(Σ.σ: Το παρόν κείμενο γράφτηκε στα τέλη του 2005 από τον 21χρονο τότε Νικόλαο Κουμαρτζή (aka Solon Aimonas Eautou))

Στις 25 Σεπτεμβρίου του 2005, τις πρώτες πρωινές ώρες, μέλη της Gateway Team και της Κοινότητας του Μεταφυσικού ξεκίνησαν από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη με προορισμό το Λιτόχωρο της Πιερίας. Από την Αθήνα ταξιδέψαμε τα μέλη της Gateway Team Κουμαρτζής Νικόλαος(Solon Aimonas Eautou) και Μηνάς Παπαγεωργίου(beetlejuice), καθώς και το μέλος της Κοινότητας του Μεταφυσικού Ανδρέας Πανουτσόπουλος(apan@samos). Από τη Θεσσαλονίκη ταξίδεψε ο Μανωλούδης Παύλος(Paul), μέλος της Gateway Team. Στις 1:30 περίπου συναντηθήκαμε και ξεκινήσαμε οδικώς τη διαδρομή έως την περιοχή Πριόνια, στους πρόποδες του Ολύμπου, όπου και είναι το σημείο όπου τελειώνει το οδικό δίκτυο. Έτσι, από τα Πριόνια ξεκινήσαμε την πεζοπορία έως το καταφύγιο “Σπήλιος Αγαπητός”, σε υψόμετρο 2.100 μέτρων.

Διαδρομή Πριόνια- Καταφύγιο “Σπήλιος Αγαπητός” Γνωρίζαμε ότι η διαδρομή ήταν το λιγότερο 3 ώρες συνεχούς και κοπιαστικής ανάβασης. Λόγω των διαφορετικών σωματικών μας αντοχών, γρήγορα η ομάδα διαχωρίστηκε με σκοπό να συναντηθεί ξανά στο καταφύγιο, ακολουθώντας ο καθένας το δικό του ρυθμό.

Η είσοδος του καταφυγίου. Το τέλος μίας μικρής κόλασης, κάπως έτσι θα αισθάνεστε όταν την αντικρύσετε. Το βράδυ της 25ης Σεπτεμβρίου, ημέρα Κυριακή, διανυκτερεύσαμε στο καταφύγιο. Δίπλα στο τζάκι οι συζητήσεις άναψαν, ζεσταίνοντας κατά κάποιον τρόπο και εμάς που δεν ήμασταν συνηθισμένοι στις ορεινές ατμοσφαιρικές συνθήκες.

 Το καταφύγιο “Σπήλιος Αγαπητός” όπως φαίνεται κατά την κατάβαση από την κορυφή Σκάλα αντίστοιχα.

Αν και ανεβήκαμε στον Όλυμπο με στόχο να πατήσουμε στην κορυφή του, τον Μύτικα, την κορυφή της Ελλάδας, εντούτοις οι τελευταίες εξελίξεις στην Κοινότητα μας, καθώς και ο προγραμματισμός για τη νέα χρονιά, μας οδήγησαν σε πολύωρες συζητήσεις τα δύο βράδια που περάσαμε δίπλα στο τζάκι του καταφυγίου. Εξελίξεις πέρα και από την πιο οργιαστική φαντασία μελών της Κοινότητας μας βρίσκονταν εν όψει.. εξελίξεις που σύντομα θα γίνουν γνωστές.

Το πρωινό ξύπνημα και η διαδρομή.

Το ξύπνημα το επόμενο πρωινό έλαβε χώρα αρκετά νωρίς. Σηκωθήκαμε στις 8, πήραμε πρωινό και ένα ζεστό ρόφημα, ετοιμαστήκαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε ως προς την ενδυμασία, τα εφόδια για το δρόμο και τον εξοπλισμό. Από τα 4 μέλη που ανέβηκαν στο καταφύγιο, μόνο τα δύο βρίσκονταν σε θέση να επιχειρήσουν το τολμηρό εγχείρημα της Κοινότητας του Μεταφυσικού.. να πατήσουν στην Κορυφή της Ελλάδας. Κάπως έτσι, στις 9:30 τα μέλη Κουμαρτζής Νικόλαος και Παπαγεωργίου Μηνάς ήταν καθ’ οδόν προς την κορυφή.

