προσπάθεια ολικής ή μερικής αναδημοσίευσης τους χωρίς την άδεια του συγγραφέα ,διώκεται ποινικά σύμφωνα με το νόμο 2121/1993 και τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου ,που ισχύουν στην Ελλάδα.