Τίτλος: Στο Άδυτο των Ελληνικών Μαντείων
Συγγραφέας: Δημήτριος Π. Δημόπουλος
Εκδοτικός Οίκος: Ελεύθερη Σκέψις

Περίληψη (κείμενο οπισθόφυλλου)
Το βιβλίο αυτό του Δημητρίου Δημόπουλου, αφιερωμένο στη μνήμη του πατέρα του Τάκη Δημόπουλου, κυκλοφόρησε το έτος 2000 σε πολυτελή έκδοση και σε β’ έκδοση το 2001. Κοσμείται με 120 έγχρωμες φωτογραφίες του Αντώνη Κάτανου από 30 ελληνικά Μαντεία. Ο θεσμός των Μαντείων, πού έρχεται σαν θρύλος μέσα από τούς αιώνες, δημιουργεί στον άνθρωπο του σημερινού πολιτισμού αξεπέραστες απορίες. Στα σύγχρονα αυτιά μας η Μαντική Τέχνη ακούγεται παράξενα. Κι όμως, είναι γνωστό ότι καμιά σοβαρή απόφαση δεν λαμβανόταν στην αρχαία Ελλάδα χωρίς τη συμβουλή κάποιου Μαντείου. Κι αυτό γινόταν από έναν λαό, πού είχε φθάσει σε ανυπέρβλητο ύψος πολιτιστικής ακμής, από έναν λαό πού έθετε υπό εξέταση και αμφισβητούσε τα πάντα. Ποια σχέση μπορεί να είχε λοιπόν η Μαντική Τέχνη με τον πυρήνα του κλασικού ελληνικού πολιτισμού; Πως ήταν δυνατόν να καυχάται o ελληνισμός γι’ αυτήν την Τέχνη, μια τέχνη πού μυρίζει μαγείες και μαγγανείες; Πως λειτουργούσαν τα Μαντεία και που oφειλόταν αυτή η τεράστια δύναμη τους; Ποιο ήταν, τέλος πάντων, το Μεγάλο Μυστικό τους; Για πρώτη φορά αποτολμάται μια τέτοια έρευνα, ρίχνοντας φως στην αρχαία ελληνική Μαντική, η οποία μοιάζει να είναι παράταιρη με τον αρχαιοελληνικό κλασικό Πολιτισμό, τον ψηλότερο Πολιτισμό του Κόσμου. Το βιβλίο μας εισάγει στην ελληνική θρησκευτική πίστη, μια πίστη πού γνωρίζαμε ως τώρα τελείως διαστρεβλωμένα. Υπ’ αυτήν την έννοια, το βιβλίο θεωρείται θεμελιακό για την ελληνογνωσία μας. Παράλληλα, εξετάζονται όλα τα είδη της Μαντικής Τέχνης, από την αρχαιότατη εποχή ως την κλασική, και παρουσιάζονται τα 30 κυριότερα Μαντεία.

Η Γνώμη
Αρχαία ελληνικά μαντεία… Τι είναι; Ποια η χρησιμότητά τους; Ποιες οι μαντικές τους ιδιότητες; Ποια η σημαντικότητα τους στην αρχαία Ελλάδα; Ο συγγραφέας καλύπτει όλα τα παραπάνω ερωτήματα δίνοντας μία πλήρη εικόνα για τα ελληνικά μαντεία, από το που βρίσκονται, πώς και γιάτι ξεκίνησαν, μέχρι το πώς και γιατί «έσβησαν».
Η γλώσσα-γραφή που χρησιμοποιεί ίσως στην αρχή δυσκολέυει τον αναγνώστη (περισπομένες, δασείες, κ.λπ.), όμως με έναν ιδιαίτερο τρόπο θα έλεγε κανείς ότι «δένει» με το περιεχόμενο του βιβλίου, όπως επίσης και με τα αυθεντικά αρχαία κείμενα που παρατίθενται κατά μήκος του.
Με στόχο την περιγραφή των μαντείων, ο συγγραφέας μεταφέρει μία γενική εικόνα της αρχαίας φιλοσοφίας, αναφέρει και επεξηγεί αρχαίους ελληνικούς μύθους (αλληλένδετους με τα μαντεία), τα βαθυστόχαστα νοήματά που κρύβονται πίσω από αυτούς, καθώς επίσης και το που βασιζόταν η προφητεία και τα θεόσταλτα μηνύματα, οιωνοί και διοσημείες (αναπόσπαστα μέρη της Μαντικής τέχνης).
Μέσω του βιβλίου ο αναγνώστη μαθαίνει για το «Θείον» και πώς οι αρχαίοι Έλληνες το αντιλαμβανόταν, τι πίστευαν για το καλό και το κακό, ποιός ήταν ο Θείος Κόσμος τους, ποιες θεότητες κρύβονταν πίσω από τα μαντεία και συμβούλευαν τους ευλαβείς, κ.λπ.
Αναλύοντας την πνευματική-θεολογική προσέγγιση των Ελλήνων και ξεκινώντας από τον θεό Ουρανό ο συγγραφέας φτάνει έως τον «Ορφισμό», τονίζοντας τη σημαντικότητα της εν λόγω προσέγγισης που σε συνδυασμό με τη διάνοια και τη λογική οδήγησαν στα αρχαιοελληνικά επιτεύγματα. «Ο άνθρωπος ενέχει θείο πνεύμα», η ψυχή “βλέπει” έλεγαν οι αρχαίοι και διέστελλαν το ρήμα αυτό από το “ορώ” της οπτικής αισθήσεως.
Τέλος, μέσω ιστορικών γεγονότων ξεδιπλώνει τις βασίκες αιτίες της υποβαθμίσεως των μαντείων και της Μαντικής τέχνης στην ελληνική ζωή -μία υποβάθμιση που ήταν παράλληλη με τη φθορά του αρχαιοελληνικού πολιτισμού- αναφέροντας τη μετάβαση στον Χριστιανισμό και φτάνοντας έως το σήμερα.