Λίγο πριν ξεκινήσει η ανάβαση από το Καταφύγιο στον Μύτικα.

Συχνές στάσεις για ρεπορτάζ και φωτογραφίες. Η διαδρομή που ακολουθήσαμε ήταν από το καταφύγιο “Σπήλιος Αγαπητός” στη Σκάλα(μέσος χρόνος ολοκλήρωσης 2 με 2:30 ώρες) με απλή αλλά επίπονη πεζοπορία και από εκεί στον Μύτικα (μέσος χρόνος ολοκλήρωσης 30 με 45 λεπτά) με πραγματική και άκρως επικίνδυνη αναρρίχηση.

Μύθοι και αλήθειες για τη δυσκολία του εγχειρήματος.

Η αλήθεια είναι ότι είχαμε ακούσει πάρα πολλά για την ανάβαση στον Μύτικα. Είχαμε συναντήσει γνωστούς και άγνωστους στην ανάβαση μας από τα Πριόνια στο Καταφύγιο, οι οποίοι με κάθε ευκαιρία έμοιαζαν να προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν θα τα καταφέρουμε. Ποιος ξέρει… ίσως να ήταν η άκρατη ματαιοδοξία που μοιάζει να βασανίζει το μέσο Έλληνα, ίσως πάλι να ευθυνόταν η δική τους αποτυχημένη απόπειρα. Εκτός των παραπάνω “συμβούλων” μας, πριν την έναρξη της αποστολής είχαμε ενημερωθεί από άτομα του στενού μας κύκλου ότι το όλο εγχείρημα ήταν πράγματι δύσκολο και σίγουρα ιδιαίτερα επικίνδυνο, αλλά όχι αδύνατο. Οι ιδιοκτήτες του καταφυγίου μας ενημέρωσαν ότι υπάρχουν πολλοί ορειβάτες που έχουν έρθει έως και δέκα φορές στο καταφύγιο και δεν έχουν καταφέρει ακόμα να πατήσουν στην κορυφή του Ολύμπου. “Δεν είναι τόσο η κούραση στην ανάβαση, αλλά η ψυχολογική δοκιμασία που αντιμετωπίζεις όταν βλέπεις δεξιά και αριστερά το κενό και εσύ να ακροβατείς σε μία μικρή λωρίδα γης..”, ένας μέρος από τα λόγια τους που χαράκτηκαν στη μνήμη μας. Και δεν είχαν άδικο, ένα μικρό λάθος ήταν αρκετό ώστε να γκρεμίσει ένα ορειβάτη και να τον οδηγήσει σε μία πτώση χιλιάδων μέτρων. Έπρεπε να ήμασταν υπερβολικά προσεκτικοί, είχαμε καταλάβει τη σοβαρότητα του όλου εγχειρήματος. Και όντως, όταν φτάσαμε στην κορυφή Σκάλα και ξεκινήσαμε την αναρρίχηση στο πέρασμα Κακόσκαλα με στόχο τον Μύτικα, ήρθαμε σε αρκετά σημεία αντιμέτωποι με τον εαυτό μας, αντιμέτωποι με φόβους και πάθη μας.. αντιμέτωποι με ψυχολογικά όρια τα οποία έπρεπε να αφήσουμε πίσω.

Οδοιπορικό έως τη Σκάλα: μία δοκιμασία αντοχής.

Τελικά, από το καταφύγιο “Σπήλιος Αγαπητός” έως τη Σκάλα ήταν πεζοπορία 2:30 ωρών. Από την αρχή έως το τέλος της ήταν ανάβαση, σε κάποια σημεία με κλίση άνω των 30 μοιρών, κάτι που ήταν ιδιαίτερα επίπονο και κοπιαστικό για τις αντοχές μας.

 Η ανάβαση από το καταφύγιο στη Σκάλα αποδείχθηκε ιδιαίτερα κουραστική.

Μία από τις συχνές μας στάσεις έως τη Σκάλα. Ο Όλυμπος δεν έχει μαγευτικά τοπία, είναι ολόκληρος ένα μαγευτικό τοπίο.

Με συχνές όμως στάσεις, με εξάρσεις χιούμορ όποτε χρειαζόταν να ξεχαστούμε από την κούραση, αλλά και αρκετά μεγάλη θέληση καταφέραμε κατά τις 12 με 12:30 να πατήσουμε την κορυφή Σκάλα. Πλέον δεν είχαμε να αντιμετωπίσουμε την κούραση, δεν υπήρχε από εδώ και πέρα πεζοπορία. Πλέον, είχαμε να αντιμετωπίσουμε το φόβο μιας επικείμενης πτώσης, το φόβο ενός τραυματισμού ή ακόμα και θανάτου. Πλέον είχαμε αναρρίχηση, η οποία έπρεπε πάσει θυσία να μην περιείχε ούτε ένα λάθος.

Ο Μύτικας, η κορυφή του Ολύμπου και της Ελλάδας, όπως φαίνεται από την κορυφή Σκάλα.

Στη Σκάλα καθίσαμε να αναπαυτούμε και να πάρουμε δυνάμεις με τα λιγοστά τρόφιμα που είχαμε φέρει μαζί μας. Αν και από την αρχή της αποστολής είχαμε ως στόχο να πατήσουμε την κορυφή του Ολύμπου, τον Μύτικα, εντούτοις δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ακόμα ότι θα το επιχειρούσαμε όντως. Σίγουρα, στην άκρη του μυαλού μας, ακόμα και η ανάβαση έως τη Σκάλα ήταν μία μικρή επιτυχία για εμάς αλλά και για την Κοινότητα του Μεταφυσικού. Η φράση “Έχουμε ήδη φτάσει ψηλότερα από κάθε άλλη παρόμοια προσπάθεια ομάδων αναζήτησης. H κορυφή Σκάλα αποτελεί, αν μη τι άλλο, ήδη μεγάλη επιτυχία”, έπαιζε ξανά και ξανά στο θόλο της συνείδησης μας. Πλέον, αγναντεύοντας τον Μύτικα και την ελληνική σημαία που είχε στηθεί στην κορυφή του, αλλά και τις χαράδρες και τους γκρεμούς τους οποίους έπρεπε να διασχίσουμε αν θέλαμε να τον πατήσουμε, σκεφτόμασταν πραγματικά τι πρόκειται να κάνουμε. Διάφοροι ορειβάτες έφθαναν στη Σκάλα, κάνανε μία στάση και φεύγανε δίχως να το επιχειρήσουν καν. Ένα ζευγάρι ξένων αναρριχητών μόλις είχε τελειώσει την ανάβαση του στο Μύτικα, με επιτυχία, και ξεκουραζόταν λίγα μέτρα δίπλα μας. Δεν χάσαμε την ευκαιρία να κερδίσουμε κάτι από την πρόσφατη, αλλά τόσο μοναδική, εμπειρία τους. “Hi, have you reached Mytikas;”(“Πατήσατε τον Μύτικα;”), ρωτήσαμε για να λάβουμε μία καταφατική απάντηση γεμάτο χαμόγελα. Η επόμενη ερώτηση ήταν η αναμενόμενη.. “Is it difficult;”(“Είναι δύσκολο;”). Η κοπέλα μας χαμογέλασε καθώς έμοιαζε να αναζητεί τη σωστή απάντηση, μία απάντηση που δεν θα μας έδινε φρούδες ελπίδες αλλά συνάμα δεν θα ήταν υπερβολική και αποτρεπτική για τα σχέδια μας. Τελικά, μία απλή φράση βγήκε από τα χείλη της. “It is possible..” είπε χαμογελαστά. Όσο και να περιεργαζόμασταν την απάντηση της, δεν μπορούσαμε να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα. “Τώρα αυτό είναι καλό ή κακό;”, σκεφτόμασταν καθώς παρατηρούσαμε την ομίχλη που είχε θρονιαστεί στην κορυφή του Ολύμπου.

Ο Μύτικας τυλιγμένος στην ομίχλη.

Πινακίδα πάνω στην κορυφή Σκάλα μας ενημερώνει για το υψόμετρο και τη θέση των Κορυφών Σκόλιο- Σκάλα- Μύτικας.

Η αρχή της Κακόσκαλας, της ιδιαίτερα επικίνδυνης διαδρομής από την κορυφή Σκαλα στον Μύτικα.

Η κατάκτηση του Ολύμπου: Σκάλα- Μύτικας.

Με τις παραπάνω σκέψεις πήραμε την τελική απόφαση. “Θα το επιχειρήσουμε και ό,τι βγει..”, και κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Από τα πρώτα μέτρα έγινε κατανοητό σε εμάς πως θα ήταν η πορεία μας έως τον Μύτικα.. απότομη και επικίνδυνη. Στο μεγαλύτερο μέρος της προχωρούσαμε είτε μπουσουλώντας είτε με διαδοχικά καθίσματα. Το πρώτο 10λεπτο ήταν αρκετό ώστε να φύγουν οι αρχικοί φόβοι άγνοιας για το τι θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε. Οι φόβοι αυτοί ξεπεράστηκαν για να αντικατασταθούν με πιο πρακτικούς.. “Και αν παραπατήσουμε, και αν πέσουμε.. τι;”

Πλέον γκρεμός εκτείνεται κάτω από τα πόδια μας. Η πεζοπορία έχει φτάσει στο τέλος της και έχει αρχίσει η αναρρίχηση. Η συνεργασία μας(Solon και Beetle) έπρεπε να ήταν άριστη.. και όντως ήταν. Συνεχώς συμβουλές και από τους δύο, αδιάκοπες προτροπές για καλύτερα πατήματα, για περισσότερη προσοχή. Έτσι, καταφέραμε να ήμαστε συνεχώς προσεκτικοί και σε εγρήγορση, κάτι που όπως πιστεύω μας βοήθησε στο να μην γίνει κανένα λάθος από κανένας μας. Έστω και ένα λάθος ήταν αρκετό να μας οδηγήσει στην αποτυχία της αποστολής. Εκτός των σωματικών βλαβών που θα μπορούσε να προκαλέσει, έως και θάνατο, ήταν και το ψυχολογικό σοκ που θα προκαλούσε. Ακόμα και αν δεν οδηγούσε σε ατύχημα θα ήταν αρκετό ώστε να μεγιστοποιήσει τους φόβους μας και να μας πείσει να γυρίσουμε πίσω άμεσα. Η διαδρομή από τη Σκάλα προς τον Μύτικα αποτελείται από διαδοχικά ανεβοκατεβάσματα και δύο μεγάλες(επιβλητικότατες όπως έμοιαζαν στα δικά μας μάτια) ανηφόρες όπου πραγματικά πρέπει να κάνεις ελεύθερη αναρρίχηση. Μάλιστα, το τραγικό στη δική μας απόπειρα ήταν ότι δεν γνωρίζαμε τα παραπάνω. Όταν αντικρίσαμε λοιπόν την πρώτη ανηφόρα ήμασταν πεπεισμένοι ότι στο τέλος της ήταν ο Μύτικας, το τέλος του “ταξιδιού” μας. Έχοντας την πεποίθηση ότι ήμαστε τόσο κοντά, παίρναμε δύναμη να συνεχίσουμε.

 Ο πρώτος μεγάλος γκρεμός που κληθήκαμε να ανεβούμε. Έτσι, όταν έφθασα πρώτος στην κορυφή και αντίκρισα τη συνέχεια της διαδρομής ένας τρόπος υπήρχε για να αντιμετωπίσω το όλο σκηνικό.. και δεν ήταν άλλος από το χιούμορ. “Μηνά, σου έχω μία έκπληξη..”. Λίγα λεπτά μετά το τεράστιο χαμόγελο που είχε σχηματιστεί στο πρόσωπο το Μηνά έδωσε τη θέση του σε ένα κράμα απογοήτευσης και ψυχολογικής παράδοσης. Αλλά δεν τα παρατήσαμε, συνεχίσαμε. Σε λιγότερο από μισή ώρα ήμασταν κοντά στον Μύτικα, είχαμε οπτική επαφή πλέον με τη σημαία που έστεκε στην κορυφή του Ολύμπου, στην κορυφή της Ελλάδας. Τα συναισθήματα μας θολά και ανάμεικτα.

Κοντά πλέον στον Μύτικα, ο γκρεμός μας φαίνεται ακόμα πιο απότομος από την κούραση. Δέος για την κορυφή του Ολύμπου που ήταν πλέον σε απόσταση αναπνοής, φόβος για τη συνέχεια της πορείας μας, άγχος για την επικινδυνότητα κάθε βήματος μας, ικανοποίηση για το κατόρθωμα μας να φτάσουμε έως εδώ, υπερηφάνεια για τη μοναδικότητα του εγχειρήματος μας.. σε λίγα λεπτά θα ήμασταν η πρώτη διαδικτυακή ομάδα αναζήτησης που θα πατούσε στην κορυφή του Ολύμπου, της Ελλάδας, στην κορυφή του βουνού των Θεών. Οπλιστήκαμε με τα τελευταία αποθέματα ενέργειας που μας είχαν μείνει και με ένα πλατύ χαμόγελο που πλέον δεν μπορούσαμε να κρύψουμε. Προχωρούσα μπροστά εγώ και λίγα μέτρα πίσω μου ο Μηνάς έβγαλε τη βιντεοκάμερα για να απαθανατίσει την ιστορική στιγμή..

Η Κοινότητα του Μεταφυσικού στην κορυφή της Ελλάδας.

Σήμερα πλέον, φέρνω σαν ανάμνηση κάποιες από τις φράσεις που στόλισαν εκείνη τη στιγμή, μία στιγμή που έχει χαραχτεί στη καρδιά μου με ιδιαίτερα αυξημένη συγκίνηση.. ελπίζω το ίδιο και στον Μηνά. “Με τους αετούς να μας χαιρετούν από την κορυφή του Ολύμπου..” ξεκίνησε ο Μηνάς.. “είμαστε έτοιμοι να πατήσουμε κορυφή.. οι αετοί που τόσες ώρες δεν εμφανίζονταν κάνουν την εμφάνιση τους.. και ναι, μία ιστορική στιγμή” Κάποια δικά μου λόγια, με χιουμοριστική είναι αλήθεια διάθεση, μου μοιάζουν σήμερα σαν βγαλμένα από ταινία.. “Ένα μικρό βήμα για την ομάδα Gateway, ένα μεγάλο για την Κοινότητα του Μεταφυσικού” “Και ναι, πατάμε τον Μύτικα..” τα λόγια του Μηνά δημιούργησαν ηχώ προσδίδοντας μία επιπλέον επιβλητικότητα στη σκηνή. Τα λόγια που ακολούθησαν μοιάζουν να συμπληρώνουν άριστα το παζλ της ιδιαίτερα δύσκολης αυτής αποστολής. “Η σημαία της Gateway δίπλα στην Ελληνική σημαία.. είμαστε στο πιο ψηλό σημείο της Ελλάδος, άνθρωπος δεν μπορεί να πατήσει ψηλότερα στην Ελληνική επικράτεια”

Στην κορυφή του Ολύμπου, στον Μύτικα. Η σημαία της Gateway Team δίπλα στην ελληνική.

Το www.metafysiko.gr και η Κοινότητα του Μεταφυσικού χαράκτηκαν για πάντα στο βιβλίο των επισκεπτών στην κορυφή της Ελλάδας. Και κάπου εδώ, η αποστολή αρχίζει να θολώνει. Όλα όσα ακολούθησαν μοιάζουν να θολώνουν όντας λιγότερο σημαντικά από εκείνη την ιστορική στιγμή, τη στιγμή της κατάκτησης της κορυφής της Ελλάδας, της κορυφής του Ολύμπου, του Μύτικα. Λίγες αναμνήσεις, έστω και 5 μέρες μετά, μπορώ σήμερα να ανακαλέσω από τα βάθη της μνήμης μου. Ένα ολόκληρο μισάωρο που περιμέναμε στον Μύτικα ώστε να υποχωρήσει η ομίχλη και να ξεκινήσουμε, η κατάβαση που τελικά έγινε μέσα στην ομίχλη και ήταν ιδιαίτερα επεισοδιακή, το βράδυ εκείνο που αναπολούσαμε στο καταφύγιο τις στιγμές και τις συνθήκες στις οποίες ολοκληρώσαμε την αποστολή μας, αλλά και κάνοντας όνειρα για το μέλλον και την εξέλιξη της Κοινότητας του Μεταφυσικού, της δικής μας κοινότητας. Έως σήμερα, δεν ξέρω αν έχω συνειδητοποιήσει πλήρως τι κάναμε εκείνο το διήμερο, τον άθλο τον οποίο φέραμε εις πέρας μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής, με τον Παύλο και τον Ανδρέα έως το καταφύγιο, με τον Μηνά έως τον Μύτικα και την κορυφή της Ελλάδος. Και δεν έχω συνειδητοποιήσει το τι καταφέραμε όχι λόγω της δυσκολίας της διαδρομής, μία δυσκολία η οποία είναι δυνατόν να ξεπερασθεί, αλλά λόγω μίας άλλης λεπτομέρειας απείρως πιο σημαντικής. Εκείνη την ημέρα δεν ανεβαίναμε μόνοι μας στον Μύτικα, δεν ανεβαίναμε μόνο δύο άτομα στην κορυφή της Ελλάδας. Εκείνη την ημέρα εκπροσωπούσαμε μία ολόκληρη Κοινότητα που γεννήθηκε και αναπτύσσεται γύρω από τον ιστοχώρο αναζήτησης που με τόσο μεράκι κτίσαμε τόσα χρόνια. Το μεσημέρι τις 26 Σεπτεμβρίου του 2005 και ώρα 13:35, στον Μύτικα δεν πάτησαν μόνο ο Νίκος και ο Μηνάς.. εκείνο το μεσημέρι ανεβήκαμε στην κορυφή του Ολύμπου όλοι όσοι νιώθουμε μέρος αυτής της κοινότητας, αυτού του ρομαντικού κινήματος αναζήτησης που μοιάζει πλέον να γιγαντώνεται ξεπερνώντας κάθε κρυφό μας όνειρο.. Εκείνην την ημέρα πάτησαν στον Μύτικα η Gateway Team και το www.metafysiko.gr, η ομάδα Πυθέας και η Κοινότητα του Μεταφυσικού, οι πανεπιστημιακές ομάδες Κ.Α.Π.Α. και Κ.Α.Π.Θ., ο Νίκος, ο Μηνάς, ο Παύλος, ο Ανδρέας, ο Χάρης, ο Βασίλης, ο Φοίβος και κάθε ένα μέλος της Κοινότητας του Μεταφυσικού. Εκείνην την ημέρα πατήσαμε στην κορυφή του Ολύμπου εκπροσωπώντας μία ολόκληρη ξεχωριστή γενιά ανθρώπων- αναζητητών.. Στις 13:35, 26 Σεπτεμβρίου του 2005, το www.metafysiko.gr πάτησε στην κορυφή της Ελλάδος.. πλέον και κυριολεκτικά.

Ένα μικρό κατόρθωμα ανάμεσα στα άλλα…

Κάπως έτσι, αισθανόμαστε σαν να βάλαμε και τη δική μας, μικρή ίσως, σφραγίδα στις ιστορικές κατακτήσεις του Μύτικα.. της κορυφής του Ολύμπου. Σαν να σημειώσαμε με μικρά γράμματα και το δικό μας κατόρθωμα, δίπλα στα παλαιότερα και άκρως σημαντικά κατορθώματα των προγενέστερων ορειβατών. – 2/8/1913 – Πρώτη ανάβαση στο Μύτικα. (Χρήστος Κάκαλος, Frederic Boissonnas, Daniel Baud-Bovy). – 20/7/1920 – (Γιώργος Κωνσταντάκος). Η πρώτη μοναχική ανάβαση στην κορυφή. - 12/8/1921 – (Χρήστος Κάκαλος κα). Πρώτη διαπιστωμένη κατάβαση από το Λούκι. – 1926 – (R. Halίburton, L. Frazeur). Η πρώτη διανυκτέρευση στην κορυφή. – 3/9/1926 – (C. Sleeman, W. Elmslίe, Α.Storr, L. Ellwood). Ανάβαση για πρώτη φορά από το Λούκι. Έγινε προσπάθεια ν’ ανέβουν από τη Στριβάδα αλλά απέτυχαν. – 12/9/1927 – (Χρ. Κάκαλος, Ι. Δεμέστιχας, Γρηγοριάδης, Τ. Αποστολόπουλος, Ηρ. Ιωαννίδης κα ). Πρώτη μεγάλη ομαδική ανάβαση από τη Σκάλα (24 άτομα). Πρώτη ανάβαση γυναικών (10) στην κορυφή. Πρώτη ανάβαση Ελληνίδων στην κορυφή Τ. Αποστολοπούλου, Ε. Νομίδη. – 3/8/1928 – (Ορειβατικός Σύνδεσμος Αθηνών, Ορειβατικός Σύνδεσμος Πατρών, ‘Όμιλος Εκδρομέων Λαρίσης, διάφοροι ανεξάρτητοι). Πρώτη οργανωμένη ανάβαση Συλλόγων (21 άτομα). Πρώτη μεγάλη ομαδική ανάβαση από το Λούκι (16 άτομα). – 8/9/1930 – (Ε.Ο.Σ. Τμ. Αθηνών, Ε.Ο.Σ. Τμ. Θεσ/νίκης, Φ.Σ. ΠΑΝ). Πρώτη ανάβαση στην κορυφή από τη Στριβάδα. Έγινε από τον Κώστα Νάτση και είναι ΙΙ βαθμού δυσκολίας (Πέρασμα Νάτση). – 20/3/1931 – (G. Dorίer, Ηρ. Ιωαννίδης, Κ. Νάτσης). Πρώτη χειμερινή ανάβαση στην κορυφή. Διαδρομή : Βρυσοπούλες – Σκάλα – Μύτικας. – 11/3/1934 – (Ηλ. Νικόπουλος, Κ. Νάτσης). Πρώτη χειμερινή ανάβαση. Διαδρομή : Λιτόχωρο – Καταφύγιο – Σκάλα – Μύτικας. – 26-27/12/1953 – (Γ. Μιχαηλίδης, Γ. Τσαμακίδης, Ι. Πετρόχειλος). Η πρώτη χειμερινή διανυκτέρευση πάνω στην κορυφή. Πρώτη ανάβαση γυναίκας (Α. Πετροχείλου) στον Όλυμπο με χειμερινές συνθήκες (ανέβηκε μέχρι τη Σκάλα). – 26/9/2005 – (Ν.Κουμαρτζής, Μ. Παπαγεωργίου). Η πρώτη ανάβαση διαδικτυακής ομάδας αναζήτησης(πνευματικής – μεταφυσικής) στον Μύτικα. Η πρώτη ανάβαση κοινότητας μεταφυσικού στον Μύτικα(Κοινότητα του Μεταφυσικού- www.metafysiko.gr) Διαδρομή: Πριόνια- Καταφύγιο “Σπήλιος Αγαπητός”- Σκάλα- Μύτικας.

Τα μέλη της αποστολής:

Τα μέλη της αποστολής Solon Aimonas Eautou και Beetlejuice.

  Τα μέλη της αποστολής Paul και Αpan.